Forums » Algemeen » Mens en Maatschappij » [MWS] Mensenwelzijn en sport |
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp | |
Pagina 2 van de 2 [ 45 berichten ]
Ga naar pagina Vorige 1, 2 |
|
Plaats een nieuw onderwerp |
Chronisch depressief, wat te doen? |
---|
Earth | |
Gaby schreef Vanuit een totaal andere hoek bekeken: heb je je al verdiept in acceptance and commitment therapy? Er gaan geluiden rond dat het zowel voor chronische vermoeidheidsklachten werkt als voor depressie. Zelf ben ik ermee bezig voor mijn angstklachten - ik heb last van faalangst, perfectionisme, angst voor onvoorspelbare situaties/onvoorziene omstandigheden en sociale angst, en ik loop/liep alleen maar de hele dag te denken wat voor slecht mens ik ben omdat ik X, Y en Z niet goed genoeg doe of niet direct gefixed heb en hoezeer andere mensen mij wel een puinhoop moeten vinden. Wat ik ook doe, het zal nooit goed genoeg zijn - dus nu leer ik om de gedachten meer als informatie te zien waar ik niet persee iets mee hoef. ACT is zeker niet makkelijk en direct resultaat geeft het ook niet. Maar het kan zeker helpen. Heb ik ook gedaan al, maar ik kan soms al wel redelijk goed mn rust pakken in het moment, accepteren dat het is zoals het is. Niet altijd, maar ik zie dat als een gezonde vechtlust om toch te blijven knokken om beter te worden. Tieme: Vit D is ook gecheckt. Heb zelfs nog lichttherapie gedaan een paar winters geleden, maar had geen effect of verschil. En nee want daar ben ik ook op getest. Ik ben 2 keer helemaal uitgebreid getest afgelopen jaren. Maar ik heb wel autistische trekjes soms, maar dat heeft iedereen |
Laatste bericht |
Geplaatst: 06-03-23 22:22 |
Cayenne | |
Over een andere boeg: Is je hormonale huishouding al eens nagekeken?
|
Geplaatst: 06-03-23 22:35 |
Earth | |
Cayenne schreef Over een andere boeg: Is je hormonale huishouding al eens nagekeken? Ja en ik ben al een jaar gestopt met de pil. Maar dat maakte geen verschil. Maar de endocrinoloog heeft ook de hormonen getest. |
Geplaatst: 06-03-23 22:38 |
Anastasia24 | |
Na bijna 5 jaar therapie voor autisme, chronisch vermoeidheid, angststoornissen, depressie, burn-out, trauma's, en welke labels ik ook heb gekregen; Acceptatie. Accepteren hoe je bent, therapie zal (imo) altijd gebaseerd zijn op dingen verbeteren, veranderen, ik heb gekozen te stoppen daarmee. Het enige wat ik kan zijn mijn 3 paarden, en 6\7 dagen niet eens intensief. Kijken naar wat je wel hebt en daarmee genoegen nemen. Dat jij zoveel droomt is goed, dan verwerkt jouw brein die dingen, maar je word er wel zo verschrikkelijk moe van. Als jij dan ook nog eens jezelf naar beneden praat; komt er geen doorbreking. Die depressie moet je tegenpraten en dat blijven doen, je leven vullen met dingen die jou blij maken en jezelf ''wijs'' maken dat die kleine dingen jou blij maken.
(Mij heeft het bijv. geholpen meer onderzoek te doen in hoe het brein nou precies werkt en hoe goed je het ''voor de gek'' kan houden, als je lang genoeg iets zegt, ga je het vanzelf geloven. Zowel negatief al positief. ) Ik ken jou niet ts, wel heb ik (en mijn familie) al 100de therapieën gevolgt, van hier naar daar gegaan, zonder enig resultaat. Het kan zijn dat het voor jou werkt, dat is fijn; Maar vergeet niet dat die acceptatie van jouzelf het allerbelangrijkste is. |
Geplaatst: 06-03-23 22:38 |
Earth | |
Anastasia bedankt voor je post.
