Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-10-15 12:16

Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst door de TopicStarter : 08-10-15 12:16

Ik heb er even een search op losgelaten, maar ik kan eigenlijk geen algemeen topic over dit onderwerp vinden.

Ik vraag me af of er op bokt ook mensen verstopt zitten met depressie en/of burn-out klachten. Vast wel want het is meer voorkomend dan dat de meeste mensen denken.

Ik maak dit topic aan omdat ik zelf wel wat mentale steun kan gebruiken, maar ook weet dat mensen die hetzelfde ervaren daar ook wel bij gebaat kunnen zijn.

Mijn verhaal begint een aantal jaar terug. Ik heb toen het labeltje burn-out, matig tot zwaar depressief gekregen. Ik ben toen een het psychische traject ingerold en heb daar een tijdje wel wat uit kunnen halen. Totdat de kosten daarvoor helaas te hoog voor mij werden en toen ben ik daardoor gedwongen moeten stoppen. Wetende dat ik er nog niet was, had ik wel een terugval verwacht. Deze terugval heb ik helaas al twee keer gehad. Een keer ongeveer een jaar geleden, geen hulp gezocht en nu weer.

Ik herken mijn eigen symptomen (helaas) maar al te goed, dit mede door de cognitieve therapie die ik gedaan heb. Het lusteloze, levenloze gevoel. Het niet uit bed kunnen komen. De hele dag tranen achter m'n ogen voelen. Alles maar dan ook werkelijk alles is een trigger om of compleet dicht te slaan, of om juist zwaar emotioneel te reageren. Ik sta op standje overleven in plaats van leven. Mijn huishouden blijft liggen, mijn eetpatroon bevat geen patroon meer. Ik sleep mezelf naar 'leuke dingen' omdat het zou moeten helpen, maar ook dat valt tegen. Het liefst wil ik in bed liggen en me terug trekken van de wereld. Maar ook dat helpt niet want dan lig ik weer te piekeren en vat ik de slaap niet voor ergens heel vroeg in de ochtend. En uiteindelijk ben ik een volwassen persoon en kan ik me niet als een klein kind gedragen, wordt er verwacht dat ik gewoon functioneer en doe wat er moet gebeuren.

Ik besef me heel goed dat ik op korte termijn weer hulp nodig heb en wil dit ook weer gaan proberen. Maar nu zit ik in een heel turbulente periode. Het bedrijf waar ik werk wordt overgenomen. Ik daarmee dus ook, de onderhandelingen verlopen stroef en ik zie op tegen wat de toekomst brengt. Ik kan sowieso enorm slecht tegen verandering en dat hakt nu nog eens 10 keer zo erg in natuurlijk. Verder heb ik een dik half jaartje met een geweldig leuke jongen gedate, dat deed me echt zo goed. Maar helaas liep dat nu ook niet meer lekker en maakte ik mezelf er ook nog eens extra gek mee door alles wat nu speelt, dus heb ik dat gisteren ook beëindigd met heel veel angst voor spijt en met het nodige verdriet gepaard natuurlijk. Hulp zoeken nu voelt erg dubbel, vooral omdat ik weet dat ik nog dieper ga zakken daardoor voordat er een stapje omhoog gaat komen. Ik weet niet of ik dat nu ga trekken.

Zijn er nog meer mensen die zich en beetje kunnen vinden in mijn ervaringen en klachten, en dat willen delen? Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen.

**Geplaatst**: 08-10-15 12:20

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 12:20

Ik ken het .
Het begon 4 jaar geleden toen ik me rug brak en uiteindelijk me baan in de paarden kwijt raakte hier door.
Ik moest op kantoor werken in de schoonmaak .
En na ongeveer 2,5 jaar kreeg ik allemaal klachten overspannen burnout lichamelijke klachten depressie .
Ik zit nu al bijna twee jaar in de ziekte wet en de vooruitgangen zijn echt niet best.
Ik zal dan ook waarschijnlijk de bijstand in gaan uiteindelijk .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-10-15 12:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst door de TopicStarter : 08-10-15 12:23

Heftig Lil_shorty! Zo zie je maar weer, het kan altijd erger. Ik loop al vast in mijn dingen, ik kan me niet eens voorstellen hoe jij je dan moet voelen. Hoe is het herstel van je rug verlopen?

