Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-11-18 23:29

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 23:29

Neemt niet weg dat je het goed bedoelt.. je krijgt wel een lading commentaar.

je zult vast niet iemNd zijn die graag onrust zaait of uit bent op ruzie.

Je bent een lieve zus.. maar pas wel op dat je er niet teveel mee mengt. Druk je broer op het hart dat ie voor raad bij je mag komen en jr schoonzus ook. Maar ga uit jezelf niet teveel mengen als ze daar niet echt om vragen.

**Geplaatst**: 09-11-18 23:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-11-18 23:58

Lijkt me goed gedaan zo, Calipso!

**Geplaatst**: 10-11-18 12:41

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-11-18 12:41

Ik bedoel het zeker goed, ik zou echt niet willen dat er iets erger gebeurd waardoor ze misschien uit elkaar zouden gaan.

Ben wel zeer voorzichtig in de situatie, ik zie en denk veel maar ik ga niet zomaar alles zeggen tegen hen wat mijn interpretatie erover is, lijkt mij ook geen slim idee.

**Geplaatst**: 13-11-18 13:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 13:57

Ik kom weer eventjes binnen vallen.

Ik voel me zo niet begrepen bij de hulpverlening (lees; psychologen). Ik heb laatste een grote terugval gehad nadat ik mij circa twee maanden op en top heb gevoeld en weinig tot geen klachten had. Toch kwam het gevoel van depressie langszaam terug en werden de gedachten weer luider in mijn hoofd. Dit heb ik gecommuniceerd met mijn psycholoog en zij weet ook niet wat ik hieraan kan doen. Ik heb weinig momenten waar ik me echt goed voel, en ben dus meerendeels depressief (last van een dysthymie en soms dubbele depressie).

Ik zie geen toekomst meer; ik ben ontzettend bang dat dit blijft en dat ik me nooit echt gelukkig zal gaan voelen; continue terugvallen en nare gedachten hebben, niet blij zijn met mezelf en compleet onbegrepen voelen door anderen.

Ik zit er doorheen, ik ben momenteel op vakantie maar zelfs nu voel ik me depressief (fysiek gesloopt en slaap ook weer heel slecht). Mijn nek doet enorm veel zeer, trekt mijn hoofd ongeveer naar achteren, straalt door naar mijn rug en bovenbenen die in reactie hierop gaan tintelen (allemaal stress; of toch het fysieke gedeelte van mijn depressie?).

Ik weet niet wat ik moet doen; ik weet dat ik dit niet langer meer aankan en mn psycholoog weet dit ook, echter er gebeurt niets. Ik heb een persoonlijkheidsonderzoek moeten doen en daar kwam niet veel uit; mijn psycholoog dacht aan borderline, alleen dit is er niet uitgekomen (sommige symptomen komen overeen; maar dit is nihil).

Verder zie ik mijn leven gewoon niet zitten; althans, niet zo. Ik ben op, ik kan niet meer en ben jaloers (misschien echt een stomme emotie) op mensen die medicatie krijgen. Ik heb het gevoel dat met therapie en- of groepstherapie mijn depressie niet weggaat; alleen ik durf niet te melden dat ik medicatie wil proberen. Tevens is mijn zelfbeeld ook enorm laag en mij is verteld dat je aankomt door bepaalde medicatie; en ik voel me al enorm dik en wil afvallen...

Ik weet het echt niet meer en ben het gewoon zat om mij elke keer weer zo te voelen. Wanneer houdt het nou eens op?

**Geplaatst**: 13-11-18 14:04

Geplaatst: 13-11-18 14:04

Wat ellendig dat je je zo rot en onbegrepen voelt.
Waarom durf je niet te melden dat je medicatie wilt proberen?
En je kunt inderdaad aankomen van bepaalde medicatie of antidepressiva, maar ik heb daar nog nooit last van gehad! Ik ben er zelfs door afgevallen

Maar dat mag nooit de reden zijn om er niet aan te beginnen! Ik denk dat het belangrijker is dat je lekker in je vel komt te zitten.

Ik heb ook een psychologe gehad die mij totaal niet begreep en waar ik geen klik mee had (en dat is echt vreemd voor mij, want ik heb altijd vrij snel een klik met hulpverleners). Dat was vooral heel vermoeiend en stressvol. Ik heb het een tijdje volgehouden maar uiteindelijk toch met haar gestopt. Nu heb ik gelukkig wel iemand die mij beter begrijpt!

