Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 12:15

Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 12:15

Ik open dit topic voor steun, tips, soortgelijke verhalen

Mijn lieve oma, afgelopen 5 januari 78 jaar geworden.
Woont zelfstandig, doet aan ouderen gym en mijn moeder gaat dagelijks naar haar toe.
Haar rechterhand werkte niet meer mee (stijf kan vingers niet buigen)

Dinsdag 23 januari werd ik door mijn vader gebeld dat mijn oma een beroerte had gehad en onderweg was met de ambulance naar het ziekenhuis

Mijn moeder en oma spelen wordfeud en door de chatfunctie communiceren ze en zo zag mijn moeder dat ze maandagavond om 23:00 voor het laatst online geweest was.

Mijn moeder maakte zich ongerust omdat ze in de ochtend nog niet online geweest was.
Bij haar huis aangekomen zat alles nog op slot (op de haak)
Mijn moeder raakte in paniek en heeft mijn vader en tante gebeld.
Mijn vader heeft de deur opengebroken en ze hebben Oma gevonden op bed ( ze dachten eerst dat ze overleden was) ambulance heeft oma meegenomen en in het zhuis is er een ct gemaakt waarop een herseninfarct aan de rechterzijde zat, ze hebben deze met een katheter behandeld.
Oma was links verlamd, scheve mond en zeer slechte spraak.
Na de behandeling was ze wel helder, ze wist waar ze was, wat er gebeurd was enz (ze zei steeds 6 uur plassen maar kon niet uit bed)

We zijn nu ruim een week verder en er is geen enkele verbetering
Ze is inmiddels ingeschreven voor een verzorgingstehuis en de prognose is dat ze wellicht iets beter gaat praten en iets meer energie krijgt.
De verlamming links blijft en omdat de rechterhand niet werkt is ze echt zeer beperkt

Mijn oma heeft altijd gezegd als ze me moeten wassen geef me dan maar een pilletje
Oma met een luier die gewassen en zelfs gevoerd word is heel naar om te zien en wetende dat ze dit echt niet wil maakt het nog moeilijker.

Uitspraken als
Please help me
Opa en binky (haar overleden hondje ) wachten op mij
Ik ben zo eenzaam hier
Het is hartverscheurend

Om toch positief te blijven, ze is op momenten ook grappig, ze wil graag haar sigaretje roken en haar cannabis (die rookte ze voor het slapengaan ivm de pijn in haar hand)

Ik vind het enorm moeilijk haar zo te zien en het idee dat ze straks uren alleen zit in een tehuis daar word ik intens verdrietig van
Ik ben bezig met een zeer lange sollicitatieprocedure en voor mijn gevoel staat de wereld even stil.
Ik ben gister na 1 week weer naar stal geweest (geen zorgen hij word heel goed verzorgd) en dat was wel weer fijn.

De familie is nu samen met oma een wilsverklaring aan het opstellen maar hier in NL is dat zeer moeizaam (euthanasie is de wens)

Wellicht zijn er tips, ervaringen

Bedankt voor het lezen

**Geplaatst**: 01-02-24 12:21

Geplaatst: 01-02-24 12:21

Lieve TS, ik weet hoe je je voelt!
Mijn oma heeft vlak voor kerst ook een herseninfarct gehad. Ze is al 94 jaar, dus we hebben echt het ergste gevreesd.
Haar linkerkant werkte niet meer (zowel hand, mond als been). Nou had ze sowieso nog maar weinig kracht in haar benen en kon niet meer zonder rollator lopen, maar links was wel haar sterkste kant. Dit was voor haar dus echt heel moeilijk. We konden haar ook amper verstaan qua spraak.
Ze heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen en we waren bang dat ze er niet meer uit zou komen, maar wonder boven wonder herstelt ze nu opeens heel snel en zit ze inmiddels in een revalidatiekliniek. We dachten dat ze vanuit daar naar een verzorgingstehuis zou gaan, maar het personeel heeft het zelfs weer over terug naar huis

Nou lijkt me dat een eng idee, want ze is daar dan wel weer helemaal alleen en ze was dus al niet vast ter been, maar we richten ons voor nu maar eerst op het herstel en dan zien we weer verder.
Ik hoop dat het bij jouw oma ook nog de betere kant op mag gaan! :(:)

