Oh dit klinkt als een goed begin TS.

Erg sterk van je TS! Fijn dat je nu de eerste stap kan zetten naar een fijnere toekomst.
Ik hoop voor je dat de medicatie snel wat verlichting voor je gaat brengen.

In mijn brede kennissenkring ken ik twee, inmiddels volwassen, kinderen waarvan een ouder door suïcide uit het leven zijn gestapt. Allebei kennen deze personen geen wrok tegenover deze ouder, maar spreken ze liefdevol en met trots over hun ouder.
Deze ouder wordt vreselijk gemist.

Vandaar uit kan ik me niet voorstellen dat jouw zoon daar anders in zal staan. Jij bent zijn lieve mama, ja je bent ziek, maar hij houdt van jou en waarschijnlijk niet van jouw ziekte. Maar jouw ziekte heb jij, dat ben jij niet.

Wat knap van je! Je hebt de stap genomen!

Ik hoop voor jou dat er een lichtpuntje komt, al zal die nog even op zich laten wachten.. hou er rekening mee dat je je eerst nog even iets slechter kan voelen, maar geef het dan nog niet op!

Ik heb geen tips, geen ervaringen om te delen, maar wil toch wel even laten laten dat ik met je mee leef. En ik heb heel veel respect voor jou dat je doorzet! Ik hoop dat je steun kunt vinden in dit topic, en als er iets is dat ik/wij voor je kan doen laat het vooral weten!
[ img ]

Ook ik ben hier bekend mee maar dan als naaste. Heel moeilijk om aan te zien. Je zoontje heeft jou nodig, echt.
Bij mijn ‘naaste’ heeft medicatie zeker geholpen en al helemaal op de lange termijn!
Heel veel sterkte!

Fijn dat er nu iets gebeurd, ik hoop dat het nieuwe jaar voor positieve veranderingen zal zorgen, je hebt in ieder geval een hele goede stap gezet.

O wat fijn. Dat arts goed met je mee denkt en jij er een goed gevoel bij hebt!

Fijn...!
Fijn dat je tevreden bent.

En een goed plan dat je zoontje en jij samen kunnen blijven. Waarom ook niet?
(...sprak ik als kind van een moeder met stevige problemen, die alles ontkende.)

Kinderen zijn erg veerkrachtig en erg loyaal en jij werkt aan de moeilijkheden. (Helaas werken een boel anderen niet zo mee - grrrr!)
Maar er komt in elk geval een traject.

Ik wil je heel erg veel sterkte wensen!
Het heeft bij mij ook een tijd geduurd voor ik medicatie wilde accepteren, uiteindelijk hebben de medicijnen mij ook gered. Hopelijk slaat het goed bij je aan en dat ze je mogen helpen!

Bedankt allemaal.

Waar ik met de medicijnen ook bang voor ben, dat is mijn eigen gedachten de werking belemmeren.
Met die antidepressiva, het is door de medicijnen dat je je beter voelt, niet omdat je beter bent. Maarja, ik ben het mijn zoontje verplicht om alle opties open te houden.

Sinds ik dit topic heb geopend is er wel een soort opluchting, misschien omdat ik hier wel serieus genomen word. Waarvoor mijn dank.

Er zijn ook praatgroepen voor mensen met suicidale neigingen en mensen die zeer ernstig depressief zijn.
Misschien is het voor jou ook fijn om daar met hen te kunnen praten?
(Ik bedoel niet specifiek online maar echt face to face).

Ik weet niet welke medicijnen je krijgt uiteraard. Maar afhankelijk van welke het zijn kunnen medicijnen wel helpen die eigen gedachten te doorbreken.

Bij depressies kom je doorgaans bepaalde stoffen in je hersenen te kort. Als je dat stofje dan aanvult dan lukt het vaak om alles weer in een beter perspectief te zien. Dan lukt het beter om je gedachtes te veranderen.

Als je griep hebt en hoofdpijn hebt neem je een paracetamol. Paracetamol geneest de griep niet.Daarvoor zal je toch echt lekker in bed moeten blijven en slapen. Maar je voelt je wel een beetje beter en zonder hoofdpijn kan je beter slapen dus ben je ook iets eerder beter dan wanneer je geen paracetamol neemt. Of het gaat tenminste wat fijner en makkelijker.

Wees dus niet bang voor die medicijnen.

Fijn dat je wat aan het topic hebt en dat het een goed bezoek aan de HA was. Wat ontzettend fijn ook dat er gekeken gaat worden naar begeleid wonen en jij daarvoor open staat (chapeau!).




Kun je dit wat meer uitleggen? En heb je dit ook met je HA besproken?




