Onder de liberale Joden is dat inderdaad zo. Maar ik heb al verschillende malen gezegd dat het topic inmiddels flink van het feminisme aan het afdwalen is. Overigens zou je de vrouwelijke orthodoxe Joden wel zeer feministisch kunnen noemen omdat zij in de meeste gevallen het geld voor hun gezin verdienen omdat de mannen niet werken maar hun tijd besteden aan het bestuderen van heilige geschriften (volgens mij de Torah maar ik kan me vergissen, ik ben het zelf niet en weet er het fijne dus niet van).

Werk is niet synoniem voor gelijkwaardigheid.
In de meeste landen moeten mannen en vrouwen samen voltijd werken om rond te komen.
Als de vrouwen OOK de keus hebben heilige geschriften te bestuderen dan zou je daar van kunnen spreken.

Daar zit wat in. Ken je de film Yentl met Barbra Streisand? Dat gaat over een orthodox Joodse jonge vrouw die zich als man voordoet omdat ze inderdaad de heilige geschriften wil bestuderen wat kennelijk als vrouw niet mag. Nou ja, het wordt een romantisch drama omdat de dochter van de rabbijn dus niet doorheeft dat ze eigenlijk een vrouw is en verliefd op haar\hem wordt. Die film is uit 1983 en toen was dat iets heel speciaals.

Barbara Streisand en ook deze film heb ik gezien toen→ "lieveling→ we worden oud" liedje hoor ik dan in mijn achterhoofd

Ben niet zeker, het plot komt me wel bekend voor.
Sowieso wel leuk om zo‘n oudere film terug te kijken.

De film Yentl is gebaseerd op een verhaal van Isaac Bashevis Singer.
Hij woonde in New York en beschreef de Poolse orthodox Joodse wereld die is uitgemoord.

En tja, zou hij het verzonnen hebben...?
Of gewoon her-verteld hebben dat vrouwen zich soms in bochten wrongen om de Torah te kunnen bestuderen...?

Als we dan toch in de films zitten: hebben jullie „the Danish girl“ wel eens gezien?

Gisteren gekeken.

Dit dus. Maar vind sws niet dat in dienst gaan een plicht moet zijn. Mensen moeten daar zelf voor kunnen kiezen wie dan ook.

Het licht er aan hoe zo‘n dienstplicht eruit ziet. Als je daar een inkijkje krijgt in belangrijke maatschappelijke elementen dan zie ik dat meer als een verlengde van je school, maar dan in praktijk. Sommige mensen staan wel erg ver van de realiteit heb ik het idee en wellicht helpt zo’n sociale stage op jonge leeftijd. School is ook verplicht, dat ene jaartje meer gaat op een mensenleven geen schokkend verschil maken denk ik of juist ten goede aangezien de meeste jongeren vinden dat ze veel te vroeg hun carrierepad moeten kiezen. Maar ik begrijp uiteraard dat er zeer uiteenlopende meningen zijn.

Hier ben ik het mee eens. Mijn vader was dienstplichtig, ik niet. Heb weleens de uitspraak gehoord/gedaan: het zou voor een hoop mensen, inclusief mijzelf, goed zijn (geweest).

Ik ben het er ook mee eens, vooral als er dicipline geleerd wordt en nog een aantal andere basisvaardigheden die goed van pas kunnen komen in het leven en waar het tegenwoordig nog weleens aan ontbreekt.

En als de dienstplicht niet automatisch meedienen in het leger zou betekenen zouden de basisvaardigheden toch misschien ook wel van pas komen mocht je het onverhoopt toch zelf nodig vinden om je bij een bepaald conflict in te willen zetten. Dus bijvoorbeeld niet Irak maar wel als Rusland de EU binnenvalt...

Ik ben sowieso tegen dienstplicht.

Kan nu even m'n bericht afmaken, kind slaapt.

Tegen dienstplicht, ik vind het niet van deze tijd en ik vind dat het eigen keus moet zijn om het leger in te gaan.

Maak je er iets maatschappelijks van dan is het geen dienstplicht meer, maar misschien een maatschappelijke stage?

Sinds 1953 hebben we de Wet gewetensbezwaren militaire dienst.

Toen zo'n tien jaar geleden een soldaat in Uruzgan suïcide pleegde, was Klaas in alle staten: 'Hebben ze hem nooit verteld dat hij gewoon een beroep op deze wet kon doen?!?!?'
(Uiteraard was het een 'beroeps', en volgt dan ontslag - maar de wettelijke mogelijkheid bestaat. Als je als Nederlands staatsburger echt niet - meer- wil vechten, dan hoeft dat niet, daar zijn regels voor.)