**Geplaatst**: 13-11-18 15:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 15:40

Coldsummers, je beter voelen is zoveel meer waard dan een goed figuur! En je bent niet opeens morbide obees he.

Sterkte!

**Geplaatst**: 13-11-18 20:53

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 20:53

Ik ben in het begin veel afgevallen toen ik gestart was met de antidepressiva. Nu het beter gaat kom ik weer aan. Maar ik kan er niet mee zitten, liever mezelf beter voelen en weer lol in het leven hebben met een meer gevuld lichaam dan dun en het niet meer zien zitten.

**Geplaatst**: 13-11-18 20:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 20:58

Ik ben ook best afgevallen sinds ik gestart ben met AD

Ben nu uit eten met m’n werk maar het is megadruk in het restaurant, muziek, pratende en lopende mensen, heb ineens weer het gevoel van een paniekaanval... duizelig, beetje zwart voor m’n ogen, gegons in m’n hoofd.. sta nu maar even buiten, ff afkoelen. Zo maar naar huis denk ik -O-

tijd geen last van gehad!

**Geplaatst**: 13-11-18 21:00

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 21:00

Warboel; doen wat je zelf graag wil... !

**Geplaatst**: 13-11-18 21:01

Geplaatst: 13-11-18 21:01

Bij mij komt dat af en toe ook terug, dan kreeg ik tintels in mijn armen en benen. Dan probeer ik me heel slap te houden en denk dan: pannenkoek, pannenkoek

. En dan zakt het weer af.

**Geplaatst**: 13-11-18 21:44

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 21:44

Ik probeer dan inderdaad om m'n schouders te ontspannen en 'laag' te ademen.
Het rotgevoel blijft dan wel, maar de echte paniek zakt.

**Geplaatst**: 13-11-18 22:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 22:47

coldsummers, ook ik vraag me af wat maakt dat je niet durft te melden dat je medicatie wil proberen?
Een mogelijke bijwerking is inderdaad dat je aankomt in gewicht. Leuk is dat misschien niet, maar dat is je rot voelen door een depressie nog veel minder lijkt me. Ik heb lange tijd zonder medicatie geprobeerd; medicatie heeft mij echt geholpen om door een ongelofelijk moeilijke periode te komen, weer perspectief te zien, weer baat te hebben bij de aanwezige hulpverlening.
Ik persoonlijk ben geen voorstander van medicatie alleen, maar in combinatie met psychotherapie kan het echt wel goed werken.

**Geplaatst**: 13-11-18 23:22

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 23:22

Ik ben ook afgevallen door medicatie

Mocht je anti-depressiva gaan proberen, blijf dan ver weg van paroxetine, dat is echt de slechtste die je kunt hebben, vanwege de moeilijke afbouw.

**Geplaatst**: 13-11-18 23:44

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-11-18 23:44

Heb een kwartiertje buiten gestaan, en daarna nog een pannenkoek gegeten :')

en toen lekker naar huis gegaan. Wilde het niet negatief afsluiten want ik zie al vaak erg op tegen dit soort dingen, maar was uiteindelijk nog best wel gezellig

Was al twee dagen niet zo lekker ook, dan heb ik ook weer sneller last van de depressie en dus ook van angstklachten.

**Geplaatst**: 14-11-18 00:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-11-18 00:07

Ik durf het niet te melden omdat ik bang ben dat zij bang zijn dat ik de pillen ga misbruiken (als in een overdosis en dergelijke). Maar dit is nooit bevestigd. De eerste keer dat ik om medicatie vroeg zei mijn psychiater van toen der tijd dat het niet mogelijk was en het niet hoefde; dat ik het zelf allemaal wel kon. Dit was circa een jaar geleden...

Ik durf er gewoon niet over te beginnen omdat ik denk dat mijn pyschologe (25 en net afgestudeerd) het mij gaat weigeren, daar waar zij wilt dat ik groepstherapie ga volgen. Ik loop nu een jaar bij haar, echter is er nog geen vooruitgang. Wel ben ik blij dat ze mij wel geloofd, al zou ik meer steun willen; ik voel me nog steeds erg alleen en ik heb het gevoel dat ik dit niet aan kan, althans, niet langer.

