Bokt.nl

Saaarr schreef:

Ik vind t juist onwijs jammer dat mijn vriendin niet zoveel over haar dochtertje aan mij verteld.
Alsof omdat ik geen mama ben er niet over mee kan praten.. zal vast ook niet maar dat voelt echt poedersuiker. En haar andere vriendin heeft kindjes van dezelfde leeftijd dus dat maakt me wel is een beetje jaloers dat hun wel met z’n 2 erover kunnen praten en mama zijn.

Ik ben weer ongesteld geworden dit weekend. Cryo is dus niet blijven zitten.. door voor de volgende...

CandyArmando schreef:

Sorry dames,was niet mijn bedoeling om te kwetsen.

Dikke knuffel

Caira schreef:

Ik heb hier heel lang meegelezen en uit gewoonte eigenlijk nooit verwijderd, en nu las ik deze discussie.

Heel lang heb ik gedacht dat het voor mij ook niet weggelegd was, maar zoals ik hier al eerder schreef ben ik na 10 jaar onverwachts zwanger geraakt. Onder alle geluk zat een hele grote lading, niet alleen angst dat het na zo veel tijd toch nog mis zou gaan. Zo heb ik lange tijd bij elke controle en echo gedacht dat iemand ging zeggen, jij denkt toch niet dat je echt zwanger was? Maar ook verdriet en schuldgevoel naar alle lieve mensen in mijn leven waarbij het niet lukt. Het heeft tijd gekost en doet het nu nog steeds om dat schuldgevoel los te laten. Voor ik de aankondiging openbaar maakte heb ik verschillende mensen zelf benaderd, waaronder Dennis omdat ik niet wilde dat ze het op Facebook zouden lezen, want ik begrijp het verdriet zo goed. En nog vind ik het lastig om blij te zijn in hun nabijheid, vertel ik niet te veel? Willen ze het wel horen? Ik heb er laatst een blog over geschreven die ik hier wilde delen. Het blijft iets ontzettend moeilijks, de een praat er graag over, de ander helemaal niet. Ik had het fijn gevonden als mensen ernaar gevraagd hadden in de periodes dat ik er echt mee zat. Maar voor alles is een tijd en een plaats. Sorry voor mijn inbraak, maar het onderwerp raakte me en ik wilde er toch iets over zeggen.

Een onvervuld verlangen

We hebben een kort mail contact waarin ze aangeeft dat ze zichzelf een coaching cadeau wil doen en ze vraagt zich af of dat bij mij kan. Natuurlijk kan dat, en zo spreken we af voor de week erna. Het is een mooie dag voor een coaching en terwijl ik op haar wacht gebruik ik de tijd om de paddock en weide nog even uit te mesten. Ze komt aan op de fiets, en ik zie de paarden al voorzichtig richting het hek lopen. Keevan mijn bels loopt voorop, en dat geeft mij al het idee dat het een bijzondere coaching gaat worden. Als hij zo duidelijk de cliënt voor zichzelf kiest komt er altijd een diepgaand gesprek. We zeggen elkaar gedag en Keevan staat over het draadje mee te kijken. Langzaam zie ik de andere paarden vertrekken naar de weide. Zij geven daarmee aan dat ze geen rol spelen in dit verhaal. Met een kop thee gaan we naast de weide zitten en ze begint te vertellen, ze is midden 50 heeft een fijne baan en een leuk leven. De coaching is een cadeau aan zichzelf voor haar verjaardag. Terwijl we praten staat Keevan geduldig te wachten. Ze geeft aan geen specifieke vraag te hebben maar 'het' gewoon te willen ervaren. Prima, we zien wel wat er gebeurt. Zodra we de paddock in lopen haakt Keevan aan, hij loopt vastberaden naar haar toe en legt zijn enorme hoofd tegen haar buik. Ik zie dat ze ietwat ongemakkelijk wordt en een stap achteruit zet. Maar Keevan is heel resoluut en stapt naar voren om zijn hoofd terug te leggen. Zo gaan ze even heen en weer. Net op het moment dat ik me afvraag of ik in zal grijpen blijft ze staan en dan zie ik de tranen over haar wangen lopen. Ze verbergt haar hoofd in de manen van het paard en begint te praten. Ze vertelt over haar fijne leven maar ook over de pijn die langzaam haar leven binnen sloop. Het besef dat ze nooit kinderen zal krijgen...
Omdat ze met haar hoofd bij het paard is ziet ze niet dat mijn ogen ook vol lopen. Zonder het te weten raakt ze niet alleen haar eigen pijn maar ook het mijne. Want haar verdriet is mijn verdriet, en daar sta je dan als ervaren paardencoach. Een inwendig gevecht tussen de wens om 'professioneel' te blijven en de wens om mijn eigen verdriet een plaats te geven. Ondertussen doet mijn medecoach Keevan waar hij het allerbeste in is; hij is in een stille monoloog met de cliënt. Hij zucht een aantal keer en houdt de verbinding met haar en alles wat ik nu zou zeggen zou te veel zijn dus ik blijf wachten tot ze beiden aangeven dat er gezegd is wat er gezegd moet worden. Zo staan ze nog een hele tijd, zonder aandacht voor de omgeving en volledig opgaand in de aanwezigheid van elkaar. Als ze uiteindelijk de verbinding verbreekt en het paard bedankt zie ik een zachte heldere blik in haar ogen. Keevan zucht een keer diep en draait zich om naar de kudde, zijn werk zit er op. We pakken nog een kop thee en praten rustig na en dan verdwijnt ze weer op de fiets. Als ze vertrokken is pak ik de mestvork en maak mijn werk af. Dan voel ik een duw in mijn rug, het is Rohan, hij gaat op dezelfde manier tegen mijn buik aan staan als Keevan eerder bij de cliënt gedaan heeft. En ook ik mag in zijn manen mijn gedachten de vrije loop laten.

En nu zijn we 2 jaar later en is de pijn mijlenver weg, tenminste mijn eigen pijn. Want inmiddels ben ik volkomen onverwacht 32 weken zwanger. Nog steeds moet ik mijzelf daar geregeld aan herinneren en elke kleine beweging in mijn buik is een bijzondere ervaring. Maar mijn gedachten gaan geregeld terug naar deze mooie en dappere vrouw en naar alle prachtige dappere mensen in mijn omgeving die met dezelfde pijn leven.
Niets is vanzelfsprekend...

Nicje87 schreef:

Ik kan echt blij voor anderen zijn. En tegelijkertijd denk ik, ik wil ooook.
Helaas ongesteld geworden, maar nu kan ik wel beginnen met de pillen.
Volgende week woensdag de echo.

@Saarr balen zeg...

Zijn er hier mensen met ervaring met clomifeencitraat?

Nicje87 schreef:

@Caira, mooi stuk! En gefeliciteerd met je zwangerschap!

Wisselende ervaringen dus. Gisteren eerste pil genomen en nog nergens last van. Opvliegers met deze kou zou ik niet erg vinden haha

Damber2 schreef:

Mja je hebt een punt. Hoe gaat het verder met jullie dames?

Damber2 schreef:

Nou ik ben 1-2 dagen overtijd. Heb normaal een cyclus van 27-28 dagen. En een buik die het altijd ruim van te voren aangaf.. en dat deed ie donderdag. Gister was het stil... En nu is het zondag? En voelt hij wel iets raar aan, maar anders.

Testen zijn negatief. Mijn lijf is redelijk stipt. Het voelt ook niet alsof het vandaag of morgen nog gaat gebeuren.

Vanaf wanneer mag je een huisarts bellen zonder dat ik overdrijf?