Bokt.nl

Kimmiee_D schreef:

Heel herkenbaar. Ik loop sinds 11 maart overspannen thuis. Nou heb ik wel met verzuim persoon afgesproken dat ik als ik goeie dagen heb ook naar mijn ponys mag en kan. Zij zei: zolang het je herstel niet in de weg zit mag je het doen.

Misschien heb je iets aan die zin.

Majabeestje schreef:

Probeer het juist als 'uitproberen' te zien. Lukt het je de gewone dingen weer te doen, inclusief paard, dan kan je dan kijken of je weer kan werken. Een werkgever heeft niks aan iemand die over zijn grenzen gaat en daarom vervolgens nog veel langer thuis zit.

MissToseland schreef:

Even met de bedrijfsarts overleggen?

Toen ik overspannen was móest ik van mijn bedrijfsarts zelfs naar mijn paard, dat was de beste therapie zei hij.

Met Pfeiffer misschien wel anders, maar ontspanning is ook goed voor je herstel

verootjoo schreef:

Daar zijn gewoon regels voor
En de regel is dat je geen dingen mag doen die je herstel in de weg staan en je je best moet doen om je herstel te bevorderen.
Bij zoiets als Pfeiffer kan ik me heel goed voorstellen dat alleen in bed liggen niet echt bevorderlijk werkt, maar als je zoveel buiten je werkt doet dat je je opbouw niet meer aankan ook niet.
Je zult dus een balans moeten vinden

bigone schreef:

Hangt er helemaal van af waarom je in de ziektewet zit, met een hernia ga je niet de tuin omspitten, bij overspannenheid misschien juist wel. Ik vind het normaal dat je gewoon naar je paard gaat maar een halve dag op wedstrijd met alle inspanningen die er bij horen?? Eigenlijk niet want je geeft aan geen lichamelijk zwaar werk te doen dus eigenlijk kun je, wanneer je op wedstrijd gaat zeker ook vijf halve dagen werken.

x_Jeanine_x schreef:

Lastige situatie.
Doet mij denken aan 2 jaar geleden dat ik met een gebroken rug thuis kwam te zitten. Ik moest veel rusten en plat, maar toch ook wel weer steeds iets langer bezig zijn, wat lopen en ondernemen na wat mijn lijf aan kon. Eerst lopend naar de supermarkt, met mijn schoonouders rondje in de auto. Vervolgens eventjes ergens een broodje eten buiten de deur voor het opbouwen en anders komen er 6 muren op je af.
Nadat ik bijna 3 maanden thuis zat en eigenlijk alles goed was, breuk was mooi stabiel en mocht bijna weer gaan werken, ben ik een dagje naar de dierentuin geweest met korset, alleen schoot dit bij mijn collega's in het verkeerde keelgat. Ben open geweest op social media wat ik achteraf niet had moeten doen. Was een hele wijze les. Door dit voorval ook te vroeg begonnen met werken en daardoor veel last blijven houden. Geen arbo arts aan te pas gekomen.

Luister goed naar wat je lijf je zelf aangeeft

Ocean_Child schreef:

Tenzij je extreem zwaar lichamelijk werk hebt, zou ik het als werkgever niet accepteren dat je wel vindt dat je kan paardrijden en shoppen, maar niet kan werken. Zou ik er achter komen dat een werknemer op deze manier met zijn/haar door mij betaalde (!) ziektedagen omgaat, zou diegene heel snel een andere baan kunnen gaan zoeken...

Ocean_Child schreef:

Ik zou willen dat als je voelt dat je voldoende energie hebt om te gaan paardrijden en shoppen, je deze eerst zou gebruiken voor je werk. Waar ik je dus voor betaal. Dus eerst zorgen dat je weer vaker kan werken, daarna pas je energie steken in je hobby..

Cayenne schreef:

Ik zit ook al even thuis wegens 'ziekte'. Hoewel dat een wat vage beschrijving is, want ik heb een meervoudige slaapstoornis, een burnout (door de slaapstoornis en overwerkt raken) en daardoor een depressie en PTSS dat nog niet goed wat verwerkt. Ook oude klachten van vroeger spelen weer op door het gebrek aan slaap.
Kortom, je ziet weinig aan mij, maar ik voel me een oud wrak van 90+ jaar oud en zo is het met mijn energie ook gesteld.

