Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-02-20 23:25

Geplaatst: 19-02-20 23:25

soloro schreef:
Lang geleden dat ik hier heb gepost, maar ik ga vanaf 1 maart weer langzaam school opstarten $*\o/*$ 2 jaar thuis gezeten en nu langzaam aan weer aan de slag $*\o/*$

Wat goed zeg! Fijn! Ook wel spannend, of valt dat mee?

**Geplaatst**: 20-02-20 16:08

Geplaatst: 20-02-20 16:08

Independence schreef:
soloro schreef:
Lang geleden dat ik hier heb gepost, maar ik ga vanaf 1 maart weer langzaam school opstarten $*\o/*$ 2 jaar thuis gezeten en nu langzaam aan weer aan de slag $*\o/*$

Wat goed zeg! Fijn! Ook wel spannend, of valt dat mee?

Spannend ja! Het is 2 uur enkele reis met de auto, ga het in eerste instantie vanaf thuis doen. En wanneer school weer wat opgepakt is weer op mijzelf wonen.

**Geplaatst**: 04-03-20 11:05

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-03-20 11:05

Al een tijdje niks laten horen, maar eigenlijk gaat het best wel slecht..
Voel me op, overprikkeld, moe en geïrriteerd. Ben er gewoon klaar mee.
Ik wil verder met mn leven, niet steeds in die depressie blijven hangen..
Maar weet niet welke kant ik op moet..
Weer therapie? Of toch niet? Zorgverzekering is dit jaar anders, wordt het nog wel vergoed?
Heb over 2 weken een afspraak staan bij de arbodienst om te praten over mn werk en uitval preventie enzo..
Misschien kunnen die iets voor me betekenen..
Ik ben aan het ratelen.. weet gewoon even niet welke kant ik op moet..

**Geplaatst**: 04-03-20 11:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-03-20 11:40

@ fleurtjeuh: ik weet niet goed wat te zeggen, maar wil je wel heel veel kracht en sterkte wensen.
Met mij zelf ging het ook niet zo goed, was zelfs even in de kliniek. Nu ben ik bij mijn vriend (even school en vrijwilligerswerk afgezegd) en hij helpt me ontzettend.

**Geplaatst**: 04-03-20 16:49

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-03-20 16:49

Ik ben bang om me ziek te melden vanwege geldzorgen enzo.. voor mn gevoel moet ik blijven werken..
En wil ook niet zwak lijken door me ziek te melden.. want ik ben nog maar 26 jaar... Wat zegt dat dan over de toekomst...

**Geplaatst**: 04-03-20 21:14

Geplaatst: 04-03-20 21:14

fleurtjeuh schreef:
Ik ben bang om me ziek te melden vanwege geldzorgen enzo.. voor mn gevoel moet ik blijven werken..
En wil ook niet zwak lijken door me ziek te melden.. want ik ben nog maar 26 jaar... Wat zegt dat dan over de toekomst...

wat zegt het over jou als je niet de keuze kunt maken om jezelf voorop te stellen?
vanaf welke leeftijd mag je wel ziekmelden omdat je het niet meer trekt?
Geldzorgen zullen er waarschijnlijk wel zijn en je krijgt er extra zorgen bij cadeau met ziektewet, arbo, bedrijfsarts en uiteindelijk UWV.
Dus je kunt kiezen voor je gezondheid en dan moet je het met minder geld doen, of doorwerken en hopen dat het vanzelf wegtrekt en duimen dat je nooit keihard onderuit gaat.

**Geplaatst**: 05-03-20 12:39

Geplaatst: 05-03-20 12:39

Hoi allemaal.
Voor mijn studie doe ik onderzoek naar burn-outs. Daarvoor zou ik graag wat vragen aan iemand stellen die hier (helaas) ervaring mee heeft. Zou iemand hier daar toevallig voor open staan?

Sorry voor het ‘vervuilen’ van jullie topic!

**Geplaatst**: 06-03-20 01:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-03-20 01:42

Wat wil je weten? Heb zelf geen burnout maar ben naaste.

**Geplaatst**: 10-04-20 14:22

Geplaatst: 10-04-20 14:22

Heeft iemand ervaring met het Comprehensive Resource Model in therapie?

Hier gaat het momenteel poedersuiker helaas.