**Geplaatst**: 08-10-15 13:23

Geplaatst: 08-10-15 13:23

Hier heeft manlief er na jaren afgebeuld te zijnn geweest er mee te maken.

Shivatjuh01 schreef:
Mijn verhaal begint een aantal jaar terug. Ik heb toen het labeltje burn-out, matig tot zwaar depressief gekregen. Ik ben toen een het psychische traject ingerold en heb daar een tijdje wel wat uit kunnen halen. Totdat de kosten daarvoor helaas te hoog voor mij werden en toen ben ik daardoor gedwongen moeten stoppen. Wetende dat ik er nog niet was, had ik wel een terugval verwacht. Deze terugval heb ik helaas al twee keer gehad. Een keer ongeveer een jaar geleden, geen hulp gezocht en nu weer.

In het officiële gedoe kan een arts de diagnose burn out niet stellen: die bestaat niet. De burn out zelf wel, uiteraard.
En depressie is een lichamelijke ziekte, waar niet mee gespot mag worden! Het is bekend, dat depressie kan volgen op uitputting - en dat moet leidend zijn bij de behandeling.

Citaat:
Ik herken mijn eigen symptomen (helaas) maar al te goed, dit mede door de cognitieve therapie die ik gedaan heb. Het lusteloze, levenloze gevoel. Het niet uit bed kunnen komen. De hele dag tranen achter m'n ogen voelen. Alles maar dan ook werkelijk alles is een trigger om of compleet dicht te slaan, of om juist zwaar emotioneel te reageren. Ik sta op standje overleven in plaats van leven. Mijn huishouden blijft liggen, mijn eetpatroon bevat geen patroon meer. Ik sleep mezelf naar 'leuke dingen' omdat het zou moeten helpen, maar ook dat valt tegen. Het liefst wil ik in bed liggen en me terug trekken van de wereld. Maar ook dat helpt niet want dan lig ik weer te piekeren en vat ik de slaap niet voor ergens heel vroeg in de ochtend. En uiteindelijk ben ik een volwassen persoon en kan ik me niet als een klein kind gedragen, wordt er verwacht dat ik gewoon functioneer en doe wat er moet gebeuren.

Eh - JE BENT ZIEK!!!!!
Cognitieve gedragstherapie bij griep houdt in, dat je weet dat bedrust er bij hoort. Bij andere ziekten komt het ongeveer op hetzelfde neer.

Uitputting moet je niet bestrijden met 'in bed liggen is kinderachtig' - het is nuttig.

Op zich zijn tips tegen piekeren handig: een koptelefoon met rustige muziek, google eens op "binaural", dat is muziek/ geluid dat jou kan helpen ontspannen door alfagolven te produceren - dat soort dingen.
Verder is psychotherapie ""verboden"": daar heb je energie voor nodig, jij hebt steun nodig, je moet ontvangen om te herstellen.
Idem leuke dingen: van harte aanbevolen, maar wel met verstand: de dag ervoor en erna RUST en halverwege ook pauze nemen.

Citaat:
Ik besef me heel goed dat ik op korte termijn weer hulp nodig heb en wil dit ook weer gaan proberen. Maar nu zit ik in een heel turbulente periode. Het bedrijf waar ik werk wordt overgenomen. (....) Hulp zoeken nu voelt erg dubbel, vooral omdat ik weet dat ik nog dieper ga zakken daardoor voordat er een stapje omhoog gaat komen. Ik weet niet of ik dat nu ga trekken.

Goede hulp is: steun.
Ga naar het maatschappelijk werk. Gegraaf werkt toch niet, het is ook ondeskundig en onethisch om een ziek mens zieker te maken.

En wat manlief erg heeft geholpen: de vakbond. Goede info mbt juridische kwesties, wat wel en niet kan of moet, dat helpt.