Mooi gezegd, met therapie blijf je dingen willen verbetern, acceptatie is idd belangrijk. Maar toch weiger ik vooralsnog dat dit het is. Want als dit het echt is, als ik me hierbij moet neer leggen, dan wordt het leven wel zwaar, omdat ik voor mijn gevoel als sprankelende vrouw in kooi gevangen zit. Mijn persoonlijkheid is daar te uitbundig voor, dus dat wordt nog een grotere strijd dan, dus voor nu accepteer ik het nog niet nee. En blijf ik zoeken naar een mogelijkheid om bevrijd te worden, al is het maar een klein stukje wat ik terugvind van mezelf. En ik weet dat deze zoektocht ook kan zorgen voor tegenslag, terugslag en verdriet. Maar ik heb liever verdriet van iets waar ik voor vecht, dan dat ik het accepteer en me gevangen voel ik mijn eigen leven. |
Geplaatst: 07-03-23 14:50 |
Urbanus | |
|
Geplaatst: 07-03-23 15:14 |
divided | |
Ik vind het rot voor je dat je hier zo mee worstelt.
Mijn situatie is natuurlijk de jouwe niet, maar ik wil wel meegeven dat acceptatie niet gelijk staat aan bij de pakken neerzitten. Om dat even te illustreren met mijn situatie: op het moment dat ik kon accepteren (maar écht accepteren) dat bepaalde dingen bij mij moeilijker afgaan (ook in het zekere moment dat de emotie/vermoeidheid/noem het op de overhand neemt) en daarmee onbewust minder hard ben gaan vechten om maar aan mijn zelf opgelegde ideaalbeeld te voldoen en de teleurstellingen die daar bij kwamen kijken, dat juist de echte ik meer ruimte kreeg en daarmee ook de continue spiraal waar ik in bleef hangen kunnen doorbreken. Ik heb aan die ontwikkeling (waar overigens alsnog jaren overheen zijn gegaan) meer gehad dan alle therapieën die ik bij elkaar heb gehad. |
Geplaatst: 07-03-23 15:25 |
JudithGigi | |
Mijn vriend heeft ook de diagnose dysthyme stoornis (ofwel chronische depressie). Zelf zag hij geen enkel nut in het leven, en als het toch niet uitmaakt of je leeft of niet, kun je het net zo goed niet doen dacht hij... Hij is in groepstherapie gegaan en heeft zijn oplossing gevonden in het stellen van doelen, zoals nu carrière maken en in de toekomst een huis laten bouwen. Hier haalt hij genoeg 'nut' uit om voorlopig mee bezig te zijn.
|
Geplaatst: 07-03-23 15:54 |
Anoniem | |
Earth schreef Anastasia bedankt voor je post. Mooi gezegd, met therapie blijf je dingen willen verbetern, acceptatie is idd belangrijk. Maar toch weiger ik vooralsnog dat dit het is. Want als dit het echt is, als ik me hierbij moet neer leggen, dan wordt het leven wel zwaar, omdat ik voor mijn gevoel als sprankelende vrouw in kooi gevangen zit. Mijn persoonlijkheid is daar te uitbundig voor, dus dat wordt nog een grotere strijd dan, dus voor nu accepteer ik het nog niet nee. En blijf ik zoeken naar een mogelijkheid om bevrijd te worden, al is het maar een klein stukje wat ik terugvind van mezelf. En ik weet dat deze zoektocht ook kan zorgen voor tegenslag, terugslag en verdriet. Maar ik heb liever verdriet van iets waar ik voor vecht, dan dat ik het accepteer en me gevangen voel ik mijn eigen leven. En - ik hoop niet dat dit naar of belerend overkomt - weet je zeker dat hier niet ook een stukje probleem zit? Altijd maar door willen vechten? Wat als die sprankelende persoonlijkheid nu gewoon soms een paar dagen (of weken) minder sprankelend is? Is dat erg voor jou? Doet dat iets met je zelfbeeld? Ik proef hierin zoveel frustratie, en dat is natuurlijk volstrekt logisch als je je helemaal k*t voelt en er geen vat op kunt krijgen. Maar ik zou al moe en ongelooflijk ongelukkig worden, zelfs als dit de enige frustratie is die ik heb en alles verder op rolletjes loopt naast ontspoorde neerslachtigheid. En jij moet ook nog dealen met het stukje dat helemaal niet op rolletjes loopt en 23 jaar aan onveilige jeugd verwerken. We hebben