Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-02-23 18:30

Geplaatst: 23-02-23 18:30

**Geplaatst**: 24-02-23 11:47

Geplaatst: 24-02-23 11:47

Poekkie schreef:
Weet je… je voelt jezelf nu al 1,5 ongeveer zo? En dat vind ik oprecht heel rot en jammer voor je en ik hoop dat je je langzaamaan beter kan voelen. Maar doe je zelf iets op hieraan te werken? Volg je de tips van de behandelaars op? Ik kan mij voorstellen dat zowel behandelaar als omgeving na een tijdje ook niet meer weten wat te doen of hoe dingen positief te laten veranderen als dat niet het geval is.

?
Ehm, er is in anderhalf jaar nauwelijks behandeling geweest.
Tips van een psycholoog opvolgen is op zich niet verkeerd, maar uitputting en depressie zijn ook lichamelijke aandoeningen.
(Doelen stellen, positief denken etc etc etc werken niet ver in het lichaam door.)
En Thijsje haar gewone omgeving vindt haar maar een aanstelster. (Geen steun van te verwachten.)
Haar huidige hulpverlener ziet haar eens in de vier tot zes weken. "Dat ene uurtje van iemand die haar pas drie of vier keer heeft gezien" - die hoort de moed echt niet te laten zakken!!!

**Geplaatst**: 24-02-23 12:02

Geplaatst: 24-02-23 12:02

Thijsje38 schreef:
De laatste dagen voel ik mij zo enorm slecht…

Is er iets gebeurd dat het nog akeliger gaat? De tegenslagen waar je over schrijft?
Of is het 'gewoon' een slechtere periode ('oliebol happens')...?

Citaat:
ik heb een mail gestuurd naar degene waar ik nu hulp krijg

Goed gedaan!
Daar zijn hulpverleners voor!!!

Citaat:
maar ik kom echt helemaal niets met het bericht wat ik terug kreeg. Ik heb hem een aantal keer gelezen en nog kan ik er geen vat op krijgen. Misschien moet ik het morgen nogmaals lezen dat ik gewoon te moe en emotioneel ben om iets op te nemen.

Wat verdrietig...!
Op zich kan het zo zijn dat als je te moe en te emotioneel bent 'dingen onbegrijpelijk zijn'.

Je kunt ook terugmailen of je gebeld kunt worden.

Citaat:
Ik twijfel veel over mijn doelen. Zijn het “mijn” doelen? Haal ik ze voor mijzelf of doe ik het voor mijn omgeving. Wil ik laten zien dat het goed gaat of wil ik dat het goed gaat!?

Goede vragen!
+:)+

Nu het antwoord nog....
En 'je wil vast wel' dat het beter gaat, maar een depressie is niet niets, geen jasje dat je even uittrekt als je de juiste stappen maar neemt.

Citaat:
Ik krijg de ene tegenslag na de andere de afgelopen week en merk dat ik verdrink, steeds denk let maar op nu gaat dit of dat. Ik voel mij dagen gefrustreerd en geprikkeld. Daarnaast ontzettend veel lichamelijke pijn dus even wandelen lukt niet misschien daardoor ook de frustratie. Ik sluit mij af wil alleen mijn serie weer kijken en de luiken dicht. “Ik ben er niet”

Rot van al die tegenslagen!
En rot dat je lichamelijk niet in staat bent om te bewegen, dat kan een manier zijn om stress af te laten vloeien.

**Geplaatst**: 07-03-23 09:36

Geplaatst: 07-03-23 09:36

even een knuffel

**Geplaatst**: 07-03-23 12:00

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 07-03-23 12:00

Ook vanaf hier, er wordt zeker aan je gedacht :knuffel:

**Geplaatst**: 07-03-23 12:55

Geplaatst: 07-03-23 12:55

Ook ik denk hier aan je Thijsje.

Ik lees mee en ik snap gewoon niet hoe jij aan je lot wordt over gelaten. Ik heb redelijk wat ervaring met de GGZ als cliënt en op professioneel gebied, en ik ben zulke "verwaarlozing" van een cliënt werkelijk nog nooit tegengekomen. Zelfs ik, die niet bekend stond om mn goede behandelresultaten en eenvoudige problematiek (lees: waslijst aan halfslachtige diagnoses, zonder concreet de vinger op de echt zere plek te kunnen leggen) kreeg nog wel crisisinterventies, tussentijdse opvanggesprekken, therapiegroepjes en weet ik veel wat allemaal. Daar ben je op een gegeven moment ook wel klaar mee, maar ik snap gewoon echt niet hoe dit bij jou zo ontzettend stil lijkt te staan. Volgens mij is jouw debiele huisarts hierin echt de spil, en wordt het echt tijd om andere routes te gaan bewandelen.

