Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
JustLizz schreef:Dit topic ook gevonden n.a.v. mijn eigen topic over trajecten die bij angst kunnen helpen.
Ik ga de komende dagen op mn gemak eens dit hele topic bijlezen. Blij dat ik het gevonden heb (al is de reden natuurlijk minder leuk ).
Op dit moment heb ik nog niet voor ogen wat nu de reden is van mijn angst, ik heb namelijk niet echt gekke dingen meegemaakt (geen traumatische val ofzo). Ik denk dat het bij mij momenteel vooral de angst om controle te verliezen is (ook al snap ik dat je nooit 100% controle hebt) en ik verstijf en dat is wel vervelend want daar wordt de situatie vaak niet beter van.
Op de manegepaarden bij ons (en dan de makkelijkere) heb ik er niet heel veel last van, maar dat komt omdat ik weet dat die vrijwel altijd braaf zijn en geen gekke dingen (meer) doen.
Zelf heb ik een jonge Freiberger. Super braaf dier, schrikt amper, maar is wel natuurlijk nog jong en moet qua rijden nog veel leren. Hij is nu een half jaar ongeveer onder het zadel en in de zomer heb ik er al vrij goed mee gereden, maar nu in de winter vind ik het wat spannender worden.
AlwaysH schreef:JustLizz schreef:Dit topic ook gevonden n.a.v. mijn eigen topic over trajecten die bij angst kunnen helpen.
Ik ga de komende dagen op mn gemak eens dit hele topic bijlezen. Blij dat ik het gevonden heb (al is de reden natuurlijk minder leuk ).
Op dit moment heb ik nog niet voor ogen wat nu de reden is van mijn angst, ik heb namelijk niet echt gekke dingen meegemaakt (geen traumatische val ofzo). Ik denk dat het bij mij momenteel vooral de angst om controle te verliezen is (ook al snap ik dat je nooit 100% controle hebt) en ik verstijf en dat is wel vervelend want daar wordt de situatie vaak niet beter van.
Op de manegepaarden bij ons (en dan de makkelijkere) heb ik er niet heel veel last van, maar dat komt omdat ik weet dat die vrijwel altijd braaf zijn en geen gekke dingen (meer) doen.
Zelf heb ik een jonge Freiberger. Super braaf dier, schrikt amper, maar is wel natuurlijk nog jong en moet qua rijden nog veel leren. Hij is nu een half jaar ongeveer onder het zadel en in de zomer heb ik er al vrij goed mee gereden, maar nu in de winter vind ik het wat spannender worden.
Vreemd is dat hè, als je dan angst ontwikkeld en niet weet waarom...
Dat van de winter snap ik, dat heb ik ook.
@Euridicey, ja, zo blij met ze allebei! En als de een even niet kan, kan de ander me wel opvangen omdat ze van elkaar toch weten hoe de vork in de steel zit.
Praten doe ik ook heel veel. Zeker er naast (met wandelen), maar ook er op.
@SusanH, dat is ook zo inderdaad. Daar werken we veel aan met de lessen. Dan is het makkelijker omdat ik gefocust ben op mijn instructrice. Als ik geen els heb, is dat alweer lastiger.
En als mijn paard wel schrikt en uitwijkt, probeer ik zonder al te veel gesjor en gedoe weer actief door te rijden. Ik wil daar geen spanning vasthouden maar juist afvloeien, want dat schrikken moet hij natuurlijk 'afleren'.
SusanH schreef:Nou zal je altijd zien. We gaan binnenkort verhuizen en mogen nu al op de nieuwe stal rijden, reed er vandaag voor de 2e keer. Maar dat geeft toch wat spanning bij mij. Dan heb ik echt even een terugval. Ik reed samen met mijn dochter en pas na 3 kwartier zou er iemand anders in de bak komen dus ervoor gekozen om toch de buitendeuren even dicht te doen. Dat hielp. De laatste 10 minuten met de deuren weer open gereden. Gek genoeg ben ik de spanning het snelste kwijt als ik ga galopperen. Uiteindelijk heel lekker kunnen rijden.
karrij schreef:Hier blijft "angst" op mijn brave tinkie nog wel eens een dingetje hoor.