Ik ben bang voor terugvallen, voor extreme terugvallen daar waar ik me nooit echt 100% voel. Ik wil me gewoon weer goed voelen (wat dat ook mag zijn) want ik trek dit niet langer meer. Ik wil leven zonder te moeten overleven; kunnen eten zonder een enorm schuld gevoel etc. Maar ik weet niet hoe.

Mijn collega is soms ook wel bang, dat ik dalijk weer dingen ga doen waarbij de alarm bellen zouden moeten gaan rinkelen bij de psycholoog. Zij denkt dat een opname misschien ook wel fijn is, vooral als ik in mijn diepste dal zit (maar zelfs dan lach ik alles weg en probeer ik te doen alsof alles oke is).

Ik heb hulp nodig, maar ik weet niet hoe ik het moet vragen en zelf durf ik het ook niet helemaal.

**Geplaatst**: 14-11-18 00:11

Geplaatst: 14-11-18 00:11

coldsummers schreef:
Ik durf het niet te melden omdat ik bang ben dat zij bang zijn dat ik de pillen ga misbruiken (als in een overdosis en dergelijke). Maar dit is nooit bevestigd. De eerste keer dat ik om medicatie vroeg zei mijn psychiater van toen der tijd dat het niet mogelijk was en het niet hoefde; dat ik het zelf allemaal wel kon. Dit was circa een jaar geleden...

Ik durf er gewoon niet over te beginnen omdat ik denk dat mijn pyschologe (25 en net afgestudeerd) het mij gaat weigeren, daar waar zij wilt dat ik groepstherapie ga volgen. Ik loop nu een jaar bij haar, echter is er nog geen vooruitgang. Wel ben ik blij dat ze mij wel geloofd, al zou ik meer steun willen; ik voel me nog steeds erg alleen en ik heb het gevoel dat ik dit niet aan kan, althans, niet langer.

Ik ben bang voor terugvallen, voor extreme terugvallen daar waar ik me nooit echt 100% voel. Ik wil me gewoon weer goed voelen (wat dat ook mag zijn) want ik trek dit niet langer meer. Ik wil leven zonder te moeten overleven; kunnen eten zonder een enorm schuld gevoel etc. Maar ik weet niet hoe.

Mijn collega is soms ook wel bang, dat ik dalijk weer dingen ga doen waarbij de alarm bellen zouden moeten gaan rinkelen bij de psycholoog. Zij denkt dat een opname misschien ook wel fijn is, vooral als ik in mijn diepste dal zit (maar zelfs dan lach ik alles weg en probeer ik te doen alsof alles oke is).

Ik heb hulp nodig, maar ik weet niet hoe ik het moet vragen en zelf durf ik het ook niet helemaal.

Het lijkt me slim als je goed gaat kijken voor jezelf wat je nodig hebt. Als jij vind dat je een betere therapeut nodig hebt, wat ook zo doet klinken, kun je dat gewoon doen. Als jij vind dat je medicatie nodig hebt, moet je dat ook doen. Jouw psych kan je daarover adviseren, maar uiteiindelijk is het aan de huisarts of psychiater om jou dat te geven. Als je goed aangeeft dat jij dit wilt, omdat je bang bent dat het mis gaat, dan zou het heel vreemd zijn als ze je dat gaan weigeren. Durf voor jezelf te kiezen, want je hebt je doelen, zorg dan goed voor jezelf om de best mogelijke hulp te krijgen. Daarvoor mag je best met je vuist op tafel slaan, en als je dat moeilijk vind, vraag dan of een naaste je daarin kan ondersteunen.
Kom op meid, kies voor jezelf, jij kan dat!

**Geplaatst**: 14-11-18 11:25

Geplaatst: 14-11-18 11:25

Warboel schreef:
Fijn knert, weer een paardje. Succes met je zoektocht! Hopelijk vind je snel een leuke pony

Maanlicht, hoe gaat het nu met je?

MarlindeRooz heel herkenbaar hoor, het stemmetje dat zegt dat je beter in bed kan blijven. Is ook ontzettend lastig. Imo stel je je niet aan! Ik heb ook vaak dat ik echt niet de deur of m’n bed uit wil, maar probeer dan toch altijd “trots” op mezelf te zijn als ik dan toch gegaan ben. Al is het maar even buiten een rondje lopen of even naar de winkel.

Tiggs, fijn dat de klik met je nieuwe psych er wel lijkt te zijn! Is zo belangrijk. Succes met je nieuwe traject!

