Van mijn groep ook meerdere succesverhalen hoor. Zeer agressieve jongens die uiteindelijk uitgeraasd waren, een baantje vast konden houden en zo een appartementje kregen. Uiteindelijk een vriendin en paar kindjes en het zijn ontzettend liefhebbende vaders. Had je dat 6 jaar eerder aan me gevraagd? Had ik je voor gek verklaard. Ook meiden die als tiener al zwanger bleken en je je hart vast hield. Die dit als keerpunt hebben aangepakt en hun leven op de rit kregen.

Maar helaas zijn deze uiteindelijk toch in de minderheid. Groot deel van mensen met een LVB blijft hun leven lang terugvallen op een bepaalde vorm van begeleiding/hulp. Onze maatschappij is zo op presteren gericht, en zo complex ingericht dat het bijna niet te doen is voor deze doelgroep. Al helemaal niet als je geen steunend netwerk om je heen hebt...

Dat is wel mooi.
En ja, we moeten presteren. Zo zit alles in elkaar in Nederland. Soms wel wat te veel denk ik.

Ik heb de documentaire 'Taken' van Kim Feenstra niet gezien, maar dit stukje van 11 minuten wel:
https://www.gids.tv/video/492221/hlf8-g ... -jeugdzorg

Ik weet niet wat ik er van moet denken, er zit vast een waarheid in, maar de maker is wel iemand die natuurlijk vaak in het nieuws geweest is.
En we horen natuurlijk vooral de mislukkingen. Dat is nieuws en trekt kijkers en lezers. Zelf heb ik met eigen ogen helaas ook gezien dat het niet allemaal fantastisch is, ik ben meerdere keren binnen geweest bij de instelling die nu failliet is, en op alle 3 de locaties die ze hadden. Maar er waren daar zeker ook goede medewerkers die echt om de kinderen gaven. Maar soms gewoon niet meer konden doen. Ik hoop dat de paar kinderen die ik ken die in zo'n instelling zitten later echt goed terecht komen.

Nu moet ik wel zeggen dat er ondanks de drama echt heel veel medewerkers werken die veel last hebben van de hoge werkdruk en de zooi in de jeugdzorg maar toch alles op alles zetten. Medewerkers die werken met hun hart, die proberen het zooitje naast zich neer te leggen en ondanks dat er helemaal voor te gaan. Het kind en de jongere voorop te zetten en te doen wat je kan. En dat is fijn , want we moeten het toch blijven doen en dat kan alleen met elkaar. Gelukkig heb ik een hele fijne organisatie en een team die 100% voor de jongeren gaan en hun op het oog hebben. Dus ik hoop van harte dat dit ook geldt voor heel veel andere jeugdzorginstellingen.

Afhankelijk van de problematiek die de kinderen (met een normale intelligentie ) hadden, variërend van hechting, betrokkenheid in de criminaliteit tot misbruik/verwaarlozing etc. etc. heb ik meerdere jongeren gehad die succesvol terug naar huis/vervolgplek zijn gegaan.

Maar gezien de werkdruk en de toenemende heftigheid qua problematiek die er toch door werd gedrukt ondanks dat wij als team aangaven dat het ons boven de pet ging ben ik ermee gestopt.

Ik lag 's nachts tijdens mijn slaapdiensten wakker omdat ik bang was voor brandstichting en in een houten pand valt er dan weinig meer te redden. Meh.

Dat heb ik ook zeker ervaren.
Vaak als hulpverlener zit de wil om goed te doen en om net die stap extra te zetten er echt wel in. En dat is heel waardevol, maar die drive in deze tak van sport is vaak toch een valkuil.

In mijn huidige werk heb ik 32u op contract, maar toch werk ik er elke week meer dan 32. Even nog dat telefoontje plegen, toch nog even bijspringen als er een jongere niet lekker gaat. Grenzen stellen is zo'n belangrijk onderdeel van je werk in die zin.

