Ach, wat is normaal. Dat zijn gemiddelden. Die er alleen zijn als er ook veel grotere baby's en veel kleinere baby's zijn

Als je een baby baart die al 5kg bij de geboorte weegt, of 2500gr, dat is nogal een verschil.

Cynthia; 'als hij niets heeft' dat weet e dus niet. Hij zal 'iets hebben', hij huilt niet voor de lol, hij heeft je nodig.
Je aanwezigheid, je kroeltjes of je geborgenheid geef hem dat. Ga naast hem liggen leg je hand op z'n buik of kroel hem in z'n nek en kijk of ie dan rustig wordt.
De mijne deed het het best als we een knuffel over z'n ogen legden ( ) en z'n buikje aaiden. Steeds met langere tussenpozen aaien en dan viel ie langzaam in slaap.
Maar echt, het gaat ook weer over en dan heb je weer andere problemen

Ts: je moet je niet verdedigen hoor. Elk kind is anders. Al die grafieken zijn allemaal berekend op gemiddelde.
Dus wat is normaal???

Je zal zelf wat moeten uitproberen wat je zoontje graag heeft en wat werkt voor beide.
Als ik deed wat verootje doet en goed werkt bij haar zoontje, dan werd het alleen maar erger.

Eerlijk gezegd vind ik het niet kunnen dat de familieleden wel commentaar hebben op hoe jij het doet maar ze het niet zelf willen overnemen en dan met name je man. Het is ook zijn kind en hij zou in mijn ogen net zo goed de zorg op zich moeten nemen al is het 's avonds en 's nachts 50/50 zodat je ook bij kan tanken juist omdat het zo intensief is om een (jonge) kind te hebben.

Heb je ook een keer tegen hem gezegd dat je hiermee zit en zo ja wat is zijn reactie hierop?

Hier precies zo dromertje2, bij mijn oudste werkte dat niet maar ik kan me ook goed voorstellen dat het bij andere kinderen juist wel werkt.
Ik denk dat je naar het kind en de ouders of in dit geval naar de moeder moet kijken om te zien wat het beste werkt voor beiden.

Ik denk dat het niet de baby is die zijn zin wil doordrijven, maar de rest van de familie die zich ermee bemoeit. En dan is het ineens een ander verhaal.
Dus zoals C_arola ook zegt; heb je het al eens uitgebreid met je man besproken?

Ik voel mij hier toch wel enigszins aangesproken en neem het je zeker kwalijk dat je zegt dat je het aan kindermishandeling vindt grenzen. Waar haal je het lef vandaan om zoiets te zeggen.
Alles is inderdaad een fase, maar veel dingen kun je toch ook wel sturen hoor. En als mijn kind ineens besluit om midden in de nacht te gaan krijsen, terwijl er niks aan de hand is. Is getroost, gecheckt op alles en het is nog niet genoeg, dan trek ik een grens. Ik ben tenslotte ouder en ik moet ook grenzen aangeven.
Mijn kind komt echt niks tekort, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken. Maar dat jij dan durft te zeggen dat dit grenst aan kindermishandeling vind ik ronduit absurd. Ik veroordeel jouw manier van opvoeden ook niet dame.

Hoe weet je zeker dat er niks aan de hand is dan?
Ik veroordeel niemand maar ik ben benieuwd hoe je dan alles checkt.

Ik heb m getroost, luier gecheckt, met m gaan zitten om te knuffelen (fles kreeg hij niet meer). Meee wil een kind vaak niet en meer kon ik ook niet bedenken.
Ik had graag met m op mijn bed gaan liggen, maar hij tijgerde al alle kanten op en de kans dat ik in slaap viel en hij van het bed zou vallen, was veel te groot.

Is dit niet de fase van verlatingsangst?

Ben het al weer bijna vergeten (2 en 5), maar het is pittig.

Ik geloof niet in baby's die hun zin doordrijven. Wel in baby's die een behoefte hebben. Je verwent hem niet en het gaat weer over. Het belangrijkste is voorspelbaar zijn, altijd hetzelfde doen.

Bij de eerste hielp het om naast het bedje te zitten en dit elke keer uit te bouwen tot ik boven alleen nog wat aanrommelde tot ze sliep. Bij de tweede hielp het als ze bij mij op bed in slaap mocht vallen tot ze sliep en dan wegleggen. En elke keer eerder wegleggen, dus als ze loom werd al naar haar eigen bedje.

Nu de jongste twee is ben ik wat strikter en mag ze best even vijf minuutjes huilen. Maar haar kan ik ook al dingen uitleggen.....

Ze moeten zelf leren in slaap te vallen. Dat kan hij helemaal nog niet. Dus zou ik met tussenstapjes zoals hierboven gaan werken. Vooral omdat het ook voor jou dan handelbaar blijft

Nou nou, wie de schoen past trekke hem aan hoor beetje rustiger mag ook wel.

