Dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht iemand me herkennen, dit dan graag per PB en niet in het topic. Alvast bedankt daarvoor. Waar zal ik beginnen?

Een aantal jaar geleden ontmoette ik mijn man. Hij slikt anti-depressiva (AD) omdat hij last heeft van paniekaanvallen en hyperventilatie. Hij was toen ik hem leerde kennen net gestopt met zijn medicatie (efexor), omdat het zo goed met hem ging (ik wist niet dat hij iets slikte). In die eerste maanden samen ging het hard achteruit met hem en hij werd ‘onhandelbaar’. Moeilijk te zeggen over een volwassen man, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb met hem gepraat: ‘Je gaat er nu wat aan doen of ik ga bij je weg, want dit is voor niemand vol te houden.’ Hij is naar de huisarts gegaan en heeft daar een ander type AD gekregen, namelijk ceroxat. Hij knapte daar goed mee op (waarom de huisarts toen niet weer efexor heeft gegeven weet niemand).

In augustus 2012 ben ik gestopt met de pil, omdat we graag een kindje willen. In het eerste half jaar nog niet echt serieus, omdat ik nog moest ‘ontpillen’. In januari 2013 er serieuzer mee bezig gegaan en in het voorjaar zijn we getrouwd. Door de medicatie was een orgasme ontzettend moeilijk voor mijn man en daardoor werd het proberen echt een moetje, wat de lol volledig wegnam. Op die manier wilde ik niet meer. Ik merkte ook dat het met mijn man minder goed ging.

Na in augustus 2013 een miskraam gehad te hebben, hebben we in oktober samen besloten naar de HA te gaan om eens te informeren naar eventuele andere medicatie of een andere oplossing. Zo kwamen we bij een psychiater terecht die ons zou helpen met zijn medicijngebruik. Hele aardige man die onze problematiek goed begreep. In eerste instantie werd zijn ceroxat verhoogd, elke 4 weken met 10mg. Dat deed wel iets in zijn gedrag, maar niet wat je ervan zou verwachten. In februari 2014 besloten om af te gaan bouwen (10mg per week) en dan over te stappen naar efexor, het medicijn waar hij het eerder zo super op had gedaan. Die weken van afbouwen zijn vreselijk geweest, hij heeft zoveel ellende gehad, fysieke pijn, steken in z’n hoofd etc. Dat zijn echt hele zware weken voor ons geweest. Half maart is mijn man overgegaan op zijn nieuwe medicijnen, wat een verschil met die vorige. Hij is weer vrolijk, actief, ondernemend en ook het krijgen van een orgasme gaat iets makkelijker. Het is nog steeds niet helemaal zoals het zijn moet, maar wat een voortuitgang. Hij blijft nog even onder controle om te kijken hoe het zich allemaal ontwikkelt en om eventueel de dosering aan te passen.

Gelijktijdig met de psychiater zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis om wat te doen met onze kinderwens. In eerste instantie naar de uroloog. Toen we daar kwamen keek die man ons vragend aan, hij wist niet wat hij voor ons kon doen, aangezien we wisten waar mijn man zijn problemen vandaan kwamen, dus heeft hij voor ons rondgebeld en zijn we doorgestuurd naar een medisch seksuologe. In januari daar ons eerste gesprek gehad. Zij adviseerde ons om ovulatietesten te gaan gebruiken, zodat we actie konden ondernemen als er een positieve test was en zodat we verder gewoon konden genieten zonder dat hij de druk voelde dat hij moest. Helaas testte ik niet positief. Half maart weer bij haar geweest en ons probleem uitgelegd. Toen een doorverwijzing gekregen naar de gynaecoloog, ze had het vermoeden dat ik (om wat voor reden dan ook) geen eisprong had en dat wilde ze laten onderzoeken. Ze wilde niet dat we nog langer door zouden modderen, dus hebben we een afspraak gemaakt voor 7 april. Vlak nadat we de afspraak hadden gemaakt, kreeg ik een positieve test. 19e dag van mijn 29 dagen durende cyclus, dus als donderslag bij heldere hemel. Gelijk actie ondernomen. Daarna voelde ik me ‘anders’, misselijk, pijnlijke borsten. Heb echt 1,5 week gedacht dat ik zwanger was. 6 april werd ik wakker, omdat ik moest plassen en ja hoor, bloed. 5 dagen voor mijn oorspronkelijke datum. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Gelukkig de volgende dag afspraak bij de gyn.

