Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-22 14:20

Levensmoe

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-22 14:20

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Denk je mij te herkennen gelieve niet bekend maken in dit topic.

Waar moet je beginnen als je al 18 jaar overwegend somber voelt. Met de laatste jaren dezelfde vraag elke ochtend voor je opstaat, gaan we door of is vandaag de dag het leven te verlaten.

Even heel duidelijk voorop gesteld ik wil niet dood, maar ik wil ook absoluut op deze manier niet verder leven. Waardoor helaas vaak enige uitweg de dood lijkt. Ik heb lieve ouders en vrienden om mij heen. Veranderd echter niks.

Geluk of een vloek, ik functioneer al die jaren. Ik kom mijn bed uit, ga naar school, behaal mijn middelbare school diploma ga studeren. Echter is het mij met 2 verschillende studies en een tussen jaar niet gelukt naar 2e jaar te gaan. Mijn cijfers waren echter prima dat was het probleem niet. Maar elke dag met de trein naar school en op station je iedere ochtend en middag afvragen of voor de trein springen niet makkelijker zou zijn. Het kostte mijn vreselijk veel energie om elke dag maar weer door te komen. Voor andere simpele vanzelf sprekende taken putte mij volledig uit. Niettemin ik kwam verzorgd en vrolijk voor de dag, depressie zou je aan mij nooit gezien hebben. Sta altijd klaar voor anderen, zie overal het positieve in. Hypocriet voel ik mij want ik kan het allemaal benoemen maar niet ervaren.
Ik kon het niet meer. Naast dat het mentaal uitputtend was kreeg ik ook vage vermoeidheid klachten, van jaren bijna geen slaap naar overal in slaap vallen (zelfs tijdens drukke concerten of tijdens het lopen). Een hoofdpijn die nooit weg lijkt te gaan, pijn in gewrichten en zenuwen, met zelfs tot gevolg uitval van benen en armen soms voor enkele seconden maar soms ook tot wel half uur lang.

Leren leek voor mij ook een onmogelijke taak want in mijn hoofd gebeurde er zoveel te gelijk dat filteren en concentreren nogal als mission impossible voelde. Ik stopte met school en ging weer thuis wonen. Daar zit je dan met een gevoel van falen en een klachtenlijst van hier tot Tokio.

Je besluit dat het tijd is naar de dokter te gaan, de dokter vind het allemaal echter wel bij mijn leeftijd passen. Wellicht stress of je hormonen maar niks om zorgen over te maken. Wel kreeg ik een verwijzing voor mijn sombere gevoel. Wachtlijsten waren toen nog niet zo achterlijk lang dus ik kon relatief snel terecht bij psychologen. Na veel gesprekken en honderden vragenlijsten kreeg ik een diagnose. Dysthyme stoornis (milde chronische depressie) en borderline stoornis. Ik lach er een beetje om mild? Ik wil niet weten hoe een zware depressie dan voelt. Afijn buiten medicatie om kunnen ze voor de depressie niet zoveel doen, maar de borderline waren therapieën voor. Na vele therapieën verder leer je omgaan met bepaalde emoties en het voor zijn van destructief gedrag (automutilatie).

Voor de depressie werd ik doorgestuurd naar psychiater voor medicatie. Lucky me lijk ik nogal gevoelig voor medicatie en krijg ik zo een beetje alle zelden voorkomende bijwerkingen. Ik moest acuut stoppen met het nemen van de medicatie. Omdat de bijwerkingen echt heftig waren (o.a. psychoses) was mijn vertrouwen erin weg en wilde geen andere groepen van anti depressiva meer proberen.

Dus weer naar huis met mijn geleerde handvaten. Die uiteindelijk vooral voor mijn omgeving fijn was, want ik had niet meer van die rare onredelijke uitbarstingen. Het nam echter niet weg hoe ik mij voelde, opgesloten in mijn eigen destructieve gedachten jaren lang. Je gaat door je zet je masker op. Je start je eigen bedrijf met succes. Jaar in jaar uit ga je in een stand, overleving en andere merken het niet aan je.

De nachten lig je wakker verdwaald in de doolhof van je eigen brein. Als je ooit al eens slaapt zijn het niks als nachtmerries. Je leert leven met het beetje slaap dat je krijgt. Slaap te kort maakt een mens nogal onstabiel. Met als gevolg dagen waarop ik denk dat de dood prima is en zonder angst erover nadenk. Andere dagen maakt de dood je vreselijk bang zo erg dat je in paniek raakt en vergeet hoe je moet ademen, om vervolgens te denken dat je nu doodgaat. Dit kan uren aanhouden tot je ineens realiseert maar de dood betekend ook dat je dit niet meer hoef te voelen, en je weer tot rust komt.

Het slaap te kort is niet te harden ik krijg bizarre psychoses en vervelende gedachten waarin ik gevaar voor mezelf word. Ik word naar de crisisdienst gestuurd, waar ik in een vervelende staat binnenkwam. Ze schrijven mij een slaapmiddel voor en binnen paar dagen moet ik terug komen. Het 2e gesprek verliep al een stuk beter want de medicatie voor slapen deed zijn werk ik sliep precies 8 uur. Ze besloten dus voor 10 dagen te verlengen. 3e gesprek was het duidelijk dat de crisis voorbij is en ik niet hoef terug te komen.

