Teven worden in principe nog teeds gecastreerd. Vasosectomie, sterilisatie, komt tegenwoordig zo af en toe bij reuen voor wanneer er vanwege gezondheidsredenen niet gecastreerd wordt maar vanwege volle teven in huis geen risico op oeps-nesten genomen wil worden (scheiden is niet in alle huishoudens even effectief. Een kennis had een volle reu en teef en ze zaten minimaal eens per loopsheid gekoppeld omdat de vader nogal eens vergat de deuren dicht te doen. Gelukkig was de reu in de loop der jaren onvruchtbaar geworden, na 2 oepsnestjes).

Bij teven wordt tegenwoordig vaak de baarmoeder niet verwijderd als deze er helemaal goed uit ziet, maar de eierstokken wel volledig, en dan is het nog steeds een castratie. Een alternatief is om de baarmoeder en de eileiders wel te verwijderen, maar van 1 van de eierstokken een klein stukje te laten zitten. Dit heeft het effect van een sterilisatie op het gedrag, zonder het risico op baarmoederontsteking.

Sterilisatie is in principe enkel het doorknippen (een stukje verwijderen) van de eileiders/zaadbuizen. Bij een omkeerbare sterilisatie zou ik denken aan een soort stent alleen dan juist (met lucht) gevuld, dus een soort kurk. Hiermee verwacht ik minder kans op verklevingen dan gewoon afklemmen, geen ontstekingen en geen verschrompelend weefsel. En wanneer de sterilisatie teruggedraaid moet worden, kan de kurk weer verwijderd worden. Mocht het nog niet duidelijk zijn, ik ben geen arts en weet ook niet exact of dit een optie is. Maar knoop de dingen die ik bij dierwetenschappen heb geleerd en online heb opgepikt aan elkaar.

Oja, zo irritant dit. Castratie = verwijderen van de geslachtsorganen. Sterilisatie = afbinden van zaad/eileiders.
Bij dieren is het eigenlijk altijd castratie, ook omdat bijv vrouwelijke dieren dan geen risico meer lopen op baarmoeder- of eierstokkanker en andere narigheid.

Ik dacht dat laperoscopisch (?) helpen bij teven een sterilisatie was, vandaar dat ik dacht dat er nu meer gesteriliseerd werd. Maar heb dan ook alleen mijn reu laten helpen, dus niet heel erg in verdiept
Ergens ook wel logisch want met een sterilisatie heb je nog steeds loopsheid

Mizora, ik moet door jou verhaal over dat scheiden niet effectief is, denken aan mijn huis mijn reu en teef kon ik prima scheiden. Tot mijn reu toch ineens besloot dat hij wilde dekken. Die heeft een hele middag de gang gesloopt, op de overloop gescheten, deuren geprobeerd open te bijten om bij mijn dame te komen.
Ik kwam thuis, heb pension gebeld, hem dezelfde dag gedropt, na 2 dagen laten castreren, nog een paar dagen gescheiden gehouden (toen kon hij het wel ) en klaar. Kolere, wat had hij er een bende van gemaakt. En ik maar stoer tegen iedereen dat mijn reu nergens naar keek. Jammer joh.

Ik blijf dit een heel boeiende, en bijzonder prettige discussie vinden, bedankt iedereen daarvoor

Laparoscopisch kun je idd castreren en laparoscopisch steriliseren gebeurt bij vrouwen wel. Toch interessant, die verschillende verhalen. Ik was eind 20 toen ik me wilde laten steriliseren, ik heb het uiteindelijk niet gedaan omat als je jong bent, je lichaam een bypass kan maken (ik wist dat ook niet) wat de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verhoogt. Ik heb toen gekozen voor een spiraaltje, maar absoluut geen mensen die het niet wilden doen omdat ik misschien nog kinderen zou willen.

Iedereen die met dit onderwerp te maken heeft (gehad ) wil ik heel veel sterkte wensen mocht dat nodig zijn. Het gaat nl wel ergens over als je dit zelf ondergaat.

Het hele topic lees ik al vanaf het begin mee. Ik vind het een moeilijk onderwerp en moeilijk in de zin van emotioneel want het gaat wel ergens over.