Ik vind een kind laten krijsen ondanks dat jezelf vind dat er niks aan de hand is, niet normaal.
want wie bepaalt dat? Wat is de norm? Jij kan dat vinden, je kind misschien niet, ook al lijkt het iets kleins. Je kind moet ook nog leren relativeren, maar dat komt pas later.

Maar als jij vind dat dat kan, prima toch. Doe jij het op jouw manier, voed ik mijn kind op op mijn manier, dame

Gaan we hier niet ieders opvoeding bekritiseren en mishandeling noemen omdat je het anders doet?

Is het mogelijk om eerder beginnen met naar bed brengen? Dat hij wellicht al te moe/te geprikkeld is om te gaan slapen?

Er is een boek, droombaby of zo heet het geloof ik, daar heb ik goede dingen over gehoord.

Met mijn zoontje tot ongeveer 18 maanden een uur a twee uur steeds bezig geweest om hem in slaap te krijgen. Het is inderdaad heel vermoeiend maar zoals eerder aangegeven leg je erbij neer dan is het uiteindelijk makkelijker.

Qua niet zelf kunnen spelen met 9 maanden is dat heel normaal.

Is het misschien mogelijk hem twee of drie dagen/ochtenden naar een gastouder te brengen als jijmoet werken? Dan kan jij je werk gewoon doen en mentaal even opladen.

Ts, het is ook wel heel gezellig, mama die vijf uur per dag met je bezig is. Zou ik ook wakker voor blijven. Wat je doet wanneer je bij hem zit weet ik niet. Het vaste ritme dat je aanhoud is prima. Leg hem eens gewoon in bed, aai over de bol ,vertellen dat hij gaat slapen en weg lopen. Na vijf minuten, dan zal hij wel weer huilen en rechtop zitten, naar hem toe gaan en neerleggen, aai over de bol en weer weg(zonder iets te zeggen). Dit kan uren doorgaan maar geeft waarschijnlijk na korte periode resultaat. Hij merkt dat je wel komt maar niet tegen hem praat, niets geeft en weer weg gaat. Vooral niet praten en uit bed pakken en knuffelen buiten bed. Geruststellen door die aai over de bol, instoppen en wegwezen.

Zoek iets wat bij je past ts. Zoals bigone beschrijft kan ik niet over mijn hart verkrijgen.

Zoek iets wat bij je past, wat je vol kan houden en verwacht niet direct resultaat.

Maar echt, leg je neer bij de tijd die je er in investeert. Zo is het nou eenmaal.. kans op verbetering is er maar anders.. sja.. het is tijdelijk.

Dat jij niet meer kon bedenken wil nog niet zeggen dat er niet meer aan de hand is of kan zijn.

Zucht...kijk jij ff lekker naar jezelf en houd je mond over mij

Kimbers, waarom niet?? Ik ben geen monstermoeder of zo geweest vroeger en heb gelukkig drie kids die gewoon sliepen na de eerste weken. Ts heeft te maken met een kind wat(ondanks dat mensen zeggen dat het niet kan) gewoon teveel aandacht+ dus prikkels krijgt. Kind kan niet eens in slaap vallen en dan bemoeit de omgeving zich er ook nog mee, vind haar man dat het kind niet mag huilen en ts is de pineut door naast haar werk vijf uur per dag bezig is om een kind in slaap te krijgen. Dan moet er iets gebeuren en wanneer hij verder gezond is dan maar even een paar avonden gedonder in de tent. Klinkt hard maar ook het kind is van de huidige situatie zeker de dupe, net als ts. Kind hoeft ook niet over de rooie te gaan maar proberen duidelijker te zijn en tegelijkertijd zo min mogelijk aandacht te geven maar er wel zijn op de achtergrond kan misschien wel eens de oplossing zijn.

Mijn oplossing was een casette recorder

Toen ze heel klein waren zette ik altijd een muziekdoosje aan en soms nog een keertje.
Maar mijn middelste dochter had ook moeite om in slaap te komen(net als ik zelf trouwens) dus bij haar ben ik begonnen met een casette recorder met in het begin simpele muziek, later kinderliedjes en nog weer later Samson en Gert liedjes.
Of vertelverhaaltjes waar ze naar konden luisteren.

Door te luisteren komen ze tot rust en is het ook niet ineens stil om hun heen.

Hier 3 goed slapende kinderen gehad

Omdat ik dat gewoon niet kan bigone Ik neem mijn kind gewoon bij me omdat ik anders net zo hard ga meehuilen.

Dat het voor jou heeft gewerkt is heel fijn natuurlijk en je hebt mij niet horen zeggen dat je een monstermoeder bent.

