Bokt.nl

Hutcherson schreef:

Natuurlijk zou je het kunnen, want je past je leven aan. En ja je moet bepaalde dingen opgeven.
Wat ik me vaak afvraag is of hormonen het niet te rooskleurig laten lijken. Kijk naar de maatschappij waar we in leven.
Je partner beseft zich vast wel dat een kind naar school moet, van alles moet, hopen dat het gezond is(anders is je leven wel zo goed als voorbij), hopen dat het gelukkig is, en blijft, niet gepest wordt etc. Je partner staat misschien 1% van de totale tijd koekjes te bakken met een eventuele dochter.

Ik wil geen kinderen omdat ik weet wat het met een menselijk lichaam kan doen, omdat ik de maatschappij niet leuk vind en zeker geen kind wil dat ziek is waardoor ik alles op moet geven. Bovendien denk ik dat mijn partner niet de juiste basis heeft meegekregen vanuit zijn ouders om een papa te zijn. Dus alles komt op mij neer en ik heb maar beperkte energie om te verdelen, ik weet zeker dat mijn partner zich achtergesteld gaat voelen. Veel mannen willen een kindje want dat hoort.. Een 'liefdesbaby' maar zodra het er is..... Tja.

Nouja, mij lijkt het ook fantastisch om samen met mijn kind door de efteling te lopen, door disneyland om alle sprookjes voor te lezen en te gaan wandelen in het bos etc. Maar dat is 10% van het normale dagelijkse leven.

Ik vind kinderen tot 3 jaar niks aan. Dan van 3 tot 8 zijn ze wel leuk en dan komt puberteit. Pffff.
Voor die 5 jaar neem ik geen kind hoor :p

Bovendien: mijn nichtje was bijna dood tijdens de bevalling van dr eerste, heeft forse fysieke schade aan haar buik over gehouden van de tweede (spieren die fors uitgescheurd zijn op dr buik, verzakkingen etc) en is nu zwanger van de 3e. Loopt bij de psych vanwege haar zelfbeeld door de buik. Man nooit thuis. Is geen minuut minder gaan werken en blijft echt niet thuis voor t gezin. Elk weekend feest terwijl zij de kids van ellende naar oma moet brengen die een depressie en burnout heeft maar gewoon doorwerkt..

Andere nichtje heeft 1 kind waarvan de vader echt een doorgedraaide idioot is. Staat geregeld op dr stoep en mag hun kind alleen zien onder begeleiding in een speciaal omgangshuis, meid loopt met een noodknop om dr nek mocht ze ooit belaagd worden. Echt bizar heftig.
Ik hou mn hart vast als dat kind ooit naar de crèche moet. Die idioot staat gelijk bij de creche voor de deur.

Dus ik heb nog niet zoveel geluk gezien qua kinderen krijgen.

Niobe schreef:

Je hebt ook nog hersenen die weten dat voors en tegens afwegen tegen elkaar heel verstandig is. Zeker in het geval van een kind.
Hersenloos overgeven aan hormonen is echt het idiootste wat je kunt doen...

elnienjo schreef:

Niobe schreef:

Je hebt ook nog hersenen die weten dat voors en tegens afwegen tegen elkaar heel verstandig is. Zeker in het geval van een kind.
Hersenloos overgeven aan hormonen is echt het idiootste wat je kunt doen...

Hutcherson schreef:

Natuurlijk zou je het kunnen, want je past je leven aan. En ja je moet bepaalde dingen opgeven.
Wat ik me vaak afvraag is of hormonen het niet te rooskleurig laten lijken. Kijk naar de maatschappij waar we in leven.
Je partner beseft zich vast wel dat een kind naar school moet, van alles moet, hopen dat het gezond is(anders is je leven wel zo goed als voorbij), hopen dat het gelukkig is, en blijft, niet gepest wordt etc. Je partner staat misschien 1% van de totale tijd koekjes te bakken met een eventuele dochter.

Ik wil geen kinderen omdat ik weet wat het met een menselijk lichaam kan doen, omdat ik de maatschappij niet leuk vind en zeker geen kind wil dat ziek is waardoor ik alles op moet geven. Bovendien denk ik dat mijn partner niet de juiste basis heeft meegekregen vanuit zijn ouders om een papa te zijn. Dus alles komt op mij neer en ik heb maar beperkte energie om te verdelen, ik weet zeker dat mijn partner zich achtergesteld gaat voelen. Veel mannen willen een kindje want dat hoort.. Een 'liefdesbaby' maar zodra het er is..... Tja.

Nouja, mij lijkt het ook fantastisch om samen met mijn kind door de efteling te lopen, door disneyland om alle sprookjes voor te lezen en te gaan wandelen in het bos etc. Maar dat is 10% van het normale dagelijkse leven.

Ik vind kinderen tot 3 jaar niks aan. Dan van 3 tot 8 zijn ze wel leuk en dan komt puberteit. Pffff.
Voor die 5 jaar neem ik geen kind hoor :p

Bovendien: mijn nichtje was bijna dood tijdens de bevalling van dr eerste, heeft forse fysieke schade aan haar buik over gehouden van de tweede (spieren die fors uitgescheurd zijn op dr buik, verzakkingen etc) en is nu zwanger van de 3e. Loopt bij de psych vanwege haar zelfbeeld door de buik. Man nooit thuis. Is geen minuut minder gaan werken en blijft echt niet thuis voor t gezin. Elk weekend feest terwijl zij de kids van ellende naar oma moet brengen die een depressie en burnout heeft maar gewoon doorwerkt..

Andere nichtje heeft 1 kind waarvan de vader echt een doorgedraaide idioot is. Staat geregeld op dr stoep en mag hun kind alleen zien onder begeleiding in een speciaal omgangshuis, meid loopt met een noodknop om dr nek mocht ze ooit belaagd worden. Echt bizar heftig.
Ik hou mn hart vast als dat kind ooit naar de crèche moet. Die idioot staat gelijk bij de creche voor de deur.

Dus ik heb nog niet zoveel geluk gezien qua kinderen krijgen.

janderegelaa schreef:

elnienjo schreef:

Dat kun je wel heel hard roepen maar de praktijk is dat dat niet gebeurd. Voorbeelden genoeg op televisie.

VogeltjeM schreef:

Dat je makkelijke kinderen krijgt omdat je zelf makkelijk bent: bullshit bij jonge baby's moet je geluk hebben.

NatasjavE schreef:

Je hebt denk ik gelijk. Maar zou het kunnen dat als je zelf makkelijk bent(wat is dat eigenlijk ) je je kinderen als makkelijker ervaart? Of ze dat nu ook zijn of niet?

Shaggy09 schreef:

Kamp pro en kamp anti kind zijn present zie ik.