In 1984 kreeg Nederland de wet waarin abortus werd geregeld https://fiom.nl/kenniscollectie/abortus/wet-regelgeving . Ik was toen 26 jaar en met andere vrouwen vanuit de vrouwenbeweging hebben we ons ervoor hard gemaakt dat abortus gelegaliseerd werd, niet meer gedoogd en uit het strafrecht werd gehaald.
Daar begint voor mij al de verwarring. In Nl het lijkt in de discussie of mensen voor of tegen abortus zijn. Maar dat is niet hetgeen waar het om gaat. Je kunt tegen abortus zijn en toch er voor zijn dat abortus uit het strafrecht gehaald is en dat het zelfbeschikkingsrecht voor vrouwen geldt. Dus de vrouw bepaalt , cq kan bepalen of zij deze zwangerschap wil uitdragen cq afbreken.

Het is dus goed dat vrouwen nu die mogelijkheid hebben want dat betekent dat er daarmee een einde is gekomen aan het aborteren met breinaalden, aborteren in het geniep hetgeen kwakzalverij, onhygiënische toestanden etc in de hand werkte tot en met overlijden van de vrouw cq het baren van een zwaar gehandicapt kind daar de abortus mislukt was.
Abortus is nl al zo oud als de mensheid, want altijd zijn er zwangerschappen geweest die ongewenst waren om wat voor reden dan ook.
Deze nuancering vind ik heel erg belangrijk en wordt vaak vergeten door mensen die de straat op gaan om abortus weer UIT het strafrecht te krijgen.
Inherent daaraan zou zijn dat we weer terug gaan naar schrijnende middeleeuwse toestanden en dat vind ik moeten we niet willen.

Mijn persoonlijke opvatting over het wel of niet abortus ondergaan is dat ik vind dat er een grote verantwoordelijkheid ligt bij de vrouw die voor deze keuze staat. Ik ken alleen maar vrouwen die heel goed met die verantwoordelijkheid zijn omgegaan. Ik ken alleen maar vrouwen die ongewenst zwanger zijn geworden wegens falen van de pil, spiraal, sterilisatie etc. Daar begint nl al een stuk verantwoordelijkheid dat de man en vrouw zich beschermen als ze gaan sexen. Wie dat doet maakt niet uit. Als je geen kinderen wil, dan ga voor voorbehoedsmiddelen.

Ik heb vriendinnen die abortus hebben ondergaan en vergis je niet dat is behoorlijk heftig. VB van een vriendin, die abortus had gehad. toen ze 10 jaar later in blijde verwachting was, bleek ze 9 maanden zo vreselijk ziek te zijn, dat ze zelf opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Toen ze tegen mij zei: "dat is mijn straf", begreep ik pas hoe ingrijpend ze dit echt heeft ervaren. Heel verdrietig vond ik die opmerking en natuurlijk uit haar hoofd gepraat. Het bleek ook een gevonden lichamelijke oorzaak te zijn waardoor ze zo vreselijk ziek was tijdens alle zwangerschappen.

Ik ken mensen die ongewenst zwanger zijn geraakt, vaak erg jong (was mijn werk om deze meiden tegen te komen) die vaak uit fijne gezinnen kwamen en waar de ouders mee gingen helpen en het kindje geboren werd.
Gelukkig ken ik geen moeder die niet hartstikke gelukkig was met haar mooie (ongewenste) baby toen het kindje uiteindelijk in de wieg lag. Wel waren het drama's tijdens de zwangerschap waarbij ik me een vrouw herinner die zich kapot schaamde en niet meer de straat op durfde→ want iedereen wist nu dat ze "het" had gedaan. Gelukkig sloeg het verdriet de schaamte 180% om toen haar baby geboren was.

Ook heb ik een snikkende jonge vrouw in mijn armen gehad, die zich zo had laten overtuigen door haar moeder, terwijl ze die hele abortus niet wilde en toch deze ondergaan heeft. Dat vond ik wel een dingetje eerlijk gezegd, want voor mij betekent de keuze van abortus ook dat er een keuze hoort te zijn om het kindje wel te laten komen.

