In Nederland bestaat er de donorwet (zoals hierboven al aangehaald), waardoor volledig anoniem doneren niet mogelijk. Alle gegevens van donoren worden opgeslagen in een databank.
Als een kind twaalf is, kan het een verzoek doen bij de databank voor ‘sociale’ gegevens. Het krijgt dan bijv haarkleur te horen, iemands lengte of beroep. Als het kind 16 is (dacht ik) kan het een verzoek doen tot contact. Als ik het goed heb, krijgt deze niet zomaar je gegevens en kan dus niet ineens onverwacht op de stoep staan.

Als je man zelf iemand zoekt voor wie hij donor wil zijn, is het heel belangrijk om een contract te maken met hierin afspraken over Bijv zijn rol, verantwoordelijkheid, geldzaken, etc.
Als hij zich als donor bij een kliniek meldt, zal hij de ontvanger niet kennen. De kliniek stelt dan een contract met hem op.
Bij twijfel zou hij altijd eens contact op kunnen nemen met een donorbank, om zodoende meer informatie te krijgen.

Mijn man wil geen actieve rol in de opvoeding spelen, een beetje op de achtergrond op de hoogte gehouden worden met bv een jaarlijkse update en wat foto's is prima. Maar de opvoeding is voor de ouders. Daarom wil hij ook voor een koppel gaan en niet een alleenstaande ouder, zodat het eventuele kind met 2 ouders opgroeid. Hij heeft er geen moeite mee om niet anoniem te zijn en als het kind (of jong volwassene tegen die tijd) dan ook op de stoep zou staan, zou dat prima zijn. Qua hoeveelheid contact tegen die tijd heeft ie volgens mij nog niet heel erg over nagedacht hoe hij dat voor zich ziet.

Voor mezelf denk ik, aan de ene kant, als je er iemand super gelukkig mee kan maken, waarom niet? En wat iemand hier noemde, je zou een soort vage oom en tante worden later, is dat zo erg?
Ik heb nooit kinderen gewild, heb er gewoon helemaal niks mee. Mijn broer en zijn vriendin hebben kortgeleden een kindje gekregen en ik ben echt blij voor ze, hoe blij zij zijn, maar het doet mij gewoon echt niks... wordt er niet warm of koud van. Dat vind ik soms ook wel eens lastig, zo van doe nou gewoon even leuk dan, maar dat is gewoon niet wie ik ben. (Babydieren daarentegen... ) dus ik vindt het echt lastig hoe ik hier mee om moet gaan. Als dit iets is wat hij graag wil doen. Maar ja wat iemand ook zei, het is geen bloed wat je doneerd,prik en klaar, er komt wel een echt persoon uit voort met een eigen mening en opvattingen die ook het recht heeft om te weten waar die vandaan komt.
Ik denk dat mijn man meer op de korte termijn denkt van ja , ik kan iemand heel gelukkig maken en ik denk meer na over wat er op de lange termijn eventueel kan gaan gebeuren..
We blijven er nog even over praten. Hij zei wel al meteen als jij nee zegt gaat het niet door. Maar ik wil wel graag met redenen komen waarom ik ja of nee zeg en op het moment weet ik het gewoon niet goed wat ik ervan vindt.
Al deze meningen en ervaringen helpen echt heel goed om meerdere kanten ervan te zien en lezen. Heel erg bedankt hiervoor

O en hoe hij dit bedacht heeft, hij heeft van dichtbij gezien hoeveel verdriet men kan hebben als het niet lukt en hoe groot de blijdschap als het wel gelukt is uiteindelijk. Ergens zat het al in zijn hoofd en toen was ik Grace and Frankie aan het kijken waar op een gegeven moment de man van het kindvrije koppel gevraagd wordt om donor te worden van een lesbisch vriendenkoppel en toen vroeg ik aan hem, zou jij dat doen? Dus toen is ie er wat serieuzer over na gaan denken

Ik kan mij voorstellen dat het lastig is om een goede keuze te maken, je hebt nu eenmaal geen idee hoe het gaat lopen.
Maar stel nou, dat kind meer wilt en je partner ook maar dat je er zelf bij blijft daartoe geen behoefte te voelen. Dan kunnen ze toch ook nog 1x in de week of maand op ander terrein afspreken? Danwel in het huis waar het kind woont, danwel op neutraal terrein.

