Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-12-20 20:38

Geplaatst: 09-12-20 20:38

Citaat:
Dit ben ik helemaal met je eens, en veel verhalen zijn gekleurd naar ervaring. De vraag is ook de ervaring vanuit de barende in deze actie. Op individueel niveau zul je veel meer het gesprek moeten zoeken met elkaar en luisteren naar elkaar, anders kom ej er nooit (en dat geldt voor beide partijen denk ik, niet alleen de dokter en niet alleen de moeder. En dat zal voor beide vaak lastig zijn). Maar ook als je iets verwerkt hebt, ben je nooit meer de naïeve barende van de eerste keer en zul je er met een meer kritische blik en meer wantrouwen in staan. Daar verandert verwerken niks aan.

Nee, maar dat ben je ook niet na een "goede bevalling". Ik denk en merk dat na verwerking het vaak wel lukt om genuanceerder naar de situatie te kijken. Je moet absoluut voor jezelf opkomen. Maar de volgende bevalling moet geen strijdtoneel worden om de vorige te rechtvaardigen. Daarmee begin je zeer gestresst aan een een zware taak, iets wat geenzins ten goede zal komen.

Wat ik om die reden dus graag zou willen bijdragen aan dit topic: zoek alsjeblieft hulp als het hoog zit en zoveel met je doet. Voor jezelf, voor je eigen rust. Je bent het waard.

**Geplaatst**: 09-12-20 20:38

Geplaatst: 09-12-20 20:38

Ik heb lang getwijfeld over of ik ook iets wilde toevoegen. Ik ben zelf (sinds kort) arts. Niet bij de gynaecologie, maar wel een ander specialisme. Ik ben recent afgestudeerd en ik heb dus wel coschap gelopen bij de gynaecologie en dus geboortezorg.

Ik wil vooral beginnen met dat de trauma's die sommige mensen ervaren verschrikkelijk zijn. Verhalen over toegediende medicatie in geen spoed situatie, het niet overleggen wat er gaat gebeuren en het gewoon doen en het gebruiken van verkleinwoorden waardoor het minder erg wordt, vind ik verschrikkelijk om te horen. Het doet mijn hart pijn dat dat mensen is overkomen. Ik hoop dat ik als zorgverlener niet zo word.

Een oorzaak die hier vaak aangehaald wordt zijn werktijden, wisseling van de dienst of gewoon dat iemand een schoft is. Ik denk dat dat bij een klein aantal gevallen zeker de oorzaak kan zijn. Wel wil ik een ander perspectief geven op de veranderende zorg.
Tijdens mijn opleiding kregen we uitleg over verschillende arts-patiënt relaties, waarbij mensen verschillende manieren prettig ervaren. Zo zijn de oudere patiënten (ongeveer 50-60+) vaak niet geïnteresseerd in het samen beslissen en willen ze vaak dat de dokter de keuze maakt. 'Want de dokter weet het beter'.

In deze tijd is dat niet meer. De patiënt wordt mondiger, gaat zelf dingen lezen, hoort informatie van anderen, etc. Er is steeds meer overleg tussen arts en patiënt nodig, waar de gezondheidszorg nog niet optimaal voor is ingericht. Ik merk zelf in mijn eigen vakgebied dat ik eigenlijk standaard te weinig tijd heb voor alle patiënten op mijn afdeling, en dan heb ik niet zo'n wisselende drukte als de geboortezorg, waar je de ene nacht geen enkele patiënt hebt en de andere keer vijf tegelijkertijd.

Mijn inziens is er dus een groter probleem in de gezondheidszorg. Met overwerkte mensen (verpleegkundigen, artsen en specialisten), te weinig tijd per patiënt en geen mogelijkheid tot continuïteit, door de te grote stroom van patiënten. Ik zie dat veel artsen dit werk met veel plezier doen, maar dat ze worden afgehard door te lange werkdagen (ikzelf heb 48 uur per week op mijn contract staan), te veel vermoeidheid en veel verantwoordelijkheid.

