Hmm. Moeilijk.
Eerlijk - als ik wil ga wandelen met mijn paard, dan doe ik dat. Ongeacht hoe de achterblijvers daarop reageren. Ik denk logisch op dat vlak - stel dat ik mijn paard zou verhuizen, dat moet de jouwe daar ook mee kunnen dealen. Of, nog veel erger - wat als mijn paard naar de kliniek zou moeten of zou overlijden? Dan moet de jouwe daar ook gewoon mee kunnen omgaan.
Ik snap de 2 meiden waar je van spreekt dus wel. Ik snap dat je het zo 1-2-3 moeilijk opgelost krijgt, maar het kan toch ook niet zijn dat een ander niet kan gaan wandelen omdat jouw paarden hysterisch worden? Mij zou je zo gek niet krijgen hoor, sorry.. Ik zou het wel erg vinden voor jouw pony's, dat zéker wel, maar ik ga er niet voor op het erf blijven als ik liever wil gaan wandelen.
Ik héb het ook echt meegemaakt. Het paard van mijn stalgenoot was érg plakkerig (en ze stonden niet eens op dezelfde wei). Ja sorry, daar ga ik mijn buitenrit niet voor laten. Stalgenoot was er niet blij mee - en dat snap ik wel, maar kom op - ik heb mijn paard niet enkel en alleen gekocht om op de wei te laten staan. Als ik wil gaan wandelen, en ik heb het geluk dat ik het type paard heb dat dit graag doet, dan zadel ik op en ben ik weg. Ik kan op dat vlak niet te veel rekening houden met mijn stalgenoten, dan kom ik nooit het erf af. En ik heb echt het geluk dat ik een wandelpaard heb, dat altijd super braaf is buiten en héél graag gaat wandelen! Ik zou wel gek zijn om ons dat plezier te ontzeggen omdat mijn stalgenoot zijn/haar paard daar niet mee om kan, dat is ook niet eerlijk naar mij & mijn paard toe.
Kun je je voorstellen hoe hysterisch dat paard werd toen ik effectief ging verhuizen...
Heel jammer voor het dier, echt waar. Maar daarom ga ik mijn verhuis niet annuleren...
Ik juich sociaal kuddegedrag toe, maar heb altijd gestaan op ook een zelfstandig paard. Eentje die sociaal is maar ook zonder de kudde kan, en dat in 2 richtingen. Mijn weigenoten kunnen hun paarden meenemen zonder dat de mijne hysterisch wordt, en ik kan mijn paard meenemen zonder dat zij zich wilt omdraaien om meteen terug naar haar weidemaatjes te rennen. Dat vind ik gewoon super belangrijk. Ik wil op een normale manier kunnen gaan wandelen, en gun dit mijn weigenoten ook, niks zo vreselijk als een gillende achterblijver die zichzelf door de draad heen zou jagen omdat een weigenoot wilt gaan rijden/wandelen. Ik zou ook niet willen dat mijn paard super lang/hard zou treuren als 1 van de weigenoten zou wegvallen, of dat nou door een verhuis, ziekte of overlijden is.
Ga je zelf met jouw paarden het erf al eens af? Dat jij dus de andere pony's achterlaat?
Het probleem ligt bij jouw paarden - zij worden hysterisch.
Je kan dat probleem dus niet in anderen hun schoenen gaan schuiven - anderen mogen niet gestraft worden door jouw (paarden hun) probleem.
Het gedrag dat je beschrijf is idd gevaarlijk, en dat is niet leuk - maar het zijn jouw paarden die dit gedrag vertonen, en het is niet eerlijk als je weigenoten daarom gestraft worden door niet te mogen gaan wandelen met hun pony's.
Hoe moet je dat oplossen? Ja, goede vraag. Ik heb sowieso een koel paard, niet het plakkerige type, dus ik heb makkelijk praten. Ik heb ook het geluk dat de vorige eigenaar haar ook vaak mee op wandel nam, en zij dit dus gewend was. Ik denk dat het dat ook is - gewenning. Ze leren dat ze altijd wel terug komen (tenzij ze verhuizen natuurlijk haha). Ik kan mijn paard zo de trailer opladen en op locatie gaan wandelen, en daarna fijn weer naar huis rijden. Want: ze is het gewend.
Jouw paarden moeten ook wennen aan het feit dat de anderen al eens gaan wandelen. En hopelijk ook weer gewoon terug komen. Misschien kan je aan de andere meiden vragen of ze het zien zitten dit op te bouwen - 5 minuutjes weg, 10 minuutjes weg, 15 minuutjes weg. Maar eerlijk -als ik wil gaan wandelen, wil ik dat kunnen doen zonder dat ik op mijn klok moet kijken en zonder dat ik rekening met stalgenoten moet houden.