De dagbehandeling in het ziekenhuis was zo intens dat ik er alleen maar verdoofd bij zat en ik alleen maar depressiever en angstiger werd. Daar ben ik dus na overleg met het ziekenhuis gestopt. Mijn oude therapeut wil me nu niet terug, bij een ‘doorsnee’ praktijk kan ik niet terecht omdat de klachten te ernstig zijn en bij de meer specialistische praktijken/behandelingen is een opnamestop of wachttijd van 8+ maanden. Val overal een beetje tussen en voel me wat in de steek gelaten door hulpverlening en aan mijn lot overgelaten. Heb echt het idee dat er geen oplossing/behandeling is voor mijn klachten.

Momenteel is er nog een beetje vinger aan de pols door het ziekenhuis doormiddel van elke dag even bellen. Maar bah, weet niet hoe het goedkomt zo

**Geplaatst**: 11-04-20 11:32

Geplaatst: 11-04-20 11:32

...mijn oog viel op het woord 'resource': dat schijnt jargon voor iets te zijn.
Wat ik er van begrijp/ vermoed is dat het er om gaat om jou veel technieken te leren om minder stress etc etc te ervaren.
Zoiets als in de eerste fase van trauma therapie: snappen wat er gebeurt, hoe angst werkt (je instinct, geen gedachte!) dat fysieke activiteiten kunnen kalmeren ('daar zijn stresshormonen voor'), dat depressie vaak ""bloeit"" op angst, stress en uitputting en dat het dus zaak is om technieken te zoeken die zorgen voor diepe slaap, jou helpen je goed te voeden, etc. etc.
(En net als met traumatherapie: te vroeg te veel confrontatie werkt contraproductief. En heel veel confrontatie is zelden nodig.)

Feit is wel dat het spul is 'aan de rand van het vakgebied'. Veel psychologen leren over angstgedachten, maar dat is secundair. (En krijg je het onzin advies om je er niets van aan te trekken. "Zo werkt je instinct niet", dus blijft de alarmbel die angst in wezen is loeien - en kun jij als mens verder de put in belanden.)

Verder zijn er dingen als yogales (okee, on line op dit moment),
cd's / mp3 etc met 'binaural effect', zodat je hersenen alfa golven (of theta of delta golven) aanmaken
kruiden en voedingssupplementen met kalmerende werking
je kunt wat dingen rond asmr proberen, etc.
(Moraal van het verhaal: als dit de richting is van het psychologen advies, wacht dan niet acht maanden op een psycholoog. Er zijn behalve zelfhulp ook goed opgeleide mensen die hier even veel verstand van hebben met een kortere wachtlijst.)

En fijn dat het ziekenhuis in elk geval nog contact houdt - dat tussen de wal en het schip vallen is zo naar!

**Geplaatst**: 12-04-20 22:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-04-20 22:23

Ik heb je even een PB gestuurd!

**Geplaatst**: 04-05-20 14:55

Geplaatst: 04-05-20 14:55

Sorry dat ik zo binnenkom vallen, ik heb momenteel niet veel last van depressie maar wel van een trauma dat een aantal maanden geleden is voorgevallen.

Nu heb ik zojuist een screening gehad, telefonisch. Ik zocht hulp voor het verwerken van het trauma en werken aan mijn grenzen om overprikkeling te voorkomen en met chronische pijn te leren leven.

Ik heb nog nooit mijn trauma hardop uitgesproken tegen iemand, ik schaam me er ontzettend voor en heb heel sterk het gevoel dat het allemaal mijn eigen fout is. Tijdens de screening vroeg de psycholoog naar mijn trauma, ik vertelde haar dat ik dit niet gelijk wilde vertellen zo over de telefoon. (Heeey grenzen aan geven! :')

)

"Tijdens de volgende afspraak, de intake, dan moet je wel gelijk alles over je trauma vertellen. Ik wil geen druk op je zetten, maar je moet het gelijk vertellen."

"Oh.. oke."

"Je komt niet erg zeker over. Geen druk, maar je moet het écht gelijk allemaal vertellen. Anders kunnen we je niet helpen."

"Toch niet álles, toch? Ik dacht dat de intake vooral was om ook een band op te bouwen, en niet gelijk in het diepen te springen met een vreemde."

"Nee, tijdens de intake willen wij alles weten. Anders gaan wij je niet behandelen."