Heb sinds een goeie maand een bijrijder, en als ik zie wat zij gewoon allemaal met hem doet, het is zo'n koele kikker mijn poon. Maar goed ik durf dat gewoonweg allemaal niet en ga mezelf dat ook niet opleggen. Ik blijf de dingen met hem doen waar ik mij goed bij voel
SusanH schreef:Bij ons gaat het heel goed. De herfstvakantie op een vreemde plek dit najaar heeft het rijden op een andere locatie dan thuis echt een boost gegeven. En dat is heel fijn aangezien we per 1 feb van stal gaan verhuizen. We mogen er al wel rijden, van de week gedaan en dat ging zo fijn!
Pallatin schreef:Hier ook alles prima, ik les nu bijna elke week een keer en probeer steeds meer voorwaarts op te lossen ipv in te houden als ik denk dat m’n paard een kabouter ziet. Eerste kerstdag heb ik in een drukke bak gereden met vrieskou en harde wind, toen was m’n paard echt fris en snel afgeleid maar er zaten ook fijne stukken tussen dus ik was tevreden en nog veel belangrijker: ondanks dat bij mij de spanning af en toe op liep heb ik de dag erna heerlijk gereden en had ik geen spanning. Van de week ook een overwinning: ben alleen naar het bos gestapt en de drukke N-weg overgestoken mijn bijrijder gaat in de zomer regelmatig alleen het bos in maar ik altijd met een maatje, dus was best trots! Stalgenootje was daar al dus we hebben samen het rondje af gemaakt.
Beste ik wensen voor 2022 allemaal trouwens
AlwaysH schreef:Ik meld me hier! Wist helemaal niet dat dit topic bestond.
Even voorstellen; ik ben Chantal, 21.
*Knip*
Ik ben nooit echt angstig geweest, maar toch om een rare reden is de angst er in geslagen en ik denk dat dit voornamelijk met mijn PTSS (op heel ander vlak, maar heeft toch wel groot effect op andere dingen in het leven natuurlijk) te maken heeft, en een val voordat ik even stopte met paarden - omdat ik niks kon vinden.
Een van de dingen waar ik door PTSS veel last van heb, zijn de 'wat als?' gedachtes.
Laten dat nou net gedachtes zijn die niet handig zijn met paarden.
Het rijden zelf is voornamelijk waar ik snel gespannen of bang word en als ik nu spontaan naar het strand zou gaan, zou ik denk ik helemaal dichtslaan. (En ik kom met de gedachtes 'wat als?'... Wat als mijn paard er vandoor gaat, wat als hij steigert, wat als hij de trailer niet meer op gaat).
Dat zijn de gedachtes die het voor mij heel moeilijk maken. Ik moet de nuchtere ik terugkrijgen.
2021 op een nieuwe stalling begonnen. Dit was in een periode dat Nobli weinig buiten kwam (daarom ook verhuisd) en flink meer energie had. Dus die ging als een bom aan de hand mee en dat was niet fijn voor mij met mijn onzekerheid. Hier vooral veel aan gewerkt de eerste paar maanden met een fijne instructrice. Mijn moeder pakte hem wat door, maar het was de bedoeling na de zomer weer meer te gaan rijden. Dat had Nobli ook effe nodig, want die is enorm gegroeid (fysiek).
Goed, inmiddels les ik ook bij een instructrice die samenwerkt met mijn grondwerkinstructrice dus dit is fijn. Ze kan me precies genoeg pushen en als het niet gaat, dan kan ik op haar steunen. En ik had dat echt nodig in een instructrice. Als je me gewoon overal doorheen wil douwen en mijn angst als niet belangrijk ziet, maak je me alleen maar onzekerder. Ik moet wel denken; 'die luistert en die weet hoe ik werk'.
Sowieso ben ik wel een typetje die goed moet klikken met een lesgever...