**Geplaatst**: 01-02-24 12:34

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 01-02-24 12:34

Hey TS,

Wat een heftige situatie. Ik heb het zelfde meegemaakt met mijn vader bijna 2 jaar geleden. Zijn hele linkerkant was ook verlamd. Nu wil ik niet dat je schrikt; maar mijn vader is niet meer volledig hersteld en nogsteeds deels verlamd. Nu wil ik hierbij wel melden dat hij een ontzettend heftig infarct heeft gehad en de artsen niet hadden verwacht dat hij het zou overleven.
De stappen zijn soms groot, en soms klein in herstel. De eerste weken dachten wij ook echt dat het niet meer goed zou komen.
Na het ziekenhuis zal je oma eerst naar een revalidatiecentrum gaan. Hier gaan ze eerst kijken en proberen zo veel mogelijk weer te laten werken (even raar omschrijven, maar kwam even niet op de woorden). Mocht na een tijd blijken dat ze niet helemaal hersteld, net als mijn vader, dan leren ze haar daar ook hoe ze verder kan leven met de beperking. Het herstel is voor iedereen erg wisselend. Zo dachten wij echt maanden lang dat mijn vader nooit meer zou lopen. Dit kan hij tegenwoordig wel (met beperking).
Praten ging bij mijn vader ook langzaam beter. Hier ook veel therapie voor gehad.

Het herstel duurt lang, maar veel is mogelijk ookal ziet dat er nu nog niet zo uit. Dag per dag.

Heel veel sterkte voor jou en je familie. Het is ontzettend schrikken als er zo iets gebeurd :knuffel:

**Geplaatst**: 01-02-24 12:44

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 01-02-24 12:44

Sterkte.

Ik hoop echter ook dat als het herstel niet naar wens is, dat ze ook de wens van je oma zullen respecteren en dat euthanasie bespreekbaar is. En dat als je oma herstel te lang vindt duren men dat ook accepteert en respecteert. Waar de 1 denkt 3 maanden voor herstel is niets, kan het voor een ander te lang zijn. Dat zijn geen gemakkelijke keuzes.

Voor nu hoop ik natuurlijk voor je dat het herstel er toch is ondanks andere prognoses en dat het snel gaat.

**Geplaatst**: 01-02-24 12:58

Geplaatst: 01-02-24 12:58

Als eerste sterkte. Als fysiotherapeut heb ik veel oudere mensen met beroerte die niet meer konden lopen naar weer lopen met bv een rollator begeleid(in een verpleeghuis). Je oma is nog relatief jong, dus vraag me af waarom er niet aan een revalidatie traject gedacht wordt ipv euthanasie? Herstel kan echt zomaar een jaar of langer duren, en gaat stapje voor stapje. Hersenen kunnen herstellen, dat noemen ze plasticiteit. Maar dat gaat dus niet over een week maar echt over langere periodes. En daarvoor is training ook belangrijk.
Bij zoiets ingrijpends besef je weer dat tijd bestaat en het leven niet zo vaststaat als je dacht en het ineens om kan slaan. Hopelijk kun je je oma wat opvrolijken en met haar nog mooie / leuke momenten hebben.

**Geplaatst**: 01-02-24 13:02

Geplaatst: 01-02-24 13:02

Wil ze ook nog euthanasie als ze die rechterhand wel weer zou kunnen gebruiken? Ik weet natuurlijk niet of er al naar mogelijkheden is gekeken door experts, maar er is een en ander aan ortheses voor handfuncties.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 13:19

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 13:19

Mijn opa is nu 8 jaar overleden en oma zegt weleens vaker dat het allemaal niet meer hoeft voor haar
Ze houd erg van tuinieren en puzzelen en dat kon al moeilijker met maar 1 werkende hand

Ik heb haar van de week gezegd dat we weten dat ze dit niet wil maar dat er tijd nodig is om te herstellen, dan knikt ze ja en wijst naar haar hoofd dus ze begrijpt het allemaal wel (gelukkig)
Ze is erg gesteld op haar huisje en t zhuis geeft aan revalidatie zonder uitzicht op naar huis gaan.
Ondanks dat er dagelijks aansprak was gaf ze wel aan eenzaam te zijn en dat zegt ze nu weer