Volgens mij heb ik de optie eerder aangegeven. Maar kun je je niet aanmelden bij een sociaal wijkteam via de gemeente? Of inderdaad zoals iemand anders zei met de zorgverzekering overleggen hoe je een andere huisarts kunt krijgen? Volgens mij is dat nu echt stap 1 en moet je een veel zwaardere indicatie krijgen dan je nu hebt. Een vrijgevestigde therapeut kan ik aanraden.

Ik snap nu ook niet zo goed waarom je bij de instantie zit die je eerst te complex vond? Ik heb zelf altijd een redelijke vinger in de pap gehad bij welke instanties ik behandeling (of juist niet) wilde krijgen en ik ben echt niet assertief. Ik weet niet of jij je daar zelf al wel eens in verdiept hebt zodat je dat gewoon op tafel kan leggen bij die banketstaaf/trut van een arts? Het helpt misschien om gewoon concreet te noemen waar jij terecht wil, als dat een goede match is zullen ze hopelijk een keer wel meewerken (vergt ten slotte weinig denkkracht van ze). En op de websites staan vaak wel wachttijd indicaties, dus daar kun je dan ook rekening mee houden.

Buiten deze boosheid van mijn kant, vind ik het onwijs akelig dat je je zo voelt en hoop ik dat je je snel beter voet :(:)

. Op een gegeven moment zat er best een stijgende lijn in kan ik me herinneren. Weet je nog een beetje wat er toen zo verschillend was vergeleken met nu?

Sterkte lieve Thijsje.

**Geplaatst**: 07-03-23 23:48

Geplaatst: 07-03-23 23:48

Ook ik lees af en toe mee en sta dan soms te klapperen met mn oren omdat je nog steeds geen passende hulp hebt kunnen krijgen. Dat kan zo loei zwaar en machteloos maken. In Utrecht kan je heel laagdrempelig bij ‘Buurtteams’ terecht. Zit dacht ik wel door het hele land. Juist voor de laagdrempelige gesprekken en ondersteuning. Hebben inloopspreekuur maar je kan ze ook gewoon bellen of mailen voor afspraak. Ze hebben mij heel prettig kunnen ondersteunen in de overbruggingstijd naar meer gespecialiseerde zorg en kunnen je hiernaar ook opweg helpen. Misschien wel de moeite van het onderzoeken waard! Ik denk aan je en hoop op lichtere tijden. Die komen, al denk je van niet (spreek vanuit een boel ervaring helaas) uiteindelijk ook voor jou toch wel weer. Stapje voor stapje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-23 10:33

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-23 10:33

Dankjewel voor jullie lieve berichten. Ik heb na het laatste bericht van poekkie wel even geworsteld. Ik probeer nog dagelijks te vechten om mijn hoofd boven water te houden maar als je niet heb geleerd te zwemmen blijf je in het water zakken. Ik heb mijn angsten en twijfels uitgesproken bij mijn laatste gesprek bij de psychologische hulp.
Ik ga nu met oefeningen aan de slag om mijn emoties te triggered en deze dan te analyseren waarom die emoties er zijn.
Ja ik weet niet waarom ik nergens terecht kon. Mijn po heeft 7 verschillende hulp lijnen uitgezet en allemaal vonden ze mij te “lastig” ik heb een aantal trauma’s te verwerken en tegelijkertijd de sociale angst. Daarnaast de depressie en burn-out zorgen ervoor dat het leven mij zwaar is. Het is net of ze hun handen niet aan mij willen branden. De gene waar ik nu zit heeft mij 2x afgewezen maar door gesprekken met de po hebben ze mij toch aangenomen. Als ik klaar ben zou ik wel makkelijker bij de ggz terecht kunnen maar ik vind alles nogal twijfelachtig na hoe het allemaal loopt.
Ik ben de laatste dagen erg onrustig een gevoel wat moeilijk uit te leggen is. Alsof je in je hoofd achterna gezeten wordt of datje te laat ben voor je werk z’n soort gevoel.
Ik heb niet stil gezeten en ben dagelijks mezelf aan het dwingen alles te doen. Dit kan soms ontzettend vermoeiend zijn. Maar ik doe het wel omdat ik weet dat als ik dat niet doe het zeker niet beter wordt.
Ik wil graag kijken of ik weer bij mijn vertrouwde po terecht kan om de extra ondersteuning te krijgen als het even niet gaat.
Mocht dat niet lukken ga ik verder kijken wat er hier aangeboden wordt. Het is tegelijk ook erg moeilijk want ik heb mijzelf zo opengesteld en werd telkens weer afgewezen dus er staat wel een muur.
Ik merk nu dat ik weer even vast loop dus kan ik nu niet verder maar ik wilde even laten weten hoe het hier gaat . Dankjewel nogmaals voor alle lieve berichten dat jullie aan mij denken.

