Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-03-19 11:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-03-19 11:32

...ja, idd: goed om te mailen en te zoeken naar een goede plek!

Aan de andere kant: veiligheid is idealiter niet alleen een prettige afdeling of een goede therapeut - maar ook dat je zelf allerlei technieken ter beschikking hebt.

**Geplaatst**: 23-03-19 17:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-19 17:47

Is dit topic nog een beetje actief? Zoja zou ik mee mogen praten?

**Geplaatst**: 23-03-19 18:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-19 18:03

Ik reageer heel af en toe eens in dit topic, voel je vrij om ook te reageren

**Geplaatst**: 23-03-19 20:43

Geplaatst: 23-03-19 20:43

Janneke2 schreef:
...ja, idd: goed om te mailen en te zoeken naar een goede plek!

Aan de andere kant: veiligheid is idealiter niet alleen een prettige afdeling of een goede therapeut - maar ook dat je zelf allerlei technieken ter beschikking hebt.

Hoe bedoel je dat laatste precies?

**Geplaatst**: 23-03-19 22:22

Geplaatst: 23-03-19 22:22

Een van de beste therapeuten die ik ooit had dramde (het was een erg lief mens!) 'dat ik mijn 5 zintuigen moest gebruiken!' "Alle 5!"
Het is een nuttige oefening.
Iedere keer dat ik me rot voelde, me afvragen:
1)'wat wil ik nu ruiken?' - daar gaat de angst niet van over, maar geuren als kaneel of sinasappel kunnen wel iets verzachten.
2) Welke thee wil ik nu drinken...?
3) Welke kleur wil ik nu zien...?
4) Wat wil ik qua tastzin voelen...?
5) Welke muziek wil ik nu horen...?

Wat dus voor een deel werk was 'in de buitenwereld': geuren, kruidenthee, truien/ omslagdoeken in alle kleuren van de regenboog, etc.
Uiteraard: het is zoeken wat voor jou werkt. Knalblauw en heavy metal kan je bijvoorbeeld over een drempel helpen, harp muziek kan troosten net zoalsmde geur van kaneel, Bach kan structuur geven, gewoon uitproberen! Je merkt vanzelf wat wel, niet of soms helpt.
Uiteraard zijn er ook boeken, websites etc met informatie.

...en herhaaldelijk begon ik braaf met bijvoorbeeld de geur ceder om angst te kalmeren, valeriaan thee met hetzelfde doel (plus kamille en zoethout, het moet wel lekker zijn!), ik nam een warme, rode omslagdoek (kleurenleer: rood, basiscakra, helpt tegen angst. - en mogelijk had de oefening inmiddels al iets gedaan: ik was vooral boos...!
Accoord, heavy metalmuziek, niks te omslagdoek, etc.

En soms hielp het ook als ik niets snapte van wat ik voelde. Dan maar even de chaos laten voor wat het is, wat wil ik nu ruiken...? (Parfum, geurlampje, wierook, etc.) Welke thee ga ik zetten...? Welke kleur maakt het wat minder erg...?
Soms maakt dat juist dingen duidelijk.

Daarnaast heb ik ook heel veel plezier gehad van een paar cursussen touch for health (inclusief 'stress release'), de Yoga lessen die ik jaren heb gevolgd en een basiscursus transactionele analyse.
Dat zijn stuk voor stuk 'ehbo achtige' gereedschappen, het vervangt geen psycholoog en is geen therapie, maar kan goed helpen om te zorgen 'dat je emoties niet overkoken'.

**Geplaatst**: 29-03-19 10:55

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-03-19 10:55

Tuurlijk mag je meepraten Smallheal, iedereen die daar behoefte aan heeft is imo welkom!

Hoe gaat het met iedereen hier?

Ik heb een beetje een mindere week, baal ik wel van. Heb gewoon geen energie, voel me slap, geen zin in dingen... Geef er maar een klein beetje aan toe, heb een paar drukke weken gehad dus ik heb misschien even wat rust nodig.

Ik ben bezig met een afstudeerproject over depressie, ik wil een boek gaan maken. Zijn er hier mensen die misschien wat vragen voor mij zouden willen beantwoorden? Via PB uiteraard

**Geplaatst**: 29-03-19 21:01

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-03-19 21:01

Stuur maar hoor, Warboel!

