Ik heb de zoekfunctie gebruikt maar ik kon niks vergelijkbaars vinden. Mocht die ik er toch zijn dan graag een link en dan kan hier slotje op.

6 jaar geleden heb ik een flinke burn-out gehad.
Ik had last van hartkloppingen voelde me echt niet lekker en ging naar de huisarts. Ik vermoedde zelf stress van het werk en wat dingen die privé speelde maar huisarts wilde eerst lichamelijke klachten uit sluiten. Hij vond de klachten te ernstig om het meteen op stress te gooien.
Ik kreeg een ECG En er werd bloed geprikt. gelukkig kom daar niks uit. ik bleef wel klachten houden . een week later kreeg ik een flinke paniekaanval in de auto en durde ik op mijn werk niet eens meer een kindje vast te houden. Dat was voor mij het signaal dat het echt helemaal mis was ik heb meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts omdat ik daar de afgelopen twee weken was geweest al voor mijn klachten wist hij van mijn situatie. Hij schrok van hoe ik was achteruit gegaan in die tijd.
Ik heb toen thuis gezeten, en kon niks anders dan in een hoekje van de bank naar buiten zitten turen
Helaas ben ik achteraf te snel weer aan het werk gegaan en hebben de klachten nog een lange nasleep gehad. Ik heb therapie gekregen voor mijn paniekaanvallen en ben een psycholoog geweest.
Ik ben nooit meer de oude geworden. En dat moet je eigenlijk ook niet willen natuurlijk je hebt niet voor niks een burn-out gehad.
Ik heb geleerd om te kijken naar korte én lange termijn bij keuzes die ik maak.
Als ik volle weekenden heb voel ik dat echt wel. Ik probeer dan ook altijd 1 dag niks te plannen in het weekend.
Ik heb me enorm schuldig gevoeld naar mijn 2 jonge kinderen toen omdat ik echt geen leuke moeder was in die tijd.

Zo kan ik helaas nog een hele waslijst opnoemen, het lijkt me fijn om met anderen te kletsen hier over hun ervaringen.

Er loopt momenteel ook een topic over dr signalen herkennen, en daar staan ook heel veel ervaringen en verhalen in
Ik moet zo naar de huisarts omdat ik het vermoeden heb, sinds vandaag ook in de ziektewet

Ik ben al jaren ziek, kan werkelijk maar 2 uur op een dag iets "actiefs" doen zoals kleine huishoudelijke taken, thee drinken met iemand en een km wandelen.

Voelde me al wat overspannen de afgelopen weken en langer wat depressief.
Sinds eergister breek ik zonder aanleiding in huilen uit.
Psychiater had mijn dossier van de zomer gesloten dus ik moet zometeen maar weer naar de huisarts om doorverwezen te worden

Vrees dat ik hem nu dan toch echt te pakken heb.

Ik ben drie jaar geleden in elkaar gestort.
Ik merkte al dat het niet goed ging en heb contact gezocht met de psychloog.
Helaas heb ik de verkeerde de behandeling gehad en stortte ik compleet in elkaar.
Heb ook twee jonge kinderen.

Gelukkig heeft mijn moeder ook veel opgevangen en heb zelf ook mijn best gedaan om een zo normaal mogelijke moeder te zijn.
Maar soms moet je gewoon een stap terug zetten.
Ik ben in die tijd ook veel thuis geweest, geen dagjes weg of uitjes.
Had ook veel angstklachten in die tijd.
Ik zorgde er gewoon voor dat de kinderen thuis dingen hadden om mee te spelen.
Aan schuldgevoel heb je niks!!! het is gebeurd en het is zoals het is!

Met therapieën en medicijnen ben ik er weer bovenop gekomen, maar het was een lange weg.
Ik gebruik nu nog medicijnen, niet omdat ik depressief ben of iets dergelijks, maar omdat het mij geestelijk meer rust geeft.
Voordat ik deze medicijnen gebruikten kwamen de gebeurtenissen van het dagelijks leven veel harder binnen, was met teveel dingen bezig, allemaal details die een andere geeneens opmerkt, alles kosten gewoon zoveel energie.