Dat was dus afgelopen maandag. Op de echo kon ze niks (meer) zien, maar er zou iets gezeten kunnen hebben. Verder zag de echo er goed uit, geen onregelmatigheden te zien. Dat was natuurlijk super nieuws. Zowel mijn man als ik krijgen komende maand onderzoeken om te kijken of er eisprong is en hoe de kwaliteit van zijn zaad is. Heb gisteren al gelijk bloed laten prikken, 2 keer mis geprikt. God, wat deed dat zeer. Volgende week en de week erop nog een keer laten prikken en dan 14 mei terug voor de uitslagen. Mijn man heeft volgende week een afspraak (we hebben overigens wel besloten om gewoon te blijven proberen).

Ik zit echt in een emotionele achtbaan. Mijn emoties schieten alle kanten op. Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik geholpen word, aan de andere kant duurt het natuurlijk veel te lang allemaal. Maar ja, elke dag is er 1 te lang op dit moment voor mijn gevoel. Ik ben verdrietig, ik ben boos, ik ben blij, maar ik ben vooral moe, zo ontzettend moe.

Mensen in mijn omgeving zijn echt heel lief, maar niemand begrijpt echt hoe ik me voel. Ik jank echt om alles (serieus alles!), ben onwijs moe, weet gewoon niet hoe ik me door de dag moet slepen af en toe.

Zijn er meer mensen die in dit traject lopen? Lotgenoten? Ik merk heel erg dat ik behoefte heb aan praten met mensen die hetzelfde doormaken.

Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Ik moest het even kwijt.

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wilde niet zomaar wegklikken.
Sterkte...

Ik heb er ook geen ervaring mee. Wel weet ik dat je op www.zwangerschapspagina.nl meer vrouwen hebt die moeilijk zwanger kunnen worden. Misschien dat je daar lotgenoten kunt vinden.
Daarnaast wil ik je heel veel sterkte wensen!

Op babybytes http://www.babybytes.nl/Zwanger-worden/index.php loopt ook een gedeelte met vrouwen die moeilijk zwanger raken door uiteen lopende redenen. Misschien dat je daar lotgenoten kunt vinden.

Ik heb er ook ervaring mee, en het is echt geen lolletje!
Na van alles geprobeerd te hebben hebben we KI gedaan.
Daarna 2 x IVF. De 2e keer zouden we terug gaan naar Utrecht en zou het terug geplaatst worden
maar toen kregen we onderweg een telefoontje dat ze het hadden laten vallen.
Toen hebben we er een punt achter gezet.
Tussendoor wel zwanger geweest maar draaide elke keer uit op een miskraam.
Het bleek dus dat ik al in de overgang zat toen ik 26 was, met de 36 was ik overal van af.

TS heb geen ervaring ermee, wil je wel heel veel kracht en wijsheid toewensen. En je eigen zo ontzettend moe voelen, vind ik niet echt gek klinken na alles wat ik van je gelezen heb.

@vrouwke, dat is toch verschrikkelijk, we hebben het laten vallen!!!

Ik herken je gevoel helemaal.
Mijn man en ik hebben ook het hele traject doorlopen. Bij ons is uiteindelijk vast gesteld dat wij samen nooit een biologisch kindje zullen krijgen.

Het is nu al een aantal jaren geleden dat wij dit nieuws te horen hebben gekregen en in de periode van onderzoeken en wachten op uitslagen, was ik een wrak.
Elke keer als ik ongesteld moest worden, voelde ik me anders omdat ik zo hoopte zwanger te zijn.
Als je dan toch ongesteld wordt... dat gevoel is niet te beschrijven.
Sex is niet leuk meer, je geniet niet meer van elkaar, maar bent alleen bezig met zwanger worden. De spanning die dat op je relatie legt is ook niet echt prettig om het maar eens voorzichtig te zeggen.

Toen het duidelijk was dat het bij ons nooit zou lukken was ik kapot, totaal verwoest, maar ergens ook wel een beetje opgelucht omdat de druk nu weg is.

Ondertussen hebben wij het nu een plekje gegeven en zijn we blij dat we weten waar het aan ligt. Het feit dat het voor ons heel duidelijk nooit gaat lukken, geeft toch rust. Maar soms... soms denk je toch nog, als je 3 dagen te laat bent "zou het?"

Ik ben niet minder gelukkig omdat ik geen kinderen zal krijgen, mijn man en ik hebben samen ook een heel rijk en goed leven, maar het is wel even omschakelen geweest.
Vooral mijn afgelopen verjaardag had ik het heel moeilijk, ik ben 35 geworden en dat was in mijn hoofd altijd de uiterste leeftijd waarop kinderen krijgen nog mogelijk is (onzin natuurlijk, mensen van in de 40 krijgen nog kinderen, maar dit was MIJN uiterste leeftijd), voor mijn gevoel is het nu echt echt echt over.

Jouw situatie is natuurlijk heel anders, maar het gevoel van woede, teleurstelling, machteloosheid en de overweldigende emoties snap ik wel heel goed.

