Depressief schreef:Ik mag vanmiddag mijn eerste dosis halen in overleg met de psycholoog. Die is ook op de hoogte van dit topic en ik heb de indruk dat ze nu inziet dat het probleem wel degelijk groter is dan eerst gedacht.
Hiephoi...!
Goed gedaan - jij hebt gezorgd dat je serieus genomen wordt, echt gezien wordt: prima!!
Citaat:
Hetgeen waar ik het meeste op hoop is dat de extreme emoties die ik voel wat worden afgevlakt. Dat die onvoorspelbare stemmingswisselingen wat onder controle komen. Dat ik blij kan zijn zonder een belachelijk euforisch gevoel om een minuut later te zitten janken, dat ik eens boos kan zijn zonder een diepe woede te voelen en daardoor weer te gaan janken omdat ik zo helemaal niet ben. Dat er een tegenslag kan komen zonder dat voor mijn gevoel mijn wereld instort, maar het belangrijkste is dat ik weer oprecht kan genieten van dat geweldige mannetje van mij. Dat ik weer de volwassenen kan zijn, zoals het hoort en dat hij zich weer geborgen voelt bij mij. Dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en dat we samen naar de toekomst kunnen kijken.
...dat zijn uitstekende doelen om aan te werken!
En AD kan een werken als een steuntje in de rug, omdat het je lichaam helpt om de negativiteit wat te dempen.
Citaat:
Even een positieve noot, ik heb vanmorgen een heerlijke wandeling gemaakt. Wat paarden geknuffeld en ik had sinds lange tijd weer wat oog gehad voor mijn omgeving. Ik kijk er echt naar uit om weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. De zon doe schijnt, vogeltjes die fluiten enz.
Joepie!
Citaat:
Wel ben ik wat bang om mezelf te leren kennen. Door die extreme emoties voel ik wel dat dat niet is wie ik echt ben, maar wie ben ik dan wel? Hoe is mijn ware karakter? Sinds mijn twaalfde heb ik mij nooit echt goed gevoeld, wel eens betere momenten gehad, maar wel met een donker randje. Die depressie is nooit weggeweest en dat beangstigd mij wel.
Als je zo langdurig die donkere wolken boven je hoofd hebt gehad, gaat dat idd wennen worden met die AD.
Prima dat je voelt dat jij die extreme emoties niet bent. Als gezegd, je loopt rond met een zware rugzak met trauma en ik kan me voorstellen dat tenminste een deel van de extreme emoties te maken heeft met dat je getriggerd wordt, dat er iets (al dan niet compleet onschuldig of matig verdacht) een 'veel te grote' reactie oproept.
In overleg met de psycholoog: het kan goed zijn om dingen op te schrijven, "op dinsdag gebeurde er x, persoon 1 zei dit, persoon 2 dat er toen explodeerde ik bijna", en doorspreken om te kijken welke patronen er in zitten en wat je op dit moment al kunt doen om het voor jezelf wat makkelijker te maken. (Als je op gegeven moment toe bent aan emdr is zo'n lijst handig, en dan kun je gericht alle triggers 'de nek omdraaien', dat scheelt bakken werk.)
En: wees niet banger dan strikt noodzakelijk voor jezelf!
De vernederingen hadden onder andere tot doel, om jou een naar gevoel tov jezelf te geven.
Schaamte is een nare, heftige emotie die gaat over 'ik ben geen goed mens'. Het gaat niet eens over wat je doet, veel mensen met heftige schaamte werken zich te pletter in de hoop te bewijzen 'dat ze toch wel deugen', en veel helpen doet het helaas vaak niet.
Het werk is: vriendjes worden met jezelf!