Ik zit even met een vraag/bedenking en vraag me af wat anderen hun meningen hierover zijn.
Ik heb drie paarden, mijn vraag gaat over mijn nu "oudste" paard.
Tot november 2014 had ik ook nog haar moeder. Zij is toen op 25,5 jarige leeftijd overleden. S avonds nog gaan kijken, alles leek in orde en rustig, de volgende ochtend kom ik aan de paddock en lag mijn oude meisje dood.
Ze hebben er de hele tijd bij kunnen en mogen staan. Eerst gingen ze regelmatig eens kijken, snuffelen, wat prullen aan haar. Maar dit werd na enkele uren minder.
Toen ze haar zijn komen ophalen heb ik de andere twee wel even binnen gezet, vond niet dat ze dat moesten zien.
Ze hebben daarna ook niet meer op haar geroepen of haar gezocht. Ze leken door te hebben dat hun maatje er niet meer was en ook niet meer zou terug komen deze keer.
Nu merk ik dat haar dochter steeds meer last krijgt van verlatingsangst.
We zijn hiermee bezig dus ik zoek hiervoor geen raad hoor, mag maar is niet de reden van mijn bericht.
Ze geraakt momenteel echt volledig over haar toeren als haar maatje uit haar blikveld verdwijnt, maar echt volledig.
Als ze in de wei staat, schreeuwt ze heel de buurt bij elkaar, ze gaat lopen rennen, zweten, trillen, briesen, mesten,...
Inde stal kan ze uiteraard niet gaan rennen maar alle andere zaken ook daar.
Nu vroeg ik mij dus af, kan het verlies van haar moeder toen er nu nog voor zorgen dat ze zo in paniek geraakt?
Zij en haar moeder waren echt jing en jang, twee handen op 1 buik, altijd samen.
Ze vond het niet leuk als mams weg ging maar nooit echt overdreven gedrag.
Omdat ze zo rustig bleef toen mams er niet meer was dacht ik, het komt wel goed met haar.
Maar haar gedrag word steeds extremer, ook al is er voor de rest niets veranderd. Ik blijf er ook altijd zelf rustig in, loop niet te sussen of te roepen, laat haar gewoon razen en doe rustig verder met wat ik ook bezig ben, ga echt niet lopen jagen om haar maatje zo snel mogelijk terug in haar blikveld te krijgen.
Hoor graag jullie meningen hier over