Wow heftig verhaal, heb er zelf geen ervaring mee maar wens je heel veel sterkte

Dit is ook moeilijk. Het is een flink onderbegrepen punt in onze maatschappij. Veel mensen denken toch dat je kinderen kunt 'nemen' en weten niet hoe veel ze er daarmee naast zitten. Heb je in jouw omgeving mensen die je wel begrijpen?
Ik heb gemerkt dat dat heel belangrijk is.

Allereerst bedankt voor de lieve reacties dat doet me echt goed. De gegeven sites zal ik thuis rustig bekijken.

@vrouwke: Laten vallen??? Serieus?? Wat afschuwelijk! Dat lijkt me ook een hele klap.

@DnT: Dat is het precies. Niet meer genieten van elkaar! Dit vind ik echt heel erg. Moet wel zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je er zo mee omgaat. Daar zullen ook wel heel wat tranen aan vooraf zijn gegaan. Zover zijn wij gelukkig nog niet, de kansen zijn er nog, dus we geven nog niet op.

@mariettek: Jawel, er zijn wel mensen die me begrijpen, maar ze maken niet hetzelfde mee. De pijn, de energie die het kost, het verdriet... daar kan niemand zich een voorstelling bij maken. Zo heeft mijn schoonzus het ook altijd over: na de zomer gaan we aan kinderen beginnen... daar kan ik echt niet tegen.

Ik herken je verhaal wel.
Wij hebben 5 jaar geleden een zware periode gehad met veel stress. (voor meer informatie staat de pb open)
Nadat we alles een plekje hadden gegeven wilden wij ook kinderen.
Helaas bleek dat niet zo makkelijk. Ik bleek PCOS te hebben en mijn man traag en te weinig goed zaak. De kans op een natuurlijke zwangerschap was erg klein. 2 keer heen we IUI gedaan (inseminatie met het beste zaad), 2 keer mislukt. Omdat ik me zo beroerd voelde van de hormonen hebben wij besloten om het gewoon aan te gaan kijken. Na ruim 1 jaar hadden wij de hoop op een kindje opgegeven en gingen we plannen maken voor een leven zonder kinderen.
En nu ben ik 12 weken zwanger. Totaal niet meer gepland en zeker niet meer verwacht.
Ik weet ook heel goed dat dit heel bijzonder is, maar ik hoop dat je er kracht uit kunt halen om met een opgehe ven hoofd verder te gaan.
Mocht je iets kwijt willen of vragen hebben, mijn pb staat open.

Wat vervelend zeg. Ik weet niet hoe oud je bent maar op zich is 2 jaar nog niet super lang. Gemiddeld staat er anderhalf jaar voor na het stoppen. Dat betekent voor sommige 1 maand, maar voor anderen wel 5 jaar. Nu hebben jullie door de medicatie van je man natuurlijk een complicatie.
Ik zou aanraden om er even niet te veel druk achter te zetten en eerst eens te kijken hoe de medicatie van je man beter afgesteld kan worden. Dat lijkt me eerst van belang.
Na de geboorte zal hij immers ook met de nieuwe stress om moeten kunnen gaan. In de tussentijd proberen te genieten van de tijd met elkaar, ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan waarschijnlijk.
Veel sterkte.

Wij zitten er nu ook middenin na 2 jaar. Ik heb een bloedtest gehad, niks aan de hand. Semenonderzoek van mijn man waren de uitslagen minder florisant van, volgende week dinsdag hebben een afspraak bij een specialist. Wij hebben wel tegen elkaar gezegd dat we geen IVF traject in willen gaan, ik heb van dichtbij meegemaakt wat dat met jezelf en je relatie doet en KI is dus voor ons de grens. Wij zijn overigens allebei 36 dus het klokje begint ook te tikken..als het al niet uitgetikt is.

Veel sterkte in ieder geval!

Mijn reactie had excact die van DnT kunnen zijn

TS, ik kan alleen maar zeggen... je zit in een emotionele achtbaan. in een hele heftige onzekere tijd waarin je lichamelijk en geestelijk voor heel wat uitdagingen en telleurstellingen komt te staan
Ik wil je heel veel sterkte wensen

@Leandra: Gefeliciteerd! Wat super joh!

@Sizzle: ik ben bijna 32, dus het wordt wel tijd. We zijn nu ook druk met de medicijnen van mijn man, maar omdat zowel de HA als de psychiater ons aanraadde om al naar de gynaecoloog te gaan, hebben we dat al gedaan. Weet niet of ik daar zelf al naartoe zou zijn gegaan. Maar nu blijkt dat er waarschijnlijk bij mij wat mis is, dus helemaal geen verkeerde keuze geweest. En niet te druk om maken... dat gaat niet meer.