Het kind zal dan waarschijnlijk al wat ouder zijn, en dat is voor jou wellicht ook anders dan een baby op schoot krijgen.

Ik vind het een nobel en mooi idee vN je vriend. Was het mijn situatie dan had ik er voor open gestaan.

Wat mij vooral zou beangstigen is, stel de ouders blijken toch niet zulke goeie ouders te zijn, wat doe je zo'n kind dan aan.

Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Jij geeft aan dat hij nu geen kinderen meer wil. Zou hij te veel spijt krijgen dat hij nooot kinderen heeft gehad.

Stel het kind wil vanaf op een gegeven moment contact. Dan gaat hij toch lekker 1x in de maand wat leuks met hem doen. Risico is dan dus dat je hem eens in de zoveel tijd niet voor jezelf hebt en dat hij er met plezier over verteld. Dat zou vervelend kunnen zijn. Maar heeft hij nu ook een hobby waar hij veel tijd aan kwijt is?

Belangrijk is vooral alles te bespreken en je denkt er nu al goed over na. Je kan je een beetje voorstellsn hoe het is, maar daar kom je maar op 1 manier achter. En blijkt het dan niet goed te voelen moet je blijven praten. Of nu niet doen omdat het niet goed voelen nu al te groot is.

Volgens mij haal je je problemen op de hals hiermee.Omdat dit voor velen een heel gevoelig onderwerp is durf ik haast niets meer te zeggen.

overdrijven is ook een kunst zeg, tjonge jonge wat een bericht
Er is heel wat meer vrijwilligerswerk dan hokken schoonmaken.

En ook besef me zeker dat het voor andere fijn kan zijn geholpen te worden. Daarom doe ik ook vrijwilligerswerk en dat is geen hokken schoonmaken
En ja ik gun zeker ook andere hun kinderwens. Maar zou dat van mij of mijn partner af moeten komen??

En zoals eerder gezegd, voor vrienden, ja zou ik over nagedacht hebben.
Maar voor wildvreemde?
Als dat totaal anoniem zou zijn? Ja misschien ook nog wel. Dan stelt het voor een man niet zoveel voor omdat te doen.
Maar het is niet anoniem.
Kun je wel zeggen ik wil op afstand blijven. Maar als dat kind dat niet wil?
Of in een totale rot situatie zit?
Wat ga je dan doen?

Dat makkelijk aan de kant schuiven onder het mom van ik wil mensen helpen maar geen hokken schoonmaken gaat mij wat te ver. Dat klinkt als niet nagedacht hebben. Waar wllicht de helft van de kinderen mee geboren worden, ouders die niet nadenken..dat wel weer...

Dat was een reactie op een post erboven die voor mij ook echt raar beredeneerd was.

die post bedoel je?
Wat is daar vreemd aan?

Ik zou juist niet voor iemand in m'n omgeving donor willen zijn. Dan zie je het echt opgroeien en dat lijkt me vreselijk.

Indirect help je wel je omgeving als je doneert. Want als jouw zaadcel/eicel bij een ander stel terecht komt, kan het product dat voor dat stel bedoeld was bij jouw bevriende koppel uitkomen.

Dat iemand anders voor mij gaat bepalen dat hokken schoonmaken/ouderen rondrijden/weetikveel wel aan het normale beeld van ‘iets vrijwillig doen voor anderen’ voldoet, en een eicel of sperma doneren als abnormaal en vreemd wordt gezien

Een ander z’n geluk MOET inderdaad niet van mijn lijf afhangen. Daarom is het ook een keuze die ieder voor zich kan en mag maken. Maar er meteen vanuit gaan dat het abnormaal en vreemd is, dat je er problemen mee krijgt,… vind ik best kortzichtig.