Daarbij vind ik de vergelijking met de #metoo niet volledig gepast. Er is NOOIT iets goed aan seksuele intimidatie. Er zijn geen goede situaties, er zijn geen goede verhalen. Er is daardoor geen tot nauwelijks mogelijkheid tot 'de andere kant van het verhaal'.
Bij een bevalling heb je natuurlijk ook een heleboel die wel goed gaan, die ondanks de verschrikkelijke uitkomst of verschrikkelijke complicaties, niet traumatisch zijn ervaren. Dit haalt niet weg dat er zeker gesproken moet worden over de momenten die niet goed gaan, de missende communicatie of zelfs het obstetrisch geweld wat hier langs komt. Dit is nooit goed, dit moeten we met zijn allen niet toestaan en het erkennen is de eerste stap tot verbetering en verandering. Bij de betrokken personen en in de gezondheidszorg algemeen.

Met de betrokkenen direct wegzetten als sadisten, horken, etc etc, gooi je eigenlijk de deur tot gesprek dicht. Waardoor de 'horken' aan de andere kant niet kunnen/willen/zullen luisteren naar hetgeen dat het slachtoffer daadwerkelijk te vertellen heeft, waardoor de kans op verandering direct veel kleiner is. En dat is zonde.

**Geplaatst**: 09-12-20 20:44

Geplaatst: 09-12-20 20:44

Mooie post Sannens.

Een kleine correctie

Sannens schreef:
Zo zijn de oudere patiënten (ongeveer 50-60+) vaak niet geïnteresseerd in het samen beslissen en willen ze vaak dat de dokter de keuze maakt. 'Want de dokter weet het beter'.

Dit is voor heel veel mensen absoluut niet waar. Dit zijn mensen (zoals ik) die erg actief waren als het ging om de vrouwenbeweging, actie voeren, tegen oorlog, baas in eigen buik etc. We praten in die tijd over zeer assertieve actieve vrouwen, en echt heel veel vrouwen waren zo.
Dat is in mijn ogen een absoluut fout beeld. Dit is geschreven door een vrouw van 62 jaar, die dit totaal niet herkent.
Wij hadden inderdaad geen bevallingsplan geschreven, maar we wisten heel erg goed wat we wilden en bespraken dit ook. Veel vrouwen wilden borstvoeding geven en we hadden daarvoor borstvoeding natuurlijk die ons hielp. Het was juist een kantel tijd waar de vrouwen van nu profijt van hebben want de vrouwen van mijn leeftijd hebben die verandering in gezet.

**Geplaatst**: 09-12-20 20:47

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 09-12-20 20:47

Nee die leeftijd klopt zeker niet, eerder de 80+ generatie die nog wat afwachtend is wat de geneesheer zo zegt.
De nu 60+ generatie is juist ontzettend mondig en goed geinformeerd.

**Geplaatst**: 09-12-20 20:49

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 09-12-20 20:49

Ik denk dat Sannens dat ook bedoelde met de daaropvolgende zin 'in deze tijd is dat niet meer. De patiënt wordt mondiger...'

**Geplaatst**: 09-12-20 20:50

Geplaatst: 09-12-20 20:50

Tout a fait Sizzle! INderdaad. Wij, mijn generatie hebben voor de veranderingen gezorgd waar jullie jonge vrouwen NU de vruchten van dragen. Want door ons zijn er nu vrouwelijk e artsen en vrouwen in mannelijke beroepen. Door ons, is er bewustzijn dat vrouwen gehoord horen te worden en met liefde omringt als ze aangifte doen van aanranding cq verkrachting.
De MEE too beweging is (gelukkig) een herhaling van vrouwen tegen verkrachting en vrouwen tegen seksueel geweld, waar mijn generatie vrouwen mee begonnen zijn voortbordurend op de vrouwen zoals Joke Smit en de hare voor ons die zaten in de beweging van baas in eigen buik en de dolle mina's etc die weer voortborduurde op vrouwen zoals Aletta Jacobs die zoveel voor vrouwen gedaan hebben ! Dit heeft al een langer staartje!! En komt echt niet uit de huidige generatie voort, die ik juist vrij anti actie vind en dat is hopelijk omdat al zoveel goed geregeld is

**Geplaatst**: 09-12-20 21:03

Geplaatst: 09-12-20 21:03

_lautje_ schreef:
Ik vind de vergelijking met metoo eigenlijk gewoon ongepast.
Bij metoo gaat het om seksueel overschrijdend gedrag. En hoewel hier ook sprake is soms van een grens over gaan of te weinig communiceren vind ik het echt geen vergelijk.