Ik werk parttime, bewaak goed mijn grens tussen spanning en ontspanning.
Zorg dat ik genoeg ontspanning heb, wijn avondje op de bank. Rondje polder met mij verzorg paard, wandelen met de hond.

En op sommige uitjes of uitnodigingen zeg ik gewoon Nee!

En wees eerlijk naar mensen om je heen, ook je kinderen.
Ik geef het aan als ik niet lekker in mijn vel zit.

Mijn kinderen zijn nu 6 en 10, ik leg het ze uit hoe het zit. En ook als het spits uur is in de avond, pik ik weleens een half uurtje voor mijzelf en neemt mijn vriend de kinderen even over.

Even een half uurtje opladen en weer door!

Ik ben net 20 en ik zit nu anderhalve maand thuis met een burn-out en een depressie.
Ik denk dat het is ontstaan omdat ik mezelf niet genoeg rust heb gegeven van mijn vorige depressie. Ik ben weer te snel aan het werk gegaan.

In April ben ik weer doordeweeks gaan werken (ik had al een weekend baantje in een kroeg waar ik zaterdags snachts werkte) ik ging toen ook fulltime naar school maar merkte vooral dat mijn omgeving (moeder, vrienden, zus) vond dat ik wel weer kon werken en ergens zelf wou ik dit ook wel, ik wou namelijk ook op kamers. Ik ben november 2018 ‘genezen’ van mijn depressie, ik ging toen ook weer naar school. In april ben ik dus weer begonnen met werken naast school, zo’n 12-18u in de week en ik voelde direct al dat ik hier nog lang niet aan toe was maar ik wou niemand teleurstellen dus ik ben doorgegaan.
In de zomer vakantie ben ik onwijs hard en veel gaan werken, ik heb geen vakantie gehad. Ik wou heel graag het huis uit en nu had ik de tijd om te gaan sparen dus hup, aan het werk. De gedachten dat ik het niet aankon zette ik zover mogelijk opzij. Zover dat lukte.
Ivm personeel te kort heb ik aangegeven dat ze mij wel mochten in plannen, ik heb 4 weken lang boven de 40u gewerkt. De andere 2 weken zat ik op 40u.
Toen de zomer vakantie afgelopen was, was ik kapot. Ik kon alleen maar huilen omdat ik zó moe was, maar iedereen was zo trots dat ik zoveel had gewerkt, het zal wel normaal zijn.
Na de schoolvakantie begon mijn stage, 40u in de week, 5 dagen lang. Werk 3-4 dagen in de week 12-18u plus mijn zaterdagnacht baantje.
Al snel begonnen de depressieve klachten op te spelen, niet kunnen slapen, veel huilen, sombere gedachtes.. hele sombere gedachtes..
Ik merkte dat hier thuis de frustratie aan het opbouwen was ‘ ah kijk het word weer na jaar en je begint je weer depressief te voelen’
Dat soort opmerkingen deden mij erg veel want ik deed zo’n mijn best om overeind te blijven.

In oktober gaf mijn lichaam voor het eerst aan dat het niet meer kon. In de auto, onderweg naar stage, begonnen mijn handen ineens heel erg te trillen en te tintelen, dat trok door naar mijn lichaam, benen en als laatst mijn hoofd. Ik heb de auto aan de kant gezet en was helemaal in paniek. Ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle en mijn hersenen ‘werkten’ niet meer zo als het hoorde.
Uit eindelijk ben ik aangekomen op stage en ik was nog geen 10 min binnen en het gebeurde weer.
Ik ben toen door stage naar de dokter gebracht en die wist het eigenlijk direct al, ‘ je doet teveel meid, echt te veel’
Met veel pijn in mijn hart heb ik mijn baan opgezegd, met de instelling dat het vanaf daar beter ging maar helaas.
Ik wist opgegeven moment niet meer hoe ik moest functioneren, ik had snachts onwijs veel last van paniek aanvallen, hallucinaties, waanbeelden en huilbuien. Soms leek het wel alsof ik ineens in een andere wereld zat
1 nacht wat me goed is bijgebleven is dat ik een hele heftige paniek aanval had. Ik ging naar de wc, kwam weer terug in mijn kamer en bam, andere wereld. Mijn beste vriendin appte mij over een eerder weekend en wist niet meer wie ze was, ‘ze heette toch anders? Wie is dit? Wat afgelopen weekend? Ik weet niks van afgelopen weekend’
Die avond had ik een bloedneus door de verkoudheid en wist niet meer waar die doekjes vandaan kwamen. Wat nog meer voor paniek zorgde, waar komen bebloede doekjes vandaan?