Als je volgens officiele kanalen sperma wil doneren,dan word je zowel medisch als psychologisch gescreend.Het is dus niet eens zeker dat de partner van ts in aanmerking zou komen.

Ik vind dat iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Als jouw man/vriend een mooie daad wilt doen door zijn zaad te doneren, why not? Tuurlijk hangen er ''consequenties'' aan vast, maar het lijkt me dat je daar wel in hebt verdiept mocht het zo ver zijn. Er zijn genoeg mensen op deze wereld waar het krijgen van een kindje niet zo makkelijk gaat. Hoe fijn is het dan dat je kunt rekenen op dit soort mensen? Zo helpen we elkaar toch allemaal een beetje. Uiteraard moet je je ook bewust zijn van de consequenties. Ik verwacht zeker dat je man/vriend op een gegeven moment nieuwsgierig wordt naar het kindje en wellicht komt er contact uit voort (zeker omdat je schrijft dat hij eens in het jaar wellicht wel een update wilt ontvangen). Het kindje zal later ook wel nieuwsgierig naar zijn biologische vader zijn - dat gebeurd nu eenmaal. Zodoende zal het onderwerp altijd wel letterlijk en figuurlijk aanwezig zijn.

Los van het verhaal zou het mij persoonlijk ook niets doen. Ik vind het heel fijn dat mensen hier voor openstaan, maar als mijn partner zou zeggen dat hij een goede daad wilt doen, liever niet nee. Waarschijnlijk heeft het bij mij toch iets met monogamie te maken

Ik zou een scenario waarbij vriend 'semi-anoniem' doneert, maw, hij hoort wel dat zijn donatie is gebruikt, maar niet bij wie, en komt pas in beeld als het kind 16 of 18 is (zoals geregeld in de wet) veel prettiger vinden.

Een vriend die doneert aan een onbekend stel waarbij hij vanaf het begin op de hoogte wordt gehouden (boven de wettelijke regels dus) terwijl je die mensen dus helemaal niet kent verder en er mogelijk niets gemeen mee hebt lijkt me echt het minst aantrekkelijk. Alsof je een Foster Parents Plan kindje adopteert en ieder jaar een fotootje-uit-Afrika krijgt met kerst. Ik zie de meerwaarde niet dat zo'n kind dan met jouw sperma is verwekt.

Ik zou dan nog minder bezwaren hebben tegen doneren aan een bevriend stel dat je samen kent en dan dus als een soort surrogaat oom/tante te fungeren.

Ik zou echt de voorkeur geven aan: doe jij je goede daad maar bij de spermabank zonder dat je weet waar het terecht komt, en dan zien we over 18 jaar wel.

Ik vind het een hele mooie gedachte van je partner. Zelf heb ik er wat betreft eiceldonatie ook wel eens over nagedacht. Het is dat ik dat vrij heftig vind en ik zelf erfelijk belast ben met een aantal zaken, dat ik besloten heb het niet te doen.
Maar hoe mooi is het als je een kinderloos koppel kan helpen met hun kinderwens, als je die wens zelf helemaal niet hebt.

En ja, er bestaan mensen zonder een kinderwens
Ik roep al vanaf mijn tienerjaren dat ik geen kinderen wil. Ik ben nu 39 en heb ze nog steeds niet. Gelukkig. Ik vind kinderen oprecht leuk. Van een ander. Voor een paar uur. Maar verder niet.
Hoeveel mensen ook niet tegen mij hebben gezegd: wacht maar tot je een partner tegen komt die wel kinderen wil, dan gaan je eierstokken vanzelf rammelen.
Echt niet. Die zitten op slot en de sleutel is weggegooid

Spot on!


