Bokt.nl

JJ4Photoz schreef:

Persoonlijk vind ik dat alles wat bijdraagt aan je herstel, je gewoon zou moeten kunnen doen. Of dat nu paardrijden betreft, op de bank liggen of gewoon even een blokje om.
Ik snap daarbij je dilemma, maar je moet juist je lichamelijke grens opzoeken om te weten waar deze ligt en dan je reïntegratie daar op aanpassen.
Je voelt je waarschijnlijk schuldig omdat het je plezier geeft, maar plezier zorgt ook voor sneller herstel.

candalisa schreef:

Hier helaas ondervonden wat het doorwerken met Pfeiffer oplevert...
Mijn werkgever vond ook dat ik gewoon kon werken omdat je het aan de buitenkant niet kon zien wat resulteerde dat ik op het werk in elkaar stortte. Helaas is het chronisch geworden en heb ik al jaren de diagnose me/cvs...
Zelf besloten om weg te gaan en ander werk te zoeken waar ik ook zwaar over mijn grenzen ging... ik meldde me ziek en mijn werkgever vond dat ik me aanstelde terwijl ik zelf aangaf om evt al ochtenden te gaan werken dus ik moest bij de Arbo arts komen. Deze zei dat ik helemaal NIET moest gaan werken en eerst maar eens even rust en ontspanning moest zoeken ik mocht doen wat ik wilde en aankon en me even geen zorgen om werk moest maken. Dit vond meneer de werkgever helemaal niet ok en vond dat ik niet naar de arts moest luisteren want ja het pakte niet in zijn voordeel uit.

Wel moet ik toegeven dat ik wel degelijk ontzettend moe ben. Sommige dagen gaat het heel goed en kan ik lekker met de paarden bezig zijn terwijl ik andere dagen amper naar de wc kan lopen.
Buiten je werk om moet je ook aan je gestel werken dus hier hoort ook het mentale gebeuren en evt fysiek ook aan mee. Rustig sporten is juist belangrijk on conditie op te bouwen. Als je sommige reacties leest moet je je op sluiten in huis tot je weer fulltime kn werken.

Enige waar ik wel mee eens ben is het feit dat intensief wedstrijd rijden niet hoort bij het “herstel periode”

Nicje87 schreef:

Ik heb persoonlijk wel moeite met mensen die energiek en lachend op het werk komen en zo ook de deur uitgaan maar wel al 3 maanden niet langer als 3x 2 uurtjes per dag in de week kunnen werken en daarbij mog wel activiteiten buiten het werk om hebben. Er komt meer werkdruk op je collegas waarbij ik dan niet het gevoel heb dat diegene dat vervelend vindt.

Bouwd iemand het op op het werk dan heb er ik minder moeite mee als ze ook de activiteiten buiten het werk opbouwen. Kan je voor 50% naar je paard ten opzichte van wat je normaal gaat, dan kan je gemiddeld ook voor 50% werken denk ik dan.

En ja, dit is kort door de bocht en er zijn altijd uitzonderingen afhankelijk van ziekte en werk.

Tancreda4 schreef:

Bizarre verhalen hier. Van die gebroken ribben en er op aan worden gesproken als je bij je paard langs gaat.... Ik doe dat zelfs in een rolstoel. Het is net zo iets als kinderen, ze zijn je alles en moeten elke dag gewoon eten en aandacht. En idd voor de mentale gezondheid. Als ze om zoiets zouden gaan zeiken zou ik echt niet mee eens zijn.

Betreft ts situatie zou ik oppassen. Ik zou ook, ongeacht mijn aandoening, naar mijn paarden gaan (al dan niet dagelijks). Maar enorm trainen anders dan beetje simpel beweging geven, en wedstrijden zou ik not done vinden eigenlijk. Dat gaat met een stapje te ver vind ik. Iig in het geval van lichamelijke ziekte. Geestelijk is het misschien weer wat anders.

Ik heb ooit een collega gehad die overprikkeld was en van het tikken op toetsenbord en licht in de kamer last had en dus thuis zat. Die postte een post op Facebook dat het concert zo gaaf was..... Dat klopt alles behalve vind ik.