**Geplaatst**: 29-03-19 21:02

Geplaatst: 29-03-19 21:02

Tiggs schreef:
Stuur maar hoor, Warboel!

Mij ook

**Geplaatst**: 29-03-19 21:53

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-03-19 21:53

Superlief dat jullie me hiermee willen helpen! Echt heel fijn. Het wordt een geïllustreerd boek, studeer namelijk illustratie aan de kunstacademie! Dit is m'n grootste inspiratiebron op het moment: https://www.itsnicethat.com/articles/ka ... ion-210818

Zou ik wat advies mogen vragen ook nog?
Ik werk naast m'n afstuderen nu nog, zoals ik schreef heb ik gewoon echt een hele erge mindere week (en als ik er zo op terugkijk, sluimert het al een paar weken dat ik me gewoon steeds minder ga voelen) en heeft dit ook invloed op m'n werk. M'n manager was er echt een beetje van geschrokken hoe het ging afgelopen dinsdag, ben gewoon zo futloos. Werk in een winkel, bij een Apple Premium Reseller dus er wordt wel wat van je verwacht zeg maar. Maar ik kon het dinsdag gewoon niet opbrengen.

Op zich ging het woensdag wel weer wat beter en heb vandaag ook gewoon gewerkt en dat ging ook wel oké, kan beter maar het was in ieder geval stukken beter dan dinsdag.
Maar ik merk gewoon dat ik ook minder aan school toe kom omdat ik gewoon te futloos ben. Ik eet ook slecht omdat ik geen eetlust heb...
Nu stelde m'n manager voor om even een stapje terug te doen, dan wel door me ziek te melden dan wel door even een week of 2-3 vrij te nemen (ik heb een 8 uren contract en mega veel vakantiedagen, en ons filiaal gaat over een week of 2 een paar weken dicht dus dan zou ik die vrij kunnen nemen). Voor mezelf vind ik dat heel moeilijk accepteren en ik ga ook richting een contractverlenging, als is die in oktober pas.
Upside is dat ik dan wel even een week of 2, 3 op kan laden en gewoon lekker op school kan focussen, maar ik ben ook bang dat ik er niet beter op ga worden van niet werken.. Andere optie is gewoon m'n minimale uren werken, dus 1 dag in de week. Werk er nu meestal 2-3. Maar ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe.

**Geplaatst**: 31-03-19 22:14

Geplaatst: 31-03-19 22:14

Mijn partner heeft last van een burnout. Nu iets meer dan een jaar en zit nu in het buitenland voor totaal 2maanden. Uit zijn dagelijkse leven, weg van alle afleiding en prikkels, weg van de dagelijkse moetjes en emotionele steun van mij (hoe goed ik het ook bedoel).

Binnen een week merkte hij al: er was veel meer ruimte voor emotie. Goed en slecht. Veel meer ruimte om over het verleden na te denken en de dingen die de burnout veroorzaakt hebben.

Hij zit daar om te werken aan zijn carriere na een jaar thuiszitten. En hij gaf van de week voor het eerst aan dat het vele alleen zijn daar (hij is met een oud collega mee maar die is savonds vaak van huis) hem aan het denken heeft gezet. Dat hij eindelijk eens voor iets wil gaan in zijn leven. Dat ik de allerbelangrijkste persoon ben in zijn leven en dat hij ook dat bloedserieus wil nemen. Hij bekeek het leven altijd van 'we zien wel hoe het loopt' in plaats van 'ik maak er wat van!'. Ik vind dit zoon fijne ontwikkeling. Weg zijn van de sleur thuis heeft nu in drie weken al zoveel meer gebracht dan een jaar thuis.

**Geplaatst**: 02-04-19 11:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-04-19 11:40

Ik ga hier nu toch ook even reageren voor mezelf. Sorry dat ik even niet meteen reageer op andere.