Helaas mogen die slaappillen maar tijdelijk omdat ze anders werking verliezen. Zonder de pillen val ik gelijk terug in mijn normale slaap gewoonten.
Het breekt mij op, met de dag wordt het moeilijker om goed voor de dag te komen en beleefd te blijven naar klanten. Mijn lijf laat mij ook opnieuw in de steek met regelmatig uitval van armen. Ik besluit om mijn bedrijf te stoppen. 2 maanden thuis gezeten waarin ik, in uit liep bij de dokter. Helaas zodra je binnenkomt en ze openen je dossier waarin je mentale problemen staan wordt alles daarheen geschoven. Onterecht want ik weet wel zeker dat niet alles aan mijn mentale toestand te wijden is. Niet serieus genomen ga je maar in op het mentale aspect en vraagt om doorverwijzingen. Daarnaast aangekaart dat ik niet eens ben met de diagnose borderline maar eerder denk aan ADD met mijn gedachten. Na flink doorvragen hebben ze uiteindelijk toegestemd en mij een verwijzing naar adhd centraal gegeven. Hier is een lange wachtlijst dus moet tot volgend jaar wachten. Ik hoop daar in elk geval misschien iets te krijgen om mijn hoofd stil te krijgen.

Ik ben weer begonnen met werken voor een baas.
Ondanks de geleerde handvaten en het meer praten over dingen neig ik erg naar oude gewoontes. Zo heb ik helaas regelmatig terugval naar automutilatie. Tot noch toe lukt het wel van de alcohol weg te blijven maar ik vind het wel heel lastig.

Tussen de paarden zijn vind ik soms nog wel mijn rust/stilte ook al is het van korte duur het is er wel. Echter heb ik ook veel ellende gehad met vorige paard en heb ik nu tijdelijk geen eigen paard in de buurt staan. Ik ga wel op bezoek bij paarden van een vriendin, maar dat is toch op een of andere manier anders.

Ik ben gewoon zo moe ik kan het niet meer opbrengen vrolijk voor de dag te komen. Niks geeft mij plezier al jaren niet, alles voelt als te moeilijk. Alles wat ik doe voelt als falen. Wat volgt met gedachten iedereen is beter af zonder mij. Wat niet waar is en dat weet ik, maar het veranderd niet hoe ik mij voel.

Ik praat met vrienden, mijn ouders zijn op de hoogte wellicht niet de ernst maar wel dat ik het leven gewoon vreselijk moeilijk vind.

Het verhaal is nu al lang en is maar een klein deel. Ik heb de energie niet om al mijn andere symptomen op te sommen, of wat ik in verleden allemaal aan medicatie en therapie gedaan heb. Of mijn coping mechanisme van drank misbruik, automutilatie, ongezond zelfbeeld tot eetproblemen.

Ik weet het gewoon niet meer, ik ben zo vreselijk moe, levensmoe.

Ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil, misschien gewoon van mij af schrijven?

**Geplaatst**: 13-08-22 15:10

Geplaatst: 13-08-22 15:10

sterkte.
Misschien toch meer aandacht vragen voor die pijn in je armen en benen met uitvalverschijnselen. dat lijkt mij toch niet echt bij depressie te vallen. al kan stress en slaapgebrek voor allerlei vervelende lichamelijke klachten zorgen. het is toch wel belangrijk om uit te sluiten dat het ergens anders vandaan komt.

en adhd of iets dergelijks kwam ook in mij op... resulteert ook vaak in depressies omdat je gefrustreerd en ontmoedigd raakt dat je het niet voor elkaar krijgt om dingen tot goed einde te brengen vanwege alle afleidingen. heb enkele vrienden die daarmee te kampen hebben.
ik zal een artikeltje opzoeken dat je misschien wat extra handvaten kan geven om door de zwaarste periodes heen te komen.

En geef de hoop niet op. Een kennis van mij is meer dan 20 jaar zwaar depressief geweest, maar de afgelopen 5 jaar ging het steeds beter en 2 jaar geleden waren de depressieve klachten over. Dus ook al duurt het lang, er komt weer zon en blauwe lucht. Ook voor jou :knuffel:

**Geplaatst**: 13-08-22 15:23

Geplaatst: 13-08-22 15:23

Is er al eens goed bloedonderzoek gedaan bv ivm tekorten aan bv B12 / vit. D, etc.? Want nu lijkt het wel of inderdaad alles enkel aan "het zit tussen de oren" kapstok hangt.

Ik lees een heel stuk van voldoen aan de maatschappelijke eisen drang en het jezelf opleggen daarbij van een onhaalbare standaard? Jezelf en anderen geen schade/overlast willen doen is heel begrijpelijk, maar waar ligt je grens van geen schade/overlast? Want zoals ik het lees ligt die ernstig scheef. Anderen helpen toppie, maar dan moet je wel over hebben om te geven. Eerst jezelf genoeg voeding, rust, enz. geven zodat die reserves er zijn. Voel je dus niet schuldig als je selectief bent met wie je kan helpen.

Zelfreflectie en zelfkennis zijn heel handig, maar dan moet je wel verder kunnen met die inzichten ipv jezelf vast blijven draaien.

Als je nu eens alle sociale en financiele zelf en werkelijke beperkingen opzij zet, wat zou je dan willen doen? Veel mensen, juist geen, Nederland, Antartica, woonboot, berghutje, tentje naast het favo terras? Op pad gaan en zie maar waar je terecht komt? Juist lekker thuis met mok thee, dat ene boek en de wereld wacht maar even?

