Ik open eigenlijk nooit een topic.... Maar nu zit ik als jonge moeder naar de documentaire op Nederland 2 te kijken over turnen op top niveau bij kinderen..... En ik word er gewoon een beetje misselijk van.... Dit is toch niet normaal.... die arme kinderen kunnen dit toch helemaal niet leuk vinden? En dit kan mentaal voor hun ontwikkeling toch ook helemaal niet goed zijn om zo behandeld te worden?

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil.... Maar ik vraag mij af zijn er meer mensen die dit nu kijken en denken WAAROM? Blijven deze mensen hun kinderen hier huilend naartoe sturen? En in welke wereld is het normaal om als trainer zo tegen kinderen te praten?

Ik heb verschillende sporten beoefend. En in de paarden ook wel eens hele fanatieke ouders tegen gekomen... Maar ik vind dit gewoon ontzettend schokkend.....

Of zijn er hier misschien mensen die op zo'n leeftijd op dit niveau gepresteerd hebben? Of kinderen op dit niveau hebben? En die mij zouden kunnen uitleggen waarom dit zo gaat waarom het gaat, en het eigenlijk wel mee valt?

Deze documentaire is al vaker uitgezonden en idd afschuwelijk wat daar gebeurt. Maar laat ook goed en eerlijk zien hoe het werkt in dit wereldje. Je hebt een vergelijkbare documentaire over kinderen die influencer worden en de druk van de ouders. Net zo erg, 'mijn dochter de vlogger' .

Ik heb de documentaire al eerder gezien. Ik heb een dochter die op hoog niveau turnt. Ze doet alleen geen eredivisie/topsport en daar ben ik wel blij om. Dan is de sport gewoon veel intensiever en harder. Je moet er wel een bepaalde instelling voor hebben, en een lichaam wat het aankan. Topsport is sowieso hard en de turnsport sowieso. Ik wil wel een kanttekening plaatsen dat de sport het laatste jaar een snelle ontwikkeling heeft doorgemaakt op dit gebied door de schandalen rondom de turntrainers. Op alle niveaus heeft de KNGU veranderingen doorgevoerd waardoor de sport veiliger is geworden.
Mijn dochter turnt al sinds haar 7e jaar en is nu 14. Ze wil nog steeds doorgaan omdat ze het zo leuk vindt. Ook al stoppen vriendinnen en kon ze periodes niet trainen door Corona en raakte ze uit vorm, ze wil nog steeds doorgaan. De combinatie met school is niet altijd makkelijk maar zolang ze het leuk vindt en school gaat goed, mag ze van mij blijven turnen.

Niet alleen turnen is hard, ook schaatsen. Ik weet nog dat iemand van mijn leeftijd van de vader elke dag in de vakantie extra moest trainen. Ja, ze ging wat harder dan ik, maar heeft het ook niet gered. Maar zo als zij moest schaatsen had ik het niet willen doen. Ik had er van mijn kant meer uit kunnen halen als mijn ouders gewild hadden. Ik had best veel aanleg, maar mijn ouders wilden niet naar wedstrijden rijden. Dus het werd alleen Groningen en af en toe eens elders. Daarmee mocht en kon ik niet vaker trainen dan 2 keer per week en op zaterdag ging ik op de fiets naar recreatieuren. Zondags fietste ik vaak zelf, ook in het donker weer naar huis.
Als ouders niet willen lukt het ook niet. Maar als ouders doorslaan is dat de andere kant.

Oh ja die docu heb ik ook een keer vol verbazing zitten kijken! Het gaat echt ver. Toch lijkt het me als ouder ook wel lastig, je bent misschien ook bang dat je kind het je later kwalijk neemt dat je ze niet hebt gepusht om door te zetten. Ik denk dat de meeste van die ouders gewoon het beste willen voor hun kind, en denken dat ze er 'even doorheen moeten'. Maar mijn keuze zou het niet zijn, je kind zo dwingen.

Suzanne, wel fijn dat er al zoveel is veranderd. En sowieso goede kanttekening ja, dat dit echt om de topsport gaat en niet het niveau eronder.

Het zal bij veel sporten ook wel zo gaan, dat de echte topsport heel hard en veeleisend is. Wat dat betreft hoop ik dat onze kinderen wel wát talent voor sport hebben maar vooral niet te veel.