Hier ook geen kinderwens, zowel mijn man als ik zijn daar heel overtuigd in. Maar niet alleen omdat we kinderen niet leuk vinden, ook zijn we van mening dat er echt wel meer dan genoeg mensen op de wereld zijn. Om die reden zou ik ook niets van mezelf doneren en mijn man ook niet.
Elk mens erbij is een serieuze belasting op onze aarde, ook wel een belangrijke overweging om bij stil te staan.

Niemand bepaald wat je moet doen.
En nee niemand zegt dát je er problemen mee krijgt of dat het vreemd is.
Maar het KAN wel. En dan is stoppen met dat hok schoonmaken/ouderen rondrijden of weet ik veel voor het goede doel toch met heel wat minder gedoe te stoppen dan dat kind dat ineens wel papa wil zien en misschien meer.
Gaat dat perse gebeuren, nee, maar uit te sluiten valt het ook niet.

Monogamie inderdaad.Ik zou ook niet willen dat een partner van mij elders kinderen zou gaan verwekken.Overigens zou ik ook nooit willen dat hij zich blijvend onvruchtbaar zou laten maken (steriliseren).Maar goed,dat zijn mijn meningen en ik hoop niet hiermee anderen op de tenen te gaan staan want die bedoeling heb ik niet.Maar dit is een discussietopic en niemand heeft er wat aan als er alleen maar kritiekloos toegejuichd wordt.

Exact, daarom begrijp ik ook niet waarom je dit nog even moet zeggen?

Ontopic:

Ts, jullie moeten dit samen uitzoeken, jij kent je vriend het beste en jullie moeten uiteindelijk samen dealen met de uitkomst.

Ik heb hier ook discussies over met mijn partner omdat ik mijn eicellen wil doneren (iets met world domination) en hij het heel erg ziet als 'een kind weggeven' en ik als een ontbrekend stukje in een grote puzzel.

Lang verhaal kort, ik zou van dat doneren niks maken. Ken meerdere donorbaby's, allemaal dertigers en eigenlijk is er niet eentje bij die contact wil met de donor. Ik bedoel maar, dat is ook nog een optie.

Er is een verschil tussen kritiekloos zijn en er meningen bij gooien die simpelweg niet zo relevant zijn. De TS en partner hebben al besloten dat er een knip doorheen gaat, maar toch wordt dat onderwerp er nu in gegooid. Waarom? Je weet schijnbaar dat je ermee op andermans tenen kan staan, maar zie je ook dat dat voor de TS gewoon niet boeiend en/of helpend is wat jouw mening is over sterilisatie?

Wat monogamie betreft: voor donatie hoeft hij 'm niet in een andere vrouw te hangen hè, tegenwoordig mag hij het gewoon in een potje dumpen. Ik snap misschien nog de gedachte dat het gek of onprettig is dat je man straks mogelijk een kind heeft rondlopen, maar in mijn ogen staat dat los van wel of niet monogaam zijn.

Mijn mening is dat het heel nobel is om zoiets voor een ander te willen doen, maar ik snap het als TS het lastig vindt. Het is aan TS en partner om daaruit te komen, maar wel met relevante argumenten.

Omdat wij ook wel eens over donatie hebben nagedacht en dit voor mij toch (een van) de doorslaggevende reden was het niet te doen.

Misschien had ik er anders in gestaan als het bij ons ook moeilijk had gegaan maar nu voel het zo.

Ik veroordeel verder niemand en ben heel blij voor de mensen die met hulp hun wens waar hebben kunnen maken.

Ik verbaas me er echt over dat een aantal mensen hier denkt te kunnen bepalen welke meningen wel of niet relevant zijn

Ts, je man ziet op zijn leeftijd geen kids voor zichzelf meer. Prima maar anderen eventueel helpen vind hij een goed, fijn idee en dat is het ook zeker.
Houd wel één ding in gedachten, er kan een heel klein risico in zitten dat hij , na het zien wat zijn zaad gebracht heeft , hij alsnog kids van zichzelf zou willen.
Risico is heel klein maar aanwezig.

Maar sowieso is de kwestie of het wel of niet lukt toch helemaal niet relevant bij een lesbisch koppel?