**Geplaatst**: 08-10-15 15:05

Geplaatst: 08-10-15 15:05

Hier nu ook al bijna anderhalf jaar uit de running. Werk nu parttime op reintegratiebasis.
Bij mij is het ontstaan door trauma's uit verleden gecombineerd met hoge werkdruk.
Nu EMDR therapie

**Geplaatst**: 08-10-15 15:23

Geplaatst: 08-10-15 15:23

De grootste fout die ik maakte, was om maar door te blijven boeren alsof er niets aan de hand was. Inderdaad vermijden om dingen af te zeggen, waardoor je je nog ellendiger gaat voelen. Maar ja, je kunt ook niet door blijven lopen als je je been gebroken hebt.... Het kán wellicht, maar het doet veel pijn en je wordt er enkel slechter van. Depressie precies hetzelfde. Maar dat is echt een knop die om moet gaan: de acceptatie. Je moet accepteren dat het niet goed gaat, pas dan kun je naar je lichaam gaan luisteren en heb je er "vrede" mee. Bij mij is het gelinkt aan PTSS, daardoor een fikse depressie gekregen die inmiddels gelukkig al een stuk minder is. Af en toe heb ik echter nog dagen dat ik daar anders over denk, maar ja, dat "hoort erbij". Hoofd omhoog en gaan, maar wel nadat je even uitgerust hebt haha

**Geplaatst**: 08-10-15 15:44

Geplaatst: 08-10-15 15:44

Oh wat lees ik herkenbare dingen zeg!
Ik ben een aantal jaar geleden onder behandeling geweest voor depressie/eetstoornis achtige klachten.
Ik heb nooit een sticker gekregen maar ik herken zoveel in je verhaal.

Ik stamp net als Bizzybijtje gewoon door, maar ben zoooo verschrikkelijk moe altijd. "Maar nog even doorbijten en dan is het vakantie/verhuis voorbij/whatever" alleen komt er daarna altijd wel weer wat anders.

Gelukkig heb ik grotendeels goede periodes, alleen nu met de overgang zomer/herfst heb ik het toch wat moeilijker. Vlak voor mijn vakantie zo'n heftige migraine aanval gehad dat ik niet eens meer de trap op kwam. Het is dat mijn vriend zei "Jezus San, het lijken wel burn-out klachten!" dat ik me realiseerde dat ik weer aan het doorstampen was geweest.
Gelukkig in de vakantie goed opgeknapt, maar er moet idd wel wat veranderen.

Ik zag ik de post van Janneke goede tips staan! Thanks Janneke! Ik heb er een aantal dingen tussen gelezen waar ik in het verleden veel aan gehad heb, dus moest ze maar weer eens gaan toepassen

**Geplaatst**: 08-10-15 15:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 15:47

Ik heb wel een depressie gehad, maar dat kwam omdat ik een posttraumatische stressstoornis had ontwikkeld. Toen heb ik EMDR therapie gevolgd en sindsdien gelukkig geen last meer gehad.

TS, hoe ziet je dag er uit? Ik heb er misschien overheen gelezen, maar werk je? Wat doe je zoal?

**Geplaatst**: 08-10-15 16:09

Geplaatst: 08-10-15 16:09

Wow, heftig zoveel mensen met zulke heftige/ernstige klachten.

Helaas ken ik het maar al te goed...
Twee jaar geleden volledig vast gelopen op mijn opleiding... Echt ik zat toen totaal aan de grond, mijn hele lichaam deed pijn (als ik mijn haren borstelde, deed dat al verschrikkelijk pijn), fietsen en lopen, het leek wel of ik helemaal op de rem stond.
Vier maanden thuis gezeten. Ik was zo blij dat ik even niks hoefde, ik kon echt niet meer. Alles voelde zwaar.
Toen heel rustig, dagbesteding opgebouwd bij een zorgboerderij.
Daar leerde ik rustig aan weer taken op te pakken, maar wel met steeds rustmomenten.

Afgelopen voorjaar op mijzelf gaan wonen, super leuk en fijn, alleen ging alles toen heel snel en het UWV wilde dat ik ging proberen om te werken. De stress werd weer meega hoog...
Ik werd steeds somberder, at verschrikkelijk slecht en kon niks hebben.
Toen afgelopen juni weer ingestort...
Zeven weken weer even naar mijn oude woongroep gegaan. Toen krabbelde ik weer op.

Sinds augustus weer in mijn eigen huisje, heel blij en ik ben weer stappen aan het zetten.

Ik merk wel, dat ik tot nu toe niet meer op het niveau gekomen ben van voor de eerste keer dat ik ingestort ben.
Soms denk ik, dat er toen wel iets geknapt is in mijn hoofd.

Nu ben ik eigenlijk altijd moe.
Dat vind ik verschrikkelijk moeilijk om te accepteren. Ik heb een vorm van autisme, daardoor werken mijn hersenen anders. Dat is niet aan mij te zien, helaas ben ik daardoor vaak overvraagt. Ik moet ook eerlijk zeggen, dat ik mij vaak aanpas.
Het komt dus van twee kanten.