Pimaude, goed dat de huisarts je serieus neemt en je doorgestuurd heeft. Hopelijk komt er een verklaring uit en kan je dat gericht aanpakken! Lekker vitamine D opgedaan fijn!

Hier gaat het redelijk. Vorige week bloed laten prikken en m’n vitamine D is echt schrikbarend laag... Waarde tussen de 80-100 is in principe “goed”, mijn waarde is 29 opzich zou het wel echt heel veel verklaren, de vermoeidheid, spier- en gewrichtspijn, lusteloosheid, depressieve gevoelens... nu flink vitamine D bijslikken en over 4 weekjes weer even bloedprikken. Heb een andere huisarts en zij neemt het echt superserieus allemaal! In plaats van alles op “moet je maar met de psycholoog bespreken” af te schuiven. Heel fijn.

Wat vervelend Warboel.. Helaas had ik ook een mega lage waarde een tijdje geleden dus ik weet hoe het is. Wel fijn dat je huisarts het serieus neemt. Kan zo frustrerend zijn als ze het niet serieus nemen.

Mijn vitamine D is nu helemaal op orde, net terug van 2 weken vakantie op de Seychellen en mega bruin geworden. Echt weer even helemaal opgeladen. We hebben het heerlijk gehad samen. Mijn vriend kon ook goed ontspannen, er was zelfs een storing op zijn mail dus hij kreeg geen werkmail binnen. Was heel erg prettig.

Nu alleen weer terug en ik merk wel dat ik nog absoluut niet "gezond" ben. Als ik gewoon thuis zit en verder niet zo veel hoef behalve boodschapjes doen, wasjes, koken en af en toe paardrijden, gaat het heel goed en voel ik me weer een soort van de oude. Ik ben mijn dagen wat gaan uitbreiden met de sportschool (wil ik minimaal 2 keer in de week doen) en een klein beetje vrijwilligerswerk. Mijn dressuurinstructrice heeft een bedrijfje in kruidenmixen voor paarden en daar help ik 2 dagdelen in de week met mixjes maken, artikeltjes schrijven voor op Facebook en de blog en wat administratieve dingen. Ik vind het heerlijk om weer wat te doen, al helemaal omdat het verder geen "moeilijk" werk is. Als dank geeft ze mij wekelijks gratis les. Maar als er ook maar een hint van stress is gaat het weer helemaal mis bij mij. Gister kon ik niet direct peilen of ze het goed vond wat ik had gedaan, en toen raakte ik in paniek. Zo ontzettend balen... -O-

12 december heb ik eindelijk mijn intake voor deeltijdbehandeling. Ik heb er zelf 3 keer achteraan moeten zitten, dus lekker begin... Hopelijk is dit geen voorbode voor het traject.

Mijn bijrijdpaard gaat volgende week verhuizen naar een nieuwe stal, dus dan moet ik ook weer opnieuw aarden en er zullen uiteraard weer nieuwe regels en dergelijke zijn. Ik ben zo bang dat ik dingen verkeerd ga doen daar. Heb zoveel faalangst. Het is volgens mij wel een hele fijne stal. Waar we nu zitten is de sfeer echt niet fijn met de eigenaren. Er wordt er echt heel vervelend passief-agressief gecommuniceerd en er is op elk klein ding kritiek. Dat kan ik nou echt totaal niet hebben. Gelukkig de eigenaresse van mijn bijrijdpaard ook niet

.

Ook zit ik nog steeds met het UWV. Ik ben nu bijna een jaar ziek en ik heb in december een evaluatie. Ik ben er echt stiknerveus voor. Ik ben telkens bang dat ik niet serieus genomen wordt en dat ze zeggen dat ik maar gewoon weer aan het werk moet gaan of zo. Terwijl ik dat dus duidelijk echt nog niet kan...

Daarnaast ben ik ook heel erg veel aangekomen, mede door mijn medicatie. Ben nu aan het afbouwen en dat gaat wel mega goed, nog helemaal geen last van gehad en ik ben inmiddels van 20 mg naar 5-10 mg gegaan $*\o/*$ . Nu de kilo's nog, want daar voel ik me echt niet prettig mee.

Er speelt dus opeens weer heel erg veel, en het valt me best zwaar allemaal.
Respect als je dit allemaal heb gelezen. Ik heb het in ieder geval even van me af geschreven en dat voelt heel fijn

.