Ik zit even weer helemaal in een dip, kan niet echt spreken van depressie want zo voelt het (nog) niet.
Enkele weken geleden kreeg ik te horen dat mijn beste maatje, mijn paard, heftige rugafwijkingen heeft en onze carrière samen dus gedaan is. Momenteel kan hij pijnloos verder leven als grasmaaier, maar er is een kans dat het erger wordt en verlamming is mogelijk. Dat nieuws sloeg in als een bom, het voelt alsof de grond van onder mijn voeten is verdwenen. Het ene moment ben ik echt oké en 2 minuten later kan ik weer in storten. Verder merk ik ook dat mijn paard er vervelend van wordt want hij is erg sterk geworden aan de hand en enorm ongeduldig/zenuwachtig. We zijn nu wel bezig met het inplannen van grondwerk/naturel horsemanship lessen om ons beide bezig te houden, hopelijk brengt dat verbetering.

Ik ben qua persoonlijkheid iemand die altijd op zoek is naar uitdagingen, zich niet graag verveeld en ben een fanatieke sporter. Sinds een half jaar zijn plots al mijn hobby's weggevallen. Paardrijden (waar ik me 5x per week mee bezig hield) is plots weg, en ook met ballet ben ik door gebrek aan motivatie en uitdaging gestopt enkele maanden geleden.
Ik studeer nog, dus je zou denken dat ik het druk genoeg heb met mijn studie maar integendeel. Ik studeer een zeer interessante en uitdagende richting waar ik mijn eerste semester met veel enthousiasme en succes ben doorgestroomd. Dit semester valt echter enorm tegen, de vakken zijn 70% herhaling voor mij en de opdrachten zijn enorm saai. Mijn motivatie die vorig semester zo hoog lag, zinkt me in de schoenen. Daarnaast werk ik nog, maar daar valt weinig over te zeggen buiten 1 rotte collega. Ik ben enorm moe en vind totaal geen rust, ben bijna nooit slecht gezind en nu plots bijna elke dag. Mijn relatie staat nu ook op een breekpunt, waarbij ik niet goed weet wat ik wil...

**Geplaatst**: 03-04-19 14:19

Geplaatst: 03-04-19 14:19

Mag je hier ook meepraten als je geen officiële diagnose voor depressie hebt? Ik herken mezelf namelijk wel in verschillende verhalen de ik hier gelezen heb.

**Geplaatst**: 03-04-19 18:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 03-04-19 18:07

Natuurlijk, een diagnose betekent niet dat je dan pas de depressie hebt.

**Geplaatst**: 03-04-19 21:18

Geplaatst: 03-04-19 21:18

ik had me hier al wat eerder gemeld maar nog geen verhaal gedaan.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen ook omdat ik überhaupt praten over gevoelens lastig vind.

Als 2 jarig kind verloor ik me vader en heb dat nooit kunnen verwerken en ik had een kinderdepressie maar kon me goed afsluiten voor gevoelens.

zon 5/6 jaar geleden kreeg ik last van angst en paniek aanvallen waar ik lang mee heb gelopen aangezien er alleen werd gedacht aan een mogelijk medische oorzaak aangezien ik het niet goed kon omschrijven.
Ik zit nu ongeveer 1,5 jaar thuis van school omdat ik te vermoeid was en me niet meer kon afsluiten voor prikkels aangezien ik ook nog hsp ben.
afgelopen 3/4 jaar kreeg ik steeds meer en heftigere suïcidale gedachtes terwijl ik juist bang ben voor de dood maar die angst word steeds kleiner.

Vroeger heb ik ook vaak me keel proberen dicht te knijpen ookal had ik toen nog niet het besef dat dat zelfmoord zou zijn maar ik wel bij me vader in de hemel zou kunnen zijn aangezien ik me niet begrepen voelde, wat niet heel raar is als ik ook niet eens praat over mijn gevoelens.

Verder weet ik het even niet, wat ik nog meer 'moet' opschrijven.
Mijn hoofd is al een paar jaar 'overstroomd' terwijl ik een heel goed geheugen heb/had.

**Geplaatst**: 03-04-19 21:47

Geplaatst: 03-04-19 21:47

Hoi Romy,
rot allemaal hoor! Zo te lezen heb je het niet makkelijk gehad - en nog steeds niet! :(:)

Ik zou vierkant geloven dat je een fiks trauma hebt, wat op haar beurt verantwoordelijk is voor zowel depressie als angst en paniek.