als mensen vaak de neiging om te denken dat we dingen actief moeten doorwerken, verwerken, dat we onzelf moeten snappen en denken dat dat een actief proces is wat we kunnen beïnvloeden. Dan gaan we 100 dingen doen omdat te bewerkstelligen terwijl het in de praktijk soms gewoon beter werkt om afleiding te zoeken als je je ruk voelt en te hopen dat het zo snel mogelijk weer voorbij gaat. Zelfs als dat soms veels te langzaam gaat, niet volgens het boekje, je niet weet waarom het zo is, en ga zo maar verder. Mezelf snappen heeft mij eerder gek gemaakt dan geholpen, al is een basis leggen in het herkennen van emoties wel goed natuurlijk. Ik vraag me af of hoe dat bij jou werkt? Lukt het om emoties echt te voelen (en niet kapot te analyseren)? Want als je daar moeite mee hebt is het niet gek dat de emoties je overvallen op het moment dat ze zich pas manifesteren als ze extreem zijn. Het zou dan ook niet zo gek zijn dat je soms ineens in een dissociatie schiet omdat voor je lichaam de druk op de ketel al zoveel eerder te hoog was dan je zelf mogelijk doorhad. Het leren herkennen van emoties is overigens wel te trainen, en dat is ook één van de dingen waarbij ik denk dat een therapeut wél heel waardevol is (ik vind dialectische gedragstherapie daarbij wel een mooie methode, al had ik zelf wat minder op met de meditatieshit die daarbij kwam . Maargoed, andere mensen zweren erbij. Goede CGT doet hierbij ook wonderen, alleen matige CGT van een hobbyist met teveel focus op "helpende gedachtes" maakt dat je alleen maar verder van je emoties afkomt.). Ik ben niet tegen therapie, en soms is het echt van levensbelang, maar ik zie vaak (vooral bij intelligente mensen) dat ze zo vaak in een vicieuze cirkel blijven rondrennen omdat ze alles moet "fixen" en onderdoor gaan aan het fixen zelf. En therapeuten gaan er vaak in mee, omdat ze ook niet machteloos willen toekijken en (natuurlijk!) hopen iets te kunnen betekenen in het proces voor iemand (het is vaak ook een beetje een self-serving bias. ) .... Terwijl soms alle strijd al gestreden is, het fundament om op een redelijke manier met emoties en negatieve gedachtes om te gaan vaak na een poosje wel gelegd is, en een luisterend oor en een vangnet vaak het beste is wat er dan nog te halen is (en daarvoor is therapie dan wel weer heel goed, al merkte ik bij mezelf dat ik vaak de negatieve momenten ging "opsparen" om bij m'n psych te dumpen, terwijl ik er zonder psych misschien niet eens aandacht aan had besteed.) We leggen als mensen ook teveel macht bij therapeuten en de psychologische wetenschap, die echt nog vrij matig ontwikkeld is. We weten geen reet en iedere 10 jaar is er weer andere stroming die dan 10 jaar later weer onderuit wordt geveegd. Ik heb zelf onwijs last van een winterdepressie, en vroeger zou ik meteen weer mijn therapie op moeten hogen, een achterklap moeten hebben voor de echt slechte momenten, aan de slag moeten met trauma's en die ongein omdat die ook meteen weer opspelen etc. Ik zou waarschijnlijk ook aan de zuip, honger, zelfkastijding, drugs of wat dan ook gaan omdat ik er vanaf zou moeten en ik het niet zou verdragen. Nu slik ik een matig helpend vitamine D pilletje, boek ik een vakantie naar de zon als we geld hebben (meestal niet dus ) en denk ik "hopelijk wordt het snel weer zomer". Ik doe wat meer leuke dingen met mijn vriend, en neem waar mogelijk een stapje terug. Het is nog steeds echt niet grappig (lees: een lijdensweg van 5 maanden), maar het helpt wel om me niet te gaan vluchten in zelfdestructief of er vanuit te gaan dat therapie me gaat fixen. Om dan weer mijn studie of werk op te moeten geven voor een intensievere therapievorm. En dan na een jaar te balen dat ik weer ben gestagneerd in mijn leven. Alles gaat voorbij en na