En ik hoop dat de pesterij dat vervangende dienst twee maanden langer is dan de militaire dienst er inmiddels uit is.

... volgende stap: dat je gewoon kunt kiezen.

Zo'n 10 jaar geleden waren er toch alleen maar beroeps soldaten? Waarom een beroep doen op deze wet als je ook ontslag kunt nemen? Je hebt tenslotte zelf gesolliciteerd voor deze baan en bent niet meer opgeroepen in kader van de dienstplicht.

Artikel in de volkskrant.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... e=facebook

Wat vind jij van dit artikel?

Dit plus......
En wat staat er in het artikel.
Alleen links op Bokt gooien is niet de bedoeling nl.

Ik kon de column wel lezen. Hieronder de tekst.

Feministen, er zijn urgentere zaken dan zoeken naar de clitoris

Feminisme is mede door kapitalisme en sociale media oppervlakkig geworden. Er zijn urgentere kwesties dan de orgasmekloof, zoals armoede onder alleenstaande moeders en de medische wetenschap die vrouwen benadeelt.

Madeleijn van den Nieuwenhuizen en Lotte Houwink ten Cate3 februari 2023, 12:26

Uit een recente Volkskrant-publicatie bleek dat het kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis Atria haar directeur-bestuurder Kaouthar Darmoni heeft ontslagen als gevolg van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag en het creëren van een zogenoemde angstcultuur. Een zaak waarin mensen én een instituut ernstige schade leden.

Het bewind van Darmoni – in combinatie met (ongerelateerde) noodzakelijke bezuinigingen – zorgde ervoor dat in een periode van twee jaar tijd 34 medewerkers vertrokken, op een personeelsbestand van 33. Sommige van deze mensen – archivarissen, onderzoekers - waren zeer ervaren en bezaten nauwelijks vervangbare specialistische kennis over de vrouwenbeweging. Het verlies van het kenniskapitaal binnen Atria is extra pijnlijk in een maatschappij die überhaupt al weinig oog heeft voor de geschiedenis en gelaagdheid van feminisme. De strijd voor de bevrijding van de vrouwentepel wint het stelselmatig van moeilijkere gesprekken over structurele ongelijkheid.

Maar eerst: een korte geschiedenisles. De continuïteit van feminisme als sociale beweging is namelijk al eerder kwetsbaar gebleken. De voorloper van Atria werd in 1935 opgericht als het Internationaal Archief voor de Vrouwenbeweging (IAV) door Rosa Manus, Johanna Naber en Willemijn Posthumus-van der Groot. De eerste feministische golf - die resulteerde in het vrouwenkiesrecht - was voorbij, sommigen zagen de klus als geklaard. Maar er waren ook linkse, pacifistische feministen die midden jaren dertig de noodklok luidden: er heerste een economische crisis en het fascisme was begonnen aan een opmars. De drie oprichters geloofden in het nut van gedegen documentatie als verdediging tegen de regering die herhaaldelijk probeerde om vrouwen te verbieden betaald werk te verrichten, en zagen de kwetsbaarheid van politieke vooruitgang.

Vooruitziende blik
Het bleek een vooruitziende blik. In 1940 werd het archief leeggeroofd door de Duitse bezetter, die het materiaal naar Berlijn bracht. Van daar werd het door het Russische Rode Leger op zijn bevrijdingsoffensief meegenomen naar Moskou.

In 1992 ontdekte historicus Marc Jansen bij toeval het oorspronkelijke IAV-archief in Moskou. Jaren van diplomatieke onderhandelingen volgden. Na 63 jaar op drift, in 2003, kwamen ruim 28.000 stukken eindelijk weer thuis in Amsterdam. Daar werd het toegevoegd aan het papieren spoor van de uitmuntend vastgelegde tweede feministische golf van de jaren zeventig en tachtig.

De waarde van het complete archief dat door Atria beheerd wordt, is niet in krantenkolommen te vangen. Het behelst de documentatie van onder andere de strijd voor het vrouwenkiesrecht, juridisch gelijke behandeling, reproductieve rechten als abortus en beschikbaarheid van anticonceptie, de strijd tegen seksueel en huiselijk geweld, en materiaal over het racisme waarmee vrouwen uit Marokko en Suriname te maken kregen in de eerste Blijf-van-mijn-lijfhuizen. Maar ook egodocumenten van vrouwen die oefenden met ‘nee’ zeggen, verslagen van praatgroepen en discussies over masturbatie. (Wie nog denkt dat de tweede golf seksloos was, gunnen wij een broeierige archiefdag.)