En met name angst is meer instinctmatig dan andere emoties. Bij verdriet is het zo dat huilen en over je verlies en gemis praten kan helpen bij het verwerken. :(:)

Er zijn uitstekende therapieën om 'angst de nek om te draaien', maar echt verwerken kun je het niet en angst uiten zet weinig zoden aan de dijk. (Verdwijnen kan het wel!!!) Ik noem emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie. Emdr is op het erf van de reguliere psychologie het gebruikelijkst, op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.

Angst komt er op neer dat je lichaam vindt om haar moverende redenen dat jij in gevaar bent. - Als gevolg gaat buiten jouw wil of gedachten je lichaam in de alarmtoestand. ("Er zijn wel angstgedachten", maar angst zelf gaat aan die gedachten vooraf, niet te veel je bezighouden met 'anders leren denken', eerst het trauma de nek omdraaien!)

Een van die aspecten van de alarmtoestand is, dat je zintuigen wagenwijd open gaan.
("Moeder Natuur vindt dat je giga veel informatie over de buitenwereld moet hebben". Zodat je te weten komt waar het ondier zit, etc.)
Dat is ten eerste erg vermoeiend, dat bombardement aan geluiden en wat al niet. :(:)

...en ik kan me levendig voorstellen dat jouw overspoelde hoofd en je hsp hiermee samenhangen.

Iets heel anders : hoe ging het verder in jouw gezin, na het overlijden van je vader...?
Waren er mensen die er voor jou waren...?
Waren er mensen die jouw moeder steunden...? (Of kwam dat op jou of andere kinderen neer...?)

**Geplaatst**: 03-04-19 22:35

Geplaatst: 03-04-19 22:35

Hey Janneke,

Uhm na het overlijden waren eigenlijk alleen me opa, oma en tante 'zielig' volgens de familie en wij kregen niet echt steun, ook ligt de band van me moeder met haar familie niet zo maar dat is een ander verhaal.
Voor mij waren er na mijn mening geen mensen 'want ik was nog jong dus maakte het niet mee', helaas werd er zo gedacht.
Op de basisschool heb ik wel eens samen met mijn broer bij een rauwverwerkinggroep gezeten maar dat had niet veel nut voor mij.
Ook denk ik dat mijn hersenen mij geen 'pijn' willen doen en mijn gevoelens dus achter een grote deur zitten om het zo maar even te zeggen.
Kwa angst en paniek heb ik hypnose geprobeerd maar dat werkte niet omdat mijn hersenen dus de bron blokkeren.
Emdr heb ik inderdaad al een van gehoord, daar is mijn moeder nu ook mee bezig, die trouwens ook depressief is net als bijna de rest van de familie...

en dit alles heeft ook veel negatieve invloed op het gezin, dat bestaat uit; me moeder, broer en ik.
mijn broer kan niet met de depressie van ons omgaan en al helemaal niet met mijn suïcidale gedachtes.
hij negeert me volledig hoe erg ik me best ook doe.

Even wat anders, ik heb net een nieuwe psycholoog, of ja, net intake gehad maar ik voel me er niet fijn bij.
het geeft me een gevoel van een nummer zijn, fabriek werk.
nu ben ik best hopeloos en wil heel graag geholpen worden maar ik heb me twijfels.
heeft iemand 'tips' of hier überhaupt iets over te zeggen?

**Geplaatst**: 04-04-19 21:42

Geplaatst: 04-04-19 21:42

romyamb schreef:
Hey Janneke,

Uhm na het overlijden waren eigenlijk alleen me opa, oma en tante 'zielig' volgens de familie en wij kregen niet echt steun, ook ligt de band van me moeder met haar familie niet zo maar dat is een ander verhaal.
Voor mij waren er na mijn mening geen mensen 'want ik was nog jong dus maakte het niet mee', helaas werd er zo gedacht.

Die herken ik.... Mijn vader overleed toen ik 14 was, en de rollen in het gezin werden bij wijze van spreken verdeeld: mijn moeder had verdriet, ik moest steunen. Ipv iets gemeenschappelijks 'we hebben allemaal een dreun gehad, wat nu', werd er een soort machtsspel gespeeld.

Citaat:
Op de basisschool heb ik wel eens samen met mijn broer bij een rauwverwerkinggroep gezeten maar dat had niet veel nut voor mij.