iedere sombere periode komt er altijd op zijn minst altijd wel weer een iets minder sombere periode. JudithGigi schreef Mijn vriend heeft ook de diagnose dysthyme stoornis (ofwel chronische depressie). Zelf zag hij geen enkel nut in het leven, en als het toch niet uitmaakt of je leeft of niet, kun je het net zo goed niet doen dacht hij... Hij is in groepstherapie gegaan en heeft zijn oplossing gevonden in het stellen van doelen, zoals nu carrière maken en in de toekomst een huis laten bouwen. Hier haalt hij genoeg 'nut' uit om voorlopig mee bezig te zijn. En dit kan ik beamen. Zingeving in kleine dingen (in mijn geval een studie en een bepaalde carrière) maakt het een stuk makkelijker om te denken "het gaat wel weer voorbij. Ik laat me niet weer neersabelen door dit rotgevoel". Maar dan moeten het wel doelen zijn die echt vanuit het diepste van je ziel komen, en waarvoor je een plan kunt maken dat haalbaar voelt. Dat vergt wel veel zelfkennis, maar als je die intrinsieke motivaties in jezelf weet te vinden en te kanaliseren is dat één van de krachtigste motoren die we als mens hebben, denk ik. |
Geplaatst: 07-03-23 16:25 |
Earth | |
Ik snap dat je dat zegt hoor. Het lijkt nu alsof ik dag en nacht aan het zoeken ben. Maar nee dat is niet zo, en in het moment kan ik echt mijn rust pakken als ik voel dat ik dat nodig heb. En accepteren dat het zo is. Hier praat ik ook veel met mijn man over. En ja, ik was eerst dag en nacht aan het zoeken naar die emoties, om ze eruit te laten. Gek werd ik ervan, maar ik heb nu geleerd dat het niet altijd zo hoeft. Dat ik ze er ook mag laten zijn, hoe vervelend ook. Ik zeg wel eens, ik kan waden in mijn depressie wanneer dat nodig is.
|
Geplaatst: 07-03-23 17:09 |
chanicha | |
Earth, ik kan er niet over meepraten maar wil je een dikke knuffel geven
|
Geplaatst: 07-03-23 17:47 |
Bienotje | |
Earth schreef Anastasia bedankt voor je post. Mooi gezegd, met therapie blijf je dingen willen verbetern, acceptatie is idd belangrijk. Maar toch weiger ik vooralsnog dat dit het is. Want als dit het echt is, als ik me hierbij moet neer leggen, dan wordt het leven wel zwaar, omdat ik voor mijn gevoel als sprankelende vrouw in kooi gevangen zit. Mijn persoonlijkheid is daar te uitbundig voor, dus dat wordt nog een grotere strijd dan, dus voor nu accepteer ik het nog niet nee. En blijf ik zoeken naar een mogelijkheid om bevrijd te worden, al is het maar een klein stukje wat ik terugvind van mezelf. En ik weet dat deze zoektocht ook kan zorgen voor tegenslag, terugslag en verdriet. Maar ik heb liever verdriet van iets waar ik voor vecht, dan dat ik het accepteer en me gevangen voel ik mijn eigen leven. En wat als je jezelf tekort doet door te blijven vechten. Als je loslaat heb je twee handen vrij. Beste uitgangspunt voor een nieuwe fundering, effectiever dan met handen gebonden.en dat is moeilijk. Deels herken ik je zoektocht. Het vinden van een reden voelt heel valide en als dé oplossing. Want met reden waarom, kun je dát de schuld geven. Vechten om sterk te zijn en blijven is niet altijd juist. De oorzaak weten ansich brengt geen verandering. Accepteren helpt en ik gun je dat het lukt een betere plek te geven. |
Geplaatst: 08-03-23 00:38 |
Earth | |
Nog niet met de huisarts gebeld, heb deze week de voorstelling van de musical waar ik me eerst even op focus. Volgende week eens bellen.
Is iemand bekend met PROspero GGZ? Ik kreeg de tip door van iemand, maar ik kan er weinig over vinden. De afgelopen dagen waren deels zwaar, omdat ik het er nu laat zijn. Maar gisteren lekker paard gereden en gisteravond eerste doorloop van de musical gehad. En dat was echt superleuk. Genieten zelfs |
Geplaatst: 09-03-23 13:44 |
Earth | |
Hoe deprssie en somatische vermoeidheid toch gek werkt he.