Ik wil graag heel veel dingen (zou het liefst gisteren alweer aan het werk zijn gegaan want ik mis het verschrikkelijk) maar dat gaat gewoon echt niet. Het is me ook door iedereen die er over gaat afgeraden (psychologen, therapeuten, neurologen, bedrijfsartsen etc).
Maar ik vind het heel moeilijk om het schuldgevoel naast me neer te leggen. Soms heb ik een redelijke dag en maak ik een wandeling of voel ik me gewoon iets beter. Dan zit ik meteen met het idee dat ik dan ook wel weer aan het werk zou kunnen. Maar zo simpel is het helaas niet.
Energie voor shoppen of paardrijden etc heb ik niet. Soms ga ik naar een verjaardag voor een paar uurtjes en dan heb ik 2 dagen nodig om bij te komen, om over afspraken voor slaaptherapie nog maar te zwijgen Het kost gewoon enorm veel energie en dat heb ik niet.
Toch krijg ik dat schuldgevoel niet weg. Heel lastig. Ik wil ZO graag weer meedraaien in de maatschappij Dat gevoel van nutteloos zijn helpt niet bepaald mee.

Ontspannen zijn lukt me trouwens ook niet. Soms 5 minuten en dan herken ik het gevoel niet, waardoor ik denk: 'Hee, is dit ontspannen zijn?' en dan schrik ik er zo van dat het gevoel weer weg is

pinkie87 schreef:

oww herkenbaar... ik ben begin januari thuis komen te zitten inverband mijn zwangerschap, mijn werk was veel te zwaar en echt vervangend werk was er niet (denk aan zitten werk en niet tillen en bukken) dus heb toen de knoop door gehakt en voor mij zelf gekozen.

maar jah ik kon best wel lopen enz. alleen redden ik het 4 uur staan niet. toch ging ik rustig met mijn kleine pony een klein blokje om net de sulku (want je zit dan) daarna nam ik wel de rust. maar zo kon ik mijn hond ook nog fijn zijn beweging geven. longeren deed ik ook op mijn goede dagen, gewoon om er even tussen uit te zijn. nu de laatste weken staat alles wel stil. probeer altijd wel 1x op de dag een rondje met de hond te lopen ergens en kom echt nog wel lekker tutten met de paarden.

moet ik dit laten? vind zelf van niet het geeft mijn minder stress en ik kan even rustig ontspannen.
mijn werk heeft er wel anders over gedacht. toen ik thuis kwam te zitten die week had ik ook met vriendin een lunch afgesproken dit heb ik gewoon gezellig gedaan. maar daardoor blijkbaar arboarts mis gelopen en op mijn werk kreeg ik te horen dat ik zoveel mogelijk thuis moet zijn omdat ik ziek gemeld stond. toen goed gesprek gehad met mijn werkgever dat ik niet ziek v en graag wil werken maar hun geen werk voor mijn hebben wat ik vol kan houden. en bedrijfsarts heeft mijn ook toen daarna 100% afgekeurd

voor beter herstel vind ik dat je met mate je hobby moet kunnen doen dit geeft je namelijk minder stress. wel opletten met roddels met collega's enz. wat die kijken er blijkbaar heel anders tegen aan, die denken dat je soms nog hele ronde van 4uur maakt..

turtlelito schreef:

Vanuit werkgever natuurlijk heel begrijpelijk, maar dat is waarschijnlijk niet wat een bedrijfsarts zal adviseren. Die is gericht op herstel wat zich ook op lange(re) termijn 'houdbaar' is. Dat zal niet zo zijn als je al je energie in je werk steekt en de rest van je (normale) leven op een heel laag pitje zet. Juiste de balans is belangrijk. Opbouw in werk en in privé, niet alleen in werk, want dan val je snel weer terug. Maar voor de 'zieke' is het natuurlijk lastig te bepalen waar de grens ligt. Goed overleg is dan natuurlijk het verstandigst. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk weer aan het werk, maar natuurlijk wil je ook niet over een paar weken (/maanden) weer helemaal thuis zitten.