...op zich kan zoiets nuttig zijn, maar als er weinig gedaan wordt aan de rolverdeling in het gezin en jij er "ook nog eens" met je broer zit (die misschien wel een rol heeft om jou in het gareel te houden - ik zeg maar wat, hoor...) dan zet zo'n groep geen zoden aan de dijk!

Citaat:
Ook denk ik dat mijn hersenen mij geen 'pijn' willen doen en mijn gevoelens dus achter een grote deur zitten om het zo maar even te zeggen.
Kwa angst en paniek heb ik hypnose geprobeerd maar dat werkte niet omdat mijn hersenen dus de bron blokkeren.

Ik ken dit verschijnsel onder de naam 'overlevingsmechanisme'.
Een nuttig mechanisme. - Maar de kwestie is wel altijd: zet je het automatisch in terwijl het 'nu' niet nodig is - of kun je het mechanisme zelf echt sturen...?
Jezelf beschermen tegen al te veel pijn is op zichzelf genomen alleen maar goed.
En in 1x die hele deur opengooien en overspoeld worden met bakken ellende - nee.

Het is dus zoeken naar een 'gulden' middenweg. Een klein kijkgaatje in de deur, zogezegd. Met een luikje dat het weer dicht kan.
....en bij hypnose geldt wat bij alle therapieën geldt: jij, inclusief je overlevingssysteem moet vertrouwen opbouwen 'in het feit dat het de bedoeling is dat deze peut en jij samen hypnose (of emdr of etc.) gaan doen'.
Bij emdr geldt, dat dit vertrouwen expliciet aan de orde moet komen. (- Zo nee gebeurt er hoogstwaarschijnlijk niet veel, maar verloopt de sessie niet echt plezierig.)

Citaat:
Emdr heb ik inderdaad al een van gehoord, daar is mijn moeder nu ook mee bezig, die trouwens ook depressief is net als bijna de rest van de familie...

...en los van 'de eerste oorzaak': veel depressieve mensen in je omgeving is ten eerste niet opwekkend, en sowieso loeizwaar.

Citaat:
mijn broer kan niet met de depressie van ons omgaan en al helemaal niet met mijn suïcidale gedachtes.
hij negeert me volledig hoe erg ik me best ook doe.

...rot hoor! !
Want het zou natuurlijk prachtig zijn als jullie elkaar konden steunen....
Maar als gezegd : het is weinig opwekkend en loeizwaar, en denkbaar beschermt hij zichzelf op deze manier.
Maar genegeerd worden - AU!!

Citaat:
Even wat anders, ik heb net een nieuwe psycholoog, of ja, net intake gehad maar ik voel me er niet fijn bij.
het geeft me een gevoel van een nummer zijn, fabriek werk.
nu ben ik best hopeloos en wil heel graag geholpen worden maar ik heb me twijfels.
heeft iemand 'tips' of hier überhaupt iets over te zeggen?

...bij grotere instellingen is het soms zo dat je de intake hebt bij iemand van het intake team en daarna wordt doorgeschoven naar iemand van team x, y of z. (Die methode heeft voor- en nadelen.)

Gesteld dat dit echt jouw therapeut 'moet gaan worden', stel het aan de orde!!
Aan de ene kant: misschien had die man of vrouw die dag buikpijn. (Jij hoort professioneel behandeld te worden, maar 'oliebol happens'.)
Misschien was er een moment in het gesprek waarin jij steun verwachtte, een bepaalde reactie - en dat die tegenviel of uitbleef...? Zo ja, dan kun je dat benoemen. (Sommige intakers doen per definitie een soort van zakelijk, nuchter, omdat de cliënt wellicht over 5 minuten iets nog veel heftigers gaat vertellen. En anderen willen per se in de intake geen indruk geven "dit is iets enorms, wat jij hebt meegemaakt...!" om te voorkomen dat iemand zou gaan denken dat het te groot voor deze psycholoog zou zijn....)
...en als je dit soort zaken doorspreekt, kom je zogezegd nader tot elkaar, ipv dat je zou doormodderen terwijl je er maar half in gelooft. (...zodat de psycholoog godbeterehet zou gaan denken dat je niet gemotiveerd zou zijn...)