Voor mensen die geintreseerd zijn wat huilen zonder reactie doet bij de hersenen (en niet eenmalig maar stelselmalig zoals een huilkwartiertje) lees het boek 'why love matters" eens van Sue gerhard. Een eyeopener en imo zou het verplichte kost moeten zijn voor een ieder die met kinderen werkt. Het hele boek wordt onderbouwd door wetenschappelijk onderzoek, geen zweef of zen boek maar duidelijk en reeel

Het is een oude theroie die je hier beschrijft.. Inmiddels is gebleken dat kinderen onder het jaar puur behoefte gericht zijn en geen spelletjes spelen.. Wat ze wel in die leeftijd krijgen is het besef dat mama/papa weg gaan.. En dat is extreem angstig voor zo'n hummel wat 100% afhankelijk is van zijn omgeving, want hij kan verder helemaal niks. Wat je dan feitelijk zegt is huil maar, mama/papa bepalen of dat terecht is. Maar het kleintje ervaart de angst en ik vond het bovendien zo onnatuurlijk om dochter het zelf op te laten lossen.. Elke zoogdier blijt dicht bij zijn moeder de eeste tijd maar wij mensen hebben bedacht dat zo'n wurm maar alleen moet liggen..

Dochter is nu 2 en slaapt nu een jaar bij ons in bed, ze mag zelf aangeven wanneer ze eraan toe is om weer naar haar eigen bed te gaan. Ik vind dat, als haar moeder zijnde, het mijn taak is om haar de geborgenheid te geven die ze nodig heeft..
De laatste nachten kruipt mijn mormel snachts bijna in me, heeft ze nooit eerder zo gedaan maar ze zoekt me steeds op in bed en komt dan dicht tegen mij aanliggen. Huilt verder niet want mama is er dus ze hoeft niet te huilen
Waarom ze het nu zo doet geen idee, maar ze zal er echt een reden voor hebben dus laat ik haar. Ik denk dat ze daar zelfvertrouwen van krijgen en een enorm vertrouwen in ons omdat we er altijd voor haar zijn.

Denk dat je dat andersom ook kan stellen.
Die van mij is nu 2 jaar, heeftnnog nooit een nacht bij ons geslapen, zelfs niet in de kamer. Hebben hem ook niet laten huilen maar ook nooit uit bed genomen om te troosten. Wel knuffelen, troosten, muziekje, en derg en vind toch ook dat hij veel zelfvertrouwen heeft en vertrouwen in ons heeft. Zo veel vertrouwen dat hij graag naar zijn eigen bed gaat.

Dus de ebe manier maakt niet dat een andere manier ook niet hetzelfde effect heeft. Andere weg, zelfde resultaat.

Leuk hoor dat niet laten huilen, maar hoe doe je dat als broer / zus ook aandacht nodig heeft? Gevallen, naar de wc, etc.? Of je staat met je hoofd net vol shampoo onder de douche?

Trouwens ik merk dat dit soort vragen zich meestal met een eerste kind voordoen. Bij meerdere kinderen heb je hier meestal geen tijd voor en leert de baby gemakkelijker om zijn/haar behoeftes even uit te stellen

Jeetje TS, dat moet echt slopend zijn. En dan je familie die vindt dat jij het maar moet opknappen. Van je ouders, a la, niet hun kind, maar van mij zou mijn man toch mooi de helft van de slaapdiensten op zich mogen nemen hoor. Ik zou hem vragen of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was als ik een college kreeg over hoe ik wel of niet een kind in slaap moet krijgen terwijl hij het zelf niet wil doen

Verder wil ik je vragen om toch goed op jezelf te blijven letten. Als het dan op de vervelende manier moet, ja jammer dan. Een oververmoeide moeder heeft je kind ook niks aan, straks raak je zodanig in zombie-modus dat er gevaarlijke situaties ontstaan (in de auto met je kind, op de trap...)
Dat zou ik echt niet willen riskeren. Heel leuk wat onderzoek allemaal voor schokkends uitwijst maar als het niet gaat, dan gaat het niet.

Over dat gewicht, ZL is 15 weken en ongeveer 10 kilo. Ieder kind is anders.

Hele andere vraag maar hoe huilt je kind? Mijn zoon ligt ook wel eens te 'huilen' als hij in slaapt, dan is hij niet overstuur maar gewoon een beetje aan het rommelen. Als ik niet op let is hij zo moe dat hij gaat huilen omdat het slapen niet meer lukt, dan blijf ik wel bij hem tot hij in slaapt.

Wat ik bedoel te zeggen: als je van je kind weet dat hij even moet huilen/brabbelen/rommelen voordat hij slaapt, dan is dat misschien makkelijker uit te leggen aan je familie. Misschien een keer geluidsopname van maken?

een goede post hier boven , heeft je kindje reflux of andere verborgen klachten....
Het cb hielp mij ook niet ...de huisarts wel, dochter had een verborgen reflux en lactose intollerant.... dat verklaarde het inslaap probleem. En mijn zoontje heeft dus een gluten allergie waar hij verekte veel last van had door de brinta en ook nog eens lactose intollerant....En dus niets reflux!.
Vanaf het moment dat we wisten wat er tegen te doen....sliepen ze als doornroosje. Echt hele nachten van 7 tot 7.
( zijn er spaningen, dat voelt zo een kleintje ook aan)