Ik blijf de sportdiscussie heel moeilijk vinden en heb de oplossing ook niet klaarliggen. Natuurlijk begrijp ik dat er bepaalde voor- en nadelen bij komen die niet eerlijk zijn tegenover de andere sporters. Anderzijds zijn topsporters wel een apart soort ( ) en kan ik me voorstellen dat je, zelfs na transitie, die drive hebt om de beste te zijn. Ik hoop enorm dat er een passende oplossing komt in de toekomst en ik hoop vooral dat alle atleten een plekje krijgen waar ze gelukkig zijn en passen.
Wat betreft mijn tietenhakeoperatie:
Ik voel me een beetje raar. Sowieso al, want ik ben weer in mijn ouderlijk huis op het Drentse platteland. Mijn Boktlocatie spreekt nog wat anders, maar dat komt omdat ik de realiteit dat ik weer terug ben verhuisd nog even niet aankan. Tegen vrienden vergeleek ik het al met dat gevoel dat je hebt tijdens een projectweek op school. Je zit tot laat in een klaslokaal te zweten terwijl de rotzooi zich opstapelt om je heen en terwijl je naar huis fietst snak je al naar de voeten omhoog en slechte TV. Vervolgens kom je de volgende ochtend het lokaal weer in en merk je dat alle 'rust' verdwenen is en dat je weer dezelfde draad oppakt.
Voeg daar nog '9 augustus gaan de dames er af' aan toe en dan is de emotionele cocktail klaar om te worden geserveerd. Natuurlijk kijk ik er enorm naar uit. Ik verlang nu al naar een tattoo op m'n borstkas, van die hemden met grote armgaten waar je armoerwoud uit steekt en ZWEMMEN! Aan de andere kant voelt het ook raar. Alsof ik met de verhuisdozen de spullen inpak van een oudoom die ik eigenlijk niet echt persoonlijk ken, maar waar ik wel veel verhalen over ken.
Maar goed: ik erger me de laatste tijd zo dood aan de rand van m'n binder die opvalt en de 'uniboob' die ik zo nu en dan heb dat ik er dus vooral enorm naar uit kijk. De voorgevel is best wel niet heel erg klein en zelfs geplet is het nog een Vaalserberg op m'n borstkas.