Haar lessen hebben het dressuurwerk in de bak in ieder geval al stukken beter gemaakt. Fijne dingen zoals 'bij je navel blijven' en 'denk aan je groene ballon' helpen me om niet alleen aan alle enge dingen te denken zoals het hondje langs de bak of de bobcat die heel sneaky langs de heg langs rijdt.
Ze is zelf erg nuchter maar begrijpt ook heel goed waarom ik de 'wat als' gedachtes heb.
Dus we gaan met haar zeker nog door en binnenkort ook op vreemd terrein (ik in eerste instantie op de grond en mams d'r op). Ik moet van Nobli een allrounder maken, maar ik zie in dat ik dat ook écht van mezelf moet maken!
Doorbraakjes vorig jaar waren dat ik in augustus met een fotoshoot relaxed op Nobli kon zitten zonder tuig (ik was zó trots), dat ik in oktober twee keer helemaal alleen heb gereden en dat ik vorige week na een enorme driftbui stoom af blazen aan de longeerlijn gewoon ben opgestapt en fijn heb gereden.
Nobli wordt bijna vijf dus we gaan natuurlijk steeds meer en actiever rijden. Dus ik hoop dat ik langzaamaan mee kan groeien in mijn nuchterheid en dat we binnenkort ook naar buiten kunnen zonder dat ik zeven kleuren in mijn broek poep!
Beste wensen allemaal!
Vanaf nu lees ik lekker mee en zal ik hier af en toe wat doorbraken (en terugslagen?) delen!
JustLizz schreef:Dit topic ook gevonden n.a.v. mijn eigen topic over trajecten die bij angst kunnen helpen.
Ik ga de komende dagen op mn gemak eens dit hele topic bijlezen. Blij dat ik het gevonden heb (al is de reden natuurlijk minder leuk ).
Op dit moment heb ik nog niet voor ogen wat nu de reden is van mijn angst, ik heb namelijk niet echt gekke dingen meegemaakt (geen traumatische val ofzo). Ik denk dat het bij mij momenteel vooral de angst om controle te verliezen is (ook al snap ik dat je nooit 100% controle hebt) en ik verstijf en dat is wel vervelend want daar wordt de situatie vaak niet beter van.
Op de manegepaarden bij ons (en dan de makkelijkere) heb ik er niet heel veel last van, maar dat komt omdat ik weet dat die vrijwel altijd braaf zijn en geen gekke dingen (meer) doen.
Zelf heb ik een jonge Freiberger. Super braaf dier, schrikt amper, maar is wel natuurlijk nog jong en moet qua rijden nog veel leren. Hij is nu een half jaar ongeveer onder het zadel en in de zomer heb ik er al vrij goed mee gereden, maar nu in de winter vind ik het wat spannender worden.
SusanH schreef:O ja wat als, die heb ik ook en kan de meest vreselijke scenario's bedenken. Ik ben daar echt heel erg goed in, om alleen de beren op de weg te zien. Wat je er tegen kan doen, is in het "doen" gaat zitten. Als je heel gefocussed bezig bent met ik wil nu een paar passen netjes wijken, een mooie overgang rijden etc, maar ook al het voelen met je zit. Hoe stapt mijn paard, kan ik de passen wat versnellen, of juist op mijn zit wat terug rijden, welk been gaat nu naar voren. Wat mij het meest helpt met die van ons is actief voorwaarts rijden en zorgen dat ik een plannetje heb. Als ik bijvoorbeeld merk dat hij wat gaat kijken ergens naar is het een wending in zetten, of iets stelling vragen en altijd zorgen dat hij actief aan het been blijft.
SusanH schreef:Nou zal je altijd zien. We gaan binnenkort verhuizen en mogen nu al op de nieuwe stal rijden, reed er vandaag voor de 2e keer. Maar dat geeft toch wat spanning bij mij. Dan heb ik echt even een terugval. Ik reed samen met mijn dochter en pas na 3 kwartier zou er iemand anders in de bak komen dus ervoor gekozen om toch de buitendeuren even dicht te doen. Dat hielp. De laatste 10 minuten met de deuren weer open gereden. Gek genoeg ben ik de spanning het snelste kwijt als ik ga galopperen. Uiteindelijk heel lekker kunnen rijden.