Politieke slagkracht
De vorming van kenniskapitaal over de eigen ongelijkheid werd een speerpunt van die tweede golf. Feministen begrepen dat politieke slagkracht bewustwording van onderdrukking vereiste. Dat je moest begrijpen wat er aan de hand was, wilde je het kunnen aanpakken. In 1967 kwam de beweging van de grond met een artikel van Joke Smit, Het onbehagen bij de vrouw, waarin zij structurele kritiek gaf op het passieve bestaan waarin getrouwde vrouwen opgesloten zaten. Samen met Hedy d’Ancona riep Smit vrouwen en mannen op om zich te verenigen in Man Vrouw Maatschappij (MVM).

Toch bleken de eigen linkse mannen vaak minder revolutionair dan gehoopt. De gevierde bezetting van het Maagdenhuis van de Universiteit van Amsterdam in 1969 toonde vrouwen dat ze door hun eigen linkse mannen vooral gewaardeerd werden wanneer ze koffie zetten, typten, en in bed kwamen liggen. Op zoek naar een radicaler alternatief kwam Dolle Mina naar voren. Dolle Mina organiseerde ludieke acties als een discriminatiebeurs om de aandacht te vestigen op loonongelijkheid.

Het feminisme bruiste op een manier zoals het al decennia niet meer doet. In 1982 waren in Nederland naar schatting 160 feministische groeperingen actief, die 25 procent van de Nederlandse steden bestreken. In eigen tijdschriften werden theoretische discussies gevoerd. Er waren verschillende feministische uitgeverijen actief. Collectief De Bonte Was publiceerde revolutionaire boeken over moederschap, seksualiteit en geweld tegen vrouwen. Ecofeministen schreven uitvoerig over de bescherming van de aarde. Socialistische feministen formuleerden een nieuwe kijk op Marx en Engels, en zongen in koren over de gezamenlijke val van het kapitalisme en het patriarchaat. Er werd op het scherpst van de snede gedebatteerd, er was gekissebis, maar ook een gezamenlijk doel: vrouwenbevrijding.

Ongekende sociale verandering
De jaren zeventig en tachtig brachten ongekende sociale verandering teweeg, van het Europees Parlement tot in de eigen slaapkamer. Een bont gezelschap van uiteenlopende facties met verschillende politieke kleuren demonstreerde en vergaderde zich ongans, én vergaarde kennis. Vrouwelijke historici en sociologen deden baanbrekend onderzoek en herschreven onze nationale geschiedenis vanuit vrouwelijk perspectief. De nadruk op kennis als vehikel voor emancipatie was niet voorbehouden aan een kleine groep hoogopgeleiden: sociale academies en de zogenoemde ‘moedermavo’ voorzagen meer vrouwen dan ooit van een opleiding. Want, zo was het devies: de denkende en wetende vrouw weet wat haar toekomt.

Eind jaren tachtig ging de tweede golf liggen. Historische overwinningen waren behaald: afschaffing van handelingsonbekwaamheid van gehuwde vrouwen in 1956, een ontslagverbod bij huwelijk en zwangerschap in 1976, legalisering van abortus in 1984. Sommige feministen werden hoogleraar, anderen brachten het ver in de landelijke politiek. Emancipatie werd een speerpunt in het regeringsbeleid. Activistische tweedegolfvrouwen werden zelf onderdeel van het establishment. Met deze onvermijdelijke inkapseling en het oprukkend neoliberalisme op de achtergrond, kwam de focus op het individu te liggen. De discussie verstomde en zo ontstond een tweede breuk in de continuïteit van de beweging.

Het hedendaagse feminisme is bijna volledig los gezongen van haar collectivistische (radicale) verleden. Aan de talkshowtafels en achter de radiomicrofoons zijn het veelal vlotte, mediagenieke en jonge feministen die worden uitgenodigd. Doorgaans worden in die gesprekken makkelijk verteerbare onderwerpen aangekaart, zoals de orgasmekloof of het censureren van tepels. Complexe onderwerpen die zich niet laten vatten in een strijdlustige tweet, worden geschuwd: de nog altijd nijpende armoede waarin veel alleenstaande moeders en hun kinderen leven, hoe de medische wetenschap vrouwen door een structureel kennisgebrek benadeelt, of de onmogelijke positie van arbeidsmigranten die met seksueel grensoverschrijdend gedrag te maken krijgen – onderwerpen die geagendeerd en aangepakt moeten worden, maar die buiten schot blijven zolang we blijven zoeken naar de clitoris.