Vanuit mijn studie, ik was toen heel jong, kende ik 2 vrouwen die tegelijkertijd zwanger raakte. De een grapte later, dat haar dochter met het spiraal in de hand geboren werd, de ander koos voor abortus. Beiden woonden in het zelfde studentenhuis.
Voor de een werd vol begrip de studenten pot leeg gegooid en de abortus betaald, de ander kreeg veel onbegrip dat haar keuze was om het kindje te laten komen.
Dat vond ik moeilijk daar ik de echte vrije keuze heel belangrijk vind, zonder sociale druk van buitenaf voor het een of het ander.
Met beiden vrouwen gaat het overigens heel erg goed en ging het al vrij snel na de bevalling cq na de abortus heel erg goed.

Ik vind zelf , persoonlijke opvatting, dat alle abortussen van ongewenste zwangerschappen zo vroeg mogelijk uitgevoerd moeten worden. Het liefst onder de 10 - 12 weken. Zowel voor de moeder als voor het klompje weefsel, is dat het beste en minst ingrijpend.
Ik vind dat daar een grote verantwoordelijkheid ligt.

Ik heb het niet over zwangerschappen waarbij de foetus of zelfs kindje van alles mankeert. Dat zijn medische abortussen, bevallingen, die veel later worden uitgevoerd, vaak om de moeder te redden of ondraaglijk leed te besparen.

Die verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en je zwangerschap vind ik heel erg belangrijk. We weten erg weinig af van eventueel voorgeboortelijk of nageboortelijk leven en hoe die hele cyclus van leven en dood eruit ziet. Dat geldt voor ongelovige mensen als voor gelovige mensen en daarom alleen al vind ik dat het een precair onderwerp is waar iedereen die het betreft zorgvuldig mee moet omgaan. In mijn omgeving is dat gelukkig ook gebeurd en ook ik heb gesprekken wel eens gevoerd met een vrouw waarin ze moest kiezen, en zij heeft duidelijk gekozen voor een abortus en dat was echt haar eigen bewuste keuze en dat vond ik heel goed. Ik was trots op haar hoe ze daar mee omging.

Ik kende vroeger iemand die op haar 16e zwanger was en zij mocht van haar ouders geen abortus. Ze heeft dus echt een walk of shame moeten leven 9 maanden lang als zwangere puber en als minderjarige een bevalling moeten doorstaan. Haar ouders hebben het kind verder wel opgevoed als haar zusje zodat zijzelf weer puber kon zijn, maar het blijft toch aan je kleven.

Elnienjo dat zijn hele moeilijke dingen.
Ik ken ook ouders toen ik student was, die hun kind (ik woonde in Limburg oorspronkelijk en studeerde in het Noorden) de straat op schopte omdat ze zwanger was. Het jonge stel wilde het kindje houden, maar tja wat moet je. Gelukkig kwam mijn vader dit te oren en hij woonde met mijn moeder in een super groot huis en hebben de bovenetage aan dit jonge stel gegeven.
Zo konden zij hun kindje krijgen, sparen voor een huis en even bij komen van alle schrik.
Het is altijd erg pijnlijk als mensen zo jong een onverwachte zwangerschap krijgen te verwerken. Ouders kunnen de zaak zo gecompliceerd maken.

Hier ook een koppeltje 16 jarigen die besloten een onverwachts kindje te houden. Ze hebben overheidshulp gekregen (mooi appartementje aan voordelige huurprijs en ik gok ook begeleiding). Ze werken nu beide, kindje ziet er op alle foto's heel gelukkig en goed verzorgd uit, er is er al een tweede. Ik denk echt dat het een goed gezinnetje is geworden (ik volg ze nu vooral online). Fijn dat dat kan tegenwoordig. Maar het andere moet ook mogelijk zijn, want zij hebben hun studies ervoor laten vallen.

Precies Sinne. Dat vind ik zelf heel erg belangrijk. Dat beiden keuzes mogen en ondersteund worden. Zonder oordeel en echt vanuit de ouders.

Dus voorbeeld van Elnienjo is echt niet OK, en och germ die "walk van shame". Mijn voorbeeld van de dochter die haar moeder gehoorzaamde (ze kon er gewoon niet tegenop) en dus tegen haar zin een abortus onderging is ook niet OK. Die jonge vrouw had zo'n verdriet. Zelden iemand zo vanuit haar tenen in mijn armen gehad die alleen maar kon brullen en het uitschreeuwen van verdriet. Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen.