**Geplaatst**: 13-08-22 15:36

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 15:36

Ik zou me nog eens laten doorverwijzen naar een psychiater en kijken of er toch met pillen niet iets te bereiken is. Slaappillen kan je blijkbaar hebben, wie weet andere AD ook. En AD kunnen ook rust in je hoofd geven, helpen bij het slapen etc.

En is de 'oorzaak' van de borderline gevonden? Heb je echt goede psychotherapie gehad?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-22 16:31

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-22 16:31

Dank jullie wel voor het lezen een meedenken, merk dat ik dat wel heel erg waardeer

zippora schreef:
sterkte.
Misschien toch meer aandacht vragen voor die pijn in je armen en benen met uitvalverschijnselen. dat lijkt mij toch niet echt bij depressie te vallen. al kan stress en slaapgebrek voor allerlei vervelende lichamelijke klachten zorgen. het is toch wel belangrijk om uit te sluiten dat het ergens anders vandaan komt.

en adhd of iets dergelijks kwam ook in mij op... resulteert ook vaak in depressies omdat je gefrustreerd en ontmoedigd raakt dat je het niet voor elkaar krijgt om dingen tot goed einde te brengen vanwege alle afleidingen. heb enkele vrienden die daarmee te kampen hebben.
ik zal een artikeltje opzoeken dat je misschien wat extra handvaten kan geven om door de zwaarste periodes heen te komen.

En geef de hoop niet op. Een kennis van mij is meer dan 20 jaar zwaar depressief geweest, maar de afgelopen 5 jaar ging het steeds beter en 2 jaar geleden waren de depressieve klachten over. Dus ook al duurt het lang, er komt weer zon en blauwe lucht. Ook voor jou

Hoe is die kennis er na zo lang uitgekomen dat die laatste 2 jaar eigenlijk klachten vrij is?

Klopt dokters vonden het daarom sneller bij slaap gebrek en stress passen. Ik heb toen de tijd na veel aandringen doorverwijzing gekregen voor reumatoloog, reuma zit namelijk in de familie. Maar die specialist gaf ook heel eerlijk aan dat het heel moeilijk te vinden kan zijn, bij mijn moeder heeft dat ook jaren geduurd.

Ik heb in verleden ook een slaap onderzoek gehad waarbij je plakkertjes op je hoofd krijgt en ze je dan overdag ook meermaal proberen te laten slapen. Echter geeft zo een onderzoek van 24 uur niet echt een beeld van iemand zijn/haar slaap patroon gezien je in ziekenhuis moet slapen.

De extreme vermoeiheid waarbij ik overal in slaap viel werd wel minder na het verwijderen van mijn amandelen (ook jaren voor moeten vechten voor doorvewijzing, maar die waren chronisch ontstoken). Heeft toen dus wel geholpen met het in slaap vallen overal maar zit nu eigenlijk alweer jaren in patroon van amper slaap.

tamary schreef:

Is er al eens goed bloedonderzoek gedaan bv ivm tekorten aan bv B12 / vit. D, etc.? Want nu lijkt het wel of inderdaad alles enkel aan "het zit tussen de oren" kapstok hangt.

Ik lees een heel stuk van voldoen aan de maatschappelijke eisen drang en het jezelf opleggen daarbij van een onhaalbare standaard? Jezelf en anderen geen schade/overlast willen doen is heel begrijpelijk, maar waar ligt je grens van geen schade/overlast? Want zoals ik het lees ligt die ernstig scheef. Anderen helpen toppie, maar dan moet je wel over hebben om te geven. Eerst jezelf genoeg voeding, rust, enz. geven zodat die reserves er zijn. Voel je dus niet schuldig als je selectief bent met wie je kan helpen.

Zelfreflectie en zelfkennis zijn heel handig, maar dan moet je wel verder kunnen met die inzichten ipv jezelf vast blijven draaien.

Als je nu eens alle sociale en financiele zelf en werkelijke beperkingen opzij zet, wat zou je dan willen doen? Veel mensen, juist geen, Nederland, Antartica, woonboot, berghutje, tentje naast het favo terras? Op pad gaan en zie maar waar je terecht komt? Juist lekker thuis met mok thee, dat ene boek en de wereld wacht maar even?

Mijn bloed is wel binnenste buiten gekeerd en ik heb geen te korten. Wel zitten mijn ontsteking waarde wel altijd net wat boven wat zou moeten, maar te weinig voor de dokter om het een ontsteking te noemen. Heb ook bloedarmoede maar dat gaat laatste jaren eigenlijk goed zolang ik ijzer slik. Ik heb een soort bloedziekte waarbij mijn rode bloedcellen te snel worden afgebroken hier komt de bloedarmoede ook vandaan. Sinds ik gestopt ben met dierlijke producten consumeren gaat het ook veel beter.

Ik heb inderdaad erg veel last van maatschappelijke druk waarvan ik denk aan te moeten voldoen. Mijn keuzes maak ik altijd vanuit wat ik denk dat maatschappelijk verlangt wordt of wat ik denk dat mijn ouders zullen willen. Allemaal dingen die ik toch echt voornamelijk mezelf op leg. Frustrerend genoeg, ik ben mij er van bewust ik kan alleen het gevoel niet doorbreken. Hiermee zet ik mezelf ook eigenlijk altijd op voor falen terwijl ik echt wel veel heb bereikt ook.

Door niet meer als enige alle energie in sommige vriendschappen te steken heb ik er niet meer veel over. Wat ook niet hoeft want de degene die er zijn komt het van 2 kanten.