**Geplaatst**: 05-04-19 08:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 05-04-19 08:50

Heel erg bedankt Janneke!
Dit heb je heel mooi verhoord, ik heb het gevoel hier echt iets aan te hebben!
Een omgeving vol depressieve maar toch geliefde is inderdaad heel zwaar, al helemaal als je hier heel gevoelig voor bent en dus ook hun depressie meer draagt als ware.
Ik wil het sowieso proberen bij deze zorginstelling en hoop dat mijn 'slechte' gevoel veranderd.

**Geplaatst**: 14-04-19 23:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-04-19 23:10

Het is bij mij weer heel erg snel bergafwaarts gegaan. Vorige week heb ik mijn paard in laten slapen en die was toch mijn steun en toeverlaat. Die heb ik gekocht toen het heel slecht ging, anderhalf jaar geleden en ze heeft toen mijn leven gered. Ik heb heel vaak overwogen er een einde aan te maken, maar dan weerhield mijn paard me daarvan. Want wat moest die dan?
Ik heb ook wel eens spijt gehad van de aankoop, want nu kon ik niet dood.
Maargoed... Nu heb ik mijn merrie moeten laten gaan. Mijn hele leven staat op zijn kop. Ik heb opeens geen invulling meer van mijn dagen, en vooral het gemis van een maatje, om lekker mee te knuffelen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, mijn hele levensdoel is weggevallen.
Dus het is vooral overleven op dit moment

**Geplaatst**: 15-04-19 09:49

Geplaatst: 15-04-19 09:49

Independence... heel veel sterkte met het verlies. Probeer iets anders te vinden waar je je op kan focussen...

Ik had vandaag een afspraak bij mijn arbo, ik dacht vervoer geregeld te hebben maar achteraf heeft dit enkel voor meer drama gezorgd... ik heb vanacht maar 4 uurtjes kunnen slapen, voelde mij niet lekker, lichaam doet pijn alles en ook gewoon echt uitgeput. Diegene met wie ik zou rijden vonden het niet kunnen om 5 min om te rijden voor mij omdat afgesproken was dat ik hun zou ophalen met mijn auto en we met mijn auto zouden rijden... heel eerlijk, ik moest dan 25 min naar hun rijden over snelweg en ik vond dat nu niet verantwoordelijk. Maar totaal geen begrip van hun kant... als ik niet kan rijden moet ik het maar afzeggen kreeg ik te horen. Arbo dus moeten afbellen, huilend... en word straks terug gebeld over hoe en wat.

**Geplaatst**: 15-04-19 13:51

Geplaatst: 15-04-19 13:51

Arbo ziet het als afspraken niet nakomen... wat hadden ze verwacht dat ik jankend en gebroken de tram en trein in zou stappen? Ik heb afgezegd, op zelfde dag omdat ik mij echt niet goed voelde. Heb maar 4 uur geslapen, lichaam doet overal pijn, spierpijn en aan Mn schouder. Daarbij emotioneel een wrak. Wou nog komen als ik was opgehaald dus in de buurt bij snelweg, dan hoefde ik letterlijk maar 1 stukje 80km weg te rijden en te parkeren van 8 min ofzo... dat had ik nog geprobeerd... maar na alle drama met die “vriendin” werd het mij allemaal echt teveel om nog ov te kunnen doen... zoveel onbegrip... voor duidelijkheid, werk is op 54 km afstand enkele reis, dus niet om de hoek.

**Geplaatst**: 15-04-19 14:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-04-19 14:50

Ilfaya, helaas zijn we in Nederland een nummertje en geen mensen voor dit soort instanties.
Het is goed dat je voor jezelf hebt gekozen in deze situatie, rust nu lekker uit voor zover dat kan.

Independence, heel veel sterkte met dit grote verlies lieverd!
Ookal is het in deze situatie moeilijk te geloven maar er is meer om voor te leven en wellicht komt er iets nieuws op je pad, natuurlijk kan het geen vervanger zijn maar wel een nieuwe vriend voor je.

**Geplaatst**: 15-04-19 20:56

Geplaatst: 15-04-19 20:56

Ik meld mij ook weer, ik begin onwijs terug te zakken en heb mij vandaag ziek gemeld.

