Borderline... een probleem dat kan worden ogeslost, maar de mensen die aan deze aandoening lijden, willen vaak geen hulp. Zo ook mijn partner.

Elke dag is een strijd, elke dag onwetendheid, elke dag is onzeker.

Graag kom ik met mensen in contact die in hetzelfde schuitje zitten. Want over deze problemen praten met iemand die het niet kent eindigt altijd in;;" dumpen, achterlaten, voor jezelf kiezen"
Maar wat als de liefde te diep zit en weggaan geen optie is.
Ookal is liefde soms loslaten.
Wat als de situatie onhoudbaar of uitzichtloos word? Hoe lang hou je vol?
En op welke manier kies je voor jezelf...

Lotgenoten verzamel u.

Mijn verhaal in grote lijnen:

2jarige relatie met een heerlijke jongen, die helaas ook met Borderline zit.
Woonden samen in mijn koophuis. Inmiddels werd de strijd zo zwaar dat we separaat wonen en mekaar nog amper zien tot we beide hopelijk weer wat sterker in ons vel zitten. Want we willen mekaar niet kwijt, maar de situatie werd onhoudbaar, soort viscieuze cirkel.
We geloven beide dat als de liefde 'meant to be is' we vanzelf weer samenkomen, want onze dromen en doelen zijn hetzelfde.

Mijn enige vraag:
Waarom is weggaan geen optie?

[/quote]
Mijn enige vraag:
Waarom is weggaan geen optie?[/quote]

Omdat wij samen normaal gezien heel sterk zijn samen, mekaar perfect aanvullen en hetzelfde levensdoel hebben. Maar Borderline is geen gemakkelijke aandoening en vele dagen zijn erg zwaar.
Alsnog wil dat niet zeggen dat de liefde minder is of hij 'een slecht persoon is'.
Op die momenten ja, is het vaak onleefbaar want een persoon met deze aandoening is erin gespecialiseerd zijn geliefden in de grond te stampen.
Echter wéét ik dat dit niet is, wie hij is. En voor de échte hij, wil ik blijven vechten.


Het is ook 'weg gaan' als in, mekaar niet volledig afschrijven. Want 'weg' zijn we al van mekaar... samenwonen werd te zwaar voor mij. Je word echt moe..

Ik ga even volgen en ik stuur je een pb

Als partner geen hulp wil... houdt het op... jij kunt jezelf niet blijven wegcijferen... liefde komt van 2 kanten... het is een "behandelbare" aandoening en dan zal de persoon die borderline heeft toch echt ook alles op alles moeten zetten om de boel zo goed als mogelijk onder controle te houden... het kan niet zo zijn dar jij de enige bent die zijn best doet...

En deze borderline persoon zal dus extra zijn best moeten doen buiten de normale dingen die je als partner doet... therapie dus...

Sinds wanneer is borderline 'een probleem dat opgelost kan worden, mits die persoon maar hulp wil'? Als dat is waar je op hoopt, dat dingen opgelost worden als je partner hulp krijgt, zou ik héél snel je spullen pakken en wegrennen. Zo werkt het namelijk niet, dat is geen reële wens. Hoe lang en hoe goed ben jij bekend met wat borderline inhoudt?

De enige manier waarop je, in mijn ogen, met iemand met een borderline stoornis samen kan leven, is als je afstand kan nemen, je ongevoelig bent voor manipulaties (en ze op tijd herkent) en je je verwachtingen lager dan laag kan houden. En dan nog hangt het van de ernst van de stoornis af.

Misschien stom om te zeggen hoor, maar dit is wie hij is. Zeker als hij geen hulp wil. Je bent niet zijn therapeut, je moet hem niet willen helpen beter te worden.
Je bent zijn partner die hem steunt. Maar je bent geen steunpaal.
Hij moet hulp willen hebben. Voor zichzelf en voor niemand anders. Iets voor een ander doen is vaak niet voldoende motivatie. Iemand moet het zelf willen.

En daarbij, waarom vind jij het jezelf waard om zo'n relatie te hebben waarbij de ander het normaal vind om denigrerend te doen, je te kwetsen en te kleineren?
Niemand is dat waard, ook jij niet.

Jij verdiend beter!

@ neon

Het is meer een kwestie dat hij denkt dat hij het toch niet verdiend en niemand hem kan helpen.
Hij heeft slechte ervaringen gehad met 'hulp' op jonge leeftijd.
In de jaren dzt borderline nog niet apart behandeld werd en er vaak alleen medicatie voor depressie en adhd werd voorgeschreven.
Het is bij hem dus een angst dzt ze hem gaan binnensteken en platspuiten.
Terwijl dit uiteraard helemaal niet aan de orde is en er dezer dagen uitstekende hulp is zonder medicatie.

