Allereerst de symptomen van leukemie zijn totaal niet van toepassing bij uw kind... Deze zijn:
bleekheid, vermoeidheid, ademhalingsproblemen (ademnood), hartkloppingen (tachycardie) en een algemene onpasselijkheid. Dit wijst op een tekort aan rode bloedlichaampjes (bloedarmoede)
terugkerende infecties zoals keelontstekingen, bronchitis en tandvleesinfecties (gingivitis) duiden op een tekort aan normale witte bloedlichaampjes
kleine bloedingen in de huid (puntbloedingen), bloedend tandvlees, neusbloedingen enz. wijzen op een tekort aan bloedplaatjes.

Ik denk ook gewoon een verstuiking, en het vallen kan toeval zijn, als ze te snel wil... Ik struikel zelfs nu nog wel eens over mijn eigen voeten als ik te snel wil zijn. Het kan ook komen aan hoe ze de voeten plaatst. Moet je dat ook even bekijken.

Je wil niet weten hoe vaak ik tegen dingen aan liep als kind en er niet om weende of kloeg. Had heel vaak een buil met witte streep erop (sterke huid anders was het buil met gat)

Ik vind het vooral schokkend dat sommige mensen hier zeggen 'laat het inderdaad goed extra nakijken hoor!' TS, het spijt me als dit confronterend is maar dit gedrag van jou is echt niet gezond. Er is geen enkele reden om bloed te willen prikken en urine op te vangen. Ik heb als kind 3 keer mijn arm gebroken, met mijn voet tussen de spaken gezeten, overal vanaf gevallen etc etc en ik reageerde elke keer anders, en nooit hoe ze precies verwacht hadden. Zoals velen vóór mij: soms moet er op die leeftijd even wat gereset worden in het hoofd. En met bloed prikken en urine opvangen maak je het voor haar alleen maar véél erger dan het is.

Ik zou als ik jou was hulp zoeken voor hypochondrie, want hier wordt niemand beter van. Zeker je dochtertje niet.

Grappig dat al het begrip in de eerste reacties omslaan in onbegrip in de latere reacties. Gelukkig krijg ik wel lieve meelevende pb berichtjes.

Maar iig ik ga niet zomaar bloedprikken, dit zal altijd in overleg met de huisarts moeten en moet sws begin van de week weer contact hebben bij geen verbetering of juist verslechtering. Dus ik denk dat ik maar beter met haar in overleg ga.

Zal gelijk even benoemen tegen haar dat ik inmiddels ook een diagnose hypochondrie heb.

Wel bedankt voor de tips van de fysio, dat kan zeker geen kwaad.

Als je gaat googelen op symptomen kan je bij elk symptoom kanker vinden.

Ik snap echt wel je bezorgdheid hoor. Het is je kind. En je kind is je alles.

Bedenk dat er ook nog 1000 andere opties zijn die waarschijnlijker zijn dan kanker.
Mijn neefje heeft overigens op jonge leeftijd ook mank gelopen. Ging maar niet over. Meerdere keren bij een arts geweest. Die bleek na meerdere onderzoeken een vet bolletje in zijn been te hebben.

Ik denk dat je het ook eerder bij jezelf moet zoeken dan je kind aan allerlei vervelende onderzoeken te onderwerpen. Lijkt mij voor jou ook heel lastig als je bij zoiets meteen het ergste voor je ziet. De dokter heeft je serieus genomen door er 2 keer in een week naar te kijken. Geef het wat tijd. Als je kindje zich verder prima voelt is verder onderzoek toch niet nodig?

Wat vervelend voor je dat de hypochondrie je zo bezorgd maakt. Zeker met zo'n kleine erbij die het zelf allemaal nog niet kan uitleggen, snap ik dat de triggers volop aanwezig zijn. Heel veel sterkte en als je merkt dat je hier zelf last van hebt, dan kan ik alleen maar aanraden om zelf hiervoor professionele hulp te vragen. Dat is heel confronterend, maar wie weet kan het je in de toekomst meer rust geven als je handvatten krijgt om hiermee om te gaan. Xx

Ik vind het niet zo grappig eigenlijk. Ik heb van dichtbij gezien hoe kapot iemand kan worden gemaakt door hypochondrie bij een ouder. Die werd uiteindelijk zelfs ziek van alle (soms preventieve) behandelingen, en heeft er een bak psychische problemen aan overgehouden. Het lijkt me niet dat je dat voor je dochtertje wil.

Gaat het niet wat ver dat jij dat zo even diagnosticeert? Ben je een dokter? Heb je gestudeerd? Nogal een aanname om te doen vanachter een computer.

Ik snap dat mensen zich zorgen maken om TS en dat vermoeden hebben, maar het zo bepalend zeggen is volgens mij niet eens toegestaan op bokt?

Nou kom op.