@Lennox: Mag ik vragen waarom je geen IVF zou willen? Wij hebben het daar nog niet concreet over gehad omdat we eerst de uitslagen af willen wachten, maar denk dat wij nog wel zo ver zouden gaan. Kan nu nog niet zeggen waar onze grens ligt.
Jij ook heel veel sterkte. Als jij een uitlaatklep nodig hebt, staat ook hier de PB open hoor!

@DenK4ever: Jeetje. Ook heftig! Ik ben blij dat het tussen mijn man en mij heel goed gaat, eigenlijk alleen maar beter lijkt te gaan. Uiteindelijk kunnen we dit ook samen aan.

Ja idd het op comando doen en dan naar ziekenhuis om te laten kijken.
Gedver.
Er is zo geen plezier meer aan.

Ik vind je er iig heel dapper instaan Ik ben even oud als jij en mijn lief en ik zijn net begonnen met het serieuze klussen (we hopen dus gauw zwanger te zijn.) Dus hier ook geen ervaring, maar wou wel even zeggen dat ik hoop dat het traject mee gaat vallen en dat je maar gauw zwanger mag worden.

Dat is ook heel belangrijk!! Samen zijn jullie de basis, die moet goed zijn!
Hoe het ook verder loopt...

@Vrouwke: dat neemt alle lol weg...

@chocobroodje: Dank je wel! Ik doe m'n best om positief te blijven, voor nu heb ik nog goede hoop Jullie heel veel succes met klussen! Hoop dat je snel zwanger bent.

@DenK4ever: zodra ik merk dat er tussen ons iets misgaat, denk ik echt dat we serieus moeten kijken of dit de juiste weg is. Vooralsnog gaat het erg goed!

Spullen, wat een vervelende situatie. Maar.... er is nog helemaal geen reden om te wanhopen, ondanks dat je emoties je een heel andere kant op sturen. Je hebt in principe nog geen medische ondersteuning gehad, dus stel je niet op een natuurlijke manier zwanger wordt, dan zijn er nog een heleboel andere mogelijkheden. Dus kop op (waarmee ik zeker je situatie niet wil bagatelliseren hoor, ik probeer je een hart onder de riem te steken).

Wat denk ik heel erg belangrijk is, is dat je het niet heel je leven laat beïnvloeden, ongeacht wat er in de toekomst misschien gebeurt (IVF, etc.).

Bedankt voor je lieve berichtje! Ik wanhoop zeker niet hoor De moeilijkheid vind ik dat we al een tijd met mijn man z'n medicatie aan het rommelen zijn, al die tijd gedacht hebben dat als dat 'opgelost' zou worden, we 'gewoon' konden gaan klussen en nou blijkt dat er bij mij waarschijnlijk iets mankeert. Even ongeacht wat dat is en of het wel of niet verholpen zou kunnen worden is het weer een klap, een stomp terug het dal in die we niet aan hadden zien komen. We staan er heel positief in, dat zeker, maar het kost elke keer een hele hoop energie om er weer boven op te krabbelen.

Het beinvloed ons leven in die zin niet, dat we gewoon nog een hele hoop leuke dingen doen en heel erg van elkaars gezelschap genieten. Ik hou van mijn leven zoals het nu is Alleen een mini-me zou een hele welkome aanvulling zijn.

Hartstikke goed dat je er zo in staat! Succes en hou dit positieve gevoel vast!

Ik herken het wel een beetje. Wij zijn in december 2012 gestopt met de pil, maar bij mij kwam er niks op gang. Bleek PCOS te hebben. Dus bij de gynaecoloog kregen we toen eerst medicijnen om een menstruatie op te wekken en daarna mocht ik aan de Clomid, dit zorgt ervoor dat je een eisprong krijgt. De eerste ronde niet raak, tweede ronde met ovu testjes en toen zwanger. Nu al bijna 25 weken.
Ik weet hoe frustrerend het kan zijn als je lijf niet mee werkt. Iedereen om me heen leek ineens maar zwanger te worden en bij ons gebeurde er niks.
Ik hoop dat ze ook voor jullie wat kunnen betekenen en dat je snel een positieve test in je handen hebt.

Wat super dat het gelukt is Rockwitch! gefeliciteerd!

Voor zover ik weet heb ik geen PCOS. Neem aan dat ik dat van de gyn had gehoord tijdens de echo. Ik hoop ook echt snel een positieve test te hebben

PCOS zagen ze bij mij niet aan de echo maar aan bloedonderzoek. Maar ik hoop natuurlijk dat je dat niet hebt. Al moet ik zeggen dat ik wel blij was dat er iets uit kwam, want daar konden ze ook iets aan doen.