Nu vind ik dit super lastig. Ik schaam me zo ontzettend erg. Ik sla iedere keer dicht wanneer ik erover probeer te praten en moet ook heel erg huilen. Vooral omdat de intake een video gesprek gaat zijn lijkt me het heel lastig om dit te vertellen. Heeft iemand hier misschien advies hoe ik dit aan kan pakken?

Ik zat te denken om het misschien op te schrijven en een email te sturen met wat meer details over mijn trauma, zodat ik het niet hard op hoef te zeggen. Heeft één van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Hoeft niet per se een trauma te zijn, maar wel iets wat jullie heel lastig vonden om over te praten en het toch direct moest vertellen?

**Geplaatst**: 04-05-20 15:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-05-20 15:02

poedersuiker-GGZ $:\$
Lestrange, ik vind je onwijs moedig dat je het uberhaupt nog overweegt om het op die manier te doen.
Ik vind de manier van doen echt belachelijk, en wat mij betreft zou iedere GGZ die het zo doet een tuchtklacht moeten krijgen... (Als ik er vandaag mee zou moeten dealen ben ik bang dat ik ze eerst had uitgescholden en dan alsnog 'in crisis' zou komn.)

Hmm, helemaal niet behulpzaam. Maar ik heb ook gewoon echt geen goede ervaringen met dat soort dingen forceren, en ik snap echt niet waarom het op deze manier moet.

**Geplaatst**: 04-05-20 15:53

Geplaatst: 04-05-20 15:53

Shadow0 schreef:
poedersuiker-GGZ
Lestrange, ik vind je onwijs moedig dat je het uberhaupt nog overweegt om het op die manier te doen.
Ik vind de manier van doen echt belachelijk, en wat mij betreft zou iedere GGZ die het zo doet een tuchtklacht moeten krijgen... (Als ik er vandaag mee zou moeten dealen ben ik bang dat ik ze eerst had uitgescholden en dan alsnog 'in crisis' zou komn.)

Hmm, helemaal niet behulpzaam. Maar ik heb ook gewoon echt geen goede ervaringen met dat soort dingen forceren, en ik snap echt niet waarom het op deze manier moet.

Ik vond het ook erg vreemd. Ik lees veel mee op een subreddit waar cliënten over hun ervaringen praten, en psychologen of therapeuten onderling informatie uitwisselen, daarnaast heb ik ook mensen in mijn omgeving die trauma verwerking hebben gehad. Die hebben allemaal de ervaring dat het aan de patient zelf is wanneer ze iets vertellen en hoeveel ze vertellen.

Helaas is dit mijn enige optie. Ik heb de verwijzing gekregen via wachtlijst bemiddeling. De praktijkondersteuner die ik in januari benaderde heeft mij verteld dat geen enkele instelling mij wil behandelen, omdat de combinatie autisme met chronische pijn niet iets is wat ze willen behandelen. Ik heb daarom mijn zorgverzekeraar gebeld. Die gaf de optie tussen twee organisaties, eentje waar ik binnen een maand terecht kon en eentje waar ik nog 8 maanden voor moest wachten.

Als ik dit niet aanneem dan zal ik dus tot volgend jaar moeten wachten voor hulp -O-

. Ik heb niet echt een keuze, want ik wil zo graag eraan werken, maar weet dat ik dicht ga klappen als ik het zo in één keer allemaal moet vertellen.

**Geplaatst**: 04-05-20 18:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-05-20 18:24

Eerlijk? Ik vind dat niet kunnen hoe ze je benaderen, Lestrange. Louter mijn mening hoor, maar in mijn ogen is deze manier van werken goed om iemand te hertraumatiseren. En ze 'willen je niet onder druk zetten', maar doen het toch maar even ('anders behandelen we je niet' --> dat is gewoon manipulatie / chantage).
Ik bewonder het dat je zo graag aan je herstel wil werken, maar let alsjeblieft op jezelf.
Is een vrijgevestigde therapeut misschien een optie?

In jouw plaats zou ik me er zo onprettig bij voelen dat ik toch een ander alternatief zou zoeken. Als je besluit om toch verder te gaan met deze instantie, kan je inderdaad opteren om het op te schrijven en het te mailen of om het op te schrijven en dan voor te lezen.