Er is na dit voorval nog niet gesproken over wat ze zelf wil daar gaan we wel over beginnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 13:22

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 13:22

Sabri schreef:
Als eerste sterkte. Als fysiotherapeut heb ik veel oudere mensen met beroerte die niet meer konden lopen naar weer lopen met bv een rollator begeleid(in een verpleeghuis). Je oma is nog relatief jong, dus vraag me af waarom er niet aan een revalidatie traject gedacht wordt ipv euthanasie? Herstel kan echt zomaar een jaar of langer duren, en gaat stapje voor stapje. Hersenen kunnen herstellen, dat noemen ze plasticiteit. Maar dat gaat dus niet over een week maar echt over langere periodes. En daarvoor is training ook belangrijk.
Bij zoiets ingrijpends besef je weer dat tijd bestaat en het leven niet zo vaststaat als je dacht en het ineens om kan slaan. Hopelijk kun je je oma wat opvrolijken en met haar nog mooie / leuke momenten hebben.

Het zhuis geeft nu aan dat revalidatie voor het naar huis gaan te zwaar zal zijn. Er zal wel revalidatie zijn maar de verwachtingen zijn laag

**Geplaatst**: 01-02-24 13:43

Geplaatst: 01-02-24 13:43

GekOpFjorden schreef:
Sabri schreef:
Als eerste sterkte. Als fysiotherapeut heb ik veel oudere mensen met beroerte die niet meer konden lopen naar weer lopen met bv een rollator begeleid(in een verpleeghuis). Je oma is nog relatief jong, dus vraag me af waarom er niet aan een revalidatie traject gedacht wordt ipv euthanasie? Herstel kan echt zomaar een jaar of langer duren, en gaat stapje voor stapje. Hersenen kunnen herstellen, dat noemen ze plasticiteit. Maar dat gaat dus niet over een week maar echt over langere periodes. En daarvoor is training ook belangrijk.
Bij zoiets ingrijpends besef je weer dat tijd bestaat en het leven niet zo vaststaat als je dacht en het ineens om kan slaan. Hopelijk kun je je oma wat opvrolijken en met haar nog mooie / leuke momenten hebben.

Het zhuis geeft nu aan dat revalidatie voor het naar huis gaan te zwaar zal zijn. Er zal wel revalidatie zijn maar de verwachtingen zijn laag

Ik vind het zeker belangrijk dat de persoon die het betreft bepaalt wat genoeg is. Sabri, je hebt het al over een jaar of langer. Maar wil de persoon het wel? Ik zou dat niet willen. Ik vind 3 maanden in zo'n geval al te lang. En ik ga er van uit dat als mij later zoiets overkomt dat men dan mijn wil respecteert en uitvoert.
Ik ga er dus van uit dat er naar de oma geluisterd wordt, hoe erg het voor anderen ook is als zij een beslissing wil nemen waar niet iedereen achter staat. Uiteraard alleen als er duidelijk gesproken is over het perspectief. Als iemand een revalidatietraject niet ziet zitten is dat ook een keuze. En dat moet je als familie, buitenstaander, fysio, arts e.d. respecteren. Ouderdom komt met gebreken, maar sommige gebreken zijn voor de 1 een prima levenskwaliteit, maar voor de ander niet.

GekOpFjorden, ik wens je veel sterkte en ik hoop dat ze een rooskleuriger beeld kunnen schetsen over het herstel, zodat je niet aan het euthanasietraject hoeft te denken. En dat je oma toch weer lekker thuis kan komen.

**Geplaatst**: 01-02-24 13:52

Geplaatst: 01-02-24 13:52

We hebben juist heel goede ervaringen met een wilsbeschikking / euthanasie en levenstestament.
Mijn moeder werd ziek ( kreeg uitgezaaide kanker en was uitbehandeld en wilde ook eruit stappen voordat de pijn ondraaglijk werd), papa heeft dementie.
Dus we hebben alles op tijd geregeld.
De huisarts gaat er netjes in mee. We hebben overlegd of ze een drankje / injectie wilde of dat ze wilde versterven ( palliatieve sedatie)
De euthanasie verklaring opgesteld en die is naar diverse instanties gegaan, de huisarts, het ziekenhuis en de notaris.
De testamenten aangepast en een levenstestament van gemaakt. De notaris is thuis gekomen en alles is goed geregeld.
Toen mam in het ziekenhuis kwam opeens met een hersen-infarct werkte het ziekenhuis heel erg mee.
Dat ging dus zoals zij heeft gewild en ze is zonder toeters en bellen aan haar lijf overleden

