Hé mensen, wat is het hier dood... Zijn we met z'n allen normaal geworden of zo?
Ik wil even heel dringend ergens over praten. Ik heb echt zo'n last van 'drempelvrees'. Kijk, sociale dingen gaan me nog redelijk af. Ik raak niet in paniek van twintig mensen om me heen, en ik sla ook geen pleefiguur als ik een triviaal gesprek met iemand moet voeren. Maar ik kom de deur gewoon nauwelijks uit.
Elke keer neem ik me voor om ergens heen te gaan, omdat dat me leuk lijkt. En elke keer ga ik niet omdat ik er vlak van tevoren zó tegenop zie.... Als ik dan wél ga, dan moet ik mezelf echt dwingen. Ik zit niet met de spanning van "joepie, ik ga naar dit-en-dat". Terwijl ik weet dat ik het bij dit-en-dat waarschijnlijk heel erg naar mijn zin zal hebben. Het is ook niet dat ik pleinvrees heb: ik durf prima de straat op, waar en wanneer dan ook. Alleen uit mijn stoel komen en ergens naartoe gaan...
Ik heb dat altijd al, maar de laatste tijd wordt het niet minder. Zo heb ik onlangs al heel wat concerten laten schieten. Zelfs paardrijden is er al twee maanden niet van gekomen. Ik had iets aan mijn schouder waardoor ik niet kon rijden, maar pas gisteren heb ik me weer voor een nieuw lesje opgegeven (terwijl het dus allang weer kon). Vanavond is hier vlakbij in Utrecht Smartlappenfestival. Een week geleden had ik enorm zin; nu zoek ik naar een excuus om thuis te blijven (voetbal kijken of zo).
Herkennen jullie dat nou ook?