Goed, effe heel lang verhaal om te vertellen wat ik van de verschillende baasjes geleerd heb.
Iemand stelde me al de vraag : waarom doe je dit ? Al die moeite en mensen lastig vallen ?
Wel, dat is nogal wiedes : wat zou jij zeggen moest er iemand je opbellen en zeggen: “Goedemiddag, ik denk dat jouw paard bij mij is geboren ?” of “Hallo, ik geloof dat jouw eerste pony hier op stal staat?” Zou je dan niet blij zijn, gewoon om te weten dat het beestje het goed stelt?
Ik heb natuurlijk ook niet naar mensen gebeld met de lompe mededeling: “Haai, je ouwe knollie staat nu hier, je moet me de papieren wel effe sturen want die heb ik dus wel nodig hé!”
Ik ben altijd heel beleefd geweest bij het bellen, heb altijd voorzichtig gevraagd: “Ik ben zus en zo, ik bel u uit België ivm een pony die ik net gekocht heb. Die blijkt Candy te heten, het is een vos merrie van 1.48 m, zegt u dat iets? Of “Ik zoek iemand die een pony merrie vos heeft gereden, Candy heet ze, zou het kunnen dat u daar misschien iets over weet?”
Dat was dus telkens voldoende om een heel verhaal los te maken, bij de meeste mensen die ik gebeld heb kwam er een hele woordenstroom uit!
Ik had natuurlijk ook geluk, zeer veel geluk zelfs! Iedereen woonde nog op het aangegeven adres, of die persoon die er nog woonde kon me heel goede tips geven! Telkens ik belde (in de week op de middag), werd er opgenomen! Ik heb nooit mijn zoektocht moeten uitstrekken over meerdere dagen, als ik eenmaal een spoor had had ik binnen de 12 uur het effectieve baasje ook aan de lijn! Ongelooflijk hé!
De eerste eigenaar die ik al zelf gevonden had via het NRPS stamboek, die heeft Candy gehad van ’89 tot ’91. Ze heeft me heel interessante dingen verteld.
Zo heeft Candy een kaal plekje op haar nek, vlak achter haar linker oor. Ze vertelde me dat dat het restant van een wrat was. Kon ik eindelijk opgelucht adem halen, Candy is dus nooit met haar hoofd ergens tegenaan geknald of erger nog, op haar hoofd geslagen (dat dacht baasje twee dus)…
Ze heeft me ook gezegd dat Candy niet te houden was en dat ze haar compleet hebben moeten heropvoeden. Ze kon zelfs niet aan een ring vast staan, trok elk halster kapot. Nu blijkt dat de lessen die ze toen geleerd heeft, er nog steeds inzitten, ze staat liever los stil, dan aan een touwtje…
Ze vertelde oa dat Candy in het achttal liep, maar alleen vooraan of achteraan, in het midden werd ze vervelend. Ook dat heeft ze nu nog, ze haat grote groepen en wil per se vooraan lopen (als dat niet kan, gaat ze schuin lopen en trippelen…). Onze staleigenaar vond haar ‘niet normaal’ op straat in een grote groep, maar ik wist al dat het gewoon kwestie is van op de juiste plaats in de rij te zitten. Baasje heeft dit dus bevestigd.
De fokker vertelde me dat haar moeder heel erg zuur en bijterig was. Ook dit heeft Candy duidelijk van haar moeder mee, het is dus geen echt aangeleerd gedrag. Ze heeft gewoon het karakter om telkens op haar poot te spelen als je iets doet wat haar niet 100% aan staat. Ze zal je niet gauw echt bijten, maar dat gedreig van haar is dus echt onmogelijk af te leren (ik blijf wel proberen). Dit stelde me enorm gerust, want op stal werd er wel eens gezegd dat Candy zo zuur is, omdat ik haar niet goed aanpak… Of omdat ze mishandeld is geweest ( de standaard pennypraat). Dat kan ik dus naar het rijk der fabelen verwijzen.
Haar baasje van 92’ tot 2000 vertelde me dat ze Candy afgekeurd kocht. Dit betekent dat ze haar peesklap tussen haar 6 en 8 jaar heeft opgelopen. Ze heeft daarna niet hoger dan M2 gereden (en in M2 geen wp), want dan werd ze onregelmatig. Maw, ze heeft deze blessure al heel lang, en loopt daar nog altijd gewoon mee rond, wat mij veel hoop voor de toekomst geeft. Ze redt het nog wel een tijdje. Ook dit stelde mij dus geruster.
Dit baasje zei ook dat ze durfde te struikelen en zelfs eens over de kop is geslagen tijdens het buiten rijden. Ook dit is voor mij gerust stellend, het is iets wat ze al lang heeft en geen teken van ouderdom of aftakeling. Het is ook niet mijn schuld (door paard te laten lummelen gaat het sleffen, kreeg ik wel eens te horen, je rijdt het er gewoon in etc.), maar ik werk er heel hard aan om haar ondersteunend te rijden. Maar het is dus iets wat ze vanzelf heeft, het gaat niet meer echt weg.
Het leukste vond ik echter dat ik haar kon vertellend dat Candy nog leefde en het heel goed stelde voor haar leeftijd (werkelijk geen 1 kwaaltje). Dit baasje dacht dat ze afgemaakt was, had ze via via te horen gekregen…
Ze zei ook meteen dat Candy zo mocht terug komen en dat ze altijd spijt had gehad van de verkoop… Dan voel je je gelijk weer goed, ondanks je ‘onnodige nieuwsgierigheid’ volgens sommigen !
Laatste baasje vertelde me tenslotte dat combi niet echt werkte voor wedstrijden en dat ze haar verkochten aan iemand die er recreatief mee reed en haar op een manege zette in Velthoven (iemand uit de buurt?). Tot dat moment had Candy, voor zover ik weet, nooit op een grote stal gestaan, maar altijd bij iemand thuis, lekker mooi stalletje, alle luxe, rustig etc. Bij baasje twee mocht ze zelfs los op het erf lopen. Logisch dat Candy niet erg dol is op een drukke pensionstal met 50 paarden, of een wei die ze met 5 anderen moet delen, of een box in het rijtje. Mevrouwtje is meer luxe gewend… Logisch dat ze, in combinatie met haar zure karakter, niet echt afleert om niet in de verdediging te gaan als ze aangebonden staat en er komt een ander paard aan….
Ook hier weer fijne verrassing: dit baasje had de papieren nog en ging ze waarschijnlijk opsturen. Alhoewel dit niet het ultieme doel van mijn hele zoektocht was, ben ik hier toch reuze blij mee. Fokken is uitgesloten, wedstrijden interesseren me niet (ik moet nog leren zonder stress de bak rond te galoperen…), maar het is gewoon fijn dat ik haar pedigree en dergelijke zwart op wit heb staan.