Maar ik denk dat de problemen ook erger worden als er te laat iets gedaan wordt. Als hulp op tijd en op maat komt, kan je denk ik nog veel winst behalen.

Helemaal eens, maar die mensen moeten er wel zijn.

Dat is waar... maar in de praktijk is dat toch net even anders / niet zo eenvoudig.
De werkdruk is zo immens hoog door de bezuinigingen op de zorg dat medewerkers uitvallen met een burn-out of een andere baan zoeken of interventies doen die schadelijk zijn omdat ze zo op hun tandvlees zitten. En in plaats van dan te investeren in de zorg, in de mensen die in de zorg werken, gaat men de druk enkel nog opvoeren door de nog maar eens te besparen.
Die besparingen werken overigens twee kanten op: er wordt bespaard op personeel etc (men moet steeds meer doen met minder mensen) én er wordt bij de cliënten bespaard door minder hulp te geven / minder budget te geven. Bij de cliënten leidt dat ertoe dat de zorgvraag enkel nog groter en complexer wordt, de frustratie daaromtrent groter wordt en cliënten zich helemaal geen raad meer weten (wat bv kan leiden tot agressie en op zijn beurt het werk van zorgpersoneel nog lastiger maakt). Daarnaast blijkt in de praktijk dat hoe complexer de zorgvraag, hoe moeilijker het is om (gepaste) hulp te krijgen. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd, niemand wet er raad mee en iedereen trekt zijn handen ervan af. Daardoor wordt het probleem nog complexer en neemt frustratie toe etc. Dat is een vicieuze cirkel waar je niet uit geraakt.

Ja, dat is helaas een groot probleem.

Wij hebben dan veel ervaring met de gehandicapte zorg, maar daar is het niet anders.

Vroeger dachten we echt dat in de toekomst alles beter zou zijn, dat we nog meer konden en alles nog beter zou zijn, maar het tegendeel bleek steeds weer.

Er werd zo ontzettend veel wegbezuinigd, dat het echt armoedig is soms en het gaat ten koste van iedereen.

Ik geef ook zeker niet de mensen op de werkvloer de schuld, maar het is wel zo dat als je mensen op tijd kan helpen, je gewoon echt veel ergere ellende kan voorkomen.
Er zijn mensen die al langere tijd wanhopig aan de bel trekken en de situatie erger en erger wordt.

In Nederland zijn we alleen bezig met regeltjes en de bureaucratie is ook een heel groot deel van het probleem. Daar gaat ook veel teveel geld naartoe, die bij de mensen die het nodig hebben terecht moet komen.

Helemaal met je eens wat dat betreft hoor Superpony.

Wij in zien vooral in de gehandicaptenzorg dat er voldoende geld is maar op de verkeerde plekken. Zorggelden worden afgeroomd voor administratieve taken, of woongroepen zijn in handen van investeringseigenaren die hoge huren voor de huizen/panden vragen. Zolang dat mag hier in NL, absurde winsten boeken in zo’n sociaal beroep is het dweilen met de kraan open…

Ik spreek ook voornamelijk vanuit de gehandicaptenzorg. Wel in België. Hier is het zo dat mensen met een beperking een budget krijgen waarmee ze hulp kunnen inkopen… alleen moeten de meest dringende cliënten nog 1,5 jaar wachten eer ze zo’n budget krijgen. De grootste groep moet gemiddeld 20 jaar wachten en men is aan het kijken om die mensen nooit budget te geven…

Ik herken dat niet in de gehandicaptenzorg, misschien omdat het de zwaarste ZZP's zijn. En daar is zeker wel enorm veel verbeterd qua zorg.

De nieuwe wet zorg en dwang als voorbeeld, vroeger zat iedereen onder de medicijnen of had vrijheidsbeperkende maatregelen.

Als je kijkt na wat er na Jolanda gedaan is voor de heftigste groep:

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Jolanda_Venema

En dan nog gaat het niet overal goed. Redelijk recent natuurlijk de casus van Brandon nog.