**Geplaatst**: 08-03-23 10:49

Geplaatst: 08-03-23 10:49

Thijsje, wat ben ik ongelooflijk trots op jou dat je blijft proberen!!

Zorg goed voor jezelf. Dat gejaagde gevoel is gewoon jouw lichaam dat aan het overleven is.
Een mooi systeem, dat je staande houdt.
Maar het voelt verschrikkelijk en gespannen.

Ik ken dat gevoel, ik heb dat ook regelmatig.
Maar waarschijnlijk (gelukkig) niet zo heftig als jij.

Je bent een kanjer, blijf geloven in jezelf.
One thing at a time. Je kunt niet alles tegelijk aanpakken, dat gaat niet.

Dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 08-03-23 12:10

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 08-03-23 12:10

Je hoeft niks, maar een tijdje geleden heb ik je aanraden om eens naar Rtms te kijken. Voor mij en vele anderen heeft dit een hoop gedaan. Deze behandeling vind plaats door het remmen van de hersenen die zorgen dat je je gehaast, overprikkeld etc voelt. Als je wilt mag je praten, maar het hoeft niet. Zelf ook trauma achtergrond en ben ook niet welkom bij het ggz. Heb het 2 jaar geprobeerd en ben daar wel klaar mee.

**Geplaatst**: 20-03-23 11:19

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 20-03-23 11:19

Hoi Thijsje,
Hoe-s-t nu met jou...?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-23 03:51

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-23 03:51

Het is nu bijna half 4 en ik ga richting 70 uur zonder slaap… ik heb van alles geprobeerd en het lukt niet ik ben op alweer … of nog steeds … het lijkt of ik naast mezelf sta te kijken. Ik ben er niet meer zelf zo voelt het. Ik heb hele stomme dingen gedaan althans zo lijkt het nu. Ik heb plannen gemaakt heel veel plannen met doelen want het ging even goed dus we gaan ervoor om mezelf weer ongelofelijk tegen te komen en nu enorm spijt te hebben. Ik praat met niemand erover want ja het valt toch allemaal wel mee zo erg is het niet. Ik heb alle adviezen opgevolgd, eindeloos stukken gelezen, apps gedownload en wat ik ook do de lows worden steeds lager. Bij de huisarts loop ik klem ik zit nu al dagen zonder medicatie omdat ze het gewoon niet doorsturen. Dat betekend dat ik als ik het weer krijg dagen ziek ben van het opstarten. Ik durf ook niet zo goed hier meer te posten in angst om tegen dezelfde reacties aan te lopen maar ik moet het even kwijt. Ik raak zo gefrustreerd dat ik mijzelf onbewust pijn die om de frustraties kwijt te raken. Aan alle kanten wordt er aan mij getrokken “ je moet dit je moet dat, zorg jij hiervoor, ow dat kan jij wel even” terwijl ik bezig ben met ademen. Bezig ben om een volgende dag te overleven. Bezig ben om te onthouden waar ik woon welke dag het is en wat ik nu voor doel heb.

**Geplaatst**: 26-03-23 05:44

Geplaatst: 26-03-23 05:44

Je mag hier echt wel posten. Wat jij meemaakt is niet niks :(:)

En ik vind het oprecht verdrietig dat andere mensen in je omgeving dat niet zien. Ik wil jou virtueel een hele grote knuffel geven :(:)

Durf je je laatste post te delen met je huisarts (of met iemand anders in de medische of psychologische wereld)?
Ik zeg niet dat dat moet, dat is aan jou. De post laat duidelijk zien hoe #@! zwaar het nu voor je is.