Lastige vraag omdat ik toekomst denken erg lastig vind omdat ik het vaak niet zie. Maar alles opzij gezet zou ik het liefste gewoon ergens heel klein wonen in de natuur met mijn hond en dan paarden om mij heen. Echter nadenken over dit soort dingen geven ook altijd een soort reality check dat de huidige maatschappij wel erg op geld draait, dus als ik soms aankaart te willen emigreren, is de eerste vraag altijd wat ga je voor werk doen daar om te kunnen leven.

Tiggs schreef:
Ik zou me nog eens laten doorverwijzen naar een psychiater en kijken of er toch met pillen niet iets te bereiken is. Slaappillen kan je blijkbaar hebben, wie weet andere AD ook. En AD kunnen ook rust in je hoofd geven, helpen bij het slapen etc.

En is de 'oorzaak' van de borderline gevonden? Heb je echt goede psychotherapie gehad?

Ik sta inmiddels zeker open voor medicatie heb het hier met mijn huisarts ook over gehad om te zien of een andere anti deprissiva groep wel werkt voor mij. Ik moet binnenkort weer afspraak maken om te zien of we een slaapmiddel kunnen gaan proberen die wat langdurige geslikt mag worden.

Weer bij psychiater terecht komen momenteel is lastig ivm de wachttijden. Ik kan in februari terecht bij adhd centraal voor diagnose dag.

Ik heb diverse therapie vormen gehad, ik geloof echter niet dat ik borderline heb. Veel symptomen komen natuurlijk overeen dus ik snap zeker waarom ze het toen de tijd hebben gezegd, maar ik sta er nu niet meer achter. Ik heb in therapie echt veel geleerd betreft emotie regulatie, ik kan dingen beter herkennen en benoemen.

**Geplaatst**: 13-08-22 17:42

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 17:42

Goed dat je open staat voor medicatie TS. Ik heb er zelf heel veel aan!
Ik slik (ook) een antidepressivum in een heel lage dosis om te kunnen slapen, het fijne daaraan is dat je er niet steeds meer van nodig hebt.

**Geplaatst**: 13-08-22 17:51

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 17:51

Wat verschrikkelijk heftig :(:)

Grote knuffel van mij!

Ik kan je niet helpen met tips uit eigen ervaringen. Ik heb laatst wel iets gehoord over een speekseltest waarbij ze kunnen kijken welke antidepressiva waarschijnlijk goed werkt. Wellicht kun je dat balletje eens opgooien bij je huisarts of bij een psychiater :(:)

**Geplaatst**: 13-08-22 17:57

Geplaatst: 13-08-22 17:57

Ik wil niet zeggen dat dit het bij jou is, maar wel mijn ervaring delen. Ik heb ADHD en blijk overgevoelig voor gluten. Hoewel ik geen verleden heb van depressies verander ik zodra ik gluten binnen krijg in een doodmoe uitgeput hoopje lusteloos en net-niet depressief mens. Vlak voor ik glutenvrij ging was ik moe, zo moe dat ik letterlijk op de fiets in slaap viel. Gevoeligheid voor gluten kan zeker psychische klachten veroorzaken. Ook heb ik sinds ik glutenvrij ben geen ADHD medicatie meer nodig. Deze gevoeligheid is ( in tegenstelling tot coeliakie) niet altijd aan te tonen. Je kan daarom overwegen eens een viertal weken glutenvrij te eten om te zien of het voor jou verschil uitmaakt, zeker als je andere opties uitgeput lijken te zijn.

Voor het slapen slik ik trouwens GABA, dit helpt mijn hoofd ontspannen iets wat bij ADHD'ers niet altijd vanzelfsprekend gaat.

Ik wens je veel sterkte, ik snap dat dit echt heel rot is maar waarschijnlijk ligt ook voor jou ergens een oplossing om het leven weer leuk te maken!!

**Geplaatst**: 13-08-22 17:59

Geplaatst: 13-08-22 17:59

Van je af schrijven is altijd goed, denk ik.

Misschien is een bezoek aan de levenseinde kliniek een idee? Omarm je ‘levensmoe’, het hoort bij jou. Voor nu althans.

Ik wens je sterkte en wijsheid toe. Want het is niet niks zeg, als ik jou verhaal lees. Heftig.
:(:)

**Geplaatst**: 13-08-22 18:09

Geplaatst: 13-08-22 18:09

Pfff ik voel de tranen gewoon branden door je verhaal. Zo vreselijk herkenbaar. Je wil niet dood, maar als dit het is... als je de rest van je leven zo door moet ploeteren, waar doe je het dan nog voor? Ik vind het vooral gigantisch frustrerend dat ik nog een tijd kan herinneren waar ik wél blij werd van grote én kleine dingen. Waar ik wel periodes kende waarin ik oprecht opgewekt en levenslustig was. Nu voel ik me alleen maar belabberder omdat ik niet meer geniet van de kleine dingen, hoe erg ik ook probeer. Ik heb ook de diagnose chronisch mild depressief, maar helaas nog geen 'oplossing' voor kunnen vinden. Het schijnt dat je je brein moet trainen en veel moet oefenen. Ik heb alleen niet zo'n sociaal vangnet zoals jij, dus erg lastig.