**Geplaatst**: 04-05-20 19:19

Geplaatst: 04-05-20 19:19

pateeke schreef:
Eerlijk? Ik vind dat niet kunnen hoe ze je benaderen, Lestrange. Louter mijn mening hoor, maar in mijn ogen is deze manier van werken goed om iemand te hertraumatiseren. En ze 'willen je niet onder druk zetten', maar doen het toch maar even ('anders behandelen we je niet' --> dat is gewoon manipulatie / chantage).
Ik bewonder het dat je zo graag aan je herstel wil werken, maar let alsjeblieft op jezelf.
Is een vrijgevestigde therapeut misschien een optie?

In jouw plaats zou ik me er zo onprettig bij voelen dat ik toch een ander alternatief zou zoeken. Als je besluit om toch verder te gaan met deze instantie, kan je inderdaad opteren om het op te schrijven en het te mailen of om het op te schrijven en dan voor te lezen.

Dank je voor het meedenken en je reactie. Ik heb op een ander forum advies gevraagd en heb besloten om het zo aan te pakken:

Voor het gesprek ga ik voor mezelf op schrijven hoe ik mezelf wil verdedigen en redenen waarom ik het niet gelijk wil/kan vertellen

Ik geef tijdens het gesprek aan dat ik niet gelijk in detail wil treden. Blijft de psycholoog er toch over door zagen dan kan ik de redenen van het papiertje oplezen.

Ik sla namelijk gelijk dicht als het over mijn trauma gaat, en op die manier heb ik iets om aan vast te houden!

Aan het einde van de intake, als het goed voelt, ga ik haar vragen of ik haar een email mag sturen met daarin meer details over wat er gebeurd is.

Ik heb alleens eerder gekeken naar vrijgevestigde therapeuten, maar die zijn helaas ver boven mijn budget. Ik ben een student en leen niet, betaal alles zelf. Dus ik zou dan hooguit 1 sessie per maand kunnen bekostigen, anders had ik het sowieso overwogen!

Ik heb meer nare ervaringen met psychologen helaas.

**Geplaatst**: 05-05-20 14:55

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 05-05-20 14:55

Is dit toevallig bij dezelfde instelling waar ze pretenderen je binnen 1 week van je trauma af te helpen? Korte intensieve trauma therapie heet het daar geloof ik.

De basis van traumaverwerking is een stabiele therapeutische relatie als je het mij vraagt. Ik zou dit ook niet doen.

**Geplaatst**: 05-05-20 15:35

Geplaatst: 05-05-20 15:35

Bizar dat er zo gereageerd wordt!

Ik heb ook trauma therapie - al ligt de emdr helaas al even stil ivm corona, via de computer werkt niet voor mij - en mijn psycholoog vond het vooral heel belangrijk om eerst wat vertrouwen op te bouwen. In het begin ging de emdr ook ontzettend moeizaam, durfde er niet over te praten en de sessies eindigden meestal in tranen. Ze heeft dit super opgepakt door eerst kortere sessies te doen en dan op te bouwen, en de laatste weken voor we moesten stoppen ging het hartstikke “goed” (beetje raar om over emdr te zeggen maar ik hield het vol zeg maar) en durf ik er zelfs met wat vrienden over te praten. Zij zei toen tegen mij “iedereen heeft z’n eigen tempo, sommige mensen zijn na een paar sessies “klaar”, bij andere mensen duurt het gewoon langer. Het is belangrijk om je eigen tempo aan te houden, waarin je het volhoudt en het ook goed blijft voelen”.
Therapie moet geen negatieve ervaring worden imo, een vertrouwensband met je therapeut is hartstikke belangrijk. Ik heb het onwijs getroffen met m’n huidige psych, heb een goede klik met haar.

Ik zou ook hartstikke dichtklappen en waarschijnlijk de telefoon de volgende keer niet eens opnemen

echt heel bizar.

Mailen is wel een goed idee trouwens, misschien van te voren ook al even doen? Ik mail m’n psycholoog ook wel eens als ik ergens mee zit maar het moeilijk vind om daarover te beginnen. Wellicht als je van te voren even een mail stuurt met wat beknopte uitleg dat je het gesprek wat makkelijker maakt voor jezelf?

**Geplaatst**: 05-05-20 19:00

Geplaatst: 05-05-20 19:00

Warboel schreef:
Bizar dat er zo gereageerd wordt!