Ik viel bij deze documentaire halverwege binnen en ben het begin ook gaan kijken, het raakte mij. Ik zie daar kleine Zonderlandjes rondlopen. Het geeft aan hoeveel minnetjes je door maakt om uiteindelijk bij de plus top te kunnen horen. Het wil zeggen dat voor iedere topsporter die we op tv zien, er een enorme berg afvallers zijn, dat werd mij wel duidelijk.
Ik vond de toon van de trainers niet heel erg fijn (ik ben dan ook geen topsporter), maar ik zie wel dat je soms op een bepaalde manier wordt gevoed met "niet opgeven" om een erg ver weg liggend doel te halen, die geen enkel kind kan overzien. Niet alleen wat die jonge kinderen ervoor moeten laten, maar ook wat de ouders er aan tijd in moeten stoppen om dit allemaal draaiende te houden....ongelooflijk.

En de manipulatie vond ik tenenkrommend. Dat er tegen een jongetje wordt gezegd: "Als jij naar dat feestje gaat, no hard feelings, maar het is je eigen keuze" , maar zodra dat kind weg was de moeder wel afblaffen dat ze de trainer in die positie bracht en dat hij het er 'helemaal niet mee eens was' dat dat feestje als optie werd overwogen. En ook hoe sommige ouders hun persoonlijke drang om iets te bereiken via hun kinderen zoeken...

Ik waardeer de jonge wielrenners zoals Mathieu van der Poel en Pogacar meer en meer: "Ga tot je uiterste, maar heb er ook lol in, geniet van het spelletje en speel vooral." Een van de vaders refereerde ook naar zo'n intrinsieke motivatie, dat die niet nodig was. Die zag ik hier inderdaad helemaal niet. Ik denk dat dat ook hetgene is dat mij raakte.

Ik heb de docu zo juist ook gezien, en dat is behoorlijk heftig zeg. Het patroon van manipulatie viel me vooral heel erg op: iedere keer wordt het aangeven van wat iemand wil of als grens stelt zo moeilijk mogelijk gemaakt. 1x zeggen is niet genoeg. Men gaat toch naar de training. 2x zeggen is niet genoeg. Als een kind het zelf niet durft te zeggen, neemt de ouder het niet over maar wordt de aandacht toch weer op het kind gericht. Nadat een kind in tranen bij een ouder komt in de kleedkamer gaat de trainer toch 1-op-1 (!) met het kind praten.

Ik vond het zeer opmerkelijk dat je bij alle kinderen zag hoe ze dus bijna niets meer durfden te zeggen. Zij weten prima dat dat niet gewaardeerd worden, en lezen al die onderhuidse boodschappen heel prima. En ze leren ook dat ze niet zomaar bij hun ouders terecht kunnen, want wat ze aangeven wordt daarna toch niet volgehouden. (Wat was ik blij dat er voor het laserfeestje gekozen werd!)

https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... diumdromen

Deze is misschien ook interessant

Moet wel zeggen dat ik het niet heel schokkend vind, er zijn ergere voorbeelden te vinden (bv Netflix serie "Losers" - episode 1 met wereldkampioen boksen Michael Bentt). Helaas is vroeg beginnen en er veel tijd in steken wel de manier om de top te kunnen bereiken, Tiger Woods begon bijvoorbeeld met golf op 2 jarige leeftijd en Nadal met tennis op 3 jarige leeftijd. Natuurlijk is dat geen garantie en bereikt minder dan 1% de top, maar je kansen worden een stuk slechter als je later begint.

Verder moet je er rekening mee houden dat de makers van de docu een bepaald beeld hebben en dat zo krachtig mogelijk weer willen geven, ongeacht of het een genuanceerd beeld is. Zo kan je met dezelfde beelden waarbij je wat huilen weg laat en wat juichen toevoegt een hele andere sfeer neerzetten dat juist heel positief naar het wereldje kijkt.

Zelf denk ik dat topsport wel degelijk iets goeds kan toevoegen aan het leven van een kind. Naast dat ze erg bewust bezig zijn met voeding en lichaam zullen ze er ook levenslessen uit kunnen halen die ze later op andere vlakken toe kunnen passen (doorzetten, er is altijd iemand die beter/sneller is, etc). De eerder genoemde docu "mijn dochter de vlogger" vind ik daarom ook veel schokkender: die ouders zie je druk op hun kinderen leggen ("je views zijn omlaag, wat ga je doen om die omhoog te krijgen?" vraagt de vader aan zijn 9 jarige dochter bij het ontbijt) en ze aanleren dat het belangrijkste in het leven het aantal views en likes is. Bovendien kunnen die kinderen nog totaal niet overzien dat al die youtube filmpjes over 20 jaar nog steeds online staan met alle gevolgen van dien.