Ik kan je dus niet helpen. Maar ik ga wel meelezen. Wellicht worden hier gouden tips uitgedeeld, of vind je zelf iets waardoor het wat opknapt. Ik hoop het zó, want jeetje wat kan ik hier slecht tegen. Ik voel je woorden zó intens dat ik er gelijk ook weer helemaal 'in' zit

**Geplaatst**: 13-08-22 18:17

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 18:17

Jaren genegeerd door artsen, maar niet door hun

https://zonvitaris.nl/

**Geplaatst**: 13-08-22 20:27

Geplaatst: 13-08-22 20:27

Gezien je verleden vermoed ik dat je het al geprobeerd hebt, maar wat voor mij een aanrader is is quetiapine in lage dosering. Werkt voor mij maar voor 1 nacht 2e schijnbaar al gewenning. Echter kan ik zo wel 2 nachten per week goed slapen. Wordt in hoge dosering ook gegeven voor depressie, manie psychoses Ed. Hogere dosering reageer ik niet goed op. Zelf ook bekend met uitval verschijnselen, veel pijn, getest op reuma etc etc. Lijkt bij mij na jaren toch psychisch te zijn en door overbelasting. Stress eruit lopen, snachts niet kunnen slapen dus doorgaan etc.

**Geplaatst**: 13-08-22 21:14

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 21:14

Ik heb niet direct tips voor je, maar ben eigenlijk een lot genoot.

Ik ervaar diezelfde levensmoeheid als sinds mijn 15e en ben nu 26, ik wil ook niet perse dood, maar wil ook niet leven. Mijn psycholoog noemde het passieve zelfmoord neigingen.

Ik heb uiteindelijk de diagnoses autisme, ADHD, C-PTSS, chronische depressie en verschillende angststoornissen. Al ben ik van te voren ook verkeerd gediagnosticeerd met Borderline. En ook ik heb flinke psychoses gehad van anti depressiva en durf daardoor geen medicijnen in te nemen.

Loop ook in een traject voor verschillende gewricht en spierklachten sinds dat ik jong ben, en ook daar wordt ik amper geholpen. Ben nu net bij de reumatoloog geweest en die vonden wel verschillende aanleg voor Reuma maar konden niet meteen een diagnose geven omdat er geen ontsteking werd gevonden in het bloed nog foto, en ben ik naar huis gestuurd met het zal wel meevallen leer er maar mee leven.
Zelfde geld voor ernstige vermoeidheidsklachten, ik heb dagen dat ik niet eens de energie heb om te douchen of uberhaupt mijn telefoon vast te houden. Ook hier wordt steeds niks gevonden dus zal het wel tussen de oren zitten.
Voor al mijn psychologische problemen kan ik ook geen hulp krijgen ben of te instabiel voor behandeling, of te complex. Ik leef momenteel voor mijn paard maar ook daar heb ik veel pech gehad de laatste jaren en zijn er zat momenten dat ik gewoon denk, deze maatschappij is gewoon door en door verrot, de politiek is rot, de gezondheidszorg is rot het klimaat, en ik wil gewoon rust. De wereld ervaren en gewoon eens leven zonder die stress, de plichten de oordelen.

Het enige dat ik zeker weet is dat hoe ik nu leef ik niet wil, ik wil eigenlijk geen deel uitmaken van deze maatschappij. Maar dood lijkt me ook zo onbekend en permanent. Ben soms oprecht bang dat we toch reïncarneren en dat je hetzelfde weer over moet doen.

Ik hoop gewoon dat er toch iets veranderd en er toch nog een licht is aan de tunnel. Momenteel leef ik gewoon van moment naar moment en voor mijn paard, en dan zien we het wel weer.

Maar je bent echt niet alleen met deze oliebol. En het is niet raar, je bent niet lui je bent gewoon op. :(:)

**Geplaatst**: 13-08-22 22:32

Geplaatst: 13-08-22 22:32

Als eerst ts; virtuele knuffel.
Ook ik herken je verhaal. Na 5 jaar vechten en voorrang op de wachtlijsten omdat ik een spoedgeval was... Is de diagnose Autisme gesteld. Dit gaat niet zomaar en moet je echt op doorvragen. Ik herken mij namelijk erg in jouw verhaal en misschien zou je dit kunnen aanvragen.
Fysiek ben ik ook helemaal in orde okal heb ik een lijst aan fysieke klachten en mentale trauma's.
Ik ben blij met de diagnose, maar ook ik leef nog dagelijks in een circkel. School, vrienden en familie is voor mij al te veel gevraagd(ben ook chronisch vermoeid, diagnose op mijn 15e gekregen), ik weet dat het lastig is maar gedachte gang is alles. Jij controleert je eigen brein en ja, je kunt hier doorheen komen. Kleine momentjes waarvan je moet leren genieten, zoals de regen, de zonsopgang, je dieren etc. Zeg hardop dat je dankbaar bent voor je familie en vrienden, begin klein en bouw dat uit naar bijv. mediteren en of yoga, wandelen met een (buurt)hond etc.
Neem tijd voor jezelf. Ga desnoods dagenlang slapen, geef jezelf die rust. Ga alleen leuke dingen doen, of nouja, waar je nog je bed uit voor komt. Paarden, familie, etc. Uiteindelijk is er voor mij een moment gekomen van acceptatie, ik hoefde niets meer, ben (tijdelijk) gestopt met school en richt mij op mijzelf. Maak die mogelijkheid voor jezelf, nieuwe hobbies te leren, wat jou ook gelukkig maakt, pak je rust en accepteer de zware nachten en dagen.
Mijn pb staat uiteraard open, veel sterkte ts.

**Geplaatst**: 13-08-22 22:39

Re: Levensmoe

Geplaatst: 13-08-22 22:39

Een hele dikke knuffel!