Waarom ongepast? Een zorgmedewerker die over jouw grenzen gaat is net zo erg als verkrachting. En dan heb ik het niet over ongepaste opmerkingen maar onder dwang handelingen verrichten waarbij een patiënt duidelijk nee zegt.

**Geplaatst**: 09-12-20 21:07

Geplaatst: 09-12-20 21:07

Aanvulling, toen ik jong was, 40 jaar geleden en 20 jaar was, hingen er door ons door het hele land affiches als:
"mijn vader dacht aan doktersassistente→ ik zelf dacht meer aan arts" Met een jonge vrouw erop
Deze affiches hadden we in allerlei variaties en hadden maar één boodschap→ ook vrouwen kunnen goed B beroepen, dokter zijn, ingenieur etc.
Mijn kleindochter doet een studie voor technisch arts (vrij jonge studie). Ik ben zo trots op haar, maar ook op mijzelf→ ik weet dat mijn generatie vrouwen daar aan mee heeft gewerkt. We hebben echt voor een omwenteling gezorgd voortbordurend op die vrouwen die ik in mijn vorige post noemde.
Of wat te denken van het vrouwenblad OPZIj. Is vlak voo rmijn tijd ontstaan (1972 en ik was toen 14 jaar)

Citaat:
Opzij werd opgericht in 1972 als een strijdlustig feministisch maandblad. Initiatiefnemers waren Wim Hora Adema en Hedy d’Ancona. Het blad heette toen nog radikaal feministisch blad Opzij.

Scherpe post Gloa ! Die moet ik even laten bezinken.

**Geplaatst**: 09-12-20 21:14

Geplaatst: 09-12-20 21:14

Gini schreef:
Ik denk dat Sannens dat ook bedoelde met de daaropvolgende zin 'in deze tijd is dat niet meer. De patiënt wordt mondiger...'

Precies, misschien had ik er 70+ moeten schrijven. Dat is in ieder geval mijn eigen (kleine) ervaring van 3 jaar coschap + die paar maanden werken. Natuurlijk zijn er ook mensen in die leeftijdsgroep die wel heel mondig zijn, je kan nooit iedereen over één kam scheren.
En graag zelfs! Ik hou persoonlijk totaal niet van het paternalistische model waarbij ik als arts moet vertellen wat we gaan doen. Ik kan immers niet in het leven van iemand kijken en daardoor een keuze maken voor een ander.

@pien_2010: Ik word vaak door de oudere garde nog steeds aangesproken als 'zuster', terwijl ik dat natuurlijk niet ben. Sommige verschieten er dan wel van als ik zeg dat ik de dokter ben, maar een groot deel kijkt me ook echt aan van: O laat maar banketstaaf...

**Geplaatst**: 09-12-20 21:17

Geplaatst: 09-12-20 21:17

Sorry Pien $:\$

Maar het voelt wel zo. Iemand gaat zonder toestemming aan of in je zitten. Dan maakt het geen verschil of dat een kerel in een donker steegje is of (misschien zelfs wel erger) een zorgmedewerker die je zou moeten kunnen vertrouwen.......

Dat het voor die zorgmedewerker zijn/haar werk is om jou aan te raken maakt voor jou 0,0 uit hoe je het beleeft en ervaart.

**Geplaatst**: 09-12-20 21:35

Geplaatst: 09-12-20 21:35

Sannens schreef:
@pien_2010: Ik word vaak door de oudere garde nog steeds aangesproken als 'zuster', terwijl ik dat natuurlijk niet ben. Sommige verschieten er dan wel van als ik zeg dat ik de dokter ben, maar een groot deel kijkt me ook echt aan van: O laat maar banketstaaf...

Nederland loopt daar in zeker achter bij Frankrijk waar het gros in Limoges van de specialisten vrouw is zo ook de huisartsen.
Ik heb zelf ook gehad in NL dat ik een gesprek zou hebben voor een opgenomen cliënt van mij met een specialist in het ziekenhuis. We hadden een bepaalde tijd afgesproken voor de deur van mijn cliënt. Ik stond al een tijdje naast een medicijn karretje en naast een piep jonge vrouw met een chic hoofddoekje. Zeer rustig stonden we daar. Tot ik op een gegeven ogenblik op mijn horloge kijk en zeg tegen haar→ nu Dr ...... komt blijkbaar niet meer opdagen. Waarop zij zegt→ "dat ben ik". _O-

Ik heb toen zo vreselijk gelachen, ze had ook geen naamplaatje op→ en zeg, "oooh wat erg, ik dacht dat u verpleegkundige of voedsel assistente bent. Ik ben echt een flut feminist, maar U hebt ook niets gezegd". Gelukkig kon ze er om lachen. Dus SAnne→ touché je hebt gelijk, maar zoiets zegt echt niet alles.