Beste is te overleggen ook met werkgever als de arts niet beschikbaar is. Better safe than sorry en scheve gezichten.

Pally schreef:

Ik moest doen waar ik mij goed bij voelde, maar vooral rustig aan doen. Mijn werkgever wilde ook niet dat ik te snel ging opbouwen.
Ik was wel veel en snel moe.
Werk koste mij echt energie, paard daarentegen gaf mij juist energie.

Vjestagirl schreef:

Ik zit momenteel ziek thuis, al vanaf december 100% ziek gemeld. Ik ga 3x per week 4 uurtjes naar mijn werk, waar ik de ene keer wel en de andere keer niet een paar uur het werk van een collega overneem. Ik ben zo iemand die lachend binnen komt en lachend weer naar buiten gaat.

Wat niemand heeft gezien is dat ik me ziek melde toen ik echt niet meer verder kon, en stond te huilen omdat de hagelslag op was.
Wat niemand heeft gezien is dat ik de eerste tijd kapot moe was van boodschappen doen.
Wat niemand ziet is dat ik 's avonds na het werk op de bank zit te huilen omdat ik zo overprikkeld ben dat ik niet meer weet wat ik met mezelf moet.
Niemand heeft iets aan me gezien voordat ik me ziek melde, ondanks dat ik al maanden met klachten rondliep. Niemand ziet nu iets aan me. Niemand gaat ook iets aan me zien.

En dus ook de bedrijfsarts niet, die vond dat ik een maand na mijn ziekmelding al wel weer halve dagen kon gaan werken. Gelukkig heb ik een werkgever die geen druk op me zet, en een psycholoog die me snapt.

TS: wat mij werd aangeraden is langzaamaan mijn leven weer op te bouwen. Dus een paar uurtjes werken, een beetje sporten, een beetje huishouden, een beetje sociaal. En dat geleidelijk aan allemaal op te bouwen. Je leven moet je zien als een plaat die steunt op allerhande pilaren (je werk is een pilaar, je sport is een pilaar, je familie is een pilaar etc). Als je maar 1 pilaar terug opbouwt dan lazer je binnen no time weer naar beneden, want dan komt je plaat scheef te liggen. Bouw alles gelijdelijk aan op, dan is je fundament veel steviger.

olijf schreef:

Daar denk je nu toch ook over na, maar als je "beter" bent kan je daar
ineens niet meer over na denken?
Ik vind het lastig.
Als ik heel eerlijk ben, vindt ik dat als jij nu met jou klachten kan paardrijden
en dan lees ik dat je wedstrijd ruiter bent en aan wedstrijden denkt en
dus geen stap ritjes maakt (dat schrijf je iig niet).
Je idd ook een paar uur zou kunnen werken....
Je schrijft dat je nu 3x 5 uur werkt en niet uitgeput bent.
Ook nu je huishouden op orde houd en boodschappen doet.
Dan zou ik persoonlijk idd eerder die andere twee dagen ook een
paar uur naar mijn werk gaan "om te proberen"
En daarna weer proberen het "echte"paardrijden weer op te pakken....
Is dat zo gek gedacht?
Ook vind ik het een verschil of je even naar stal gaat om je paard
wat beweging te geven (longe of los) en wat te tutten,
heel iets anders als echt trainen wat ik als best intensief beschouw.
Als blijkt dat je werk echt niet lukt op die extra dagen, kan je dat toch gewoon aangeven?
Maar iedereen doet nu of een WG niets om een WN geeft en dat is niet helemaal waar.
Dat het een WG een hoop geld kost als een WN langdurig ziek is is gewoon een feit.

Ik zou het zeker op prijs stellen als mijn WN het iig probeerd en duidelijk inzet toond.
Als het niet lukt prima, maar dan heeft ze het wel geprobeerd.
Zoals ik het tot deze quote hierboven lees, voel je je bezwaard dat je blijkbaar wel kan paardrijden, maar niet werken. Vindt je het fijn als mensen het met je eens zijn en je steunen in je besluiten,
maar als iemand tegengas geeft ga je ineens naar psyche wijzen en ben je het er eigenlijk niet mee eens.