Maar bijvoorbeeld het CCE vind ik zo waardevol bij dit soort casussen

Verbeterd qua zorg in de gehandicapte zorg kan ik het echt niet mee eens zijn.

Wat ik schreef. Mijn broer was van 1977 en va zijn 3e naar een dagverblijf en tm 2017 naar dagbesteding. Hij was meervoudig gehandicapt en ging naar een grote, bekende instelling de laatste jaren.

Er is echt zoveel wegbezuinigd. Dat ging echt ten koste van veel dingen qua tijd en zorg. De werkdruk was veel hoger. Grotere groepen, minder personeel, veel administratie.

Ik mis mijn broer echt vreselijk, maar was wel blij dat we van dat deel af waren. Het werd de laatste jaren echt frustrerend en de dagbesteding zat ook echt omhoog. Konden niet doen met hun cliënten wart ze zouden willen.
Hij woonde met mijn moeder die begin 2017 toen hij overleed 72 was en het meeste qua dagelijkse zorg deed. Overdag kon zij de rest doen of iets voor zichzelf.
Dagbesteding moest haar vragen of ze vrijwilliger wilde zijn en dat deed ze af en toe.

Wij brachten hem verder overal zelf naartoe, fysio, zwemmen ( deed ik 1x pw zelf met hem ) aanpassingen etc etc.

Een heel klein, l*llig voorbeeld. Vroeger hadden ze een uitgebreide lunch, groep van 5 mensen en 2 begeleiders. Ze konden ter plekke kiezen welk brood ze wilden, welk beleg, welk fruit en welk toetje. De laatste jaren moest dat mee van huis. Prima, geen probleem.
Maar ze hadden ook nog amper tijd om samen te eten en kwamen niet meer uit.

Mijn broer werd te lastig voor hun om naar het toilet te brengen, dus hij moest een luier, terwijl hij zindelijk was. Deze werd eerst naar behoefte verschoond of hij mocht nog een keer op de fles plassen.
De laatste jaren kon hij 1x pd een schone luier krijgen en moest iemand anders van de groep ernaast erbij komen wegens tekort aan mensen.
Zijn huid was vreselijk stuk en wij deden van alles om de rest van de tijd wel hem schoon en droog te houden.

We zwommen in een verwarmd bad elke week en 1x per 2 wkn deed de fysio dat. Dat bad werd ook aan groepen verhuurd. Het bad werd wegbezuinigd en moesten kantoren voor de instelling komen. Het halve bad was al een opslagruimte geworden de laatste tijd.
Nu moesten we in een groter, tevens kouder bad waar meer mensen zwommen. Het was veel werk om hem om te kleden, maar je doet het. Dan waren er van anderen ongelukjes in het bad en moesten we er weer uit. Alles voor niks en het was echt te koud voor hem. ( ook voor mij met reuma )

Als we hem kwamen ophalen zat de begeleiding van de groep achter de computer en hij stond met een rolstoel aan een tafel waar de een zat te slapen in ene stoel, de ander kon wat doen en de rest zat wat te staren.
Hij ging daar rond 16uur weg elke dag, maar ze wilden de adm af hebben. Hij kwam rond half 9 aan 's ochtends.

Toen hij tijdelijk in een woonhuis zat, wilden we even samen een voetbal wedstrijd af kijken. Wij hadden echt geen idee, dus werden om 22 uur eruit gezet, want deuren gingen op slot. Ik zeg; mogen we nog even kijken? Nee, ik heb de hele dag gestaan, ben moe en krijg overuren niet betaald. Dat was een meisje van 19 die toen al moe was van het werken........

En het ergste, wat wij niet wisten, maar waar ik echt van schrok; het hele complex ging overal op slot en een centrale kamer keek op de camera's. Mijn broer kon zelf 0,0, helemaal niks. En als er echt wat is, heb je dus eigenlijk gewoon te weinig mensen. Die nachtdiensten werken alleen voor kleine problemen. En die zijn er wel, want ze hadden het wel druk.