Gloa schreef:
Maar het voelt wel zo. Iemand gaat zonder toestemming aan of in je zitten. Dan maakt het geen verschil of dat een kerel in een donker steegje is of (misschien zelfs wel erger) een zorgmedewerker die je zou moeten kunnen vertrouwen.......

Je hoeft echt geen sorry te zeggen, want zonder toestemming of zonder iets vriendelijks aan te kondigen een touché doen, of andere medische intieme handelingen doen, is best wel raar en zeker vergelijkbaar.

Ik heb ooit een mammo gehad hier in Frankijk. Ik vond het een hele fijne arts toen hij mij de uitslag en alles gaf (is hier gewoon in Frankrijk, je weet gelijk waar je aan toe bent en je krijgt je eigen mammo in een envelop mee zodat je met die foto's altijd 2de mening kunt vragen en je moet ze altijd allemaal bij je hebben de volgende keer.)
Hij zei toen dat hij nog even een onderzoek moest doen en ging mijn borsten zeer uitgebreid onderzoeken en op het einde pakte hij ze eventjes ferm beet. :oo

Ik vond dat raar en keek hem heel verbaasd aan. Dat vond ik wel een dingetje waarvan ik dacht "wat is dit nu". Maar hij had me goede voorlichting gegeven, deed fijn de uitslag geven zonder me bang te maken, dus ik ben wel bij hem gebleven en hij heeft het ook nooit meer gedaan.

Dus als jouw antwoord, Gloa mijn antwoord, dat ik dus zeker vind dat je een punt hebt. Ik had hierbij ook zo iets→ waarom doe je dit? Is dit nu nog nodigna de mammografie? Maar omdat hij itt tot de vorige Franse (vrouwelijke) arts, heel duidelijk was, aardig en mij niet bang maakte en het me niet zoveel kon schelen, heb ik het gelaten bij een verbaasde blik.

Laatst bijgewerkt door pien_2010 op 09-12-20 21:36, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-20 21:35

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-20 21:35

Ik vind je post echt heel sterk Sannens. K geloof ook zeker dat de “horkerigheid” meer voorkomt uit de cultuur in de zorg, dan dat artsen zulke horken zijn.
Daarnaast, maar dat is mijn invulling van horen zeggen, merk ik dar er al tegen co-assistenten een bepaalde houding wordt aangenomen die mij nog het meeste doet denken aan de laatdunkende houding van bovenbouwers tegen brugklassers. Wat maakt dat zeker mannen die dan uiteindelijk arts zijn daarna mee gaan in die houding omdat die cultuur er hangt. Maar wat ik eerder al zei, die houding zag ik vooral op bepaalde afdelingen en op de verloskunde kwam ik nooit.

Ik herken ook de houding van “de dokter zal het wel weten” bij de ojdere generatie. Bij welke leeftijd dar precies begint laat ik even in het midden

mijn doelgroep is iig 80+ en zegt vriendelijk “ja zuster” (ook al ben ik dietist :')

) en als ik iets dwingender wil doorkomen trek ik een witte jas aan en dan is het helemaal geregeld

En Gloa, jij zegt wat ik niet goed onder woorden kon brengen. Waaraan ik wel wil toevoegen: in een ziekenhuis wanen mensen zich veilig, zijn mensen ontzettend kwetsbaar, zeker in de geboortezorg waar er uit je onderste een kind moet komen en heel veel mensen zich dus bemoeien met die onderkant. Het idee dat dokters die je 100% moet vertrouwen dingen aan je onderste doen waar jij “nee” tegen roept, er in knipt of er vingers in stopt, vind ik nog bijna angstiger en erger dan een donker steegje. Je kan niet weg, je moet op diegene blijven vertrouwen om die bevalling tot een goed einde te brengen. Ik krijg echt buikpijn als ik dan sommige verhalen lees. Of die dan echt zo gegaan zijn of niet, dat is wel het gevoel wat die vrouw heeft overgehouden aan die gebeurtenis.
En net als bij seksueel overschrijdend gedrag in je slaapkamer kan het prima zijn dat die ander het volledig anders heeft ervaren, maar dit gevoel is bij haar achter gebleven.