Nogmaals zo heb ik het nu gelezen. Dit is ook mijn persoonlijke mening verder niets.

Hasjam_Poe schreef:

Als je baas het geen probleem vindt zou ik er geen probleem van maken. Overleg met je werkgever. Mocht je iets oplopen tijden het paardrijden, dan moet wel duidelijk zijn, dat dit onderdeel is van je herstel (in verband met doorbetalen).

milou123 schreef:

Janine1990 schreef:

Ik maak inderdaad geen stapritjes, maar zoals je kan lezen ben ik nog lang niet klaar om weer op wedstrijd te gaan. En daarom voel ik me bezwaard. Ik ervaar plezier van het paardrijden, ik leer beetje bij beetje op een ontspannen manier mijn fysieke grenzen kennen en bouw ze uit.
En vraag me tegelijkertijd af of ik dit niet beter op mijn werk zou moeten doen. Terwijl ik de (met name financiële) risico's van te veel werken voor mijn werkgever maar wat goed weet.

En dít is precies waar het om gaat. Je grenzen leren kennen. En daarvoor heb je juist dit soort activiteiten nodig. Daarvoor laten ze je in revalidaties ook sporten, omdat een fysiek gezond lichaam helpt voor hersten, alle hormonen en dingen die je aanmaakt helpt voor herstel én omdat je fysiek (en zelfs mentaal!) je grenzen leert herkennen. En dat is echt van onschatbare waarde en zó ontzettend belangrijk in een herstelproces.

olijf schreef:

Ik lees alleen maar Ervaringsdeskundige verhalen van Werknemers dus nooit de kant van de werkgever.
Dat jou fouten veel geld kunnen kosten, schrijf je ook nu pas.
Maar je geeft imo nergens duidelijk aan dat je dus echt niet meer kan werken dan die 3x 5 uur.
Zeg dat dan gewoon! Dan is dat duidelijk.
Je komt nu op mij over als iemand die van haar schuld gevoel af wil, en ze zeggen toch altijd waar rook is ,is vuur....
Als je echt niet meer kan werken dan die 3x5 uur, snap ik je schuldgevoel niet...
Dan doe je toch wat je kan?
Als ik ziek ben , ben ik niet bezig met wat een ander daarvan vindt.
Als ik daar weer over na kan denken ga ik weer aan het werk.
Maar dat is mijn persoonlijke situatie, en zo spreekt iedereen hier over zijn persoonlijke situatie, aangezien niemand bij een ander in zijn hoofd kan kijken (gelukkig niet).
Ik vond het alleen apart dat de WG die hier reageren meteen aangevallen worden omdat ze graag willen dat hun personeel komt werken.... Misschien moet je je ook eens verplaatsen in die positie?
Trouwens niet persoonlijk naar jou hoor TS. Je doet alles zoals het zou moeten zoals ik het lees.

luuntje schreef:

Janine heb je wel met je huisarts hierover gesproken?
Nu de arbo-arts er niet is voor je kan de huisarts misschien tips geven.

olijf schreef:

Dat die arts geen tijd heeft, is idd niet jou probleem.
Ik zou denk ik in jou geval, gewoon doen wat je nu doet en kijken of dat goed gaat (blijft gaan)en dan met hem overleggen.
Als je WG zou willen dat je eerder meer ging doen, had hij wel sneller een arts geregeld.

Denk dat de WG hier in het topic, ook meer gevallen meegemaakt hebben/ meemaken van WN die het iets minder nauw nemen,waardoor ze zich misschien beetje genaait voelen.
En eerlijk als ik de (jongere) generatie zie, niet allemaal, maar we kennen ze allemaal!!
De mensen die al moe zijn als ze naar werk kijken.

Ik ben dol op mijn WN en ga voor ze door het vuur, maar verwacht van hen het zelfde. Dat betekend dat ze met een snotneus niet meteen thuisblijven, maar bij echt ziek zijn krijgen ze alle tijd om te herstellen. En heb gelukkig nog nooit (doe het 50 jaar samen met mijn vader)een arbo arts nodig gehad.(tikt op hout)

Zal ook aan de branche aantal WN, grootte van het bedrijf liggen.
Blijft gewoon vrij persoonlijk.