Pap heeft nog een verklaring kunnen tekenen voordat hij wilsonbekwaam wordt, maar nu hij erg dement wordt kan hij dus zelf niet meer zeggen dat hij dood wil. Ene dag wil hij niet dood, daarna zegt hij nog verder te willen, dus daar is geen peil op te trekken meer. Er staat wel in de verklaringen dat wij voor hem mogen beslissen....maar ja, als hij dan niet wil... en je gaat ook niet je vader vermoorden ( zeg maar) Dus dat is erg lastig, ook al wil je zijn wens respecteren en weet je dat hij dit niet had gewild....

Het blijft heel erg moeilijk....

**Geplaatst**: 01-02-24 14:08

Geplaatst: 01-02-24 14:08

GekOpFjorden schreef:
De familie is nu samen met oma een wilsverklaring aan het opstellen maar hier in NL is dat zeer moeizaam (euthanasie is de wens)

Wilsverklaring is de eerste stap en dan in gesprek gaan met haar arts. Vragen of hij/zij hieraan mee wil werken en in welke situatie. Als je met de eigen arts niet verder komt, kun je een beroep op het expertisecentrum euthanasie. Je bent dan echt wel een periode verder, wat ook positief is, omdat er dan een beter beeld van het herstel is (of juist het gebrek aan herstel) en je oma een langere bedenktijd heeft gehad.

ElCamino, in het geval van (terminale) kanker is euthanasie een stuk gemakkelijk te regelen, omdat dit voldoet aan de 'eisen'.
Bij de situatie van TS haar oma zullen het stuk uitzichtloosheid en de vooruitzichten/mogelijk herstel de struikelblokken zijn.

**Geplaatst**: 01-02-24 14:11

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 01-02-24 14:11

Grit, dat is dus ook nu het probleem bij mijn vader

**Geplaatst**: 01-02-24 14:18

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 01-02-24 14:18

Een week is nog niks!

Helaas heeft mijn moeder in December ook een hersenbloeding gehad, wat ik gezien heb bij haar is dat het herstel heel langzaam gaat. Zie het als een grote wond in de hersenen die moet genezen. De prognose is belangrijk..of ze denken dat ze nog grotendeels gaat herstellen of niet.

Het is wel aan haar of ze er voor wilt gaan of niet..in ieder geval heel veel sterkte en kracht gewenst.

**Geplaatst**: 01-02-24 14:24

Geplaatst: 01-02-24 14:24

Er is ook een verschil met iets 'roepen' en het daadwerkelijk ondergaan en het dan alsnog willen. Een hoop mensen die riepen voor mij hoeft het leven niet meer 'als' blijken als dat gebeurd die grens toch weer op te schuiven veelal.
En daarnaast geeft een beroerte vaak ook een impact op je emoties/gedachtes en de persoonlijkheid kan ook echt veranderen. Inzicht kan ook verminderen. Motivatie speelt ook zeker een grote rol in herstel.

Laatst bijgewerkt door Sabri op 01-02-24 14:51, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-02-24 14:28

Geplaatst: 01-02-24 14:28

ElCamino schreef:
Grit, dat is dus ook nu het probleem bij mijn vader

Dat kan ik mij voorstellen, mijn eigen ervaring had ook te maken met dementie. Het is uiteindelijk uitgevoerd door het expertisecentrum (dank aan dit centrum) omdat onze huisarts waar we al 6 jaar dit onderwerp jaarlijks op tafel legde het toch niet aandurfde. En in dit geval was de persoon nog wilsbekwaam verklaard. Haar wens was zo duidelijk en zo grondig vast gelegd, maar helaas met een extra periode van stress en verdriet om het uitgevoerd te krijgen. Is wel 5 jaar geleden, er is nu al iets meer ruimte in de wet.