**Geplaatst**: 21-11-18 22:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-18 22:24

Na lang twijfelen toch de behoefte om mijn verhaal te doen en evt ervaringen te lezen. Sinds vorig jaar februari/maart heb ik last van paniekaanvallen. Het is begonnen met de spanning voor het aankomende uitstrijkje omdat dit zou bepalen of er sprake was verkeerde cellen ja of nee en het beginnen met citalopram 10 mg. Ik mocht van de arts direct beginnen met 10 Mg dus dat deed ik. De derde dag begon ik opeens zo heftig te trillen, niet te stoppen. Het was zo erg dat ik dacht dat ik dood ging en dat ik ieder moment ook weg kon vallen dus heb mijn vriend het ziekenhuis laten bellen waarna na overleg etc. ze eruit waren dat het de bijwerkingen waren van de citalopram. Ben op aanraden gestopt met de medicatie en dit ging goed tot 3 weken later; weer zo'n heftige reactie en ik wist niet wat het was en waar het vandaan kwam. Bleek dus paniekaanval te zijn. Dit was toen 1-2 weken lang iedere avond raak. Uiteindelijk bij de dokter, 3 x per dag alprazolam en toch weer rustig opbouwen met de citalopram, dit keer rustig aan. Daarnaast afspraak gemaakt bij de psycholoog. Eenmaal daar terecht gekomen, was ik verdoofd van de medicatie en wist ik eigenlijk niet waarvoor ik moest komen omdat de aanvallen er niet meer waren. Na een aantal sessies en dus dingen omhoog te hebben gehaald, waren ze weer terug gekomen en ben ik zelfs naar 30 mg citalopram gegaan in overleg met psycholoog en huisarts.

Van deze 30 mg kreeg ik extreme hartkloppingen (en dat was nou juist mijn angst, dat mijn hart er ieder moment mee zou gaan stoppen, ik ben extreem bang voor de dood en daarom dan ook gediagnostiseerd met een paniek/angststoornis) dus naar de 20 Mg gegaan waar ik nu een aantal maanden op zit. Dit gaat aardig, heb alleen het idee dat het niet heel veel meer voor mij doet, iedere dag denk ik nog wel aan of mijn hart nog wel goed klopt, of er niet iets aan de hand is etc etc. Soms word ik echt gek van die gedachten want de arts heeft gezegd dat ik een erg sterk, bovengemiddeld hart heb. De psycholoog heb ik in september afgerond, zij had vertrouwen in mij dat ik het vanaf nu wel zelf kon en ik kan zeker beter relativeren en laat de angst niet meer leiden maar word gek van de hartkloppingen, bedrukt en benauwd gevoel, gespannen spieren en gewoon niet lekker voelen rondom de borst. Syndroom van Tietze heb ik er overigens ook nog bij.

De arts raadde aan om misschien te stoppen met de citalopram of overgaan op een ander medicijn. Ik ben namelijk sinds het gebruik bijna 10 kg aangekomen en volgens mijn vriend erg monotoon en wat versuft geworden. Zelf zie ik het stoppen wel zitten maar ik ben bang dat de gevoelens en angsten die nog steeds door mijn hoofd gaan dan weer erger worden en uit gaan monden in paniekaanvallen. Die zijn namelijk nu minimaal, soms is het er wel even maar dit zijn niet meer 1-3 uren zoals voorheen. Tuurlijk heb ik ook een aantal foefjes geleerd van de psycholoog en misschien dat ze daarom ook wel minder heftig zijn.

Hoe was jullie ervaring met stoppen/afbouwen met medicatie terwijl paniekaanvallen nog steeds wel aan de orde waren/minimaal? Als ik ga afbouwen ben ik van plan om hier uitgebreid de tijd voor te nemen en uiteraard onder begeleiding van de arts.

**Geplaatst**: 21-11-18 22:32

Geplaatst: 21-11-18 22:32

ilsexxx schreef:
Hoe was jullie ervaring met stoppen/afbouwen met medicatie terwijl paniekaanvallen nog steeds wel aan de orde waren/minimaal? Als ik ga afbouwen ben ik van plan om hier uitgebreid de tijd voor te nemen en uiteraard onder begeleiding van de arts.