@ lalidah

Borderline is een gedragsstoornis en met de juiste hulp en aanpak en routine kan je leren om je emoties onder controle te houden, je emoties plaats te geven. Ze hebben balans nodig in hun gevoel, emotie en leven zodat niet alles zwart/wit blijft.
Dit geld voor vele psychische aandoeningen, kijk naar depressie bvb.
Hulp kan dus zeker goed zijn, in die zin dat ze zelf wat stabieler worden en dus hopelijk ooit zo het geluk weer terugvinden.
Het zijn ook maar mensen die terug moeten leren dat ze waardig zijn voor het leven.

Borderline kan misschien wat beter in de hand gehouden worden met hulp maar het zal nooit weggaan. Het is een aandoening die altijd zal blijven. Met iemand samenleven die hieraan lijdt is een flinke uitdaging waarvoor je heel erg sterk in je schoenen moet staan en dat dus ook moet blijven volhouden.
Weet je wel zeker dat je dat gaat aankunnen?

Ik denk dat het 'elkaar niet kwijt willen' niet zozeer geldt voor het hebben van borderline, want ik denk dat er veel meer beperkingen zijn waardoor leven met iemand heel lastig wordt. Echter kun je gewoon van iemand houden ondanks z'n beperking (borderline of wat anders).
De vraag is of je niet beter een knoop door kunt hakken als het dagelijks leven (lees: het gros van de dagen) bijna niet door te komen is met iemand?
Als een aandoening een leven van iemand zo intens beinvloed dat het die van jou ook aantast, is het wellicht beter om na te denken :wat moet er veranderen om dit in de toekomst dragelijk te krijgen en is dit haalbaar.

Als het inhoud dat iemand qua karakter moet veranderen kun je beter stoppen, want dat lukt niet.

Soms kun je van iemand houden en toch nadenken over je eigen toekomst. Je hoeft echt niet altijd de weg van de minste weerstand te kiezen maar je kunt het jezelf wel onnodig moeilijk maken door geen knoop door te hakken. Liefde is in die zin best wel te sturen.

@ fleurtjeuh

Ik ben me heel bewust dat ik hem niet kan helpen. En zolang hij zelf geen hulp wilt er inderdaad ooit een einde aan zal komen voor ons.
Ik neem voldoende afstand en denk genoeg aan mezelf. Gelukkig hebben we die mogelijkheid. We zijn ons beide heel erg bewust van de 'problemen'. Hij ziet natuurlijk ook dat ik op die momenten 'mijn licht verlies'.
Onze relatie is een aantal maanden terug îeen dieptepunt gekomen vanwege heel veel tegenslagen in een korte periode. Dit is hem teveel geworden, want loslaten en iets een plek geven is voor zulke mensen heel moeilijk.

@ Hutcherson

dankjewel, mooi verwoord.

Jij ziet het wel heel erg simpel. Ik vrees dat jij jou blik op borderline wat moet bij stellen want zo simpel is het allemaal niet. Medicatie helpt hier zeker bij (en is zeker niet altijd slecht!)

Dit, borderline is zo complex en niet te genezen (net als heel veel andere stoornissen overigens).
Ja, er zullen goede periodes zijn, maar ook hele slechte en niemand kan vertellen wanneer deze periodes zullen zijn. Veel mensen met borderline worden ook niet oud...
Een relatie onderhouden met iemand die borderline heeft, is heel lastig. De relatie zal nooit gelijkwaardig zijn, je zult altijd moeten inspelen op de situatie.
Ik denk dat het goed is dat jullie apart wonen, zodat jij ook je eigen leven kan lijden. Daar heb je ook recht op. En nee, je hoeft je partner niet te laten vallen. Maar je moet er rekening mee houden dat je partner er nooit zo voor jou kan zijn als jij voor hem.
Ook dat hij geen hulp wilt, is erg lastig. Ik denk dat je dat ook van hem kan 'eisen', wil je deze relatie behouden. Anders is het misschien toch beter ieder zijn weegs te gaan. Het moet uiteindelijk toch van 2 kanten komen en ondanks dat er veel meer van jouw kant zal moeten komen, mag hij ook zijn steentje bijdragen.