Sabri, dat zal zeker meespelen, daarom is het ook goed als er eerst een periode van bezinning komt en even aan te kijken hoe ze hersteld.

Maar alles alvast vastleggen is nooit verkeerd, je hoeft het pas in gang te zetten als het echt duidelijk is en dan nog kan ten alle tijde uit de procedure worden gestapt.

**Geplaatst**: 01-02-24 14:34

Geplaatst: 01-02-24 14:34

Sabri schreef:
Er is ook een verschil met iets 'roepen' en het daadwerkelijk ondergaan en het dan alsnog willen. Een hoop mensen die riepen voor mij hoeft het leven niet meer 'als' blijken als dat gebeurd die grens toch weer op te schuiven veelal.
En daarnaast geeft een beroerte vaak ook een impact op je emoties/gedachtes en de persoonlijkheid kan ook echt veranderen. Inzicht kan ook verminderen. Motivatie speelt ook zeker ook een grote rol in herstel.

Klopt. Mijn vader riep het ook maar toen het concreet werd wilde hij toch blijven leven. De wil om te leven is best sterk.

**Geplaatst**: 01-02-24 14:57

Geplaatst: 01-02-24 14:57

Suzanne F. schreef:
Sabri schreef:
Er is ook een verschil met iets 'roepen' en het daadwerkelijk ondergaan en het dan alsnog willen. Een hoop mensen die riepen voor mij hoeft het leven niet meer 'als' blijken als dat gebeurd die grens toch weer op te schuiven veelal.
En daarnaast geeft een beroerte vaak ook een impact op je emoties/gedachtes en de persoonlijkheid kan ook echt veranderen. Inzicht kan ook verminderen. Motivatie speelt ook zeker ook een grote rol in herstel.

Klopt. Mijn vader riep het ook maar toen het concreet werd wilde hij toch blijven leven. De wil om te leven is best sterk.

Je mag het altijd bijstellen, maar als iemand om iets wat in de ogen van een ander simpel is niet verder wil moet dat ook gerespecteerd worden. En niet nog maanden duren voordat er eens een besluit is genomen. De periode van rust en bezinning moet zeker niet te lang duren. En wat spoedig of volledig of voldoende herstel is, is aan degene die het betreft, niet aan een buitenstaander. En als iemand wel gelukkig kan zijn met 7*24 verlamd in bed liggen, dan is het natuurlijk ook goed, maar degene die niet in de rolstoel wil moet ook gehoord worden.

Ik vind het dus netjes dat de TS en de familie met de oma in gesprek gaan en alles op papier zetten. Het is niet gemakkelijk.

Laatst bijgewerkt door germie op 01-02-24 15:08, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-02-24 15:02

Geplaatst: 01-02-24 15:02

Het lastige met dit is, er is eigenlijk niet te zeggen hoeveel en hoe snel je kunt herstellen, iemand die ik ken heeft het gehad, zijn arm en been deden helemaal niks meer, na een paar weken kan hij nu alweer wat vastpakken met zijn hand en zijn arm optillen en ook in zijn been zit vooruitgang. Hij is wel wat jonger waardoor herstel mogelijk makkelijker verloopt. Maar aan het begin was ook niet te zeggen of hij halfzijdig verlamd zou blijven.

Veel sterkte met de situatie

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 16:37

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 16:37

De prognose is nu
Ze kan mogelijk iets beter praten en zal iets meer energie hebben verder niets van verbetering

Maar de positieve verhalen doen mij wel goed, als ze beter verstaanbaar zou zijn kan ze in ieder geval goed vertellen wat ze wel en niet wil.
Nu zijn het woorden en korte zinnen

**Geplaatst**: 01-02-24 17:30

Geplaatst: 01-02-24 17:30

Wat verdrietig om te lezen, niet alleen voor je oma, maar ook voor jullie.
Geen persoonlijke ervaring met euthanasie, maar weet van anderen dit dit vaak geen makkelijk traject is. Misschien dat haar eigen huisarts ook iets kan betekenen/meedenken?

Als ik het goed begrijp, staat ze nog vrij aan het begin van haar revalidatieproces. Revalideren is zwaar, maar duurt ook best lang (gemiddeld een half jaar uit mijn hoofd). Misschien zit ze er over een half jaar wel anders bij, en overtreft ze zelfs de verwachtingen en zou ze zich thuis met enige ondersteuning best kunnen redden. Het lastige is, dat het revalideren zich slecht laat voorspellen, en het is begrijpelijk in haar situatie dat ze daar niet op wilt wachten.