Pallatin schreef:Eens met Susan mbt het ‘afleren’…. Ik pak ‘kabouters’ anders aan dan toen ik m’n paard net had, toen pushte ik m echt langs het enge ding en kon ik nog boos worden ook (het is maar een kabouter, stel je niet aan…) maar ik werd ook bangig als hij zo deed….ik maak nu ook een plan zoals Susan schrijft en focus me op het bewaren van de ontspanning, dat is veel belangrijker dan of ie langs dat enge ding loopt of niet, dus ik zet op tijd een wending in zodat m’n paard z’n aandacht bij mij houdt. Gaat dat goed en blijft hij ontspannen dan ga ik het tweede rondje een meter verder pas in de wending van de hoefslag enz enz. Vaak kan ik het derde rondje probleemloos langs de kabouter. De kneep zit om zelf de rust en ontspanning te bewaren, dat voelt je paard ook, net zoals een paard je spanning kan spiegelen. Ik las ooit iets wat ik in m’n achterhoofd probeer te houden: als jij enorm bang bent voor spinnen en ik dwing je richting die enge spin zeggend:’het is maar een spinnetje’ dan ga jij terugduwen, want je vindt die spin doodeng en raakt helemaal over de zeik van het idee dichtbij die spin te zijn…maar schenk ik geen aandacht aan die spin en rijd op die plek een gebroken lijn of ga ruim voor die spin de volte op dan heb jij de regie en heb je de leiding… dat bewaren van de rust gaat ook bij mij met vallen en opstaan hoor
Heel herkenbaar trouwens Susan, maar wat goed dat je toch zo goed hebt afgesloten! Ik probeer nu ook kleine stukjes buitenbak mee te pakken en rijd daar nu vaak even 2 rondjes als ik terugkom uit t bos, zo ook gisteren en ik dacht, ik pak een stukje galop mee. Paard springt keuring aan en ik nader de korte zijde en hoor een hels kabaal uit de naast de bak gelegen stapmolen: het paard in die molen dacht denk ik: ik doe even mee met dat galopje….pfff schrok me lam, terwijl mijn paard dus echt niks deed… maar ik verstijfde even helemaal, dus mijne terug naar draf genomen en beloond en na nog een half rondje afgestapt….vond t wel wel weer genoeg consternatie
Jeika schreef:Nooit gedacht dat ik me in dit topic zou hoeven melden. Ik ben nooit een bange ruiter geweest, vroeger was het altijd: “hoe stouter, hoe leuker!” Tot ongeveer een jaar geleden. Ik heb het al die tijd ontkend, maar ik ben toch echt bang. Het enige wat ik nog doe is doemscenario’s bedenken en mezelf helemaal opfokken over de meest onnozele dingen. Ik heb sinds een half jaar een hele lieve pony. Hij is jong, maar wel eerlijk en redelijk koel in z’n koppie. Ik had tijdens het uittesten een hartstikke veilig gevoel op hem en stapte af met een glimlach. Thuis was hij ook heel makkelijk in de omgang. Ik kon het hele dorp met hem rondwandelen, hij gaf geen kik en na 7 weken niet rijden was het opstappen en gaan. Doordat hij zo stabiel was ebden mijn zorgen weg zodra ik op zijn rug zat. Tot ongeveer een maand geleden. Ik wéét dat het niet aan hem lag, maar aan mij, maar toch krijg ik nu buikpijn als ik alleen maar denk aan rijden. Ik had een hele tijd niet gereden en wilde weer een ritje maken. Normaal gesproken longeer ik hem even voor het rijden en dan gaat het altijd wel goed, maar nu was de bak daar te vol voor. Ik ben er zo opgestapt en we waren heel gespannen, wat resulteerde in ik die er twee keer afviel en uiteindelijk huilend naar huis ben gegaan omdat ik me zo’n mislukking voelde.
Sindsdien heb ik er niet meer opgezeten. Wel gelongeerd en grondwerk gedaan maar doordat mijn zelfvertrouwen nu echt tot een dieptepunt is gezonken is hij nu ook amper te houden als ik een relaxed rondje wil wandelen. Ik voel me zo schuldig en gefaald. Ik heb het gevoel dat ik hem heb verpest.
