Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Tiggs schreef:Hoe gaat het nu, Fleury?
Fleury schreef:Je hersenspinsels kloppen wel. De situatie hoe die nu is, is eigenlijk niet leefbaar. Geen toekomstperspectief, vooral heel erg moe.
Vandaag weer naar de assistente van de huisarts geweest en was weer 300/400 gram afgevallen (in 2.5 week) dus dat gaat rustig maar gestaag. Maar mn vader komt zeker 1 keer in de week en dan gaan we meestal ook naar vera dan hoef ik niet ook te fietsen dus dat is wel heel fijn. En verder hulpverleners en op de bank liggen. Heb echt geen toekomstperspectief.
Citaat:Je plaatst dit nu, maar ik mis reflectie tov je eerdere posts waarin je dacht dat je aangekomen was en dacht dat je daardoor meer onrust voelt.
Janneke2 schreef:Nou, op deze pagina staat iets anders
Fleury schreef:Dat klopt, dat is waar. Hoe dat precies zit weet ik ook niet. Ook binnen deze periode heb ik wel eens momenten van iets meer energie en meer onrust. Gelukkig niet te vaak.
robeer schreef:Ik heb alles gelezen met een heel verdrietig gevoel
Vooral mensen die niet lijken te snappen dat je K voelen geen keuze is en je dus ook niet oplost met leuke dingen doen of van de bank afkomen. Uit ervaring weet ik dat dat zo niet werkt.
Ik zag ooit een pakkende vergelijking; "hoezo heb je moeite met ademhalen omdat je astma hebt? Moet je eens kijken hoeveel lucht er om je heen is!" Dat is ongeveer hetzelfde als zeggen; "hoezo depressief? Je hebt zoveel leuke dingen om voor te leven."
Circa 2,5 week geleden heb ik een vriendin van me gevonden nadat ze een overdosis medicijnen had genomen. Lang verhaal kort: ik was op tijd en ze is opgenomen. Ik weet van haar geschiedenis en wens om niet verder te leven en heb mezelf meermaals afgevraagd of ik het juiste gedaan heb.
Zij staat ook al zo lang op wachtlijsten en heeft al meerdere therapieen en opnames gehad. Toevallig ook de leeftijd van ts, veel overeenkomsten.
Als iemand niet verder wil leven, wie zijn wij dan om dat niet te respecteren?