Hoewel ik het volledig met je eens ben Pien (en mooi geschreven ook!) wil ik toch een vraagstuk opwerpen als een soort tegenvraag.

Doet leeftijd ertoe? Een jong stel (16 of jonger) is natuurlijk nog niet volledig ontwikkeld (lichamelijk maar zeker ook mentaal) en ik kan me best voorstellen dat ze niet goed snappen wat zo’n beslissing inhoudt. Welke optie ook gekozen wordt. Ik kan me ook best goed voorstellen dat ouders hierin hun visie wat meer doordrammen: je kan als jong stel heel rooskleurig denken over een baby maar het heeft zó veel impact op je verdere leven en ontwikkeling. Hoewel abortus heel moeilijk is (en ik wil dat ook absoluut niet ontkennen) heeft het in vergelijking met een baby minder impact op het verdere leven van zo’n jong stel? Lijkt me? Natuurlijk kan het goed gaan zoals in jouw voorbeeld Sinnej, maar hoe vaak gaat het níét goed? Aan de andere kant is abortus zelf ook niet ‘eventjes’ gedaan dus wellicht denken jonge kinderen hier ook te makkelijk over (want laten we wel beseffen, 16 is gewoon nog een kind).

Ik heb er geen cijfers of anekdotes voor, dus ik wil even benadrukken dat ik hier zelf niet direct een antwoord op heb, dus vat het alsjeblieft op als vraag en geen mening over het wel of niet doorlopen van een zwangerschap cq abortus als je zo jong bent

Edit: ik denk niet dat hier een ‘juist’ antwoord is, maar verwacht dat het misschien wel aanleiding geeft voor een interessante discussie

Ik kan me dus eerder voorstellen dat ouders een abortus regelen voor hun minderjarige dochter, dan dat ze haar dwingen de zwangerschap uit te dragen en levenslang aan een kind vast te komen zitten.

dat zal echt per persoon verschillen.
ik ken een vrouw van inmiddels 27 die op haar 17e haar eerste kreeg (inmiddels moeder van 4) en voor haar is het de beste beslissing ooit geweest. ze is zielsgelukkig met haar kindjes en is een erg goede moeder. ze heeft financieel niet veel te klagen.
ik ken ook een vrouw die op haar 20e haar eerste heeft gekregen, en hoewel die al ouder en wijzer was heeft zij spijt als haren op haar hoofd. ze houdt echt wel van haar kindje, maar als ze het over zou kunnen doen zou ze het weg laten halen.

ik begrijp dat ouders hun kinderen willen beschermen en
gevoelsmatig zou ik ook zeggen dat weghalen beter is, maar je weet gewoon niet hoe het gaat lopen.

Laurora heeft het mooi beschreven. Het ligt nl aan de jongeren. Ik ken mensen van 30 jaar die beter nooit kinderen kunnen krijgen en ik heb zlef opgepast in mijn jeugd bij een echtpaar die zijn moeten trouwen → zoals dat heette op zeer jonge leeftijd→ dus toestemming van de ouders nodig en die hebben in totaal 5 kinderen gekregen en als ze nog leven zijn ze nog steeds getrouwd.
Of anders gezegd dat ligt aan de jongere.
Ik ken ook jongeren, vanuit de verstandelijke handicap zorg waar voorbehoedsmiddelen iets is van de ouders in samenwerking met de leiding. Ethisch vaak heel erg moeilijk, want met name de meisjes, de jonge vrouwen willen zo graag een baby → pop waar ze natuurlijk nooit voor kunnen zorgen. Dat vraagt heel erg veel tijd en geduld, uitleggen en ook ondersteunen bij de rouwverwerking, want ook onder verstandelijk gehandicapten zijn er stellen en zelfs echtparen, die toch in overleg afzien van kinderen. Het is hartverscheurend voor ze, maar kinderen is echt niet voor ze weggelegd, daar deze mensen (want daar praten we nu over en niet over mensen die wat eenvoudig zijn en gewoon verder zelfstandig leven) absoluut niet voor zich zelf kunnen zorgen, laat staan voor een kind.
Zo zijn er dus ook jongeren die beter geen kinderen kunnen krijgen. Dat zijn hele delicate onderwerpen waar je dan als ouders mee te maken krijgt. In de VS gaan ze daar als volgt mee om. Daar heb je veel tienerzwangerschappen en ter preventie laten ze de jongens en meisjes die graag al zo jong kinderen willen krijgen, met een pop ter grote van een baby hele dagen verzorgen. Alles wat een baby nodig heeft heeft die pop ook nodig. De meeste haken na paar uur al af. Ik heb daar een documentaire over gezien, en dat was wel een stevige manier die werkte (let op ik pleit niet om dat naar NL te transporteren).