We zijn op wintersport, en ik heb me wekenlang druk gemaakt of mijn lijf het wel vol gingen houden. Of ik wel energie genoeg zou hebben. Vandaag wel oke geslapen maar als ik wakker was dan had ik echt veel stress. Gisteravond helemaal naar de tyfus vanwege het reizen, dus vroeg naar bed. Dus vanmorgen nog spanning, maar eenmaal op de piste geen moment moe, duf of down geweest. Ik was helemaal happy. En mijn ongetrainde lijf houdt het echt prima vol. Dus ik ben helemaal blij. En dat is een teken dat ik maar in de Alpen moet gaan wonen. Nee gekkigheid, het is gewoon een stukje weg uit de normale omgeving ook, dus dat werkt wel even als oppepper. |
Geplaatst: 19-03-23 18:11 |
Earth | |
En de piek was van korte duur, want woensdag sloeg de depressie weer in als een bom. Ik was bang, om te skiën en heel erg angstig in de lift. Vooral toen ik een keer alleen was, raakte ik bijna in paniek. Was niet zo leuk. De downheid is ook niet meer weg geweest daarna, maar gelukkig sloeg het niet erg op mijn lichaam.
|
Geplaatst: 25-03-23 15:17 |
Achterom | |
Wat heftig om te lezen Earth, maar complimenten voor je openheid Ik kan je weinig adviseren, maar wil je wel even laten weten dat ik met je meelees en -leef.
|
Geplaatst: 25-03-23 15:23 |
Anoniem | |
Wat ik vooral lees is dat het je dus helpt niet met je depressie bezig te zijn, afleiding te hebben, te leven in het moment. Dat er momenten zijn dat er spanning komt, wellicht helpt het daar ook er niet te veel mee bezig te zijn?
Er zullen altijd momenten zijn waar het wat minder gaat. Waar leg jij het liefst de focus op? |
Geplaatst: 25-03-23 16:06 |
Dorine92 | |
Earth schreef Hannanas schreef Knuffel in de eerste plaats! Toch zou ik fysiek nog niet uitsluiten. Heel veel processen hebben invloed op highs en lows. Euforie en depressie. Is oa je weekend niet te belastend geweest? Bij uitputting hoort ook weer de dip als het lijf uit balans is. Ik heb even niet je vorig topic in gedachte maar iets herinnert me eraan dat ik toen ook iets had van “is fysiek wel goed gezocht bij earth”. Onder andere cortisol kan echt rare dingen doen. https://www.nve.nl/aandoening/cushing-e ... droom-van/ Klopt, ik was ook bang dat die waardes niet goed zouden zijn. Maar die zijn gewoon goed. Ik ben er zelfs voor bij de endocrinoloog geweest. Bang dat ik uitgeputte bijnieren had. Verder heb ik lichamelijk al zooooveel laten checken. B12, Lyme, Ik word er gek van als mensen weer beginnen over B12 Gelukkig maar dat ik eerst ff gelezen heb dan. Ik wilde idd ook B12 noemen Of een gebrek aan vitamine D / zon mocht je er s winters meer last van hebben dan zomers |
Geplaatst: 25-03-23 17:13 |
Earth | |
Haha ik weet dat het goed bedoeld is hoor, maar het is echt zo'n standaard ding geworden wat ik al 100 keer heb gehoord En als het B12 zou zijn, dan zou ik niet de hele week kunnen hebben skiën zoals ik dat nu heb gedaan, dus dat is voor mij wel een duidelijke bevestiging.
En de focus even verleggen helpt, maar niet altijd zoals je merkt. Want na 3 dagen kwam de man met de hamer weer terug. Dat maakt het ook zo lastig, zo kwetsbaar, ik kan er wel even invloed op uitoefenen, maar niet voor lang. En ik heb echt alles geprobeerd, want het was echt een topdag op het moment dat het me overkwam. Maar de poedersuiker bleef, en dat is er nog steeds nu. Nu hebben we ook tot half 4 vannacht doorgereisd dus niemand zou zich nu fris en fruitig voelen |
Geplaatst: 25-03-23 17:17 |
Earth | |
Afspraak is gemaakt met de huisarts komende woensdag. Ik heb er geen zin in maar het moet maar.
Ik twijfel nog aan hypnotherapie, iemand hier ervaring mee? |
Omhoog |
Geplaatst: 27-03-23 13:47 |
Plaats een nieuw onderwerp | Plaats een reactie |
Pagina 2 van de 2 [ 45 berichten ]
Ga naar pagina Vorige 1, 2 |
|
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp |
Forums » Algemeen » Mens en Maatschappij » [MWS] Mensenwelzijn en sport |
Inloggen |