Ik heb een paar bizarre weken achter de rug, ik ben zelf ook even aardig aan het eind van m'n latijn door alles.
Was al heel druk qua afspraken i.v.m. 1e spoor en 2e spoor, WIA aanvraag die ik moet gaan doen, second opinion. Dus ik had nogal een vol hoofd door alles, daarom weer een flinke stap terug moeten doen in mijn uren van 21 naar 9 en zoals ik me nu voel zit uitbreiden er nog even niet in.
De dag nadat we dat hadden besloten had ik een afspraak in de kliniek met Cas, ze vertoonde echt vreemd hengstengedrag en het zat me niet lekker. Ik hoopte met een hormoonkuur naar huis te gaan, maar waar ik eigenlijk al een beetje bang voor was werd waarheid. Een tumor op haar eierstok, en een hele flinke ook. Ongeveer een voetbal... Ik zag mijn wereld echt even instorten..
Het enige wat we konden doen was opereren en dat was uiteraard niet zonder risico's...
Dat was eind mei, operatie stond gepland voor maandag 14 juni. Ik moest haar op vrijdag al brengen omdat ze een paar dagen van te voren al moest vasten.
Die maandag was echt hel, ik was echt zo bang... Rond 16 uur ging m'n telefoon die ik met angst en beven opnam. De tumor was nog groter dan ze op de echo konden zien, ik heb hem ook gezien, bijna 2 voetballen en ongeveer 15kg. Operatie was ook heel zwaar en flink wat complicaties. De tumor was in de buik geknapt en ze heeft echt heel veel bloed verloren. Ik werd ondertussen steeds banger, want het belangrijkste had ik nog niet gehoord. Maar ze was wakker en ze stond. Ook het wakker worden ging niet zonder slag of stoot, ze bleef heel lang slapen dus ze waren bang dat ze er niet meer uit zou komen. Toch wist ze iedereen te verbazen en kwam ze uiteindelijk vrij soepel in de benen.
Wel was ze nog erg gammel. Een flink hematoom van de operatie wat steeds groter werd en ook behoorlijk veel oedeem.
Woensdag had ik zelf een second opinion in het ziekenhuis, dus daar toch maar heen, wat vond ik het moeilijk om een dag niet langs te kunnen gaan. Maar mijn lieve stalgenootje wilde even bij haar langs gaan
Omdat ze wat achterbleef in het herstel hebben ze haar aan het infuus gekoppeld.
Donderdag kon ik zelf weer en er kwam goed nieuws. GOEDAARDIG
Maar ineens zag ik der achteruit gaan, ze stond echt als een dood vogeltje in de box, met viel moeite is ze gaan liggen door zich via de muur naar beneden te laten zakken. Ik brak echt doormidden dat ik dat zag en heb echt snel de veearts geroepen. Bloed geprikt en daaruit bleek dat ze nog ergens bloed aan het verliezen in der buik. Dat werd met spoed een bloedtransfusie, ik zat half slapend in de stal want ik was echt door mijn energie heen. Uiteindelijk hebben ze me echt naar huis gestuurd. In de avond werd ik nog een keer gebeld dat het bloed erin zat en dat ik wel moest zorgen dat ik bereikbaar was in de nacht, want het was echt erop of eronder.
Natuurlijk geen oog dichtgedaan die nacht, maar pff gelukkig geen telefoon gehad. In de ochtend de update dat ze goed was opgeknapt van de transfusie en dat ze in de middag nog een transfusie zou krijgen. Later werd ik weer gebeld dat ze overlegd hadden met Utrecht en dat ze i.p.v. nog een transfusie, tranexaminezuur zou krijgen om het stollen van het bloed te bevorderen. Daar heeft ze echt heel goed op gereageerd, de bloedwaarde was weer normaal en bleef goed. Ze was levendig, at en dronk weer goed en ook weer normale mest.
Al het oedeem zakte inmiddels naar der benen, dat was ook echt sneu, maar dat is nu gelukkig allemaal weer weg. Waren bijna bang dat de huid zou gaan springen.
Door alle tegenslagen hebben we echt het zekere voor het onzekere genomen en is ze langer aan de antibiotica gebleven en ook langer op de kliniek. Afgelopen maandag was het veilig genoeg om haar naar huis te laten gaan. Uiteindelijk hebben we haar op dinsdag gehaald
Ik ben echt zo vreselijk bang geweest om haar te verliezen
De dierenartsen vonden Cas der eigen doorzettingsvermogen ook echt enorm!
En nu 6 weken strikte boxrust, de eerste 2 dagen was ze wat onrustig en de wond werd daardoor wat vochtiger. Vrijdag controle gehad en het was alweer wat beter en gisteren zag het er nog weer beter uit. Ik moet het nu nog elke dag inpakken in verband en temperaturen. Ik ben er elke dag sowieso 2x, dus ook al had ik de afgelopen week vrij, tot rust komen zat er nog niet in maar ik ben blij dat ik niet ook nog m'n werk erbij had
Inmiddels kan ik wel weer een beetje ademen, over een paar weken moet ik zelf een paar dagen ziekenhuis doen, maar ik heb al gezegd dat ik pas ga als Cas minder zorg vraagt, maar ook belangrijk om de zorg voor mezelf weer op te pakken natuurlijk...