Ik kan echt een boek schrijven, maar er is geen enkele vooruitgang geweest die past bij deze tijd, het moderne land waarin we leven, en de ontwikkeling die we hadden kunnen maken. Zeker, zoals al wordt gezegd, als je kijkt naar de kosten die gemaakt worden.
Het komt echt niet op de werkvloer terecht.

Waar heel veel mensen wel echt keihard hun best doen voor de cliënten met de middelen die ze wel hebben, echt wel. Maar het is zwaar, heel zwaar en dat moet je kunnen. Waar je tegenaan loopt, weet je vaak van tevoren echt niet.

Mijn zoon wilde de jeugdhulpverlening in en werkte daar ook een tijd bij niet de meest ernstige gevallen. Maar hij merkte ook al snel dat je tegen ontzettend veel bureaucratie aanloopt. Hij was geliefd en vond het werk mooi, maar iets anders kwam op zijn pad en heeft meer zijn voorkeur. Vanuit mijn eigen ervaring op dat gebied en ook met daklozen, gaf het mij wel rust. Ook al is hij echt heel geschikt, had ik het nooit aanbevolen, maar toen hij die keus maakte, steunden we hem wel.

Als je meer goede mensen weer op de werkvloer wil, moet het echt een stuk aantrekkelijker worden.

Ik vind het echt heel erg heftig zeg, wat je omschrijft. En ook echt niet oke. Kan mij voorstellen dat je er dan zo over denkt....

Waar ik werk brengt de begeleiding iedereen overal naartoe, word er echt goede basiszorg gegeven, is een eigen zwembad, staat er een zeer capabele nachtdienst en is er juist heel veel ontwikkeling.

Ik herken je verhaal gelukkig niet, dan had ik er ook niet meer gewerkt denk ik.

Vroeger stonden ze zeker met meer mensen op de groep en ik denk dat dat echt een gemis is, mee eens. Echter, vroeger stond ik bijvoorbeeld 1 op 1 op een cliënt maar zat die de hele dag op zijn kamer muziek te luisteren. Nu draait zo'n cliënt veel meer mee op de groep en gaat overdag naar dagbesteding. Vroeger ( nu ben ik niet zo oud, maargoed ) zat er ook gewoon heel veel tijd in 'niets' doen. Dan bracht ik cliënten om 09.30 naar dagbesteding en zat op een lege woning tot 15.00. Dat dat niet meer gaat vind ik ergens gewoon goed.

In mijn organisatie is uiteraard ook een overhead die naar alles er omheen gaat, maar op een nette goede manier.

Waar ik mij wel zorgen om maak is de huidige werkdruk/krapte aan personeel. Ik heb het echt te doen met de mensen die nu op de groep staan en voor wie werken met ZZP'ers de dagelijkse gang van zaken is. De mensen zijn er wel, maar ze willen niet meer in loondienst...

En neem het ze eens kwalijk als je het verschil in salaris ziet...

Dat vind ik eigenlijk de heftigste ontwikkeling.

Ik vind dat van die luiers toch echt wel erg. Dan voel je je ook geen mens meer immers.

Zwembaden zijn duur, maar doen voor heel veel mensen die extra zorg nodig hebben goed.

Jeetje Superpony wat enorm heftig wat jij beschrijft. Dat is echt niet hoe het zou moeten zijn en mogen gaan.

Wat betreft zzpers. Waar ik echt een allergie voor heb en moeite mee heb is dat er ook veel jonge zzpers zijn en dit doen om makkelijk geld te verdienen. Waar ze geen rekening mee houden is pensioen opbouwen, iets opbouwen voor als je langdurig ziek wordt. Het is vooral veel werken en veel geld verdienen beleving.

Wij werken waar kan zoveel mogelijk met dezelfde zzpers. Dat is fijn dat die mogelijkheden er zijn. Voor personeel en voor de client.