Nu weet ik wel, dat ik echt op mijn grens moet passen, als ik dan een intensieve dag gehad heb, heb ik echt wel een paar dagen nodig om bij te komen.

Bij mij heeft het echt geholpen om als ik overprikkeld ben, om dan echt terug naar de basis te gaan, geen verplichtingen, alleen maar uitrusten.

Ik hoop dat ik niet meer zo diep hoef te vallen.

Ik wens jullie al het goeds toe wat jullie nodig hebben!

**Geplaatst**: 08-10-15 16:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 16:51

Ptss heb ik ook .
Reden hier van is dat ik jaren lang mishandeld ben door een ex vriendje uiteindelijk 1 jaar in blijf van me lijf huizen gewoond .
Veel mee gemaakt in me leven .
Een vader met alcohol probleem zelf verkeerde pad op en vast gezeten drugs gedeald wapenhandel gezeten enz enz .
daarna kwam ik vader van me kind tegen en ging alles Goed tot dus 4 jaar geleden en ik me rug brak en alles begon weer .
Me rug heb ik nog elke dag veel pijn aan

**Geplaatst**: 08-10-15 16:53

Geplaatst: 08-10-15 16:53

Ik lees hier even mee, mijn partner zit momenteel thuis met deze klachten. Ik lees graag jullie ervaringen, tips etc..

**Geplaatst**: 08-10-15 16:55

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 16:55

Ik ben nu al enkele jaren depressief en moe. Het begon nauwelijks merkbaar maar inmiddels is het bijna niet meer leefbaar (12+ uur slapen en 3 uur na het wakker worden alweer doodmoe).
Gelukkig heb ik eindelijk iemand gevonden die me beter denkt te kunnen maken door mijn lekkende darm weer gezond te maken.

**Geplaatst**: 08-10-15 17:04

Geplaatst: 08-10-15 17:04

Heel herkenbare verhalen hier allemaal, zijn er ook bikkels (ik wil bokkers typen maar mijn telefoon autocorrect ze naar bikkels,wat iedereen hier ook is

) die gebruik maken van medicijnen? Ik typ later wat uitgebreider als ik achter de computer zit

**Geplaatst**: 08-10-15 17:14

Geplaatst: 08-10-15 17:14

Een half jaar geleden ben ook ik gediagnosticeerd met een depressie. Deze sleept echter al jaren. Een week geleden heb ik gebroken met mijn vriend, het voelt alsof ik in een gat val. Die ene persoon die ik wel vertrouwde en waar ik mijn depressieve en suïcidale gevoelens bij kwijt kon is weg.

Ik kom wekelijks bij een psycholoog, maar ik heb niet het gevoel dat er veel gebeurd. Met mijn medicijnen heb ik tijdelijk moeten stoppen omdat ik er ziek van werd. Ik heb ondertussen oxazepam, quietepine en sertraline geprobeerd.

**Geplaatst**: 08-10-15 17:17

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 17:17

Ik kom er nog even later op terug, maar je kunt altijd ook hier meepraten:
[MWS] In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

**Geplaatst**: 08-10-15 17:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 17:24

ik meld me ook, vorig jaar november thuis komen te zitten met een burn-out, verwacht dat ik in november wel weer full time kon werken, maar het uwv waarschuwde me al dat dat niet ging lukken..Nu net begonnen met 2 uurtjes vrijwilligers werk om rustig aan wat te kunnen doen. Het geval van 'moeten' dat is voor mij heel lastig.. Dan val ik gelijk weer terug

**Geplaatst**: 08-10-15 17:25

Geplaatst: 08-10-15 17:25

Bonny_CT schreef:
ik meld me ook, vorig jaar november thuis komen te zitten met een burn-out, verwacht dat ik in november wel weer full time kon werken, maar het uwv waarschuwde me al dat dat niet ging lukken..Nu net begonnen met 2 uurtjes vrijwilligers werk om rustig aan wat te kunnen doen. Het geval van 'moeten' dat is voor mij heel lastig.. Dan val ik gelijk weer terug

Moeten is voor mij ook meteen een rede om in de paniek te schieten.
Het UWV wil bij mij niet erkennen dat ik te ziek ben om te werken, dus dat is best vervelend.