Sochtends kon ik me er niet aan toe zetten om me aan te kleden, niet omdat ik het niet wou, maar omdat ik het niet kon. Mijn hersenen konden het linkje niet leggen met -broek pakken- en dan -broek aan doen-. Ik zat daar maar op bed, te kijken naar mijn broek en mijzelf af te vragen hoe ik dit ging doen.
Het zelfde met afwassen, haren wassen, kamer opruimen en mijn werk op stage.
Ik had het gevoel dat ik per dag zwakker en dommer werd. Ook ben ik zó moe, maar dan echt heel erg moe. Ik kon alleen maar huilen en voor me uit staren.
Als ik stage had gehad was ik soms hele stukken kwijt. Er werd aan me gevraagd hoe stage was gegaan maar ik wist het eigenlijk niet.
Deze verwarring zorgde voor onwijs veel paniek en angst, ik snapte niet waarom mijn lichaam dit deed en het was daarbij ook heel frustrerend. Uit bloed onderzoeken kwam niks.

Sinds begin november zit ik thuis, weer met een depressie en een beste burn out, ik kan niks. Het is niet dat ik het niet wil maar ik kán het niet. Als er dagen zijn dat ik me goed voel dan wil ik ook iets ondernemen maar ik merk dat het echt niet kan en dat is voor mijn depressie ook niet bevordelijk.
Als ik erop terug kijk kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan, had ik nu maar naar mezelf geluisterd, dan had ik dit nu niet.
Bij mijzelf zit er heel veel schaamte, ik heb het er met niemand over alleen mijn moeder en m’n zus weten het. Mijn vrienden weten het niet, ze hebben het vermoeden dat er iets is maar ik durf het niet te vertellen.
Iedereen geniet en zit in de bloei van hun leven en ik zit hier, ik, die zelf haar lichaam heeft uitgeschakeld door haar eigen schuld
Ik weet niet eens of ik dit van mezelf kan accepteren, hoe verwacht ik dan dat m’n vrienden dat gaan doen

Ik krijg hulp van een hele fijne, goede en lieve psycholoog en ik hoop dat ze me er weer boven op kan helpen.
Maar man, wat heb ik nog een lange weg te gaan.
Ik ben vast het een en ander vergeten te beschrijven maar ben nu al weer kapot, er komt niet meer uit.

@joanne..heel goed dat je naar huisarts gaat. Je kan er maar snel genoeg bij zijn. Zorg goed voor jezelf
@Azmay fijn dat je weer bij je psychiater terecht kan
@toverbal het schuldgevoel heb ik nu inmiddels wel een plekje gegeven.
Gelukkig had ik ook heel veel lieve mensen om me heen die het beste met me voor hadden.
mijn vriendin kan me bv.gewoon even ophalen om een autoritje te maken gewoon even lekker niks .Ik hoefde het nergens over te hebben als ik niet wilde en alleen al gewoon even het huis uit zijn was al heel fijn
@sindykaya..wat vervelend dat je er zo middenin zit! Ik hoop dat je je over je schaamte heen kunt zetten en het tegen de mensen die dicht bij en staan kunt zeggen. Je kan daar ook echt heel veel steun uit halen. Een burn-out is echt niet alleen voor oudere mensen.
Je krijgt van mij een dikke virtuele knuffel

Zojuist zag ik dit topic. Ik had net gereageerd in het topic waar Joanne1987 het over had:


@Marisje 76- wat goed om dit topic te openen. Ik denk dat veel Bokkers met (het vermoeden van) een burn-out zich gehoord zullen voelen en steun kunnen vinden
@Azmay; ik wil je heel veel sterkte wensen, goed dat je er aan kan werken met je psychiater
@Toverbal; jouw verhaal is zo herkenbaar
@SindyKaya; hoe moeilijk het ook is; verwijt jezelf niets, je kunt er echt niets aan doen. Het siert je dat je door hebt willen zetten. Goed dat je beseft dat je hulp nodig hebt en dat je het krijgt. Beterschap!

