Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
veerledec schreef:Utrogestan zou wellicht kunnen helpen. Sterkte!
Lieffiefi schreef:veerledec schreef:Utrogestan zou wellicht kunnen helpen. Sterkte!
Utrogestan helpt niet perse en krijg je niet zomaar.
Ts heeft 1 mk gehad, 1 bb zs.
Utrogestan krijg je veelal pas na 3 mk's of meer...
Helaas ervaringsdeskundige.
Ik heb 8 miskramen moeten doormaken 1 zelfs met 11 weken.
Inmiddels ruim 19 weken zwanger dmv iui.
Als je tips wilt, mijn verhaal of gewoon wilt praten: mijn pb staat open. Je staat hier niet alleen voor!
Ibbel schreef:Misschien helpt het je om bij de huisarts en/of de POH-GGZ een afspraak te maken? Om je al dan niet irreële angsten - zowel lichamelijk als mentaal - op een rijtje te zetten en te kijken wat daarvan oplosbaar is?
WenK schreef:Cru gezegd.... onbezorgd zwanger wordt je nooit meer. Wij zijn afgelopen januari ons zoontje verloren aan een aangeboren afwijking. Ik was 22 weken zwanger. Inmiddels weer 31 weken zwanger en ondanks dat alle echo's aangevendat dit kindje gezond is blijft er angst.
Wat je wel kunt doen is er zo goed mogelijk mee omgaan. Wat mij heeft geholpen (maar dat is voor iedereen persoonlijk) is veel contact met onze (hele fijne) verloskundige, pretecho's voor de medische echo's (ik kon dan al even zien dat ie ok was voor ze dieper keken en de "leuke" spanning verdrong de "spannende" spanning), gesprekken met mijn man en mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt (de herkenning was zo fijn!) en het durven accepteren dat het nooit (meer) onbezorgd zal zijn. Ook richtte ik me op de cijfers, zo veel % is een gezond kindje, de kans dat het nu mis gaat is maar zoveel %...
Bij mijn verloskundige heb ik bijvoorbeeld nu ook aangegeven absoluut niet te willen wachten als er nagedacht wordt over ingrijpen/inleiden, ik wil niet (ver) over mijn uitgerekende datum heen en ik krijg/heb extra echo's om me gerust te stellen.
Wat ik jou zou willen adviseren is om eens een mail te sturen met je verhaal en de vraag of en hoe ze je tzt zouden willen helpen naar verschillende verloskundigen. Aan de hand van hun reacties kun je dan wellicht een praktijk uitkiezen die je aanspreekt en je het gevoel geeft ertoe te doen. Dat kan je helpen vertrouwen te vinden in het proces van weer zwanger worden. Wanneer voor jou het moment is om weer zwanger te worden weet je alleen zelf...
Mocht je een luisterend oor nodig hebben staat mijn PB ter beschikking.
XladyX schreef:Hier helaas ook twee maanden terug een verlies meegemaakt. Mentaal geeft het echt een harde klap en het verdriet was groot, vaak ook geheel onbegrepen door de mensen om ons heen of opmerkingen die misplaatst zijn als "er was vast iets mis dus goed datvhet weg is" of "wacht maar volgende keer lukt het wel". Besloten wel weer verder te gaan proberen en nu weer opnieuw zwanger, sneller dan verwacht. Zorgeloos is het niet, maar ergens geeft het rust dat ik er geen invloed op heb. Een drukke hobby of bezigheid geeft overigens wel heel veel afleiding waardoor de tijd tot de volgende echo wat sneller voorbij gaat. Ik herken het gevoel van overal zwangeren/kinderen zien, vooral de eerste weken na mijn miskraam vond ik dat moeilijk. Maar ergens vond ik het ook niet eerlijk om daarmee over anderen te oordelen want wie weet wat een ander heeft moeten meemaken om te komen tot waar ze zijn. Ik wens je heel veel sterkte en rust, neem je tijd om op adem te komen van alles
veerledec schreef:Utrogestan zou wellicht kunnen helpen. Sterkte!
Lieffiefi schreef:Utrogestan helpt niet perse en krijg je niet zomaar.
Ts heeft 1 mk gehad, 1 bb zs.
