Ik haal dit even uit je OP:
Citaat:
Conclusie: Ik vind het ontzettend moeilijk om streng te zijn en grenzen te stellen en zwepen te gebruiken. Ik vind het snel zielig en ik kom niet uit die gedachtes. Is het nou zielig of is het niet zielig. Volgens mijn vriendin is het niet zielig. Je moet laten zien dat je de leider bent en paarden gaan met elkaar ook heel hard om. Hoe ze elkaar pijn kunnen doen dat kunnen wij niet zo snel. En toen zei ik jaa maar ik wil hem geen pijn doen en ik wil dat hij het leuk vind. Waarop ze zei ik vind het ook wel eens een keer niet leuk om te poep scheppen maar toch moet ik het iedere dag bij de paarden. Ik werk ook voor hun dan mogen ze ook wel werken voor ons. Zoveel hoeven ze hier al niet te werken.
Hoe staan jullie hier in? Is het herkenbaar? Hoe gaan jullie met je paard om?
Er is een verschil tussen "een zweep gebruiken" en "met de zweep slaan", dat eerst en vooral.
Een zweep als hulpmiddel, als verlening van je arm, moet je verwelkomen als dusdanig: als een hulpmiddel. Aan de longe bijvoorbeeld gebruik ik ook altijd een longeerzweep - die verlengt mijn arm, verduidelijkt de aandrijving en de begrenzing, op manieren die ik met mijn korte oempa-loempa armpjes nooit zou kunnen
Rijden met een zweep - ook hier is een verschil tussen de zweep als hulp, aanwijzing, gebruiken, en "je paard van de zweep geven". Ik vind een zweep altijd handig op een volte, als het paard niet uit zichzelf (voldoende) de achterhand meeneemt in de volte. Zweep tegen de achterhand aanleggen maakt duidelijk wat ik wil: "laat die kont eens meewerken joh". Meer dan dat doe ik niet met die zweep - ik leg ze letterlijk tegen de achterhand aan, en laat ze liggen tot die voldoende mee draait. Geen tik, gewoon tegenaan leggen.
Het is niet de bedoeling dat je je paard pijn doet. Ook niet onder het mom van "wij werken ook voor hen". Jij kiest voor hen, niet andersom. Dat jij voor hen werkt, is dus niet meer dan normaal. Dat je paard voor jou werkt, doet ie uit werkwilligheid, gehoorzaamheid, vertrouwen. En niét door een harde hand.
Een consequente hand, dat heb je dan weer wél nodig. En die kan je bieden zonder pijn te doen. Zelfs zonder streng te zijn Consequent en streng zijn imo geen synoniemen - consequent zijn wordt door de meeste paarden (en anderen) vaak als rustgevend ervaren - ze weten namelijk wat ze kunnen verwachten daardoor. Als de hond vandaag wel en morgen niet in de zetel mag, werkt dat erg verwarrend voor hem/haar, zelfs frustrerend, want die snapt niet dat het op dagen met een r in wel mag en op de andere dagen niet. En net daardoor zal hij/zij blijven proberen de zetel in te kruipen, want soms mag het wel, misschien vandaag ook wel. Snap je wat ik bedoel?
Natuurlijk mag je van mening zijn dat je paard dat uurtje voor jou netjes zijn best moet doen, daar is niks mis mee. En wees dan inderdaad consequent - zo vermijdt je frustratie en onbegrip bij je paard.
Hoe ik met mijn paard omga? Sja, ik ben nogal een prutser haha. Ik loop uren tegen haar te banketstaaf, hou ervan haar uitgebreid te poetsen. Ze mag gerust in mijn haar of aan mijn jas komen prutsen, net omdat ze nooit haar tanden daarbij zal gebruiken. Mocht ze dat sporadisch wel doen, dan is het tijd om consequent te worden en dat prutsen niet meer toe te laten. Mijn paard krijgt heel veel vrijheid van mij, heeft een lekker lui leventje. Maar als ik serieus met haar bezig ben - wandelen, haar meeneem naar de piste of poetsplaats of een andere wei oid, verwacht ik correct gedrag van haar. Ik verwacht dat ze netjes meeloopt, dat ze niet zomaar gras gaat happen en mij niet vooruit of onderuit sleurt. Als ze daartoe neigt = meteen corrigeren. Met consequente hand, niet met harde hand Ondertussen is ze 19 jaar, en ben ik in het verleden consequent genoeg geweest zodat de puntjes al jaren op de i staan, en corrigeren maar zelden nodig is. Ze is een plezier om mee om te gaan op die manier, en ervaart zelf ook rust door mijn consequente opvoeding - ze weet wat wel en niet kan/mag, en test daardoor ook niet meer uit. Ze weet wat de bedoeling is, hoever ze kan/mag gaan, en daar ondervinden we beide rust van