Net bij de huisarts geweest, psychiater kan nog lang gaan duren als ze me op de wachtlijst zetten. Heb zelf om bloedonderzoek en antidepressiva die ik al eerder heb gehad gevraagd en daar werken ze gelukkig wel aan mee.

Dat is zo vervelend dat de wachtlijsten zo lang zijn!

Was je al lang gestopt met de antidepressiva?

@Marisje76, dat is goed om te horen, schuldgevoelens waar je niks aan kan doen, moet je kunnen loslaten, kost zoveel onnodige energie.

@Calvaletto, Dat zijn ook lastige beslissingen die je moet maken. Ik heb op zich een rustige baan, zou ik meer uitdaging willen? Zeker wel, maar aan de andere kant kost dit mij niet zoveel energie en die energie kan ik wel weer voor mijn privé leven gebruiken.
Zo blijf je continue dingen aan elkaar afwegen om in balans te blijven.

Vermoedens zijn hier toen straks bevestigd, een flinke burn out. Over 2 weken terugkomen en in de tussentijd doen wat ik wil en vooral RUST
Verder zie ik het wel, wacht de bedrijfsarts even af en kies voor jezelf

Rust is zo lastig, kleine dingetjes blijven doen is heel verleidelijk.
Loop al 5 jaar "rustig aan" te doen

Ik slik al zo'n 4 jaar geen antidepressiva meer maar had wel door dat ik escitalopram veruit het fijnste middel vond dus die heb ik nu weer liggen. Huisarts was er niet super gelukkig mee omdat zij die nooit voor schrijven maar dat is niet mijn probleem

Ik heb een jaar of 5 geleden een flinke burn-out gehad. Aanleiding waren denk ik een aantal dingen: een lastige relatie met mijn vader, een zoon met een rugzak ( waar het na een lastige paar jaar juist heel goed mee ging) en een partner die het hele traject met zoon heel lastig vond en ik dus voor mijn gevoel overal alleen voor stond. Daarbij werk ik in de zorg met mensen met gedragsproblemen en die voelen meteen aan als het wat minder met je gaat dus dat speelde ook nog mee.

Mijn hele leven is er bijna aan kapot gegaan. Ik wilde niemand meer zien en eigenlijk ook scheiden. Later viel ik ook uit op het werk.
Tegen de kinderen heb ik gezegd dat ik het te druk had op het werk en dat ik daarom vrij was. Op een of andere manier lukte het me wel om hen gewassen en aangekleed naar school te krijgen, en ze na school weer op te vangen. Dus zij zien deze periode als een fijne tijd waarbij ik altijd thuis was. Dat is wel gek want ik wilde toen liever dood dan de kinderen opzadelen met zo'n waardeloze moeder.

Ik ben bij een psycholoog geweest en deze heeft me wel heel erg geholpen.
Maar ik blijf wel een beetje hangen op 80 %. Ik ben doodsbang om mee nog eens zo te voelen, ik heb wel eens last van schaamte en mijn emmertje zit nogal snel vol.

Inmiddels 4 maand thuis door een burn-out. Ik werkte zo'n 50 tot 60 uur per week, met daarnaast de dagelijkse verzorging van 2 paarden en een huishouden.
Door problemen op het werk liepen de uren gigantisch uit de klauwen.

Het jaar daarvoor was een rotjaar, waarin mijn oma en pony overleed.
Een paar maand daarna ben ik op een nieuwe plek gaan werken, daar waar het dus is mis gegaan.
Vrij aan het begin al veel problemen op de werkvloer, maar dat ging uiteindelijk over. Het werd leuk en gezellig, leuke werkgever wat echt mijn maatje was, kon lezen en schrijven met hem.
Leuke collega's.
Tot het te koop kwam. Na een hele heftige periode is het uiteindelijk verkocht, ik heb nog even meegedraaid toen de 'oude werkgever' er nog liep en de nieuwe werkgever er ook al was. Maar ik kon niet met die situatie over weg. Toen mijn pony ook nog eens ziek werd, ben ik geflipt op het werk.