**Geplaatst**: 14-08-22 01:33

Re: Levensmoe

Geplaatst: 14-08-22 01:33

Ik hen het topic aangestipt en wil je morgen een pb sturen. Buiten het mentale stuk( ik weiger nog om een psychisch onderzoek te laten doen) herken ik mijzelf enorm in je!! Heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-22 06:00

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-22 06:00

Iedereen bedankt weer, niet gedacht dat zoveel mensen zouden reageren en ook fijne meedenkende pbs. Voor mensen die pb hebben gestuurd weet dat ik ze allemaal lees, antwoord kan soms alleen iets langer op zich laten wachten

@Tiggs

Blijft dit dan ook werken voor het slapen bij dagelijks gebruik en beïnvloed het verder niet je rij gedrag?

@Kookaburra

Dat heb ik nog niet eerder gehoord maar klinkt wel handig bespaart natuurlijk een hoop ellendige bijwerkingen als je van te voren kan weten of je er goed op reageert. Thanx ga dat eens uitzoeken.

@Alwiene
Ik heb inderdaad gehoord dat overgevoeligheid voor sommige voeding dit kan doen. Nou is mijn moeder toevallig gevoelig voor Gluten ik heb glutenvrij ook een periode geprobeerd, het maakte bij mij geen verschil helaas.

Ik zal is kijken naar een plantaardig GABA supplement nooit van gehoord dat dit eventueel met ontspannen van je hoofd kan helpen.

@Morris

Ik heb van dichtbij mee mogen maken hoe levenseinde kliniek werkt bij iemand met een depressie. Het is wel een heel traject en maar goed ook want moet natuurlijk ook niet zo zijn dat het heel makkelijk kan. Als nabestaande daarom wel makkelijker om er mee om te gaan als iemand euthanasie krijgt, en veel prettiger als iemand moeten vinden. Dit bood ruimte voor afscheid. Ik zou momenteel niet aan criteria voldoen, wel kan ik kijken of gesprekken daar mogelijk zijn. Het geeft namelijk wel een stukje controle wat soms ook al rust kan bieden.

@WhiskeyBlues
Wat heftig dat jij je ook zo beroerd voelt en helaas ook nog geen oplossing hebt kunnen vinden. Misschien dat het topic jou ook kan helpen met tips en adviezen. Je mag altijd pben als je daar behoefte aan hebt. Heel veel sterkte in elk geval :knuffel:

@hns
ik ga de link eens bekijken, maar wat hebben ze voor jou uiteindelijk kunnen betekenen?

@scrabbel
Jammer dat het snel werking verliest maar van de andere kant als het betekend dat je in elk geval 2 goede nachten heb in een week is dat natuurlijk al heel fijn. Ik moet eens lijstje opzoeken/opvragen bij mijn huisarts. Ik zou zo uit mijn hoofd niet weten wat ik allemaal voorgeschreven heb gehad.

Hoe hebben ze bij jou uiteindelijk toch kunnen concluderen achter halen dat het psyschish was de uitval verschijnselen ? Heb je er nog steeds veel last van zo niet wat heb je gedaan./veranderd om het weg te krijgen?

@Alice0cullen
Heftig dat je er ook al zo lang mee struggelt. Hoor het wel echt meer dat veel eerst diagnose borderline lijken te krijgen ivm veel overeenkomende symptomen. Ik hoor dan ook wel eens het is maar een label wat maakt het uit. Maar in geval van mentale problemen zijn die labels juist best belangrijk, want ze verschillen vaak erg in welke therapie kan helpen en wat voor medicatie.

Dat van moment tot moment leven herken ik ook erg en is natuurlijk niets mis mee maar als dat de enige manier van dag door komen is, is het niet echt fijn. Wat hier wel geval is en bij jou ook lijkt?!

Je mag altijd pben als je fijn vind in ieder geval ook jij heel sterkte :knuffel:

@Anastasia24

Ik hoop dat ook jij uit de cirkel kunt klimmen, klinkt of je al een aardige weg hebt afgelegd. Genieten van kleine dingen is heel mooi als dat kan. Ik heb hier mediteren geprobeerd op een of andere manier maakt het mij heel geïrriteerd. Ik wandel elke dag met mijn hond, ik kan de dingen benoemen zoals het fluiten van de vogels of hoe de zon mooi door de bomen schijnt. Ik kan ook inzien hoe mooi die dingen zijn ik ervaar het alleen niet.

Dankje wel voor delen van je verhaal en ook jij veel sterkte :knuffel:

Nogmaals allemaal echt bedankt dat jullie de moeite nemen

**Geplaatst**: 14-08-22 08:35

Geplaatst: 14-08-22 08:35

Average schreef:
@Tiggs

Blijft dit dan ook werken voor het slapen bij dagelijks gebruik en beïnvloed het verder niet je rij gedrag?

Ik slik een heel lage dosis mirtazapine (7,5 mg) en bij mij werkt het nu al een paar jaar. Ik geloof dat je de eerste week niet mag autorijden en na die week 13 uur na inname weer.

**Geplaatst**: 14-08-22 09:00

Re: Levensmoe

Geplaatst: 14-08-22 09:00

Je uitval, is dat spiergerelateerd denk je of eerder neurologisch? Je zou dan nl aan ziekte van lyme kunnen denken, die heeft ook een neurologische vorm, wat best wel overeenkomt met jouw klachten of een deel daarvan.

