Bokt.nl

Dovahkiin schreef:

Ik denk dat een paard wel uit z’n ritme kan raken omdat “zijn” mens er niet is. Dat is toch wel een punt herkenning. Dat mens zorgt voor afwisseling op de dag en geeft eten. Dus als dat ineens er niet is denk ik dat een paard dat wel merkt. Of het echt missen is zoals wij mensen missen durf ik niet te zeggen

MirandaMalik schreef:

Ja een paard mist zijn mens.
Het hangt natuurlijk wel af van de band die je hebt en het type paard.
Je behoort tot zijn kudde en als je een week niet komt begrijpt een paard dat sowieso niet waarom je er niet bent, al zijn ze wel meestal gewend dat je er niet constant bent.
Ze kunnen je zelfs herkennen van een foto.

Marigo schreef:

Ik zou het graag willen geloven. Droom stiekem weleens van zo’n Penny moment dat je paard je galopperend en hinnikend tegemoet komt na een weekje vrij In de realiteit steekt ie z’n hoofd op en kijkt ie me aan: ‘hé jij ook weer hier, ik kom even checken of je snoepjes hebt en vind een kriebel ook wel weer fijn.’
Wat me ergens ook weer gerust stelt. Mij als mens missen geeft toch ook stress en ik gun hem ook een onbezorgde vakantie zonder mij toe.

Mijn kat heeft eens 3 weken gelogeerd bij mijn moeder. Die was zo onwijs verbaal en knuffelig toen hij mij weer zag. Normaal is het een vrij afstandelijke kat. Die was waarschijnlijk wel weer blij mij te zien. Maar of hij in die periode zelf het gevoel van missen heeft ervaren? Wel interessante vraag. Bij honden is het meten van gemis best duidelijk. Bij paarden ook in geval van verlies van soortgenoten. Met ons ook? Ik weet het nog niet.

Janneke2 schreef:

De emotionele hersenen van een paard zijn in principe hetzelfde als bij ons. (Okee, als vluchtdier heeft het paard een grotere amygdala, het centrum dat alarm moet slaan bij mogelijke onraad - maar dat zijn details.)

Qua logisch verstand ("hm, tja, interessant. Er is een probleem - laat ik het als gedachten experiment op 4 verschillende manieren benaderen...") is het dier in het nadeel.

Ik zou dus niet weten 'waarom een paard zijn mens niet zou missen'. Als je je dier behandelt als vriendje (waarbij je rustig de leiding kunt nemen en grenzen aangeeft) en er twee kanten op gecommuniceerd wordt - natuurlijk!

(Uiteraard kun je jezelf voor de gek houden, en kan het enthousiasme waarmee je begroet wordt betekenen 'Ha, ik mag mijn hok uit, ik krijg eten', - dat soort dingen.)

Siamsmeesje schreef:

Ja zeker kan een paard iemand herkennen

Ik had mijn oude verzorgpaard al 6 maanden niet meer gereden (ouderdom aan zijn kant) en al 3 maanden niet meer gezien (bekkenbreuk van mij opgelopen met een ander paard). Toen ik dus eindelijk weer zelfstandig naar stal kon komen, kwam hij met grote ogen op een sukkeldrafje van achter uit de wei om me te begroeten.
Er was voor hem dus niet zoveel veranderd, hij was niet alleen, stond nog steeds 24/7 buiten in zijn kudde, de eigenares verzorgde hem ook gewoon. Maar toch perste hij er een drafje uit om te kijken of ik het wel echt was (en nee, ook niet voor een zak snoepjes, want ik ben niet zo'n uitdeler )

LWDaisy schreef:

Toen ik jaren geleden longontsteking had en 3 weken niet buiten mocht, kreeg ik na een week telefoon van mijn weigenoten, of ik aub toch niet even kon langs komen. Paardje miste mij blijkbaar toch wel! Ik ben toen ook effectief even gaan knuffelen

Als ik het waag om 10 dagen op reis te gaan, kijkt mijn paard me bij thuiskomst de eerste dag niet aan. Oren plat, kont naar mij draaien, weglopen. Boos kind haha. Een dag later is het weer over haha.

Zebrastreep schreef:

Of ze echt kunnen missen als in een menselijke emotie denk ik eerlijk gezegd niet. Ik heb altijd wel het idee dat paarden voornamelijk ons koppelen aan eten en het krijgen van eten. Ik zou ook heel blij zijn als ik een paard was om mijn baasje te zien , want die kan ervoor zorgen dat ik wat te eten krijg.

Mijn jonge paard is ook heel erg op mij gericht. Ik hoef haar naam maar één keer te zeggen en ze komt er altijd aan lopen. Ze hinnikt ook regelmatig naar mij , en volgt mij letterlijk overal ( wat overigens heel irritant kan zijn als ik mijn andere paard mee wil hebben ). Ze staat 24 / 7 met genoeg eten en vriendjes dus soms snap ik het verband ook niet helemaal. Ik ben al gestopt met extra bijvoeren omdat ze nogal groeide in de breedte. Maar ze blijft mij ook nastaren als ik weer wegrij en gaat weer wat doen als ik uit het zicht ben.

Ik heb meer het idee dat ze op mij gericht is voornamelijk om het eten wat ze kreeg. Nu ken ik haar al vanaf dag 1 , dus ze weet ook niet beter dan dat ik er ben. Ze vindt het in ieder geval wel heel gezellig om al die aandacht te krijgen , ze gaat ook graag met mij mee op pad.

Mijn oudere paard komt echt alleen maar in de winter omdat ze voer krijgt , maar dit gaat in een heel rustig tempo en daarbij zie ik echt meer dat ze dat doet puur om het eten. Met dit paard heb ik een paar jaar terug een zwaar ongeluk gehad en toen had ik wel het idee dat ze mij een soort van gemist had. Na een paar dagen wou ik perse naar haar toe omdat ik mij zorgde maken of ze toch niet ergens pijn had van de val. Mevrouw kwam er direct aan , bleef constant bij mij staan en elk paard wat maar in de buurt kwam werd weggejaagd. Ik voerde haar op dat moment nog niet. Ze heeft mij ook echt na staan staren toen we weer weggingen. Het was voor haar ook wel vreemd zo ben je in galop op buitenrit en het volgende moment zijn er heel wat mensen , een ambulance en wordt je opgehaald door de stalbaas. En dan ben je ook nog lelijk gevallen. Ik denk eerder dat ze een beetje van slag was van de situatie en het maar gek vond dat ik opeens weg was en iemand anders haar op kwam halen.

Maar soms zou ik best wel eens in het hoofd willen kijken wat een paard voelt of denkt , helemaal met dit soort gevallen.