Ik wil wel zeggen dat ik bewondering voor je heb dat je je partner niet zomaar laat vallen, ondanks de relatief korte relatie die jullie hebben. Ik wil je alleen wel meegeven goed op jezelf te passen, zodat je er niet aan onderdoor gaat en je vooral niet schuldig te voelen als jij wel plezier hebt en leuke dingen doet. Je kunt jouw leven niet stil zetten voor een ander, daarvoor is het veel te kort

Omdat liefde diep zit. En ook iemand met borderline verdient liefde.

In mijn geval, zelf de diagnosse borderline/ptss.

Heeft het heel lang geduurt voor dat ik hulp wou en kon accepteren dat het zo was.

Nu loop ik er al langer mee en ga elke maand en indien nodig vaker naar de psycholoog.

Wat mij enorm heeft geholpen, is het feit dat niet elke borderliner het zelfde is.
Op internet vind je vooral verhalen van inderhamd door geslagen psychopaten. De uiterste van de uiterste gevalen. Maar gelukkig is het grootste gros veel milder.
Muj hielp get om juist herkenbare situaties te horen en te lezen.
Het acepteren en erkennen heeft het langst geduurt.

Hoe mij partner het vol houd, ik heb werkelijk geen idee. Hij is voor mij als de jackpot uit een loterij. Zit ik door heen dan steunt hij mij. Ook al is het hij het er niet mee eens hij is er voor me. En wijst me er op als ik weer rustig ben.
Knalt het. Dan laat hij me gaan. Zoek jij het maar even uit zegt hij dan, ik kom wel op hangende pootjes terug.

Helpen inzien dat ze hulp nodig hebben is 1. Maar vaak krijgen mensen dan juist het gevoel te veel gepucht te worden. Er op aan sturen en eevarings verhalen laten lezen is een optie maar let er op dat ze niet het gevoel krijgen dat je er te dik op zit.

Ben er waneer ze je nodig hebben. Maar probeer ze niet vast te houden waneer ze ruimte nodig hebben.

En heel belangrijk, denk ook aan je zelf. Ga er zelf ook eens uit. Want de borderline beheerst jullie bijde levens. Bescherm je zelf dat het niet te wordt.
Ik stuur mijn partner er altijd ff lekker op uit als ik zelf uit een diep dal heb moet kruipen. Ik weet dat die momenten voor hem het zwaarste zijn. En toch is hij er altijd voor mij. Ook hij moet dan weer even ontladen en opladen.

Sorry, nee. Ik ben het niet met je eens. Met heel, héél veel hulp en therapie én een stabiele basis kan Borderline hanteerbaar zijn. Hanteerbaar. Maar 1 dingetje, en alles stort als een kaartenhuis in.
En borderline vergelijken met een depressie, dan sla je écht de plank volledig mis.

Ik denk echt dat jij het allemaal wat te rooskleurig ziet, blijkbaar denk je dat het met veel liefde (van jouw kant uiteraard) wel op te lossen is. Echt, dat is het niet. Het kan stabieler worden, er kunnen stabielere periodes zijn, maar weg gaan zal het nooit. Natuurlijk, het zijn ook mensen. Maar het is niet zo dat als ze leren dat ze het leven waardig zijn, alle problemen verdwijnen. Want vandaag is het goed, en morgen is het fout. En vandaag ben jij de liefste, en morgen het grootste kreng.

Jij kan hem niet redden en dat idee lijk je wel in je hoofd te hebben. En juist zo denken, is wat iemand met borderline het minste nodig heeft. Want dat geeft hem alle ruimte om jou te manipuleren. Dus of je geeft het idee op en hebt een kans, of blijft proberen hem te redden en gaat samen met hem ten onder. Misschien hard om het even zo zwart wit te stellen, maar dat is wel hoe ik het zie en wat mijn ervaring is.

Therapie, en eventueel medicatie zijn zeker aan te raden...

Wat overigens ook helpt is geen alcohol en drugs..

TS kun jij jezelf voorstellen dat jij, maar ook waarschijnlijk je vriend er gelukkiger van wordt op termijn om ieder jullie eigen weg te gaan? Want ik kan me bijna niet voorstellen dat jullie er slecht aan doen om voor jezelf te kiezen. Borderline is niet iets wat je moet onderschatten, het beheert momenteel niet alleen het leven van je vriend maar ook die van jou. Wil jij later hoe cru het nu even ook klinkt, echt al die jaren op deze manier spenderen? Denk je niet dat door voor jezelf te kiezen je veel gelukkiger gaat worden?

Begrijp ik het goed dat jou vriend wel weet dat hij borderline heeft, en dit dus zelf ook accepteert?