En zelf weet ik helaas hoe gek je lichaam kan doen met een paar nachten niet slapen door angst/stress -O-

Ik krijg dan het gevoel dat de wereld niet echt is. Jij het gevoel alsof je naast jezelf staat tr kijken. Mocht het je troosten, ik heb uiteindelijk hulp gekregen en die slapeloze nachten al een hele lange tijd niet meer gehad.

Wees lief voor jezelf. Jij doet het echt zo ontzettend knap.

**Geplaatst**: 26-03-23 07:28

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 07:28

Och wijfie, had voor jou gewoon zo graag een andere post gezien. Voor jouzelf dan hè, want ik gun je gewoon alle rust en plezier

70 uur niet slapen. Dat doet heel veel met je. Ik ben al chagrijnig omdat ik vind dat ik vannacht al te weinig heb geslapen en ik nu al wakker ben.

Dus wees een beetje lief voor jezelf, dat heb je zo verdiend

**Geplaatst**: 26-03-23 08:48

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 08:48

Het is ontzettend slopend als je voortdurend tegen anderen, hulpverleners, moet ingaan, jezelf moet verdedigen / bewijzen dat het echt niet goed gaat . Jammer genoeg hebben niet alle hulpverleners voldoende kennis over en ervaring met bepaalde problematieken en dan krijg je zulke reacties dat je niet geloofd wordt.
Lezen, apps, bepaalde adviezen kunnen helpen, maar je probleem is er niet even snel mee opgelost en in bepaalde perioden, als het echt niet goed gaat, heb je toch echt wel iets meer en anders nodig dan een boek of app…. Als je het gevoel hebt dat je niet serieus genomen wordt, de interventies van hulpverleners niet helpend zijn, ga dan op zoek naar hulpverleners bij wie je je wel gehoord en gezien voelt . Het is niet omdat de ander hulpverlener is dat alles wat die zegt, doet of aanraadt “goed” is. Ook hulpverleners maken fouten, helaas soms met grote gevolgen voor hun cliënten. Je gezien, gehoord en begrepen voelen is zo ontzettend belangrijk. Dus gun het jezelf op zoek te gaan naar mensen boek wie je je goed en veilig voelt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-23 10:27

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-23 10:27

Ik ben een uur later opgestaan en maar met een dekentje op de bank gekropen met mijn serie met een klein beetje hoop toch in slaapt te vallen maar nee. Ik wilde eigenlijk een rondje gaan lopen maar het blijft regenen. Dan is het niet eens de regen wat mij tegenhoudt maar het weer opnieuw om moeten kleden daarna. Ik zit in een voor traject voor gespecialiseerde hulp alleen het duurt ruim een jaar.
Ik word vreselijk ziek van de medicatie (anti depressieva) aangegeven maar dan wordt er gezegd ja je moet er wat voor overhebben wordt vanzelf minder, maar als ik dan op de woensdag mijn medicatie voor heet weekend aanvraag en het is er niet dan begin ik weer opnieuw. Als ik hoor dat andere dezelfde bijwerkingen van de medicatie hebben en dan een andere krijgen voel ik mij zo boos en verdrietig. Waarom “moet” ik het blijven proberen.
Ik heb het idee dat ik in een donker bos sta en elk paadje op het zelfde stukje uitkomt.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer iemand mij een fysieke knuffel heeft gegeven of echt gezegd heeft kop op het komt goed. Ondanks dat het bos niet echt is is het alleen zijn is wel echt. De pijn is echt, vermoeidheid is echt en verdriet is echt.

**Geplaatst**: 26-03-23 11:15

Geplaatst: 26-03-23 11:15

Thijsje38 schreef:
Ik zit in een voor traject voor gespecialiseerde hulp alleen het duurt ruim een jaar.

Die lange wachttijd is echt bijzonder rot, je hebt nu hulp nodig... Ik denk dat het hier wel al geopperd is, maar misschien kan je - als je daar de financiële middelen voor hebt - kijken of er een (ervaren) vrijgevestigde therapeut is in je buurt waar je misschien eerder bij terecht kan. Het kost meer, maar ze zijn ook niet zo extreem gebonden aan protocollen en kunnen je dus vaak meer benaderen in z'n totaliteit (dus rekening houdend met jou als persoon ipv als patiënt met labeltje(s) x).
Of bemiddeling door je zorgverzekering kan je ook overwegen.