Ik heb ook trauma therapie - al ligt de emdr helaas al even stil ivm corona, via de computer werkt niet voor mij - en mijn psycholoog vond het vooral heel belangrijk om eerst wat vertrouwen op te bouwen. In het begin ging de emdr ook ontzettend moeizaam, durfde er niet over te praten en de sessies eindigden meestal in tranen. Ze heeft dit super opgepakt door eerst kortere sessies te doen en dan op te bouwen, en de laatste weken voor we moesten stoppen ging het hartstikke “goed” (beetje raar om over emdr te zeggen maar ik hield het vol zeg maar) en durf ik er zelfs met wat vrienden over te praten. Zij zei toen tegen mij “iedereen heeft z’n eigen tempo, sommige mensen zijn na een paar sessies “klaar”, bij andere mensen duurt het gewoon langer. Het is belangrijk om je eigen tempo aan te houden, waarin je het volhoudt en het ook goed blijft voelen”.
Therapie moet geen negatieve ervaring worden imo, een vertrouwensband met je therapeut is hartstikke belangrijk. Ik heb het onwijs getroffen met m’n huidige psych, heb een goede klik met haar.

Ik zou ook hartstikke dichtklappen en waarschijnlijk de telefoon de volgende keer niet eens opnemen echt heel bizar.

Mailen is wel een goed idee trouwens, misschien van te voren ook al even doen? Ik mail m’n psycholoog ook wel eens als ik ergens mee zit maar het moeilijk vind om daarover te beginnen. Wellicht als je van te voren even een mail stuurt met wat beknopte uitleg dat je het gesprek wat makkelijker maakt voor jezelf?

Ze hebben geen mail adres doorgegeven, en de site van de organisatie (impegno) werkt niet bij mij. Hij geeft een storing aan. De psycholoog met wie ik sprak heeft zichzelf ook niet voorgesteld ofzo. Ik heb wel gevraagd of ze mij willen mailen voor de volgende afspraak omdat ik door mijn werk telefonisch vaak niet bereikbaar ben. Ze zei dat ze het zou noteren. Dus hopelijk mailt ze me en dan kan heb ik gelijk haar adres en kan ik een mail terug sturen!

Ze begon het gesprek letterlijk met: "Oké dus je wil trauma verwerking, waarvoor?"

Niet eens een "goedemiddag, u spreekt met....." :')

. Ik zou dus niet weten naar wie ik moet mailen.

Ik hoop heel erg dat tijdens het videogesprek het beter gaat. Toen ze me gisteren belde moest ik huilen, maar ik denk dat ze dat niet kon horen. Haar lijn had heel veel ruis. Misschien wanneer we elkaar zien dat het heel anders gaat omdat ze dan kan zien dat het echt mijn grenzen voorbij gaat.

**Geplaatst**: 05-05-20 19:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 05-05-20 19:02

Heel veel sterkte :(:)

Traumaverwerking is al moeilijk genoeg, als er dan ook nog zo bizar gereageerd wordt -O-

Hopelijk werkt het videogesprek fijner idd, maar het klinkt als een vrij tactloze psycholoog

**Geplaatst**: 05-05-20 19:16

Geplaatst: 05-05-20 19:16

Lestrange: zorg goed voor jezelf.
En onthoud: het zijn jouw grenzen en jij mag ze stellen! Je hoeft ze niet te bewijzen, en je mag ze wel vasthouden. Als ze dat niet respecteren dan kan het zijn dat het inderdaad niet succesvol verloopt met de zorg, maar de andere kant is: hoe zorgvuldig is de behandeling als ze niet kunnen luisteren naar wat jij aangeeft als jouw grens?

Dus je mag altijd de tijd nemen, nog eens vragen, aangeven dat je iets niet wilt, ergens op terugkomen, omdat je dat mag als mens. (En als dat echt tot problemen leidt, bel dan de wachtlijstbemiddeling van de zorgverzekeraar weer op, dan verzinnen die maar wat anders of bellen zij even met de aanbieder.)

En als ze beginnen over 'jamaar je moet toch willen veranderen' en 'je kunt niet verwachten dat het altijd makkelijk zou zijn' en dat soort redenen: het eerste gesprek. We gooien kinderen al tijden niet meer zonder zwembandjes in het water om te kijken of ze verdrinken, je neemt een beginnende ruiter niet meteen mee op een zware samengestelde wedstrijd, en therapie begint niet bij het zomaar over al je eigen verdedigingsmiddelen heenwalsen door iemand waarvan je de naam niet weet en die je niet kunt zien.
Niet hoor! Je verdient beter, ook als dat de moeilijke weg is.