4 maand later en kan er nog steeds slecht over praten. Ik krop alles op. Het zit me heel hoog en ik raak compleet overstuur als iemand er over begint.

Ik weet nog totaal niet hoe nu verder...

Amy223 heb je wel hulp?

Ik mag me helaas ook hier melden. Afgelopen juni uitgevallen op het werk. Ben sinds oktober aan het opbouwen maar dat gaat niet goed.
Werk 2x4 uur per week, moet naar 4x7,5.
Bedrijfsarts heeft nu geadviseerd een onafhankelijke deskundige in te schakelen om te kijken of en hoe duurzaam herstel bij deze werkgever mogelijk is.
Ik werk er al 9 jaar. Heb het erg naar m’n zin op de werkdruk na, maar ik wil wel terug..

Hier ook uitgevallen ivm een burn out.
Ik werk nu weer 32 uur van mijn oorspronkelijke 36 uur. Het gaat alleen helaas niet echt heel goed. Besloten om vanaf 1 januari dan ook op papier maar 32 uur te gaan werken. Dan is in ieder geval de druk eraf dat ik nog meer 'moet'.
Heb vanaf de kerst tot 13 januari vakantie gepland. Ik hoop dat ik dan weer kan opladen... en dat na die tijd de 32 uur ook weer beter gaat.
Op dit moment kan ik eigenlijk alleen die uren werken. Daarna is het eten en slapen. In het weekend lukt het me dan om naar de paarden te gaan. Maar soms ben ik maar 8 uur per dag wakker in het weekend.
Is niet oké, en dat weet ik. Maar ik hoef nog maar een paar dagen door te zetten...
En ook daarvan weet ik dat het niet goed is.... Ik vind het een lastig proces.
Dus ik ben er nog lang niet.
Mijn mindset is alles behalve oké. Maar als ik er nu aan denk om het nu te veranderd springen de tranen in mijn ogen.
Dus ik accepteer voor nu dat ik een verkeerde keus maak...
En hou hoop dat het na mijn vakantie echt beter gaat.

Ik heb vorig jaar een burn-out gehad. Goed half jaar flink van de leg geweest. Sinds september weer langzaam opgebouwd en vrij snel besloten dat ik daar niet ging blijven. Toen ik weer 3 dagen werkte aangenomen bij mijn. Huidige werk en pas toen weer een vierde dag er gaan werken. Dat lukte omdat ik wist daarbij weg ging. Bij mijn nieuwe werk kan ik het tot nu toe goed volhouden qua uren maar ik vind het alsnog verdomde lastig om niet weer de fout in de gaan. Ik weet wat niet werkt maar dat zoeken naar wat wel werkt is net zo vermoeiend

Ik zit sinds begin september thuis.
Oktober vorig jaar heb ik mijn relatie verbroken met de vader van mijn kinderen.
Tot februari noodgedwongen nog samen gewoond en dat was vreselijk. Hij heeft mij het leven behoorlijk zuur gemaakt.
Toen een woning gekregen op een kwartier afstand van de school van mn kinderen. Kinderen had ik toen 24/7 onder mijn hoede.ik bracht ze naar school, Ging naar mijn werk, racete naar huis de hond uit laten en weer de kinderen ophalen.
Begin september werd het me teveel. Gebeurde iets stoms op het werk en ik flipte uit. Schrok van mezelf en kon alleen nog maar huilen. Heb toen een uur in de auto gezeten huilend met hartkloppingen en toen maar mn manager gebeld want mn volgende cliënt zat op mij te wachten.
Ik ben naar de huisarts gegaan en daarna naar de poh. Hier kwam uit dat ik overspannen was.