Thijsje38 schreef:
Ik word vreselijk ziek van de medicatie (anti depressieva) aangegeven maar dan wordt er gezegd ja je moet er wat voor overhebben wordt vanzelf minder, maar als ik dan op de woensdag mijn medicatie voor heet weekend aanvraag en het is er niet dan begin ik weer opnieuw. Als ik hoor dat andere dezelfde bijwerkingen van de medicatie hebben en dan een andere krijgen voel ik mij zo boos en verdrietig. Waarom “moet” ik het blijven proberen.

Dat is echt niet oké dat je geen medicatie krijgt voor het weekend en je dan weer bij af bent. Zeker bij AD is het belangrijk dat je deze iedere dag neemt. Dat zou je arts moeten weten. Het kost veel energie, maar probeer dit toch echt wel aan te geven bij je arts. Of vraag een doorverwijzing naar een psychiater.
Het "lastige" aan AD is dat die zeker in het begin inderdaad bijwerkingen kunnen geven, die afnemen wanneer je de medicatie langer neemt. Ik kan me voorstellen, en herken, dat je het gevoel hebt dat anderen meer serieus genomen worden dan jij als zij wel een andere krijgen. Vaak heeft dat echter niet zozeer met jou te maken, maar met de arts. Sommige artsen zweren bij een bepaald middel en zijn minder empathisch dan anderen. Ik heb dat ook gehad met bepaalde AD; die deden, doen niet zoveel bij mij terwijl anderen beter werk(t)en. De artsen die ik eerst zag, wilden mij enkel de medicatie geven die dus niet zoveel deed en niet degene die bij mij wel effect heeft. Het heeft twee jaar geduurd eer ik die werkende AD weer kreeg van een arts die niet zo vasthield aan een bepaalde soort AD.

**Geplaatst**: 26-03-23 12:32

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 12:32

Ik wil graag reageren maar ik weet niet eens meer hoe. En dat ligt niet aan jou, maar aan je omgeving. Wat heb ik met je te doen :knuffel:

Het enige wat ik op dit punt kan zeggen is, blijf ademen. Doe daar je best op.
Ik heb mensen gezien hier die dan vragen of je toch niet dit ergens kan aangeven, maar dat gaat momenteel ook niet. Als ik jou was, was dat me te veel gevraagd en had ik niemand meer vertrouwt, hoe graag ik het ook zou willen.

Nog wat dikke knuffels hier :knuffel:

**Geplaatst**: 26-03-23 13:25

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 13:25

Is er misschien iets dat een bokker voor je kan doen. Bijvoorbeeld een keer langs gaan voor een kop thee. Iemand waarbij je je hart mag luchten. Gewoon even alles eruit gooien. Waartegen je mag zeggen het gaat poedersuiker. Iemand waarbij je even niks hoeft.

**Geplaatst**: 26-03-23 13:33

Geplaatst: 26-03-23 13:33

ach Thijsje wat ga je door een zware tijd. Ik wens je alle kracht en sterkte toe.
AD kan gedurende de eerste weken de klachten inderdaad verergeren. Tussentijds stoppen omdat het product niet leverbaar is kan het proces bij bepaalde AD nog extra bemoeilijken omdat de spiegel die je opbouwt in je bloed helemaal in de war wordt gebracht. Onderschat de invloed van hiervan niet, dit kan echt zorgen dat je je helemaal poedersuiker voelt. En dat betekent - als ik je een beetje hoop mag geven - dat dit dus ook weer minder kan worden als je weer stabiel op medicatie zit, mits het de juiste medicatie is voor jou uiteraard. Sommige mensen reageren goed op bepaalde AD, andere mensen varen wel bij andere soorten AD. Hopelijk vind je een AD die jou helpt.
En blijven posten he. Juist nu. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-23 19:13

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-23 19:13

Er zijn een aantal bokkers die het aangeboden hebben en ik vind dat echt ontzettend lief. Alleen de angst is soms net te groot en het feit dat ik me hier bloot kan geven zonder dat mensen mij kennen geeft ook wat rust. Ik hoop ooit op een punt te kunnen zijn dat ik er niet meer bang voor ben om mijn ware ik te tonen maar zover ben ik nog lang niet.
De medicatie heb ik nu meer als een half jaar maar ik heb er voor mijn gevoel geen baat bij en de huisarts oppert alleen verhogen terwijl ik lees dat ik al boven de maximale dosis zit. 60mg citalopram. Ik heb al 4x gehad dat de huisarts het gewoon “vergeet” uit te schrijven en ja dat is dus steeds voor het weekend. De laatste keer heb ik ook een zware dip gehad en hulp moeten inschakelen dat is ook met de huisarts besproken maar helaas trekt ze zich er niet veel van aan. Zelfs de psycholoog heeft aangegeven dat het belangrijk was dat ik voldoende sliep dat de medicatie daarvoor wel tijdig in huis moet hebben maar ook daar lijkt ze zich niet aan te houden.
Financieel kan ik het zelf niet regelen. Ik heb nu voor de 2 afspraken van de huidige gesprekken €389 eigen risico al moeten betalen. Ik werk wel een aantal uur als zzp’r maar door de paniek aanvallen heb ik veel afspraken af moeten zeggen. Ik zet mijn masker dus nog dagelijks op om de dag door te kunnen komen maar het kost steeds meer energie.