Ten slotte, Palliatieve Zorg Nederland heeft in samenwerking met KWF een kaartspel ontwikkeld die handvaten kunnen bieden voor het aangaan van het gesprek over het leven, maar ook de dood. Je kunt het spel downloaden of gratis aanvragen. https://kiezenendelen.nu/ Misschien voor nu ze nog niet goed volzinnen kan spreken nog niet handig, maar zoals ik al eerder schreef, gaat dit nog verbeteren bij revalidatie.

**Geplaatst**: 01-02-24 20:17

Geplaatst: 01-02-24 20:17

Hoi TS,

Als ik het goed begrijp, wordt het revalidatietraject niet aanbevolen door het ziekenhuis? Wat vindt jouw oma daar zelf van?
Het grootste herstel vindt doorgaans plaats in de eerste 3 maanden, waar de meeste vooruitgang wordt geboekt, maar het kan zich voortzetten tot wel 1 jaar, dit is dan wel meer een geleidelijke vooruitgang.
Een intensief revalidatietraject biedt samenwerking met verschillende disciplines zoals logopedie, fysiotherapie, ergotherapie en psychologie. Dit zorgt voor een algehele aanpak waarmee de kans op een zo optimaal mogelijk herstel wordt gemaximaliseerd.

Anderzijds is het ook begrijpelijk dat jouw oma zich zo voelt, het is echt niet niks en je bent in één klap je autonomie kwijt. Veel sterkte voor jullie allemaal! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-24 19:31

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-24 19:31

Ik ben gisteravond bij Oma geweest en ze kon al wat beter praten
(Wel schakeld ze zeer snel van onderwerp maar ik kan haar volgen)

Ze zei opa helpt mij niet wil je vragen of hij me helpt hij staat daar maar (mijn opa is 8 jaar geleden overleden)

Mijn oma moest verschoond worden en dat koste veel energie, erna was ze wat warrig

Vanmiddag had ik goede hoop
Ik kwam aan en ze zat in de rolstoel (hier moet ze 2 x 2 uur in)
Wat een naar gezicht, ze hing helemaal naar rechts.
Ze zei meteen, ik zit hier uren dit is geen leven ik wil dit niet

Ze gaf aan heel moe te zijn en naar bed te willen (ik heb direct de verpleging gevraagd) dat duurde nog 30 min dus heb ik haar hoofd vastgehouden maar ze bleef aangeven ik wil dit niet je moet opa vragen me te helpen

Dit heeft mijn hart echt gebroken

We hopen dat er snel plek is in een verzorginstehuis dan kunnen we vaker en langer bij haar zijn

**Geplaatst**: 04-02-24 22:16

Geplaatst: 04-02-24 22:16

Fira schreef:
Hoi TS,

Als ik het goed begrijp, wordt het revalidatietraject niet aanbevolen door het ziekenhuis? Wat vindt jouw oma daar zelf van?
Het grootste herstel vindt doorgaans plaats in de eerste 3 maanden, waar de meeste vooruitgang wordt geboekt, maar het kan zich voortzetten tot wel 1 jaar, dit is dan wel meer een geleidelijke vooruitgang.
Een intensief revalidatietraject biedt samenwerking met verschillende disciplines zoals logopedie, fysiotherapie, ergotherapie en psychologie. Dit zorgt voor een algehele aanpak waarmee de kans op een zo optimaal mogelijk herstel wordt gemaximaliseerd.

Anderzijds is het ook begrijpelijk dat jouw oma zich zo voelt, het is echt niet niks en je bent in één klap je autonomie kwijt. Veel sterkte voor jullie allemaal!

De vraag is natuurlijk of iemand 3 maanden het wil proberen. Ik zou dat als mij zoiets overkomt niet willen. Mijn leven is dan voltooid, dus tijd om te gaan. En een jaar leven weggooien en hopen op waarschijnlijk niet eens 100% herstel, tja, dat vind ik zeker iets waar ik niet meer aan zou willen beginnen.
Je hebt het over optimaal mogelijk herstel en maximaliseren. Dat is dus niet eens 100% herstel. Ik zou dat enorm belangrijk vinden, gegarandeerd 100% herstel binnen maximaal 6 weken, dat zou mijn norm zijn bij zoiets. Zeker als je al wat ouder bent, verloren tijd krijg je nooit terug.