Op dit moment gaat het wat beter. Kan weer wat ontspannen, Maar de rest blijft wel een opgave. Donderdag moet ik weer naar de bedrijfsarts en het laatste kwartier zal mn manager erbij zijn. Zij heeft mij al een aantal keer gevraagd of ik niet een 1 of 2 cliënten weer kan doen. Maar dat lukt me gewoon niet.
Met sinterklaas waren mn ouders hier. Kinderen waren door het dolle, mn vader was tegen me aan het praten en ik kreeg het niet verwerkt. Na 2 uur zijn ze gegaan en ik kon mn bed in met hoofdpijn. Zelfde van het weekend. Zaterdag had ik boven gestofzuigd, denk dan doe ik zondag als de kinderen er niet zijn beneden. Heb 2 gangen opgeruimd en gestofzuigd en toen was het op.
Na volgende week kerstvakantie en daar zie ik ook al tegen op. 2 weken de kinderen thuis. Ze zijn niet lastig, of extreem druk maar ze zijn 4 en 7.
Ik wil het er wel met de bedrijfsarts over hebben dat ik het niet zie zitten om als ik uit deze burn out ben terug te gaan naar mn werk, want ik ben bang dat ik dan weer snel thuis zit met een nieuwe burn out. Ik zal voor het financiële plaatje meer uren moeten gaan maken aangezien ik niet van vader op aan kan, maar dat wordt me lichamelijk en geestelijk te zwaar in dit werk.

Wat heftig... eerste deel met werk klinkt herkenbaar, bij mij was iets stoms ook de druppel afgelopen zaterdag...

Gelukkig vind ik tutten op stal en naar de sportschool wel lekker, daar kan ik wel energie voor vrij maken gek genoeg. Net uurtje bij mn personal trainer geweest en dan ben ik weer even gewoon mezelf, kom thuis en het malen en de hartkloppingen beginnen al weer als ik maar denk (ooit) weer aan het werk te moeten

Lekker doen als dat gaat !
Poh adviseert me ook te bewegen/sporten.
Eerste tijd heb ik alleen maar de bank gezien.
Loop nu aantal dagen flinke stukken met de hond en eergister dacht ik doe eens gek en ga hardlopen. Morgen moet ik weer maar ik heb spierpijn. ik wil wel proberen door te zetten. Kijken of dat me helpt.

@ Sanne, als je binnen je grenzen blijft is sporten goed. Naarmate je je beter voelt kan je die grenzen wat gaan verleggen.

Ik heb al jaren niet meer gesport.
Ben hardlopen aan het opbouwen met een schema. Hond mee en gaan.

Voel wel een druk om weer mee te moeten draaien of zo. Manager die vraagt wanneer ik weer kan werken en dat zij in de praktijk zien dat het zin heeft om te blijven werken omdat het werken je anders tegen gaat staan. Ex die vraagt wanneer ik voor mezelf het doel heb gezet om weer aan het werk te willen zijn. (Al neem ik hem niet zo serieus. Hij weet niet waar ie over praat. )
Maar dat zijn wel dingen waarvan ik denk stel ik me aan ? Moet ik mezelf meer pushen? Ik ben ook bang dat de bedrijfsarts donderdag zegt dat ik moet gaan werken. Al is ze de andere keren heel begripvol geweest.

Ik ben ook steeds bang geweest voor mn omgeving, die al lang zagen dat het niet lekker ging hoor
Mijn rayonleidster begon ook meteen om evt met dr bedrijfsarts halve dagen af te spreken, nou echt niet voor geen goud...
Ben ook wel bang dat de bedrijfsarts me niet serieus neemt of zo

Wat voor hulp hebben/hadden jullie als ik vragen mag?

Ik heb afspraken bij de praktijkondersteuner van de huisarts.
Vrijdag bij de huisarts geweest omdat ik me zo slecht voelde en het niet meer zag zitten.. dus nu even kijken hoe verder.
Zou deze week extra afspraak maken bij POH, maar haar agenda zit vol. Viel me wel even zwaar.

Poh en maatschappelijk werk ivm woonsituatie maar daar heb ik echt 0.0 aan gehad. Kon die beste man niks aan doen maar heeft me niet verder geholpen. Praktijondersteuner is wel fijn. Pschycholoog was in mijn geval niet nodig.

Ik moet over 2 weken terugkomen bij de huisarts, kijken of 2 weken rust genoeg doet

Gok van niet