Ik denk dat goede informatie over angst meer zoden aan de dijk zet, al zijn er natuurlijk wel foefjes en hebben helpende gedachten zin.
Angst is geen gedachte, bijvoorbeeld. Maar een x aantal (nare) gedachten volgen op angst. (Gedachten zijn zogezegd secundair.)
Angst is veel meer je instinct. En ssri's zoals citalopram kunnen je gevoeligheid voor angst remmen, maar ze nemen het niet weg, emdr kan dit wel. Stoppen kan dus een prima plan zijn, de angst met emdr oid de nek omdraaien hoort ook tot de opties.
(Uiteraard : emdr neemt niet je instinct weg, gelukkig maar. - maar wat in hulpverleningsjagon 'pathologische angst' heet gaat wel weg: het spul dat je leven "nodeloos" vergalt. Aanhalingstekens, omdat jouw amygdala deze kwestie anders beziet dan je ratio.)

Er is een orgaantje in je hersenen, dat heet de amygdala. Die screent alle binnenkomende informatie op de vraag 'kan datgene wat ik nu zie, hoor, ruik, etc etc gevaarlijk zijn, ja of nee?'
Voeg hier aan toe: je amygdala krijgt deze informatie bijvoorbeeld van je ogen voordat je gelegenheid hebt om er eens goed naar te kijken, laat staan er over na te denken. (Je amygdala moet jou in leven houden en bij gevaar is haast geboden.) Je amygdala "kijkt" dus quick and dirty.
"Ziet" je amygdala gevaar, slaat zij alarm en als er van alles tegen zit, wordt dit een paniekaanval. Gemene krengen zijn dat.
Zogeheten "pathologische" angst is in feite een overijverige amygdala die jouw leven vergalt.

Maar dat is geen reden om jarenlang een ssri te slikken. Daar hebben we emdr en nog een aantal andere therapieën voor (maar geen cognitieve gedragstherapie, want het gaat noch om gedrag, noch om cognitie).

En als 'achtervanger' heeft de drogist goed spul op de plank staan: salvia officinalis en GABA. Het is ietsje zwakker dan alprazolam, maar mist gelukkig wel alle nadelen van de "benzo's".

**Geplaatst**: 22-11-18 12:36

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-11-18 12:36

Wauw bedankt voor je uitgebreide reactie en de informatie! Ik heb 1 sessie EMDR gehad en hier was ik behoorlijk van uitgeput maar heeft wel geholpen, de EMDR daarna hielp dan weer niet tot nauwelijks omdat ik mij er tegen ging verzetten oid dus daarna hebben we ook geen EMDR meer gedaan. Ook mede omdat ik in een stijgende lijn ging. Ik ben van mening dat de citalopram een grote invloed heeft gehad erop en dat ik het niet aan zou kunnen zonder maar als ik dit zo lees krijg ik er wel meer vertrouwen in dat het dus wél zonder kan.

Van de amygdala heb ik nog niet gehoord, ik ga mij hier zeker in verdiepen. Net als de salvia officinalis en GABA om zo van de alprazolam af te komen.

**Geplaatst**: 22-11-18 17:05

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-11-18 17:05

Ik spring ook even terug binnen, kan iemand mij een pb doen die mijn laatste posts ook gelezen heeft? Ik heb gezegd dat ik me niet meer te veel ging moeien in de situatie dus dat heb ik ook gedaan, alleen heeft mijn schoonzus iets heel ergs verteld en zit ik nu met mijn handen in mijn haar wat ik hier mee moet, helaas ben ik hierdoor wel verplicht om me te 'moeien'

**Geplaatst**: 26-11-18 00:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 26-11-18 00:42

Ik wilde even laten weten dat ik wat ben gaan lezen in dit topic, en dat ik heel veel steun heb aan verhalen en ervaringen van anderen die met soort gelijke problemen kampen.

Ik weet nog niet of ik mijn verhaal hier ook uit de doeken wil doen, ik ben hier nog een beetje terughoudend in. Hier kom ik wellicht later nog op terug..