Tepelfeminisme
Het oppervlakkiger worden van de feministische dialoog – tepelfeminisme – past in een bredere maatschappelijke tendens die nuance en kennis van zaken offert op het altaar van ‘toegankelijkheid’ en kijkcijfers. Zo worden ook boeken- en geschiedenisprogramma’s wegbezuinigd wanneer ze niet genoeg kijkers trekken (zie recent Brommer op Zee). De tweedegolfwetenschappers en -activisten, met hun kennis over huwelijksrecht, immigratie en seksueel grensoverschrijdend gedrag zitten al jaren niet meer in de rolodex van redacteuren. Wetenschappers worden überhaupt al gauw als stoffig en highbrow gelabeld. Met andere woorden: het vergaren van historische kennis loont niet, in onze media. Wil je meepraten, dan is het belangrijker dat je gezellig en vlot bent. Systeemkritiek is niet leuk of makkelijk.

Het voelt misschien flauw om het hedendaagse feminisme samen te vatten als tepelfeminisme. Er worden soms wel degelijk grotere thema’s aangesneden, zoals bijvoorbeeld #MeToo of de recente discussie over de seksistische aannames rond moederschap en daaruit voortvloeiende ‘spijtmoeders’. Toch blijven ook deze discussies gekenmerkt door individualisme, met een sterke nadruk op bijvoorbeeld consent, individueel daderschap of de eigen worsteling met het ouderschap. #MeToo-gesprekken aan talkshowtafels en op redacties blijven vaak nog beperkt tot incidenten met bekende mannen. Daarbij wordt voorbijgegaan aan wat doorgaans de plaats delict is van seksueel geweld: thuis, in het gezin. Minder spannend, wel een enorm probleem.

Weer nadenken over socialer systeem
We denken ondertussen te weinig na over de invulling van een socialer en gezonder systeem, met bijvoorbeeld een collectievere aanpak van zorg, gezondere taakverdeling in het huishouden en een gedegen onderzoek naar de dubbele seksuele moraal. Ooit durfden feministen de vraag te stellen of vrouwenbevrijding in ons kapitalistische systeem überhaupt mogelijk is. Of je radicale gelijkheid kan bewerkstelligen in een economisch systeem dat draait op ongelijkheid en exploitatie. Nu is ons feminisme vermarkt, doorspekt met ‘leuke samenwerkingen’ en kortingscodes op Instagram. Het is een onderwerp waarvan bedrijven met winstoogmerk zeggen ‘daar moeten we wat mee’ – want trendy. Feminisme is mede door kapitalisme en sociale media een (vaak) oppervlakkige valuta geworden. We lijken soms te geloven dat het delen van een activistische post gelijk staat aan een politieke daad.

Wat ook verloren is gegaan, sinds de tweede golf, is de bruisende interne kritiek. Waar de beweging werd gekenmerkt door levendig, soms fel debat, lijkt kritiek vandaag de dag verward te worden met een niet-feministisch afvallen van elkaar. Zaken als cosmetische ingrepen – van lipfillers tot schaamlipcorrecties – mogen onder het mom van volledig zelfbeschikkingsrecht niet bevraagd worden. Een feministisch begrip, zelfbeschikking, wordt dan gebruikt als stok om mee te slaan in plaats van als beginpunt voor discussie. Wederom is de invalshoek zeer individualistisch: op persoonlijke schaal mag een persoon doen met haar lichaam wat ze wil. Maar wat is het effect op grote schaal van zo’n nauw schoonheidsideaal waaraan we ons onder de vlag van zelfbeschikking onderwerpen? En moeten we het daar niet over kunnen hebben?

Meer feministische dialoog
Een pleidooi voor méér feministische dialoog voelt misschien contra-intuïtief. Want we hebben het toch de hele dag over gender? Over vergeten vrouwen in de literaire canon, over een kruisje in je paspoort, over de behandeling van vrouwen in Iran en Afghanistan? Onze popcultuur is doorspekt met quasi-politieke knikjes naar de vrouwenbeweging. Als Taylor Swift een documentaire lanceert, noemen we die feministisch, omdat ze vertelt dat ze als vrouw werd tegengewerkt in de muziekindustrie. Maar een feministische uitspraak doen, of het benoemen van een ongelijkheid, is niet hetzelfde als vanuit feminisme iets onderzoeken en veranderen.