**Geplaatst**: 08-10-15 18:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 18:15

Bij mij wel, ze zeggen dat het al mijn 2e is en remmen me aan alle kanten af

dat voelt gelukkig wel fijn...

**Geplaatst**: 08-10-15 19:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 19:12

Hier wel met medicatie...
gelukkig helpt dat wel.

**Geplaatst**: 08-10-15 19:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 19:21

Erg herkenbaar TS!
Ik ben november vorig jaar gediagnosticeerd met dysthyme stoornis en daar boven op een (ernstige) depressie. Dubbel depressief dus. De depressie is nu bijna weg, de dysthymie zal nog wel even tijd nodig hebben.
Ik heb verschillende medicatie geprobeerd, ik slik nu venlafaxine en dit werkt fijn voor mij.
Ik studeer nog, vorig jaar ben ik er even uit geweest. Nu weer opgepakt en dat gaat best goed. Ik moet wel mijn grenzen in de gaten houden. Zodra ik te veel moet van mezelf blokkeer ik. Waar ik eerst daarbij gelijk heel down zou zijn, is dit sinds deze medicatie niet meer zo gelukkig. Daarnaast kan ik me sinds kort ook weer oprecht blij voelen! De laatste keer was wel erg lang geleden

**Geplaatst**: 08-10-15 19:32

Geplaatst: 08-10-15 19:32

Ik ben 4,5 jaar geleden volledig ingestort (was volgens mijn psycholoog een burn-out) en toen was ik 18 jaar. Nu nog steeds af en toe periodes dat het minder gaat en ik weer even mezelf aan mijn haar moet trekken en een stapje terug moet doen. Gelukkig wordt dit wel steeds minder vaak en minder lang, maar vervelend blijft het wel. Ik hoop toch ooit te kunnen leven zonder therapie en al die stress klachten

**Geplaatst**: 08-10-15 19:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 19:52

Ik heb er helaas ervaring mee, niet ikzelf maar mijn vader en wat is dat moeilijk.. En wat voel je je als familie soms machteloos. Ts zoek nu weer hulp, ga terug naar je huisarts en stel het niet uit..

**Geplaatst**: 08-10-15 20:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-10-15 20:43

Als je wilt mag je me pben. Wil mijn verhaal niet online zetten

**Geplaatst**: 09-10-15 08:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 08:46

Goedemorgen! Poe wat zijn er veel mensen toch wel met vergelijkbare klachten, de ene ernstiger en met heftigere achtergrond verhalen dan de ander, maar toch, opvallend veel.

Hoe uit het zich bij jullie in het dagelijks leven?

En TS, ik weet niet of het je bedoeling was of niet, maar is het een idee om met elkaar af en toe de dag door te spreken, als het juist heel goed ging of juist niet? En dan mekaar een beetje oppeppen of een hart onder de riem steken?

**Geplaatst**: 09-10-15 09:19

Geplaatst: 09-10-15 09:19

Shivatjuh01 schreef:
Ik herken mijn eigen symptomen (helaas) maar al te goed, dit mede door de cognitieve therapie die ik gedaan heb. Het lusteloze, levenloze gevoel. Het niet uit bed kunnen komen. De hele dag tranen achter m'n ogen voelen. Alles maar dan ook werkelijk alles is een trigger om of compleet dicht te slaan, of om juist zwaar emotioneel te reageren. Ik sta op standje overleven in plaats van leven. Mijn huishouden blijft liggen, mijn eetpatroon bevat geen patroon meer. Ik sleep mezelf naar 'leuke dingen' omdat het zou moeten helpen, maar ook dat valt tegen. Het liefst wil ik in bed liggen en me terug trekken van de wereld. Maar ook dat helpt niet want dan lig ik weer te piekeren en vat ik de slaap niet voor ergens heel vroeg in de ochtend. En uiteindelijk ben ik een volwassen persoon en kan ik me niet als een klein kind gedragen, wordt er verwacht dat ik gewoon functioneer en doe wat er moet gebeuren.

Dit komt me helaas erg bekend voor. Ik zit nog erg te twijfelen of ik mijn verhaal ik kwijt moet, al denk ik dat het misschien best kan helpen. Helaas moet ik nu eerst weg, maar ik kom hier zeker op terug!

In ieder geval veel sterkte aan iedereen hier!