Ik heb ook gekeken ,maar is dat wel goed voor de gewrichten van het kind?Ze zijn nog in de groei en kwetsbaar.

Enzino: Eens.

Topsport moet te allen tijde een keuze zijn. De echte topsport is hard en niet voor iedereen weggelegd en dat is ook geen schande. Maar je moet er wel naast een lichaam wat het aankan ook de juiste instelling en mentaliteit voor hebben. Alleen talent is niet genoeg. En dat zie je in die documentaire ook terug.
En anders is een niveau eronder ook geen schande. Dat is nog steeds een hoog niveau waar je je uitdaging kan vinden en het zorgt voor meer plezier in wat je doet.
Mijn dochter zou waarschijnlijk de instelling wel hebben maar heeft het lichaam niet en ik denk ook het laatste aan talent niet. Maar daar ben ik stiekem ook wel blij om hoor. Je kan toch wel dansen, al is het niet met de bruid, zei mijn oma altijd.

Maar wat is de keuze als er al die mechanismen zijn om de keuzes te ondermijnen? Ik vond de docu een boel gaslighting prima illustreren: zogenaamd je eigen keuze, maar sommige antwoorden zijn fout. Probeer opnieuw!


Waarom willen we die hardheid? Waarom willen we mensen aanpassen aan 'topsport'?


Hier zit zoveel oordeel in besloten. De meeste kinderen pikken die boodschap wel op. 'Het is geen schande' geeft heel prima aan dat er wel degelijk heel veel waarde aan gehecht wordt, en dat er iets getroost of gerepareerd moet worden als je 'faalt'. En dan nog is de enige troost die men kan verzinnen dat het 'nog steeds hoog' is.
Gelukkig hebben de meeste kinderen een boel verdediging hiertegen, maar als je een omgeving wilt creeren waarin kinderen echt exact weten wat ze fout doen, dan moet je ze regelmatig zeggen dat het 'geen schande is als je het wat minder kunt hoor.'

Dat is echt hoe jij het interpreteert. Als ik geen miljonair word dan is dat ook geen schande. Faal ik daardoor? Nee natuurlijk niet. Er blijven altijd mensen beter, knapper, rijker dan jij. Dat is geen falen. Dat is realistisch zijn.
En topsport is hard omdat het dat vereist, mentaal en fysiek. Je zal tot het uiterste moeten gaan en de grenzen moeten opzoeken. En veel moeten laten.

Bijzondere woordkeuze hier en daar: gaslighting, manipulatie... volgens mij is het juiste woord daarvoor gewoon "opvoeden". En een zin als "het is geen schande" is onderdeel van het opvoeden; je laat kinderen soms expres "falen" omdat ze daar ook mee moeten leren omgaan. Na het "falen" probeer je het voor ze te relativeren in de hoop dat ze zo leren omgaan met tegenslagen.

Zo was er ook laatst de docu voetbaldroom(als ik de titel goed heb onthouden), daar zie je ook hoe hard het kan zijn, maar het is natuurlijk gewoon zo dat er maar heel weinig plaatsen zijn in de top vooral omdat voetballers ook uit het buitenland worden gehaald. Volgens mij was het zo dat ze ergens in het seizoen een groene, gele of rode kaart krijgt bij groen mag je door, bij geel zit je in de gevaren zonde en bij rood moet je weg. Dan kan je nog zo je best doen en zoveel uur trainen etc dat maakt je nog geen prof.

Ook door blessures bestaat er de kans dat je je kans misloopt.

Ik zou soms wel willen dat er voor kinderen wereldwijde regels zouden zijn van max zoveel trainen per week, maar je dan zouden ze misschien stiekem extra gaan trainen met turnen in een schuur bijvoorbeeld of thuis oefeningen.

En eerste divisie in turnen is geen falen. Het niveau is zo goed als even hoog als van de eredivisie op het aantal trainingsuren na. Eredivisie is eigenlijk dat je wilt meedoen voor jong Oranje en de teams en internationaal gaat. Eerste divisie blijft binnen NL. Die eredivisie is echt een keuze en niet verplicht binnen turnen, je hoeft nooit verplicht te promoveren.