Jaren geleden had ik ook van van flinke vermoeidheid, altijd moe, 1u werken stond gelijk aan 4u bijslapen, depressieve gevoelens, spierzwakte. Ook binnenste buiten gekeerd. Mijn vitamine d was aan de lage kant, maar volgens de nederlandse normen nog aanvaardbaar. Toch maar gaan supplementeren en mijn klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Dus neem ze in elk geval erbij (en dan liefst hooggedoseerde en kijk wat voor effect ze hebben).

**Geplaatst**: 14-08-22 11:00

Re: Levensmoe

Geplaatst: 14-08-22 11:00

Bedankt voor je reactie, jammer dat glutenvrij bij jou niets hielp. Ik wens je sterkte en hoop dat je gauw een oplossing vindt die wel werkt voor jou.

**Geplaatst**: 14-08-22 20:44

Re: Levensmoe

Geplaatst: 14-08-22 20:44

het antwoord op je vraag hoe ik er achter ben gekomen is eigenlijk heel lang en wil niet alles openbaar zetten. De korte conclusie is dat ik na 3 jaar in rustiger vaar water kwam en deze pijn klachten ook verdwenen.

Momenteel heb ik een fitbit om de slaap te registreren (dit is natuurlijk niet 100 procent waterdicht).
slaap is opgebouwd uit lichte slaap, diepe slaap en rem slaap (kun je nog verder onderverdelen)
Op het moment dat er veel spanning is kom ik soms maar 3 minuten in diepe slaap (optimaal 2 uur). Diepe slaap zorgt voor een goed herstel van je lichaam en een uitgerust gevoel. Sta ik onder teveel spanning dan werkt dit proces niet. Dus moe en lichamelijk ga je naar de .... Ik zie deze pijn dus wel als lichamelijk, maar veroorzaakt door het niet kunnen herstellen van je lichaam.

Het tweede is de rem slaap. Rem slaap kost energie. Dit is het proces om emoties te verwerken. Is er een angst prikkel geweest dan hoort de remslaap te zorgen dat deze gedempt wordt. Krijg je last van een gebroken rem slaap dan betekend dit dat de angstprikkel niet gedempt wordt, maar juist verhoogd.

Voor mij betekend dit dat er maandag iets kan gebeuren, dinsdag vindt ik dit nog erger en woensdag ben ik over de zeik. Iets wat mensen vaak niet begrijpen. Hun reactie is dan toen was het helemaal geen drama en nou is het opeens een groot probleem.

Woede zoals dr phil altijd zegt is een uiting van pijn, angst of frustratie. Dus ook het afreageren op jezelf.

Hoe hoger mijn stresslevels zijn hoe meer gedachten, hoe slechter in slaap komen, hoe meer rem slaap om alles te verwerken (dus extra belasting) en minder diepe slaap.

Daarnaast is er sprake van de window of tolerance. Bij een angstprikkel kun je buiten je venster belanden. Dit kan omhoog zijn waardoor je gaat hyperen (wordt ook vaak voor adhder uitgemaakt) of omlaag waardoor je afsluit, evt in "slaap" valt. (dit registreert mijn fitbit als diepe slaap).

situaties waar bijvoorbeeld agressie in voorkomt betekend voor mij direct dat ik begin met gapen en beter kan zorgen dat ik direct naar huis ga om vervolgens out te gaan.

Mocht je vragen hebben over mijn prive situatie dan wil ik daar via pb best verder op in gaan. Echter wil ik niet alles openbaar zetten.

**Geplaatst**: 14-08-22 21:43

Geplaatst: 14-08-22 21:43

Ik kan weinig zinnigs zeggen maar wil je wel een dikke knuffel geven :(:)

. Veel sterkte !

**Geplaatst**: 14-08-22 22:38

Re: Levensmoe

Geplaatst: 14-08-22 22:38

Probeer idd zoveel mogelijk van je af te schrijven het helpt ook al is het soms lastig er is altijd wel een luisterend oor of in dit geval een lezer.

Ik herken mezelf erg in jouw verhaal en ook de mentale uitputting door slaap gebrek. Bij mij resulteerde het in epileptische aanvallen ik kreeg toen ook slaap medicatie voorgeschreven en ben toen weer langzaam opgekrabbeld ik slik ze nu ruim 15 jaar en al zijn er dagen waarbij ze minder helpen dan ik had willen is het niet zo dat ze niks doen. Ik zal wss nooit meer zonder kunnen maar ik heb wel bij de huisarts toen gezegd ik wil geen leven die beheerst wordt door aanvallen omdat mijn hersenen snachts niet uit willen schakelen want dat is bij mij het geval.
Ik weet hoe verdomd lastig het gevoel is en laat het gevoel er zijn wil je even een dag niks prima volgende dag beter wil je even niet praten ook goed kijk het dag voor dag aan. Kijk niet naar de bergen die je moet overwinnen maar naar de weg die je heb afgelegd om zover te komen!

**Geplaatst**: 15-08-22 00:58

Re: Levensmoe

Geplaatst: 15-08-22 00:58

Herkenbaar en toch ook weer helemaal niet. Ik ben ook behoorlijk depressief geweest. Op dit moment gaat het goed met me maar dat is geen garantie voor volgende week, volgende maand of volgend jaar... Eeuwig slaaptekort, constant malen - ook bekend. (Nachtmerries gelukkig niet.)

Er zijn twee grote verschillen tussen ons. Ik wilde beslist wél dood en ik had zelden last van anhedonie. Het kwam (of komt, maar ik wil geen slapende honden wakker maken) bij mij allemaal veel dramatischer binnen en tegelijk waren er ook lichtpuntjes - op één episode na die ik niet als zwart maar eerder als grijs heb ervaren.