Dat van die babypoppen heb ik ook ooit gezien.Maar dat slaat toch nergens op want de emoties,verzorgende hormonen,etc. die je krijgt bij een echte baby heb je toch niet bij een pop.

Klopt Anjali, maar het werkte wel, want zelfs zonder al die hormonen haakten velen af en gingen zorgen voor goede conceptie. De bedoeling was dus van dat programma om abortus te voorkomen en ook de tienerzwangerschappen. Dat vond ik er wel positief aan.
Een soort "bezint eer ge begint".

In mijn zeer Katholieke familie was abortus echt geen optie. Want een zware zonde. Eventuele buitenechtelijke kinderen werden in de familie gewoon opgenomen en er werd niet over gepraat.

Klopt Anjali en zeer verdrietige zaken zijn gedwongen gebeurd om die abortus maar niet te laten gebeuren. Zoals bv in Moederheil in Breda van de FIOM indertijd, waar de meisjes moesten bevallen, hun kind niet mochten zien die dan vervolgens werd geadopteerd door een andere familie. Hartverscheurende taferelen en zo vreselijk slecht.
Die meisjes hadden niet alleen de schaamte, werden ergens naar toe verbannen, en moesten toen ook nog vaak zonder het kindje te zien, het afstaan.
Ik heb zelf nog meegespeeld indertijd (was de stand in met de jongste met borstvoeding geven) in een film hierover waarin een meisje dus bij de nonnen haar kindje moest afgeven. Ze was geblinddoekt. Hartverscheurend en dan praten we alleen nog maar over een nagespeelde situatie. We waren allemaal wat overstuur ervan.
Dan ben ik of voor het kindje zelf houden, of voor een abortus want dit is echt onmenselijk en het gebeurde te vaak.

Ongelooflijk, die denkwijzen die sommige geloven erop na houden.

Geblinddoekte bevallingen zijn gelukkig allang verleden tijd. Je zegt heel terecht 'gebeurde'. Wanneer nu (in Belgie) een kindje ter adoptie wordt afgestaan krijgt de moeder wel degelijk tijd om afscheid te nemen van de baby. En de adoptie wordt pas definitief 3 maand later. Gedurende die 3 maand kan de biologische moeder op elk moment op haar beslissing terugkomen en dan komt de baby terug naar haar.
Helaas blijven sommige mensen nog altijd dat oude idee houden over adoptie. Wat dan weer tot een heleboel vooroordelen leidt. Dat maakt op zijn beurt dan weer dat mensen er maar over zwijgen dat ze geadopteerd zijn.

ik las vandaag dit bericht:

https://nos.nl/artikel/2360012-christen ... akket.html

Christenunie is van standpunt geswitcht, zij willen nu de anticonceptie terug naar het basispakket "want dat verlaagt het aantal abortussen". Voorheen waren ze tegen abortus, maar vonden anticonceptie eigen verantwoordelijkheid.

Het voelt voor mij als zo'n ontiegelijk open deur dat ik niet begrijp hoe ze hier jarenlang tegen zijn geweest.... Maar wie weet levert dit wat op.

Goed standpunt. Beetje laat. Ik heb het altijd onbegrijpelijk gevonden dat anticonceptie niet in het basispakket zit. Net als maandverband/tampons, trouwens.

Ik heb vorig jaar met een trucje wel mijn spiraaltje "gratis" gekregen.

Vind het constructief van ze, beter laat dan nooit. Niemand is tegen het voorkomen van ongewenste zwangerschappen toch? Fijn dat ze nu in elk geval inzien dat dát de weg is naar minder abortussen, niet het verbieden van de ingreep zelf