Wat ik hier ook mee wil zeggen is dat anderen vaak snel oordelen over dat je iets moet proberen. Dat je het maar moet aanzien, dat je moet hopen dat revalidatie werkt. Maar garanties zijn er niet. In mijn ogen moet je respecteren en accepteren als iemand daar gewoon geen zin meer in heeft. En dan moet je ook z.s.m. in het werk stellen dat het lijden voor de persoon beeindigd wordt, daar moet je geen weken of maanden meer over gaan bakkeleien. Dat is hard voor omstanders misschien, maar het is zeer gemeen naar de betroffene om iets uit te stellen terwijl die er klaar meer is.

Wat ik hier lees van de TS is absoluut niet leuk, maar het gaat wel om een vrouw die weet wat ze absoluut niet wil. En ik vind dat die vrouw dus wel gehoord moet worden. De TS lijkt dat te begrijpen, hoe zwaar het ook is. Verschoond moeten worden, scheef hangen, zelf aangeven dat je iets niet wilt. Wat heb ik een medelijden met die vrouw en met de ts dat die dit moet aanzien. Ik hoop echt dat die oma gehoord wordt. En dat ze het niet afdoen als 'warrig en kan niet meer beslissen'. Het klinkt echt heel zwaar en heel vervelend voor zowel de ts als haar oma. Echt heel veel sterkte beiden.

**Geplaatst**: 04-02-24 23:35

Geplaatst: 04-02-24 23:35

Maar Germie, TS haar Oma zegt hulp te willen. Dit vertaald ze naar de hallucinatie van haar beleving namelijk dat overleden( maar voor haar de nog levende) opa moet helpen. Het zou wat anders zijn als ze steeds zegt en herhaald dat ze niet meer geholpen wil en voor haar dood wil. En het scheef zitten merkt ze waarschijnlijk zelf niet(neglect bv), dit is ook tgv de infarct en de verpleging doet dit vermoedelijk ook om te verbeteren of tegen bv doorliggen.
Mijn eigen oma kon eerst ook niet praten en haar arm niet bewegen maar dit is ook allemaal destijds weer bijgetrokken.

**Geplaatst**: 04-02-24 23:40

Geplaatst: 04-02-24 23:40

Mijn oma heeft ook een CVA gehad en is gedotterd. Daarna naar revalidatie en daar verbeterde ze langzaam fysiek. Echter kickte de dementie keihard in.
Mijn ietwat forse, gezellig oma met haar rode lippenstift (die altijd afgaf) en haar schuine grapjes (waar ze zelf keihard om lachte) is nu een schim van zichzelf die ons niet meer herkent. Ze zeurt om alles, niks smaakt nog, niemand komt nog, ze woont er verschrikkelijk en niks is goed. Ze kan niks meer zelf en geniet nergens meer van.
Het is vreselijk om dit te zien, maar erger vind ik dat ze mijn moeder zo op haar ziel trapt met haar gedrag. Oma krijgt niet meer mee wat er gebeurt en wat ze aanricht..maar mam wel.
Ik kom alleen nog op haar verjaardag, de rest skip ik. Puur om mijn prachtige herinneringen aan haar levend te houden in mijn hoofd en niet het skelet te zien wat ze nu helaas is. Ze is hartstikke ziek (maagkanker) maar niemand (van die kant van de fam) komt op het idee dat ze misschien niet een hele hoge kwaliteit van leven meer heeft, maar oma dood is geen optie. Ik kan het niet aanzien en heb afstand genomen.

Ik werk overigens geregeld ook met mensen met een CVA en die eerste 3 maanden zijn goud qua revalidatie. Hierin kan 100% van de functies teruggekregen worden door oefenen oefenen oefenen (wel activiteiten oefenen die nodig zijn in het dagelijks leven). De 3 maanden daarna krijg je ook nog veel terug maar tis echt afhankelijk ook waar de laesie zit.