Zelf werk ik op een woongroep. Bijv In het weekend gaan we altijd op zaterdag wat drinken in de foyer die in het weekend open is. Voor clienten is dit echt een leuk uitje, terwijl het gewoon op het terrein is. En om de week is er ook weer disco op de zaterdagmiddag. Wij doen zelf boodschappen in het weekend en nemen dan ook altijd een client mee naar de winkel. Als ik zelf werk ga ik ook nog regelmatig zwemmen , wij hebben een zwembad op het terrein, een rondje fietsen doen we als het lekker weer is. We hebben een beleeftv, hier kan je allerlei spelletjes op doen, dat vinden clienten ook erg leuk.

In de zomer doen we regelmatig in het weekend in de tuin gourmetten. En voor de beleving is groente, aardappeltjes en 2 soorten vlees al een avondje gourmetten. Waterijsje toe en ze hebben een leuke avond.

Wat ik hiermee wil aangeven dat kleine dingen zoals mee boodschappen doen, een rondje fietsen, wat drinken in de foyer al een grote toevoeging zijn voor de client die in de dagelijkse diensten voor ons makkelijk toepasbaar zijn en je doet de client er een groot plezier mee.

Wij hebben in ons gebouw van 4 woningen ook een clientenraad, hier zitten van elke woning 2 clienten in. Hierin bespreken we naar het niveau van de client ( matig/ernstig verstandelijke beperking) bijv ook dingentjes zoals wat moet er echt zijn met de paaslunch, zodat clienten hierin ook hun stem kunnen geven en wij als begeleiders daar naar kunnen handelen. En de clienten ook echt een stem hebben in wat zij graag belangrijk vinden.

Woensdag is er carnaval bij ons op het terrein. We hebben voor iedereen een leuke outfit. Elke client heeft een eigen gekozen outfit en we maken er een feestje van

Ik heb veel vrienden die in de jeugdzorg, psychiatrie en gehandicaptenzorg werken die van vaste dienst naar zzp zijn overgestapt. Met de reden dat ze in vaste dienst zo vastliepen in de hulp die ze konden bieden door de complexe hulpvragen, bezuinigingen en kastje van de muur praktijken. Een voor een vielen ze uit door burnout en depressies. Als zzper verder gaan geeft voor hun de mogelijkheid tot meer zelfbehoud, maar nog wel met dezelfde passie en goede intentie zich inzetten. Vaak ook bij dezelfde instanties hoor, zij beseffen heus het belang van stabiliteit voor zowel het personeel als cliënten, maar door niet meer zelf midden in de rompslomp van een instantie te belanden.

Zelf werk ik in de respijtzorg, logeeropvang. Daar merk je wel hoe weinig geld er is voor een goed team en wordt er te veel op vrijwilligers gedraaid, omdat anders de instantie niet kan blijven bestaan. Terwijl onze doelgroep zo divers is, van lvb tot hoogbegaafd met meervoudige psychische indicaties. Gelukkig geen schijnende praktijken, maar wel dat je ziet hoeveel er bij de hoofdbegeleiders komt te liggen en er daardoor niet adequaat op alle hulpvragen ingegaan kan worden.

Dat zijn zzpers die het om een andere motivatie doen. Ik heb het over jonge zzpers die bijv net een jaar hun diploma hebben, nauwelijks werkervaring hebben en kiezen om zzper te worden omdat het meer verdiend en ze zo snel veel geld verdienen. Dat vind ik een andere koek dan om de redenen die jij aanhaalt en daar heb ik moeite mee als dat als motivatie gebruikt wordt ( dus ik ben zzper geworden, want het verdiend goed en nu kan ik veel werken en snel geld verdienen want ik ben jong)

Ik herken mij wel in het scenario dat superpony schrijft, helaas. Ik heb de verschuiving meegemaakt dat mensen met een beperking meer in de wijk moeten wonen. Ik heb jaren gewerkt op een grote instelling ‘dorp’ die dankzij ouders is open gebleven.