Feminisme verbindt een kritische blik op systematische ongelijkheid met de analyse van machtsverschillen in het privéleven. Diep nadenken over een andere mogelijke wereld is daarvan een belangrijk onderdeel; een onderdeel waar talkshowhosts nooit naar zullen vragen. Het vergt verbeeldingskracht, een hardop nadenken en genoeg vertrouwen in elkaars solidariteit hebben om stevige discussies te voeren.

Durven dromen
Nadenken vanuit oude (mannelijke) perspectieven levert ons weinig op: dan gaan we ‘deeltijdprinsesjes’ afzetten tegen ‘voltijdprinsen.’ Of bijten we ons vast in clitoris of consent, in plaats van te onderzoeken hoe we de natuurlijkerwijs grijze gebieden van genot, twijfel en macht kunnen navigeren. We moeten weer leren te durven dromen over een algeheel socialere en gezondere verdeling van werk, zorg én ontspanning.

Het is deze verbeeldingskracht die sociale bewegingen vooruit blijft stuwen, die ons op den duur vrijer maakt. Feministen kunnen bogen op 100 jaar denkkracht in de marge. Dat is de parel die door Atria wordt beheerd, hopelijk vanaf heden onder een beter gezag. Archieven zijn in dat opzicht niet enkel bewakers van continuïteit, maar ook bewaarplaatsen van onze complexiteit en denkkracht. Hunker je naar verandering maar weet je niet waar te beginnen? Loop er binnen, snuffel er rond, of lees een klassieker uit De Bonte Was-collectie. En organiseer je, organiseer je, organiseer je. Het is tijd utopisch denken weer van zolder te halen, of we de radio ermee halen of niet.

En nog 2 artikelen van de NOS. De eerste over femicide in Nederland, wat ik zelf best een schokkend artikel vond.
De tweede van vandaag over menstruatie armoede.

Ook Nederland kent femicide, maar we gaan er niet de straat voor op - https://nos.nl/l/2461767

Meer aandacht voor kosten menstrueren, maak hier zelf de rekensom - https://nos.nl/l/2462441

Ja, ik kan het wel lezen maar ik was benieuwd naar haar mening.

Ik vind dat wel een goed artikel, gaat er imo dat er veel meer speelt dan nu alleen aan de oppervlakte naar buiten komt en dat dit nogal vergeten wordt.

Roodvos heel erg bedankt. Ik heb vet gemaakt wat ik herken en waar ik het mee eens ben dat het zo opgeschreven is. Ik vind het een heel erg mooi overzicht en ik ben het er ook mee eens.
HEt is zelfs zo op dit moment→ althans zo lijkt het →dat niet gezien wordt dat er nog heel erg veel werk te doen is op dit moment. Ik denk dan aan seksueel geweld in de gezinnen, op de werkvloer en op de scholen, het schoonmaakideaal waar met name jonge meisjes problemen door krijgen (anorexia is een enorm probleem bij jonge meisjes) idem bodyshaming, de lage salariswaardering vergeleken met mannen van de vrouwen in vergelijkbare posities, de achterstand die nog steeds ziektes hebben van vrouwen in de medische wereldven waar nog steeds vanuit mannelijk oogpunt naar gekeken wordt cq het te vaak wegsturen van vrouwen onder het mom van "het zit tussen haar oren" dit omdat de artsen geen flauw idee hebben waar ze moten zoeken, de armoede vooral in gezinnen van gescheiden vrouwen (hangt samen met de inkomensachterstand) e.a

Dus ja een heel goed artikel. We zijn er nog lang niet. Ik vind dit een heel goed artikel en hopelijk krijgt dit echte aandacht.

Paar weken geleden heb ik zelf met open mond naar zo'n "tepel" discussie zitten kijken en voelde het zelfde ongemak als deze vrouwen in het artikel terwijl ik het wel eens was met de vrouw want het toch raar is dat op instagram en facebook vrouwenborsten gelijk afgeplakt moeten worden (zelfs als het om borstvoeding gaat) daar wij eeuwenlang borsten zien als een seksueel lichaamsonderdeel en dat mannen wel met hun blote borst op de foto mogen.

Later ga ik naar je andere twee links kijken. Een voor een dus want ik ga zo weg.

Dank voor het delen van de tekst. Goed stuk.