Vorig jaar in januari bij mijn oude werkgever in een burn-out beland, van huisarts - naar praktijkbegeleider - naar psycholoog geweest en ook via mijn oude werkgever uiteindelijk nog maatschappelijk werk.
Ik ben toen na ongeveer 4 maanden weer gaan opbouwen en dat ging niet zonder slag of stoot, waardoor ik besloot op zoek te gaan naar een andere baan met meer regelmaat waardoor ik rust voor mijzelf kon gaan creeeren.
Ik ben toen per toeval, via een vriendin, aan een part-time kantoorbaan gekomen en iedereen + ik vond dat ik deze kans moest pakken om los te komen van mijn oude werkgever, ervaring op te gaan doen en rust te gaan vinden.

Ik heb toen tijdelijk twee banen gehad, wilde mijn vaste contract niet snel opgeven maar ben toen wel minder gaan werken voor mijn oude werkgever, en ben op kantoor part-time gaan werken om ook te ontdekken of het mij lag.
Toen het niet te combineren bleek en ik de kantoorbaan op wilde zeggen, want ik wilde wel fulltime werken maar zij zochten in eerste instantie maar een parttimer, boden zij mij een fulltime contract aan!
Ik heb echt nog wel getwijfeld, maar bij mijn oude werkgever blijven was ook geen optie en ik dacht dat dit het juiste moment was om echt een nieuwe start te maken en dat ik ook echt uit mijn burn-out was.

In eerste instantie was ik heel blij bij mijn nieuwe werkgever en ontstond er veel rust. Mijn hoofdtaak vond ik erg prettig en ik wist dat ik ook een andere taak op mij moest gaan nemen uiteindelijk, want er ging iemand met zwangerschapsverlof, maar ik had ook het idee dat dat meer een "neventaak" zou zijn en blijven. Daar was ik blij mee, want dat trok mij namelijk totaal niet.
Echter door omstandigheden is de neventaak nu mijn hoofdtaak geworden en dit gaat ook eigenlijk niet veranderen.
Dit ligt mij totaal niet, hoewel ik het prima doe volgens de rest..maar de onrust die ik ervan krijg..

Ik ben de afgelopen weken elke dag misselijk naar werk gegaan, zit daar de hele dag met spanning, slaap slecht, heb in anderhalve week 3 keer met een huilbui op kantoor gezeten, heb geen energie (daar heb ik twee weken terug ook bloed voor laten prikken, niks mis met mijn bloed) en heb me vandaag ziek gemeld nadat ik overstuur de huisarts heb gebeld omdat ik voel dat ik terug zak en nu weer hulp wil hebben.

Ik baal hier zo van en ik ben heel open geweest naar mijn nieuwe werkgever, maar door omstandigheden kunnen ze me ook geen aangepast werk geven. Daarom heb ik mezelf nog even een schop gegeven om toch nog door te gaan, had vorige week ook al contact gezocht met maatschappelijk werk en heb daarvoor al een afspraak gemaakt, maar vandaag was het echt klaar.
Morgen mag ik daarom ook weer naar de huisarts en gaan we wss weer opnieuw het traject met de psycholoog in.

Ik baal ontzettend en schaam me rot. Het werk is namelijk helemaal niet zo moeilijk, het is alleen heel veel en voor mij geeft het erg veel druk momenteel. Het zit tussen mijn oren en ik moet eraan gaan werken, maar het lukt me even helemaal niet meer alleen.

**Geplaatst**: 15-04-19 21:00

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-04-19 21:00

Pfff... wat ontzettend vervelend... als je wil praten je hebt mijn nummer :(:)

hoop voor je dat het snel toch wat beter gaat...

**Geplaatst**: 15-04-19 21:05

Geplaatst: 15-04-19 21:05

lifaya schreef:
Pfff... wat ontzettend vervelend... als je wil praten je hebt mijn nummer hoop voor je dat het snel toch wat beter gaat...

Same to you! Lees net terug, wat balen dat er zo gereageerd wordt op je afmelding :(:)

Ook mooi poedersuiker van die “vriendin”. Arbo kan toch ook aan huis komen trouwens? Misschien dat voorstellen?