Daarna op een groep in de wijk. Buitendeuren altijd op slot, niet meer zelfstandig naar de winkel kunnen, zwemmen moet met een vrijwilliger, vrijwilliger voor het heen brengen is ook nodig. Geen tijd om te koken dus bakvoedsel (op het dorp was een eigen grote keuken etc.

Er zullen mensen het niet met mij eens zijn maar ik ben een groot van fan intramurale zorg. Daar kan je ook met de buren mee wandelen, ons kent ons idee. En niet hup snel je bed uit want taxi busje staat er zo…

De zorg blijft gewoon een moeilijk onderwerp, vooral omdat er ook zoveel misbruik bij komt kijken.

Iemand recent de zaak gezien van de ouders die hun 5000 euro pgb wilden behouden na overlijden van hun dochter omdat ze gewend waren aan deze 'lifestyle'?

Ik vond dat zo verwrongen. Zoveel mensen die niets krijgen en dan heb je mensen die alleen het geld zien.

Er is een hoop mis in de zorg , maar laten we niet vergeten dat er zeker ook een hoop dingen goed gaan in de zorg.

Het grootste probleem nu , is zeker wel het personeelstekort maar dat niet alleen , echt alles draait om geld en budget. Vooral daar krijg ik als zorgmedewerker enorme jeuk van. Niet alleen omdat de werkdruk dan automatisch hoger ligt maar meer om het feit dat mensen op een kantoor bepalen in welke categorie iemand valt qua zorg en daar een budget aan koppelen.

Wat mij opvalt in de instelling waar ik werk is dat er voor elk simpel taakje er een poppetje beschikbaar is. In plaats van dat er meer wordt geïnvesteerd in het zorgpersoneel die ook werkelijk op de groep staan. Ik bedoel maar een digi-coach of een weet ik veel wat coach met iets waarvan je denkt serieus? Neem je daar weer iemand of soms zelfs een geheel team voor aan? Dat stoot mij nog wel eens tegen de borst.

Verder mag ik niet zoveel klagen , op de woning waar ik werk hebben we alles goed voor elkaar en mijn team zet zich goed in voor de cliënten. Tuurlijk zijn er wel dingen wat anders zou kunnen , maar door te weinig tijd komen we aan zoveel niet toe. Neem daarbij dat er weer afgeschaald gaat worden waar niemand het mee eens is , maar we hebben geen keuze het wordt van bovenaf bepaald ( iets met jeuk).

Ik heb het ondanks alles erg naar mijn zin in de zorg en ben erg blij met mijn locatie.

En gelukkig germie zijn niet alle instellingen zoals je in de openingspost beschrijft. De zorgboerderij in Groningen is een extreem uitzonderlijk geval.

Over het gedeelte jeugdzorg heb ik geen ervaring mee , maar wat ik wel meekrijg is dat er weinig personeel is en weinig plek en lange wachttijden. Daar zitten we voorlopig nog wel even aan vast. Wat ik ook schrijnend vindt is dat de VGN jaren geleden de regering al heeft gewaarschuwd dat er fikse te korten en problemen gaan ontstaan in de zorg. Hier is zoals met wel meer dingen niks aan gedaan....


Maar goed voor de liefhebber , kom de zorg in het heeft ook enorme leuke kanten die de mindere kanten toch wel vaak wat minder maken.

Als jullie wat aan deze situatie willen doen is het raadzaam om zitting te nemen in adviesraden van de Gemeente dan zit je dicht bij het vuur.

Er gaan zeker ook dingen goed in de zorg. Het verschil tussen de instellingen is soms ook behoorlijk groot.

Maar inderdaad: het draait allemaal om geld en bureaucratische regeltjes. Dat is bijzonder frustrerend. Niet alleen voor mensen die op de groep staan, maar ook voor bv het middenkamer (leidinggevenden). Als ik voor een cliënt een telefoon pleegde met bv een andere hulpverlener, moest ik dat registreren als het gesprek meer dan 15min duurde. Mail sturen over een cliënt; registreren. Dat werd dan aangerekend aan de cliënten. Voor de ouders die geen zorgbudget hadden en in armoede leefden was dat heel zuur (en het voelt dan als hulpverlener ook niet goed), maar registreerde je dat niet, dan werd ook niet goed in kaart gebracht hoeveel zorg een cliënt nodig had en kon dat op langere termijn wel negatieve gevolgen hebben voor de hoogte van een zorgbudget.