Daarom kan ik ook zo weinig zeggen. Er zijn dingen die bij veel anderen werken, maar die jij misschien als 'tegeltjeswijsheden' afdoet. Zijn er geen triviale dingen waardoor je je meteen beter voelt? Geen snelle kicks, maar echt duurzame dingen - uitgebreid koken, sporten en iets puzzel-achtigs zijn veel voorkomende suggesties. Ik ga zelf weer een dikke maand naar de sportschool nadat ik er sinds de COVID-sluitingen helemaal uit was en dat doet wonderen. Voor iemand die toch echt wel met een depressieve stoornis is gediagnosticeerd. Wat ook heeft geholpen, is dat ik altijd mijn duistere kant heb omarmd. Het mag er zijn, je hoeft het niet weg te drukken voor de buitenwereld. Ongelukkig zijn in gezelschap is niet hetzelfde als negatief doen tegen anderen!

En zelfs al is je antwoord 'nee' op dit alles, dan is er toch iets aan je leven. Je zegt letterlijk dat je niet dood wilt. Dan moet er iets zijn aan het leven dat je leuk vindt. Je weet alleen nog niet wat. Stel jezelf dan maar als taak om dat uit te vinden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-22 08:24

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-22 08:24

@Tiggs
Ik ga deze eens noteren en bij arts overleggen of dit een is uit een groep die ik nog niet geprobeerd heb

@Cemlys
Ik vind dat lastig soms lijkt het eerder neurologisch. Ik heb in verleden lyme wel aangekaart bij mijn huisarts zeker gezien ik in bos woon en best regelmatig teken beten heb opgelopen. Mijn ha gelooft er niet zo in en omdat ik nooit grote rode kringen erom kreeg achtte hij de kans niet aanwezig. Zou het bij mijn huidige arts nog is kunnen aankaarten of die wel willen testen erop.

Vitamine d is bij mij altijd beetje laag een keer echt te laag toen heb ik een kuur gehad en sindsdien altijd bij slikken zowel zomers als winters. Ik geloof dat tussen de 50-250 okay waarde zijn. Mijne is vorig jaar keer goed geweest met 86, jaar daarvoor 20 en laatste keer 40. Volgens artsen niet erg. Ik vraag mij vooral af hoe het zo laag blijft als ik het al jaren bij slik

In symptomen overigens geen verschil gevoeld ook niet toen het wel keer goed was.

@Scrabbel
Dankje wel voor je toch best uitgebreide antwoord. Wel fijn dat voor jou in rustiger vaarwater de klachten hebben weggenomen.

Ik heb inderdaad ook hele periode met horloge om geslapen, en kom praktisch alleen in lichte slaap, veel wakker en dan soms enkele minuten verspreid over de nacht diepe slaap. Klinkt wel logisch opzich natuurlijk als snachts het lijf niet kan herstellen dat het symptomen gaat geven.

Wel bijzonder hoe duidelijk het bij jou lijkt te werken en dat je dat inmiddels ook allemaal herkent.

Hoop dan toch dat slaappillen mij wellicht kunnen helpen. Want rustigere periodes heb ik er meer van gehad maar ik kan gewoon slecht slapen, word van alles wakker. Ik heb ook veel last van slaapverlammingen afgelopen 2 weken letterlijk elke nacht meermaals.

Maar als je dan weer wat drukker wordt en meer stress periodes schiet je dan gelijk terug in het oude slaap patroon? Of heb kun je er inmiddels beter mee omgaan/verwerken waardoor slapen je beter afgaat?

@candalisa
Merk wel dat het inderdaad ''fijn'' is te horen/lezen dat meer mensen echt strugglen met gelijke problemen. Vind het natuurlijk heel vervelend ook voor andere dat ze het moeten ervaren maar het geeft iets meer het gevoel van okay ik ben dus niet raar of gek.

Op welke slaap medicatie zit jij al 15 jaar?

@musiqolog
Wat heeft jou geholpen om van beslist wel dood naar nu toch functioneren en willen leven gebracht?

Ik heb heel veel dingen geprobeerd ik sport ook 5 dagen per week, ik vind het niet leuk, ik doe het als soort extra ritme in mijn dag. Nu al 1,5 week niet ivm hersenschudding. Maar ga het uiteindelijk wel weer oppakken.

Wat je zegt klopt hoor, dat is inderdaad ook een conclusie die ik trok dat er iets moet zijn wat mij doet dat ik wil leven. Zelf denk ik dat het komt omdat ik wel goede tijden als kind heb gekend en ik wel geluk en plezier heb ervaren. Dat er toch een stukje hoop blijft dat ik weer zo kan zijn. Moet zeggen dat het stukje hoop wel steeds verder verdwijnt na zoveel jaar.

Paarden zijn voor mij echt een van de weinige dingen die mij een kort gevoel geven van rust in mijn hoofd soms echt maar paar minuten maar ja beter iets als niets. Het is alleen zo kortdurend en sommige momenten/periodes gewoon helemaal niet. Dat het lastig word om het af te wegen tegen de slechte momenten want die hebben gewoon de overhand. Paarden linken soms ook aan triggers en stress als ze ziek zijn, veel extra zorg nodig hebben etc. Dan kun je denken vermijd eigen paarden, maar verzorg paarden geven nog veeeeel meer stress triggers omdat iemand anders dan verantwoordelijk is en keuzes maakt. Keuzes die ik zelf soms absoluut niet zou maken.