**Geplaatst**: 09-12-20 21:44

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 09-12-20 21:44

Een met je post secricible.

**Geplaatst**: 09-12-20 21:48

Geplaatst: 09-12-20 21:48

Ja daar heb je een goed punt. Je waant je veilig en je bent kwetsbaar.

Dan is een kerel in een donker steegje misschien anders omdat je daar in ieder geval nog het gevoel kan hebben voor jezelf op te komen en terug te vechten. In een ziekenhuis doe of durf je dat niet ze snel. Terwijl het schenden van jouw lichaam voor jouw gevoel gewoon plaats vind. De machteloosheid maakt het trauma allicht nog vele malen erger

**Geplaatst**: 09-12-20 21:53

Geplaatst: 09-12-20 21:53

Dat ik een trauma heb overgehouden, wil niet zeggen dat de dokters hun werk niet goed hebben gedaan hoor. Wat ik wel miste was een beetje medemenselijkheid, iemand die ook wat oog had voor mijn toestand. Als je je zo verloren voelt en een partij mensen is enkel met je onderkant bezig. Tegen mijn man werd verteld dat ze de pomp gingen gebruiken, maar ze hebben hem niet verteld hoe barbaars dat er uit zag. Evengoed dat ze me niet hebben verdoofd of geknipt toen dat ijzeren kapje naar binnen werd geduwd, ik heb liggen gillen als een speenvarken. Mijn man trok wit weg bij het zien van de ketting om de elleboog van de gyn en zijn voet tegen de baartafel om kracht te zetten.
Dan beland je op de operatietafel, kindje geboren en giga rode vlek op zijn gezicht, een zorro masker. Er werd verteld dat het of een wijnvlek was of het kwam van de pomp. De tijd zou het leren, ik schrok daar best van en er kwam geen vervolg. Ze namen hem mee, gingen verder met de operatie. Eenmaal op de IC werd hij bij mij gebracht, maar maar heel kort. Ook in de nacht mocht hij niet blijven, ik hoorde hem huilen op de babykamer. Na een oliebol bevalling mocht ook mijn zoontje bijna niet bij me.
Ik was zo blij dat ik naar huis mocht! Een beetje aandacht aan het bed en gedurende het proces voor zowel mij als mijn man, had denk ik wel heel veel gescheeld.

**Geplaatst**: 09-12-20 22:00

Geplaatst: 09-12-20 22:00

Ik lees vanaf het begin mee maar merk dat ik het een moeilijk topic vind om op te reageren. Ik kan (gelukkig) niet meepraten over traumatische bevallingen of nare acties van de verloskundige of in het ziekenhuis en ik vind het oprecht heel naar dat andere vrouwen daar wel mee te maken hebben gekregen.

Ik denk dat het feit dat je je veilig hoort te voelen in het ziekenhuis zeker invloed heeft op hoe zulke acties ervaren worden, maar toch heb ik ook moeite met de vergelijking met metoo. Niet omdat ik denk dat deze ervaringen op wat voor manier dan ook minder traumatisch zijn of minder schade achterlaten bij de moeder, maar wel omdat de intentie erachter zo verschilt.
Hoe horkerig of lomp een arts of verloskundige of arts-assistent op zo'n moment ook is, ik geloof wel dat ze het doen omdat het in hun ogen en ervaring de juiste actie is, om de bevalling makkelijker te laten verlopen of de baby te helpen. Is dat altijd juist? Natuurlijk niet. Maakt dat het acceptabel om op zo'n manier in te grijpen? Zeker niet. Maar gaan ze erin om bewust de moeder een nare ervaring te geven en een trauma te bezorgen? Dat geloof ik echt niet.

Bij metoo, en een donker steegje uit een eerder voorbeeld, ligt dat natuurlijk compleet anders.

**Geplaatst**: 09-12-20 22:02

Geplaatst: 09-12-20 22:02

Gloa schreef:
Ja daar heb je een goed punt. Je waant je veilig en je bent kwetsbaar.