Ik denk daarnaast ook echt dat het niet de fout is van zorgmedewerkers dat er misstanden zijn in de zorg, maar de continue besparingen, de hoge werkdruk enz. zorgen er gewoon voor dat zorgmedewerkers zo zwaar onder druk staan dat er dingen gebeuren die niet oké zijn. En dat bedoel ik heel ruim: richting cliënten, maar ook richting collega's, van leidinggevenden naar mensen op de werkvloer en omgekeerd.
Sommige leidinggevenden spreken best denigrerend over mensen op de werkvloer (bv. die heeft "maar" diploma x, dus die kan / weet dat niet (terwijl dat ging over basisveiligheid)) of zelfs over bepaalde cliënten(groepen) (bv. mensen met een verstandelijke beperking die "debielen" genoemd worden).

In de zorg werken kan zo mooi en waardevol zijn, maar wordt hoe langer hoe moeilijker / onrealistischer.

In Vlaanderen was onlangs debat over assistentiehonden en zorg. Daar was de stelling: personeelstekort, te weinig zorgverleners om alle zorg op te nemen + we moeten besparen (op zorg). Dus we moeten investeren in de opleiding van assistentiehonden om die tekorten in de zorg op te kunnen vangen

Helemaal met je eens dat bezuinigen ook nog zorgen voor misstanden.

Zo krijg je ook dat niet deskundig personeel wordt ingezet op groepen waarvoor iemand niet bekwaam genoeg is. Zo ben ik als flexer ook zeker op groepen gezet met agressie of psychische problematiek. Iets waar ik nauwelijks ervaring mee heb. Ik voelde mij ook nooit 100% veilig op dat soort groepen. Maar het is ook vragen om problemen om op zulke groepen mensen neer te zetten die weinig ervaring hebben met de doelgroep. Het levert ook nog eens extra spanning op voor de cliënten.

Ik ben meer voor de oudjes met een verstandelijke beperking met dementie. Komt ook wel eens agressie voor , maar in zulke 'lichte' mate dat ik mij er veilig en zeker voel. Maar mijn gehele team wil niet met de nieuwe opkomende doelgroep werken en graag bij de oudjes blijven omdat die vaak rustiger zijn en meer meegaand en het puur zorgen is voor een leuke en ontspannen dag.

Zo is mijn werk ook van plan om zich nu al meer te richten op de nieuwe doelgroep. Mensen met psychiatrische problematiek en een licht verstandelijke beperking. Oftewel meer de GGZ kant op. Ze verwachten dus ook dat mensen die nu met de huidige groepen daarop over willen. Een totaal andere doelgroep waarmee je echt omgeschoold moet worden , dat doe je niet even zomaar. Veel mensen geven al aan als we daar heen gaan ben ik weg daar heb ik geen trek in.


Onze manager is gelukkig heel meegaand met ons en ze probeert echt haar best te doen en moeilijke kwesties wat hogerop ligt erdoor te krijgen maar het lukt zeker niet altijd.

De directie daarin tegen.... Bedenken een CAO onderteken dit en als er vragen over komen zeggen ze dat ze geen idee hebben wat er instaat en het alleen maar ondertekent hebben. Juist

Ik denk dat we nog wel een groter infarct gaan krijgen dan hoe het nu is. Soms komt het hier al voor dat mensen zich over de kop werken omdat bijna het gehele team thuiszit. Soms denk ik laat het maar eens gebeuren dat er niemand beschikbaar is , dan eens kijken of dat meer effect heeft. Maar niemand doet omdat ze de cliënten niet willen laten zitten....