Deze week heeft iemand anders op hem gereden en je raadt het al, hij zette geen stap verkeerd. Aan de ene kant was ik blij dat het dus niet iets lichamelijks was, maar dat het door mij kwam. Aan de andere kant deed het me wel zeer. Ik ben daarom nu op zoek naar een bijrijder. Misschien durf ik er ook weer op als ik zie dat het goed gaat tussen hun twee.
Het is wel fijn om dit even van me af te schrijven. en het stelt me gerust dat ik niet de enige ben! Het is natuurlijk ook niks om je voor te schamen, maar soms voelt dat anders.
JackieT schreef:Ik kom me helaas ook melden. Vroeger nooit bang geweest, 2 jaar geleden in mijn gezicht getrapt door mijn pony, daarna (klinkt nu heel rottig, maar was nog meer aan de hand) mijn nieuwe paard gekocht. (Pony mocht met pre pensioen bij ons in het land blijven)
Eerst was er niks aan de hand, kon lekker rijden en had totaal geen angst. Ik merkte deze zomer al een beetje dat ik angstiger was in de omgang, en nu is dat met rijden ook gebeurt.
Ik heb vooral hoe banger hoe harder ik word, waardoor het vertrouwen met het paard ook minder is.
Met rijden is het vooral buiten, ik kan enorm doemdenken en als er dan wat gebeurt, zoals harde geluiden, trekkers, auto's die volgas langsrijden enz. , word ik echt bang, en als mijn paard dan ook zenuwachtig begint te doen dan flip ik. Totaal oneerlijk voor haar en voor ons beide niet leuk. Gevolg is dat ik bijna niet meer rijd
Ik zit er aan te denken om eerst wat lessen grondwerk e.d te doen, zodat we beide weer vertrouwen kunnen krijgen.
Iemand nog tips wat ik nog meer kan gaan doen?
JustLizz schreef:Ik lees al een aantal keer in dit topic dat sommige mensen heel blij zijn met hun balansteugel.
Mij lijkt het ook wel een fijn iets, maar kunnen de mensen die er gebruik van maken iets meer uitleggen waarom het voor hen zo fijn werkt?
Van de week heb ik met rijden een beugelriem om de nek van mijn jonkie gedaan en hij lijkt er idd ook wat op af te remmen als je hem dan erbij pakt (wat natuurlijk fijn is omdat je dan wat meer controle hebt) alleen zon beugelriem is eigenlijk net te kort vind ik omdat je hem niet echt goed bij je gewone teugels erbij kan pakken. Ik zou dan liever ook iets hebben wat meer als een teugel voelt en wat je gewoon altijd erbij hebt in je hand, zodat als het nodig is je meteen je hulpmiddel hebt zeg maar.
Evt. foto's van hoe het bij jullie eruit zien zijn ook erg welkom! Zelf heb ik nu deze op het oog:
https://www.lovelance.nl/balansteugel
https://jessedrent.nl/nl/product/neckrope-adjustable/
JustLizz schreef:Ja ik vind zelf dus een bokriempje niet handig omdat je dat dan moet zien te pakken als hij een keer wat harder gaat en dan moet ik daar echt naar "op zoek" zeg maar en voor mijn gevoel zit dat ook te ver naar achteren en heb ik liever iets wat dus meer bij mn handen in de buurt zit, een bokriempje vind ik te dicht bij zitten als je snapt wat ik bedoel.
Waarom vind jij een balansteugel spannend? Oprechte interesse uiteraard, geen kritiek
maitestar23 schreef:In mijn gedachten zie ik die al bij het hoofd terecht komen of dat ze er in stapt als ze met haar snufferd over de grond loopt. Maar dat komt ook omdat ik hem niet altijd zou vast willen hebben, dus hij ligt dan los en gaat in mijn hoofd een eigen leven leiden
Ik snap wat je bedoelt qua bokriempje, ik heb mijn handen dicht bij mij dus voor mij is het prima.