**Geplaatst**: 26-03-23 20:06

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 20:06

Ik kan je toch echt dit aanbevelen https://www.antidepressiva-test.nl/ik-b ... iva-test-2
Mijn man heeft hier echt heel veel aan gehad.

Ik lees je post met verbijstering, hoe bestaat het dat er zo met patiënten wordt omgegaan. Geen woorden voor.
Kan je niet bij je arts/apotheek aangeven dat je automatische herhaling wilt van je medicatie? Maar het lijkt er zeker op dat citalopram voor jou niet het juiste middel is

**Geplaatst**: 26-03-23 20:11

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-03-23 20:11

Ik zou je zo graag even een knuffel geven. De knuffel die je zo goed kan gebruiken

**Geplaatst**: 26-03-23 21:10

Geplaatst: 26-03-23 21:10

First things first:
HELE dikke virtuele knuffel....!!!! :(:)

En eerlijk gezegd word ik plaatsvervangend boos op die &#¬¶@×¬#÷€>&€™~ van een huisarts.
Wat een vrouwelijke banketstaaf de behanger.
Meer dan eens niet op tijd zijn met het herhaalrecept en dan moet jij er maar wat voor over hebben - "ja kom zeg!"

En zou je er de puf voor hebben: ga vanavond nog naar de HAP.
Gewoon zeggen dat je zo enorm tegen de nacht op ziet.
Mijn ervaring is dat het doorgaans lieve artsen zijn, ingesteld op nachtdienst (ze hoeven niet ook nog overdag te werken).

**Geplaatst**: 27-03-23 14:16

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 27-03-23 14:16

Ik wil je veel sterkte wensen Thijsje, wat ontzettend zwaar om je zo alleen in je proces te voelen.

Niet gehoord worden door je dierbare en ook niet door de hulpverlening.

Dikke knuffel voor jou. Ik ben in september uitgevallen en herken dat masker en overlevingsstand heel goed. De hulpverlening kwam hier ook niet op gang. In 7 maanden tijd slechts enkele gesprekken bij de poh gehad. Maar na doorverwijzing naar een psycholoog kon ik na 2 weken al terecht.

Het is mij na 2 gesprekken duidelijk geworden dat door de vecht/vlucht modus er zoveel stresshormonen dat er in het potje geen ruimte meer is om gelukshormonen toe te laten.

Ik denk dat dit voor jou ook geldt.
Er is simpelweg geen ruimte voor zolang wij vechten, vluchten en dat zorgt ervoor dat wij in een kringetje blijven rondlopen.

Weet dat het niet aan jou ligt en probeer al die nare niet ondersteunende opmerkingen te weerleggen. Of door iets terug te zeggen, of door ze niet binnen te laten komen. Beide lijken bijna onmogelijk, dat weet ik ..

Het is voor de buitenstaander ook een niet te bevatten proces, pas als je er zelf mee te maken hebt begrijp je wat er in een ander om gaat. Ze weten waarschijnlijk ook niet wat ze kunnen doen en hebben niet in de gaten dat wat ze nu zeggen of doen juist niet bijdraagt aan jouw herstel.

Ik ga deze week beginnen met luisteren naar podcasts. En doe elke dag iets voor mijzelf.

Sport, yoga, nagels lakken, in bad ontspannen, bloemen kopen, muziek luisteren. Even een moment voor- en met mijzelf. En dat helpt, doelbewust met en voor mijzelf bezig zijn. Misschien helpt het jou om een dagboek te schrijven of een puzzel te maken, koptelefoon met muziekje en noicecancelling, zodat je echt even met jezelf bent.

Misschien zou je je zorgverzekering kunnen vragen naar wachtlijstbemiddeling.

Veel sterkte en mocht je een luisterend oor nodig hebben mag je mij altijd een pb sturen.