Deels klopt dit ook wel eigenlijk. Maar op het moment dat de AD aanslaat en jij je beter voelt krijg jij meer ruimte om aan de andere of onderliggende klachten te werken! Dat werk is dan echt 'jij', niet de AD.
Het tweede punt van AD is, sommige mensen blijken het levenslang nodig te hebben omdat ze nu eenmaal chronisch bepaalde stoffen tekort komen. Dat tekort zorgt voor de (hoge gevoeligheid voor) depressies en de AD vult het tekort aan die stoffen aan. Dus zoals jij zegt: dan voel je je inderdaad beter door de AD maar dat is dan ook precies het medicijn wat je nodig hebt (zoals een diabeet insuline moet spuiten bijvoorbeeld).

Maar als ik het zo lees dan zijn de AD het begin die het hopelijk mogelijk gaan maken om verder te stabiliseren.

Ik denk idd dat je van het idee af mag dat depressie niet fysiek is. Depressie is hormoon-inbalans, en die los je op met medicatie. Dat heeft geen invloed op wie jij bent. Dat heeft puur invloed op het stofje wat je mist, waardoor je juist beter jezelf kunt zijn. Fysieker dan dat kan het niet worden. De vergelijking met insuline vind ik dan ook heel mooi gemaakt.

Mijn vriend is chronisch depressief en slikt daarom ook permanent antidepressiva. Maar dat doet hem zo veel goed. Ik merk het gelijk als hij een paar dagen zijn medicatie vergeten is - dan wordt hij sentimenteel en "gloomy". Zodra hij zijn medicatie weer gehad heeft, is dat over. En dan gaat het op alle vlakken beter, zowel thuis als op het werk.

Goed werkende antidepressieva kun je zien als een soort wolkje om je negativiteit. Het lost niet op, het verdwijnt niet, maar het maakt het dragelijk, het verzacht wat. Doordat de situatie dragelijker wordt is er kans dat je hersteld, of in ieder geval de kwaliteit van leven sterk verbeterd.

GDG, die 2 quotes die jij geplaatst heb horen eigenlijk bij elkaar. Het is juist vanwege mijn gedachten over de antidepressiva dat ik bang ben dat het de werking beïnvloed.

Ik mag vanmiddag mijn eerste dosis halen in overleg met de psycholoog. Die is ook op de hoogte van dit topic en ik heb de indruk dat ze nu inziet dat het probleem wel degelijk groter is dan eerst gedacht.
Hetgeen waar ik het meeste op hoop is dat de extreme emoties die ik voel wat worden afgevlakt. Dat die onvoorspelbare stemmingswisselingen wat onder controle komen. Dat ik blij kan zijn zonder een belachelijk euforisch gevoel om een minuut later te zitten janken, dat ik eens boos kan zijn zonder een diepe woede te voelen en daardoor weer te gaan janken omdat ik zo helemaal niet ben. Dat er een tegenslag kan komen zonder dat voor mijn gevoel mijn wereld instort, maar het belangrijkste is dat ik weer oprecht kan genieten van dat geweldige mannetje van mij. Dat ik weer de volwassenen kan zijn, zoals het hoort en dat hij zich weer geborgen voelt bij mij. Dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en dat we samen naar de toekomst kunnen kijken.

Even een positieve noot, ik heb vanmorgen een heerlijke wandeling gemaakt. Wat paarden geknuffeld en ik had sinds lange tijd weer wat oog gehad voor mijn omgeving. Ik kijk er echt naar uit om weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. De zon doe schijnt, vogeltjes die fluiten enz.

Wel ben ik wat bang om mezelf te leren kennen. Door die extreme emoties voel ik wel dat dat niet is wie ik echt ben, maar wie ben ik dan wel? Hoe is mijn ware karakter? Sinds mijn twaalfde heb ik mij nooit echt goed gevoeld, wel eens betere momenten gehad, maar wel met een donker randje. Die depressie is nooit weggeweest en dat beangstigd mij wel.

Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor de steun, zowel in het topic als via pb. Voor degene die zich zorgen maken om mijn zoontje (ik ben daarop gewezem door een mod), die word echt goed opgevolgd en ik heb het er met mijn huisarts gisteren ook overgehad dat een kinderpsycholoog inschakelen voor hem ook een must zal zijn. Zijn welzijn is het belangrijkste voor mij, nu nog de knop omdraaien en inzien dat onze welzijn het belangrijkst moet zijn.

Zoals jullie zien, ik heb vandaag een betere dag. Ik hoop dat het dit keer wat langer mag aanhouden.

Wat fijn dat je vandaag een goede dag hebt! Het is ook nog eens prachtig weer
Hou je er wel rekening mee dat de eerste weken medicatie de depressieve klachten juist kunnen verergeren? Ik neem aan dat je dat wel weet, maar ik heb zelf ook anti depressiva geslikt en vond dat toch best heftig.

Daar ben ik inderdaad voor gewaarschuwd. Ook hebben ze mij gezegd om in het begin de pillen alleen te nemen als ik de mogelijkheid heb om in bed te liggen.

Hiephoi...!
Goed gedaan - jij hebt gezorgd dat je serieus genomen wordt, echt gezien wordt: prima!!