Ik heb er zelf helaas veel ervaring mee, en de meeste borderliners vinden, even heel zwart wit gezegd, dat iedereen gek is, behalve zij. Zij zijn normaal, hun gedrag is normaal, en iedereen die dat niet met ze eens is heeft een probleem. Maar zij zelf niet.

Voor mij zal het veel verschil maken in dit verhaal of hij wel of niet weet/accepteert dat hij ziek is.

Ergens snap ik jou, hij is ziek, hij kan er niets aan doen, en je laat iemand waar je van houdt niet barsten omdat hij ziek is.

Punt is alleen met borderliners, zij laten jou wel barsten. En dat is het moeilijke.

Ik weet niet hoe oud jullie zijn, ik las dat jullie samen hebben gewoond in jou koophuis en nu apart leven. Dit is vooral iets waar je over na moet denken. Hou je het, zoals het nu gaat, nog 30 jaar vol?

Wat is jou toekomst beeld en tot in hoeverre past hij daar in.

Vanuit mijn ervaring redeneer ik zo dat een borderliner is zoals hij is, dat gaat niet veranderen, kans is wel dat het erger word. Maar hun fratsen en kuren, die blijven.

Ik heb een relatie gehad met iemand met borderline. Je zit niet te wachten op mijn advies lees ik al in je openingspost, maar meisje, VERTREK. Mij heeft het opgezadeld met vreselijke littekens waar ik nu, 15 jaar later, nog steeds last van heb. Ik heb er PTSS aan overgehouden. En inderdaad, de ene met borderline is de andere niet. Maar jij bent er niet om zijn problemen op te lossen. Hij moet die oplossen! En kennelijk wil hij dat niet. Liefde is inderdaad ook loslaten. Je schreef dat jullie elkaar aanvullen, maar in feite moet jij zelf 'compleet' zijn en niet iemand anders nodig hebben om compleet te worden. Hetzelfde geldt voor je vriend. Realiseer je alsjeblieft dat jij het ook verdiend om gelukkig te zijn in je relatie, en misschien is dat wel niet met deze jongen. Ik wens je heel veel wijsheid toe.

Borderliner daar valt niet mee te leven zoals de aandoening als zegt elke keer de grens opzoekend.
En die grens ligt elke keer een stukje verder.
Advies: neem de benen, kom voor jezelf op, je hebt nog een heel leven zeker als je van plan bent om ouder dan 80 te worden.

Mijn ex had ook een stoornis. Omdat hij zich niet wilde laten behandelen is er nooit duidelijkheid over gekomen. Maar in de ggz crisisopvang is de term borderline en narcisme zeker voorbij gekomen.

Ik heb 9 jaar aan en dood paard getrokken en mezelf helemaal weg gecijferd. Wij hebben na jaren samen wonen ook nog een tijdje gelat.

Weet je wat mijn eye opener was; wil ik met deze persoon oud worden? Nee......dus waar wachtte ik dan op......

Je spreekt in de titel al over ‘eeuwige strijd’, wil je dit de rest van je leven?

@ zorro

Hij weet en beseft zelf heel goed dat hij borderline heeft en hoe dit een invloed heeft op zijn leven en mensen om hem heen. Hij is er echter van overtuigd dat hij dit alleen moet oplossen zonder hulp.
Aandringen of erover praten heeft ook averechts effect.


@ al de rest

Bedankt voor de reacties

Ik hoef echter dus idd geen commentaar op waarom ik/wij deze keuze maken.
Ja, ik zie een toekomst met hem en zelfs ondanks zijn 'stoornis' is de liefde groot.
We geven en gunnen mekaar voldoende ruimte.
Makkelijk is het zeker niet en plannen is heel moeilijk. Maar dat neem ik er graag bij.

Maar TS, je weet dat borderline basically niet echt te 'genezen' is?

Geen ervaring met borderliners, nicht wel, haar zoon werd smoorverliefd op een vrouw met borderline. Na tien jaar gescheiden, hij is kaalgeplukt, zij is verhuisd met de kinderen, meteen bij een nieuwe vriend in. En na een jaar ziet hij nu zijn kinderen totaal niet meer want madam is spoorloos verdwenen. Jongen heeft zelf een nieuwe vriendin weer en probeert zijn leven weer op te bouwen maar samenleven met een borderline patient heeft bij hem zeer diepe sporen achtergelaten. Zolang zijn ex medicatie nam ging het maar veel vaker ging het dus niet want ze was er van overtuigd dat de wereld gek was en zij niet dus dan ben je uitgepraat. Ik wil je veel sterkte wensen.