Dan is een kerel in een donker steegje misschien anders omdat je daar in ieder geval nog het gevoel kan hebben voor jezelf op te komen en terug te vechten. In een ziekenhuis doe of durf je dat niet ze snel. Terwijl het schenden van jouw lichaam voor jouw gevoel gewoon plaats vind. De machteloosheid maakt het trauma allicht nog vele malen erger

Seksueel geweld is niet per definitie die man in dat donkere steegje, maar ook die vertrouwde buurman, vriend of kennis. Die geliefde die veel verder ging dan je wilde, waarbij je verstijfde en niets meer durfde te zeggen.

Volgens mij hoor je hier niet te praten over erger dan-. Alleen wanneer je beide hebt meegemaakt kan je daar antwoord op geven. En zelfs dan hangt het samen met de resterende factoren.

Daarbij is het bewust of niet schenden van grenzen ook van belang zoals bovenstaand aankaart.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-20 22:05

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-20 22:05

Bij dat donkere steegje wel ja, absoluut, daar is de intentie anders. Ik denk alleen idd niet dat de ervaring voor de vrouw daardoor minder afschuwelijk is.
Maar metoo ging niet alleen over donkere steegjes. Daar waren ook genoeg verhalen te vinden waarvan ik denk dat de man helemaal geen negatieve intenties had om de vrouw te schaden, maar de vrouw zich achteraf wel zo voelde.

Edit: je hebt helemaal gelijk miramii

**Geplaatst**: 09-12-20 22:11

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 09-12-20 22:11

Dit was dus die nuance die ik zocht die ik lang niet zo goed onder woorden kon brengen

**Geplaatst**: 09-12-20 22:54

Geplaatst: 09-12-20 22:54

secricible schreef:
Ik vind je post echt heel sterk Sannens. K geloof ook zeker dat de “horkerigheid” meer voorkomt uit de cultuur in de zorg, dan dat artsen zulke horken zijn.
Daarnaast, maar dat is mijn invulling van horen zeggen, merk ik dar er al tegen co-assistenten een bepaalde houding wordt aangenomen die mij nog het meeste doet denken aan de laatdunkende houding van bovenbouwers tegen brugklassers. Wat maakt dat zeker mannen die dan uiteindelijk arts zijn daarna mee gaan in die houding omdat die cultuur er hangt. Maar wat ik eerder al zei, die houding zag ik vooral op bepaalde afdelingen en op de verloskunde kwam ik nooit.

De houding tegen coassistenten waar jij over spreekt is zeker ook nog aanwezig. Ik heb het gelukkig niet vaak ervaren, maar ik heb het persoonlijk zeker wel ervaren. Toevallig vond ik mijn coschap Gynaecologie een van de meest verschrikkelijke, door de duidelijke strijd en competitie tussen ANIOS (die dus allemaal in opleiding wilden komen), maar ook door slechte begeleiding die zij (en automatisch dus ook de coassistenten ervaarden). Nu kan ik niet spreken of dat de normale gang van zaken was, omdat ikzelf toen ook niet op een lekkere plek in mijn leven stond met veel recente overlijdens en geen tijd voor periode van rouw vanuit mijn opleiding.

Ik heb het idee dat het probleem daardoor al gevormd wordt bij jonge coassistenten, die zonder enige vergoeding lange dagen maken (dagen van half 8 tot 7 waren doodnormaal bij sommige specialismes). Avonddiensten of weekenddiensten zonder compensatie, etc. Bij mijn eigen universiteit is daar een halt toe geroepen, ongeveer halverwege mijn opleiding. Maar nu ik in een ander district werk merk ik dat dat niet overal zo wordt bekeken.
Consequent de cao overtreden is doodnormaal, en arts-assistenten hebben een niet-zeuren mentaliteit. Want voor hun 5 anderen die dan wel kans hebben om in hun specialisatie te komen. Met als resultaat: Hogere burn-out, artsen (maar vast ook andere zorgberoepen) die op hun teentjes lopen en die slechte zorg leveren aan hun patiënten.

En ik hoop dat deze verhalen over obstetrisch geweld ook daar wat aan gaan veranderen. Dat er naar het grotere geheel wordt gekeken. Want ik denk dat we met zijn allen dit moeten en moeten willen voorkomen, en dat kan als we het aanpakken bij de bron.

En ik zal weer lekker onder mijn meeleessteen kruipen, aangezien dit een beetje randje off-topic is volgens mij.