...dat zijn uitstekende doelen om aan te werken!
En AD kan een werken als een steuntje in de rug, omdat het je lichaam helpt om de negativiteit wat te dempen.

Joepie!

Als je zo langdurig die donkere wolken boven je hoofd hebt gehad, gaat dat idd wennen worden met die AD.

Prima dat je voelt dat jij die extreme emoties niet bent. Als gezegd, je loopt rond met een zware rugzak met trauma en ik kan me voorstellen dat tenminste een deel van de extreme emoties te maken heeft met dat je getriggerd wordt, dat er iets (al dan niet compleet onschuldig of matig verdacht) een 'veel te grote' reactie oproept.
In overleg met de psycholoog: het kan goed zijn om dingen op te schrijven, "op dinsdag gebeurde er x, persoon 1 zei dit, persoon 2 dat er toen explodeerde ik bijna", en doorspreken om te kijken welke patronen er in zitten en wat je op dit moment al kunt doen om het voor jezelf wat makkelijker te maken. (Als je op gegeven moment toe bent aan emdr is zo'n lijst handig, en dan kun je gericht alle triggers 'de nek omdraaien', dat scheelt bakken werk.)

En: wees niet banger dan strikt noodzakelijk voor jezelf!
De vernederingen hadden onder andere tot doel, om jou een naar gevoel tov jezelf te geven.

Schaamte is een nare, heftige emotie die gaat over 'ik ben geen goed mens'. Het gaat niet eens over wat je doet, veel mensen met heftige schaamte werken zich te pletter in de hoop te bewijzen 'dat ze toch wel deugen', en veel helpen doet het helaas vaak niet.
Het werk is: vriendjes worden met jezelf!

Dank je wel voor je lieve post. Ik wil inderdaad een soort dagboekje bij houden. Ook voor later, als ik mij dan weer minder voel, dan kan ik teruglezen hoe ver ik al gekomen ben. Dat is misschien een extra steun.

Ik heb nu 2 dagen medicatie op en 2 nachten goed geslapen. Ik ben wel duf overdag, maar dat komt wel goed.

De dokter zag wel een verandering van instelling bij mij. De focus ligt nu op herstel ipv overleven. Volgens hem kan dat ook veel verschil geven, dat ik weer naar de toekomst durf kijken en dat ik mij daardoor ook wat beter kan voelen.

Deze post (heb er wat ingeknipt omdat hij zo lang was) heeft me erg aangesproken en geraakt. Ik herken er veel in. Ik ben ook alle fasen doorgegaan en herken de vloek van de sterke vrouw. Gelukkig ben ik er al vele jaren weer bovenop en wil ik niet meer denken aan hoe ik me toen voelde. Het waren de zwartste jaren van mijn leven, er zijn mij echt jaren ontnomen. Maar misschien waren ze nodig om het licht in de rest van mijn leven en de jaren die nog volgen te zien.

Ik denk aan TS en hoop dat ze iemand treft in de hulpverlening die haar hieruit kan halen. Ik heb eerst mensen ontmoet die me er alleen maar dieper in hielpen. Op een gegeven moment iemand ontmoet die mij echt geholpen heeft, alleen door praten, door me te horen, mij serieus te nemen in mijn gevoelens en wat ik meemaakte.
Heel veel sterkte.

Janneke wat kun je de dingen treffend omschrijven. Heel mooi!

Inmiddels ben ik een aantal dagen bezig met de medicatie. Veel verandering is er nog niet. De ene dag gaat het wat beter als de andere. Slapen gaat wel beter, al heb ik hele vreemde dromen.

Verder hou ik een dagboekje bij met wat ik voel, wanneer en wat stemmingswisselingen veroorzaakt, wanneer ik slaap, hoe lang ik slaap, mijn dromen komen er ook in en zelfs mijn eten noteer ik.

Wat wel veranderd is, is mijn doodswens. Die is, sinds een paar dagen, zo goed als verdwenen. Ik kan weer een beetje vooruit kijken.

Ik heb van het weekend zelfs een half uurtje gevoetbald met mijn zoontje. Daarna was ik wel volledig uitgeput.

Al bij al gaat het verrassend snel beter. Zowel de huisarts als de psycholoog vrezen voor een zware terugval, ik probeer er echter van te "genieten" zolang als het mag duren.

Niet veel veranderd? Meid, ik vind het echt een enorm positieve verandering dat je vooruit kunt kijken

Ik heb nu in 1 ruk alles doorgelezen en wat heb ik een respect voor jou.

Ik heb ook een heleboel meegemaakt ik kwam in een zwart gat terecht en ik herken het stukje dat je Alles voor je kind doet.

Ik zeg wel eens
Zij is mijn houvast, mijn rots in de branding, de reden dat ik elke dag opsta en doorga! Je bent een prachtmens en ik hoop dat je de kracht om door te gaan zal behouden.

Wat gun ik jou weer een hoop mooie zonnestralen op je donkere paden en wat zou ik graag willen dat jouw wegen met hobbels en gaten geasfalteerd worden.