TS is een bezorgde moeder.
Laten we het even niet persoonlijk maken.

Ze zegt toch zelf dat ze gediagnosticeerd is? Wat doe ik nou weer verkeerd door medeleven te tonen???

Ts, geef je het mank lopen van je dochter ook aandacht? Door te vragen of het ergens pijn doet?

Wel lief van je maar ik heb overigens geen hypochondrie(tenminste niet dat ik weet, wel weet ik dat ik wat sneller bezorgd ben). Was een beetje sarcastisch omdat het genoemd werd in de reacties.
Ik ga ook bijna nooit naar de huisarts.
Soms doe ik een econsult als ik ergens niet gerust over ben maar niet dringend antwoord hoef(bijvoorbeeld een keer een foto van een verbrand vingertje laten zien)
Dat is inmiddels ook alweer ruim een jaar geleden.
Wilde eerst ook dit via econsult doen maar lukte niet en toen maar gebeld.
Moest ik wel gelijk komen en geeft zelf telkens advies wanneer weer te komen of te bellen.
Zo plande hij de eerste keer gelijk een tweede afspraak in.

Ik zou ook in gesprek gaan met de huisarts ts.
Bloedprikken ervaar ik zelf (23) nog steeds als traumatisch. Dus als het niet moet doe ik het niet.
Is het niet toevallig gewoon een heel gevoelig kindje? Ze hoeft dan natuurlijk niet verbaal aan te geven dat ze auw heeft.

Ik heb ook een tijdje mank gelopen door een val. Leef nog steeds gelukkig

Mijn oprechte excuses dan, want ik had het als een serieuze toevoeging gelezen en daar serieus zonder oordelen of iets op gereageerd... Maar blijkbaar heb ik het sarcasme erin gemist en daardoor op wat lange tenen gestapt bij sommigen.

Nogmaals mijn excuses

Niet echt aangezien ik wel zie dat ze er alles mee doet.
Dus dan maar vanuit ga dat het geen pijn doet.
Madam wil ook nooit stil zitten dus ze loopt ook gewoon overal mee heen. Vraag wel of ik haar moet optillen(want het is dan echt zichtbaar) maar wil ze niet.

Mijn dochter loopt soms dagen mank omdat ze een mini schrammetje op haar knie heeft. Als ze verder gewoon alles doet zou ik er niet te veel aandacht aan besteden. Alles wat je aandacht geeft groeit.

Nee joh! Ik snap dat je het aannam als waarheid, mijn fout!

Niet echt ingezien dat het traumatisch kan zijn.
Zelf ook als kind in de medische molen geweest en dit nooit ervaren als trauma.
Enigste waar ik momenteel een trauma van hem zijn pcr testen die ik steeds moest doen van het werk.

Bloed prikken hoeft niet traumatisch te zijn. Ook niet bij een kind.
Maar als het niet nodig is moet je het niet doen.
Sowieso pak je het stap voor stap aan.
Als je bezorgd blijft en het gaat niet over dan begin je bij een foto.

Ah, ik snap het. Dat was sarcastisch van de TS volgens mij, als in, bokt heeft me nu daarmee gediagnosticeerd. Daarop gebaseerd vond ik jouw reactie een aanname, maar ik snap dat je het goed bedoelde als je haar opmerking serieus opvatte!

Als ze nu nog mank loopt zou ik een fysio bellen. Huisarts kan hier verder ook weinig mee gok ik.
Als fysio niet helpt verwijzen ze je daar wel weer door.
Succes!

Vind ik je overbezorgd? Ja.

Ben ik ook zo'n moeder? Ja.

Ik houd me altijd maar vast aan 'ons overkomt het niet' en mocht het ons wel overkomen dan zien we dat dan wel weer.

Voor nu zou ik het gewoon nog even aankijken. Hoe lastig ook.

Nou geloof me die ene keer foto's maakt je niet minder vruchtbaar.

Lieve TS, ik heb zelf een jaar of 2 ook een dochter gehad die niet wilde lopen na een val. Volgens mij zelfs een topic erover geopend.
De huisarts kon iets vinden na onderzoek en bij ons was het spontaan na een week of 2 over. De huisarts zei dat de kleintjes best even onder je indruk kunnen zijn van zoiets en dat uit zich dan in mank lopen.
Ik kreeg de tip om haar in positieve wijze uit te dagen tot bewegen. Activiteiten ondernemen zoals een speeltuin, kinderboerderij of een vriendje. En dan aankijken of ze het door het enthousiasme van de activiteit vergeet. Bij ons liep ze tijdens het spelen in de tuin met de zandbak en schommel ineens weer normaal. Toen ze zag dat ik haar bekeek, liep ze weer mank. Uiteindelijk is dat na paar dagen overgegaan tot weer normaal lopen.

Succes en sterkte ermee. Het is nooit fijn als er iets met je kind is.