Maar ik denk dit dit breder gaat dan turnen? Kinderen moet sowieso leren omgaan met spanning, presteren en het feit dat ze nooit overal de beste in kunnen zijn. Op school, rijexamen, solliciteren, werk, etc.
Dat is geen manipulatie, dat is een realistische kijk op de wereld en de maatschappij.

Eens hoor Suzanne, ik gebruik het woordje falen hier gewoon wat anders.

Net zitten kijken en het is dag en nacht. Hier de kinderen die dit dolgraag willen doen en een turnster met 2 ouders die er eigenlijk geen bal aan vinden. Mooi zeg, de motivatie en lol die ze erin hebben.

Ik verbaas mij altijd nog het meest over de ouders. Achteraf de vermoorde onschuld spelen en afgeven, maar ik heb ze in alle takken van sport gezien. De ouders die hun dromen projecteren op hun kinderen.

Deze documentaire heb ik niet gezien, wel vaker andere docu's, ook uit andere landen.
Wat mij jaren geleden in de turnsport verbaasde, was dat het recreatie niveau al zo prestatiegericht is.
Toen mijn zoon in het basisonderwijs zat, wilde hij ook gaan turnen.
Nu is jongensturnen weer een vak apart, want niet elke club gaf (toen) les aan jongens.
De clubs in mijn omgeving waar hij wel terecht kon, waren uitsluitend competitiegericht. Hij kon er geen lid van worden als hij niet met de competitie mee wilde doen.

Mijn zoon is dus nooit gaan turnen, want wedstrijden hoeven voor hem niet.

Hij werd toen met open armen ontvangen op de balletschool
(eerste reactie van één van de meisjes toen hij werd voorgesteld: hè hè, EINDELIJK een jongen)
(en gelukkig voor hem, er was toevallig nóg een jongen in de groep van zijn leeftijd)
De jaarlijkse uitvoering aan het eind van het seizoen vond hij trouwens wel leuk om te doen, daar zat ook geen prestatiedruk achter. Plezier stond voorop.
Hij is ha 1 jaar gestopt met dansen omdat er 1 (***piep***) jongetje uit zijn klas hem ermee begon te pesten.
Talent verloren gegaan

Ik vind een kind zo onder druk zetten, niet luisteren naar een "nee", boos worden als het een andere keuze maakt dan jij in gedachten had geen opvoeden.

En expres laten falen lijkt me net als expres pijn laten ervaren nogal wreed. Waarom zou je dat willen doen dan? Je komt het in je leven vanzelf tegen, dat hoef je als ouder toch niet expres te doen?

Er is zo'n levensgroot verschil tussen 'soms gebeuren er dingen die niet leuk zijn' en 'ik doe expres iets bij jou dat je niet leuk vindt'.
(En ook: soms gebeuren er dingen die niet leuk zijn, en dan moet je ze doorstaan. Maar een belangrijke les die ouders hun kinderen ook mee kunnen geven: soms gebeuren er dingen die niet leuk zijn, die ook niet ok zijn of waar iets aan te veranderen is. En dan mag je dat aangeven en dan veranderen we de situatie. )

Wat wordt er hier expres gefaald dan? Ik begrijp het niet.

Maar nu ga je in op wat jij verstaat onder "expres laten falen" en niet zozeer onder wat ik daaronder versta.

Bij expres laten falen bedoel ik dat kinderen soms dingen proberen die ze zelf nog helemaal niet kunnen of dingen die gewoonweg onmogelijk zijn. Zolang er geen schade kan ontstaan (bij hunzelf, bij andere kinderen, of qua spullen) dan laat ik ze gewoon hun gang gaan. Ik kan het natuurlijk ook voorkomen, maar laat ze liever expres falen wat een snellere les is.

Hier een voorbeeld, 2 kinderen van 4,5 die dachten dat ze samen 160 kg konden optillen:
[ img ]

Ik heb enorme medelijden met de kinderen.

Nee dan moet hij hockey doen. Nee dan moet hij piano doen.

Ik wil stoppen, want ik heb niet zoveel speeltijd.

Je mag het zelf beslissen, maar je kan niet meer terug als je die keuze maakt

Uhhh dat is toch geen keuze voor een kind, die heeft dan toch het gevoel dat ie niet kan stoppen of niet mag kiezen.