Utrogestan krijg je veelal pas na 3 mk's of meer...
Helaas ervaringsdeskundige.
Ik heb 8 miskramen moeten doormaken 1 zelfs met 11 weken.
Inmiddels ruim 19 weken zwanger dmv iui.
Als je tips wilt, mijn verhaal of gewoon wilt praten: mijn pb staat open. Je staat hier niet alleen voor!
ikke schreef:Zolang het niet goed voelt, niet doen. Deze versie van: bij twijfel niet inhalen.
Miskramen hakken er hard in; dat wordt nogal eens onderschat. Ik heb het in mijn vriendenkring zien gebeuren; dat kun je als buitenstaander bijna alleen maar onderschatten.
Naast jezelf, hebben jullie ook nagedacht over het de mogelijkheid dat jullie samen geen kinderen kunnen krijgen? Als in dat jullie voortplantingstechnisch niet bij elkaar passen?
Staat er wat knullig maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.
Dat zou een heftige diagnose zijn, maar dan weet je wel waar je aan toe bent. Steeds een miskraam ga je ook niet trekken.
Voor nu een virtuele knuffel voor jullie en de rust en wijsheid gewenst op weg naar een goede oplossing.
Fortitude schreef:Jeetje wat *piep*
Even pauze is helemaal niet gek hoor, het is nogal wat.
Zijn meerdere verloskundige praktijken bij jou in de buurt? Of misschien een VK die zelfstandig werkt (= veel meer persoonlijke aandacht door kleinere caseload). Dan zou je namelijk van te voren eens een belletje kunnen doen en eventueel langs gaan om te kijken hoe dat voelt. Heb zelf ook gruwelijk spijt van mijn keuze voor de verloskundige praktijk waar ik bij zat, ik zou daar nu veel kritischer op zijn. Goede begeleiding is echt heel belangrijk.
Daarnaast is een Doula misschien wel iets voor je? Je hebt ontzettend zweverige types maar ook hele fijne, down to earth vrouwen die je misschien goed zouden kunnen helpen. Doula's zijn er niet alleen voor de bevalling, maar ook voor het hele proces.
Ik ken je natuurlijk verder niet, maar misschien is iets zoals Centering Pregnancy ook wel iets voor jou. Mijn praktijk bood dat destijds ook aan, is een (wekelijks?) Groepje zwangere vrouwen dat samen met de verloskundige samen komt en dingen bespreekt. Weet niet helemaal precies hoe en wat, ik wilde daar toen niet aan mee doen dus heb ook niet de details onthouden eerlijk gezegd.
En zoals al gezegd is het misschien wel mogelijk om te onderzoeken of er een rede is voor jullie pech. Maar daar weet ik helemaal niets van af.
Maar bovenal: vooral doen wat voor jullie goed voelt. Laat je niet gek maken en blijf bij jullie zelf.
cp112 schreef:Een hoop voor de kiezen op korte termijn zo te lezen.
Ik wil je toch even een hart onder de riem steken.
Hier (minimaal) 4 wellicht zelfs 5 miskramen gehad in een verloop van 4 jaar.
Oorzaak is nooit gevonden behalve dat de boel bij mij hormonaal niet optimaal is.
Na een hoop onderzoeken zei de gynaecoloog dat de kans dat het ons ging lukken vrijwel nihil was... Wel waren er opties mbt behandelingen maar daar wilde ik op dat moment nog even niet aan (was 26 toendertijd).
Afgesproken dat we rust zouden nemen en een jaar later weer zouden komen.
Zover kwam het niet want 4 weken na dat onderzoek zat ik weer bij de gyn. Wederom zwanger. Tja, afwachten maar en duimen draaien dat het nu wel zou lukken.
Met 7 weken kwamen we erachter dat ik zwanger was van niet 1 maar 2 kindjes.
Met 33 weken zijn 2 gezonde dames geboren.
Inmiddels zijn ze alweer bijna 6 jaar
[ [url=m/Nhdosv.jpg]Afbeelding[/url] ]
Nog altijd is er geen verklaring waarom het de eerdere keren mis ging. Net als dat er geen verklaring is dat het die laatste keer wel goed ging.
Geef in ieder geval nooit op, het gaat ook jullie lukken