Wel wil ik anderen bedanken voor hun openheid, daar heb ik heel veel aan

**Geplaatst**: 07-12-18 00:22

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 07-12-18 00:22

Ik pin me even vast hier

**Geplaatst**: 12-12-18 19:51

Geplaatst: 12-12-18 19:51

Ik heb even getwijfeld, en eigenlijk twijfel ik nog. Maar ik hoop hier wat erkenning te vinden, of gewoon te kunnen spuien over hoe klote het soms allemaal is.
Na een redelijk normale kindertijd, begonnen de moeilijkheden op de middelbare school. Ik werd gepest, want men vond mij een dikkertje. In die tijd ontwikkelde ik vrij snel een eetstoornis en toen begonnen de depressieve klachten ook. Hier heb ik echter nooit over gepraat. Pas jaren later, in het laatste jaar middelbare school, kwam ik in de hulpverlening. Maar ik was er niet aan toe, wilde niet praten, voelde totaal geen klik. En bovenal, ik had geen idee van wat ik voelde. Al die jaren had ik mijn emoties verstopt, tot op het punt dat ik ze niet meer had.
Ik ging studeren, liep vast, stopte en nam een tussenjaar. Ik had een baan gevonden op een handelsstal in Duitsland, had daar een hele leuke proefweek gehad. 3 dagen voor ik er officieel heen zou, werd het afgeblazen. Ze hadden iemand gevonden die beter was. Op dat moment was ik niet meer van plan om te gaan werken. Veel ruzies thuis, uiteindelijk heeft mijn vader een baan op de manege geregeld. Dat is heel goed geweest.
Het studiejaar erop (september 2016) begon ik een nieuwe studie en ging ik op kamers. Daar ging het eigenlijk pas echt mis. Mijn eetstoornis kwam op de voorgrond en door de depressie kwam ik de deur niet meer uit. Ik zorgde helemaal niet meer voor mezelf. Het was vlak voor de kerstvakantie dat ik aan de bel trok. Nadat ik in een waas naar het spoor was gegaan. Vanaf toen is het redelijk snel gegaan. Ggz, aanmelding deeltijd, crisisopname op een gesloten afdeling (waarbij een trauma opgelopen). In juni 2017 startte ik de deeltijd. Een waardevol jaar waarin ik veel lieve mensen heb leren kennen. Maar waar ik helaas niet veel van opknapte. Dit jaar heb ik nog 4 maanden in de kliniek doorgebracht, die ik wel als leerzaam en positief ervaren heb.

De recentste ontwikkeling is eigenlijk de diagnose dysthymie. Mijn depressie is nu chronisch, maar dan met zogenaamde milde klachten. Momenteel voelt het leven als een hel, kan me niet voorstellen dat dit 'mild' is.

Nu is het een kwestie van een weg vinden hierin. Beter dan dit gaat het niet worden, ik moet het leven op zien te pakken op een manier dat ik het aan kan. Het is verrekte frustrerend en de moed zakt me regelmatig in de schoenen.

Het positieve is dat ik in september 2017 mijn eerste eigen paard kocht. Mijn steun en toeverlaat in moeilijke tijden. Ik denk dat ik zonder haar nu niet meer had geleefd. De aankoop is zo snel gegaan, maar het was echt de beste keuze die ik heb kunnen maken.

**Geplaatst**: 12-12-18 20:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-18 20:18

Jeetje Independence, wat een verhaal :(:)

Heel heftig allemaal! Wel fijn dat je paard je wel positiviteit brengt. Soms zijn dieren ook fantastische therapeuten

Wil je in ieder geval heel erg veel sterkte wensen. Goed van je dat je zelf aan de bel getrokken hebt in 2016. Knuffel voor jou! :(:)

@ikheetesmee; als meelezen je helpt is dat ook hartstikke mooi toch! Als je je er niet prettig bij voelt moet je je verhaal niet delen. Voor jou ook een knuffel! Als je je er fijner bij voelt staat m’n PB ook altijd voor je open!

Hier gaat het nog steeds niet helemaal fantastisch hier helaas -O-

Lichamelijk ben ik echt een wrak en dat maakt me ontzettend moe.

Had ook best een vervelend voorval op werk, wil er zo niet teveel over uitwijden, maar komt erop neer dat we sinds deze week een nieuwe manager hebben. Aardige kerel, maar ik vind het maar lastig. Moet ik ‘m de situatie weer uit gaan leggen. Hij hoeft (nog) niet alles te weten maar een beetje de korte versie van het verhaal is wel handig op werk (werk in een winkel en kan niet altijd de hele dag staan + heb soms wel wat last van paniekaanvallen en dat ik me soms zooo somber voel)
Gisteren even snel gesprekje met ‘m gehad, hij pakte het wel heel fijn op, fijner dan m’n vorige manager, maar alsnog $:\$