**Geplaatst**: 05-05-20 21:57

Geplaatst: 05-05-20 21:57

Goedenavond, ik weet dat dit topic niet echt actief meer is, maar ik moet het even kwijt...

Ik loop al vanaf begin januari in de ziektewet met oververmoeid /depressie.. Maar m'n man en ik hebben 2 kinderen, 1 van 15 maanden en 1 van 4,5 jaar.. Aangezien de scholen nu dicht zijn zijn beide kids thuis... En ik word echt helemaal gek!!

Ik ben hsp en ik ben mega overprikkeld ik kan echt niks hebben of ik ontplof! Ik moet me dan echt inhouden, om niet te gaan schreeuwen.

Ik heb een paar waar ik tot rust kan komen maar dat duurt ook maar even... Ik kan mezelf gelukkig rondom m'n kinderen goed beheersen maar voor hoe lang??

Ik heb m'n man al een paar x gevraagd zorg verlof op te nemen maar komt niks van... Ook begint mn man op te raken met m'n zoontje die is ook hsp en heeft een erg sterk willetje!

Wat ik hiermee wil.. Geen idee, elk geval m'n ei kwijt....

**Geplaatst**: 01-06-20 19:11

Geplaatst: 01-06-20 19:11

Goedenavond, ben ik weer... Hoe reageren jullie erop als de mensen om je heen niet begrijpen dat je in een burn-out /depressie zit..?

M'n schoonzus zit met n burn out thuis, en ik loop al vanaf januari thuis met burn-out /depressie..
Nou erkend m'n schoonvader wel dat m'n schoonzus burn-out heeft maar van mij wilt ie het niet horen of niet begrijpen...

Dit is best pijnlijk.. Hoe gaan jullie ermee om?? Ze zeggen naast je neerleggen maar dat is niet zo makkelijk...

**Geplaatst**: 15-11-20 21:29

Geplaatst: 15-11-20 21:29

Beauty26 schreef:
Goedenavond, ben ik weer... Hoe reageren jullie erop als de mensen om je heen niet begrijpen dat je in een burn-out /depressie zit..?

M'n schoonzus zit met n burn out thuis, en ik loop al vanaf januari thuis met burn-out /depressie..
Nou erkend m'n schoonvader wel dat m'n schoonzus burn-out heeft maar van mij wilt ie het niet horen of niet begrijpen...

Dit is best pijnlijk.. Hoe gaan jullie ermee om?? Ze zeggen naast je neerleggen maar dat is niet zo makkelijk...

Hi Beauty26, wat poedersuiker dat het niet zo goed met je gaat. Heb je iemand (een professional) waar je mee kunt praten? Kan me voorstellen dat het best moeilijk is om de focus op jezelf te leggen met twee jonge kinderen.

Over dat serieus nemen; er is niet zo veel dat je kan doen helaas. In discussie gaan maakt het niet beter en is voor zowel de ander als voor jou vooral een energie verspilling (en die energie kan je waarschijnlijk goed gebruiken). Het naast je neerleggen is niet makkelijk, maar probeer daar jezelf op 1 te zetten. Als hij het gewoon niet wíl geloven is dat zijn keuze, maar als dat jou tegenwerkt in je herstelproces zou ik hem wat aan de kant zetten (door bijvoorbeeld het contact te verminderen (als dat een optie is natuurlijk)). Dat klinkt wat hard, maar je gezondheid gaat boven alles.

Dit is nogal een late reactie, gaat het al wat beter met je?

**Geplaatst**: 19-11-20 21:17

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-11-20 21:17

Lange tijd geleden dat ik hier gepost heb. Ik ga ondertussen alweer sinds april naar school, wel nog vanaf thuis, niet op kamers dat is nog een stap te ver. Wel 2 uur enkele reis kwijt, dus ruim 4 uur (als er geen files zijn) voor 1 dagje school met de auto.

Waar ik eigenlijk een vraag over had is of er iemand is hier die ervaring heeft met coldturkey stoppen met antidepressiva? En dan voornamelijk de onttrekkingsverschijnselen? Mag ook per pb, dat heb ik zelfs liever. Ik moest namelijk coldturkey stoppen ivm dat mijn antidepressiva niet meer leverbaar is en het is heel erg zwaar en ben benieuwd of iemand anders dat al eens heeft moeten doen?