**Geplaatst**: 10-12-20 08:06

Geplaatst: 10-12-20 08:06

secricible schreef:
Bij dat donkere steegje wel ja, absoluut, daar is de intentie anders. Ik denk alleen idd niet dat de ervaring voor de vrouw daardoor minder afschuwelijk is.
Maar metoo ging niet alleen over donkere steegjes. Daar waren ook genoeg verhalen te vinden waarvan ik denk dat de man helemaal geen negatieve intenties had om de vrouw te schaden, maar de vrouw zich achteraf wel zo voelde.

Edit: je hebt helemaal gelijk miramii

Hoewel dat absoluut klopt, denk ik wel dat het vaker voorkomt dat iemand bewust en doelgericht vergaand gedrag inzet, dan een arts dat zou doen.
Om dát duidelijk te krijgen, is het van belang om het gesprek aan te gaan.

In het geval dat het niet bewust is gegaan en het gevoelsmatig wel hoog zit, kan het helpend zijn om dit te horen. Om beter te begrijpen wat je tijdens de bevalling is overkomen en eventueel excuus te krijgen.
Ik kies bewust voor het woord overkomen, omdat dat nou net hetgeen is wat veelal de aanleiding is tot deze gevoelens. Het gebrek aan greep op de situatie. En dat is tevens ook vaak de uitleg voor een logische vervolgreactie; strijdbaar worden, om het achterliggende verdriet en/of angst te verzachten. Dat is wat ik eerder bedoelde.

En hoewel er veel mooie kwaliteiten zitten aan strijdbaarheid, levert het ook vaak stress, wantrouwen en spanning op. Je zal sowieso niet meer onbevangen een bevalling in gaan, maar er zit wel een verschil in de weg erheen. Je strijdbaarheid kan je inzetten om een verloskundige te zoeken die bij je past en je verhaal leert kennen. Je kan hem ook inzetten om een strijd van je zwangerschap en bevalling te maken, omdat je iedereen aan je bed niet meer vertrouwd.

Dat is precies de reden, dat wat mij betreft ingezet zou moeten worden op gesprek en verwerking. Bewustwording is een, maar geef beide partijen tools om hier meer mee te doen. Geef de moeder het gevoel dat ze ergens terecht kan, geef de handen aan het bed greep op deze (veelal onbedoelde) gebeurtenissen.

**Geplaatst**: 10-12-20 08:12

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 10-12-20 08:12

Mijn ervaring is ook in het zh dat je na een paar weken met baby op controle komt en het dan over de bevalling kan hebben. Is dat niet overal zo?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-20 08:20

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-20 08:20

Saskia9 schreef:
Mijn ervaring is ook in het zh dat je na een paar weken met baby op controle komt en het dan over de bevalling kan hebben. Is dat niet overal zo?

Je hebt na 6wkn nacontrole maar lang niet altijd bespreken ze dan de bevalling.
Bij mij iig niet. Ik had een andere gyn dan mijn bevalling dus ze wist er ook niks over behalve wat ze las.

Ik kreeg een compliment dat ik zo opgeknapt was, er werd verteld dat ik de volgende keer best wel vaginaal mocht proberen (ze concludeerde dat mijn bekkenbodem te sterk was want ik droeg een hoefijzertje aan mijn ketting dus reed vast paard

al jaren niet meer mevrouw)
En ze zei dat het erg goed was dat ik bv gaf, maar vanwege de ks mocht ik niet sporten zolang ik bv gaf. Ook niet als ik 2 jaar bv zou geven want dat kon mijn bekkenbodem dan niet aan (....)
En toen stond ik weer buiten.

Vk heeft wel nog met me gesproken maar die was er ook niet bij dus daar had ik ook weinig aan.

**Geplaatst**: 10-12-20 08:42

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 10-12-20 08:42

Ik heb 3x zeer uitgebreide nabesprekingen gehad van de bevallingen en in 2 verschillende ziekenhuizen bevallen. Zowel dag na de keizersnedes, als week erna telefonisch en 6 weken erna in ziekenhuis.

**Geplaatst**: 10-12-20 09:06

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 10-12-20 09:06

Ik ook, bevalverslag erbij. Was niet met de arts die mij heeft helpen bevallen, maar was wel heel uitgebreid. Jaar later kreeg ik een feedbackformulier over mijn opname en hoe ik het ervaren heb.