Ik weet niet of iemand dit herkent, maar in het geval van mijn zoon wilden ze ook persé dat hij de klassen stuk voor stuk afrondde. Onder het mom dat het sociaal-emotioneel handiger was. Dat mijn zoon juist veel beter met oudere kinderen om kon gaan, omdat die tenminste wel op zijn level werkten en praatten, dat werd niet erkend. Mijn zoon is overigens ooit gediagnosticeerd (vele testen via het ziekenhuis) met grote vlakken Asperger (hij is ondanks dat heel zorgzaam en wil iedereen net zo lang helpen tot ze het wel begrijpen, dus geen klassiek beeld) met een ver bovengemiddeld IQ. Ondanks dat de school hiervan op de hoogte was, bleven ze het maar lastig vinden. Van alle leerkrachten was er maar ééntje die het wel begreep en mijn zoon nog een leuk jaar heeft geprobeerd te geven: extra werk, diepgang van de stof, etc. Ze waren echt maatjes, want bijna elke dag vroeg die leerkracht mijn zoon wat langer te blijven om samen te 'sparren'. Maar helaas kon hij niet bij deze leerkracht blijven. De school had allerlei pakketten en hulp voor kinderen die niet mee konden komen (dyslectie, rekenproblemen, lager werk- en denkniveau en andere varianten), maar voor voorlijke kinderen hadden ze niets. Er werd toen letterlijk door een van de leerkrachten gezegd dat die kinderen maar lastig waren, ook mijn zoon. Ik kan nog veel meer uitweiden, maar kortgezegd: hij heeft met de afscheidsmusical letterlijk staan janken van blijdschap dat hij eindelijk verlost was van die school.
Op zijn huidige (hoge) school pakken ze het heel handig aan: ze zetten af en toe mijn zoon voor de klas om bepaalde lesstof over te brengen en ze hebben zelfs aan hem gevraagd of hij misschien leerkracht zou willen worden, omdat hij zelfs de meest langzame leerling mee kan laten komen. Het is zijn ambitie niet, maar ik wil hiermee aangeven dat als je het niet als bedreiging of last ziet, dat je juist heel veel aan voorlijke kinderen kunt hebben. Je moet alleen wel willen en je niet persoonlijk aangevallen voelen. Zij kunnen er ook niets aan doen. De kunst is om er wat positiefs mee te doen. Ik heb in ieder geval als ouder heel veel geleerd en snap anderen die daarmee te maken hebben dan ook heel goed.

Ik zou kijken naar een orthopedagoog of ergotherapeut uit de eerste lijn, die dan eventueel een observatie in de klas kunnen doen als er vanuit school niks gebeurt.

Meerdere dingen komen in mij op. Problemen in de executieve functies, faalangst ook wellicht wel.
Maar als het een gevoelig kind is kan het zomaar zijn dat de klas en alles wat daar gebeurt teveel voor hem is, hij de binnenkomende prikkels niet kan filteren en hierdoor overladen is en niet kan laten zien wat hij kan.
Dit heeft dan te maken met de sensorische informatieverwerking ofwel prikkelverwerking (zintuiglijk).
Globaal wat info over sensorische informatieverwerking: https://www.de-kinderpraktijk.nl/specia ... erwerking/
Thuis zijn er (in de meeste gevallen) minder prikkels dan in de klas, waardoor het dus kan dat het hem thuis wel lukt.

Een orthopedagoog kan oa leerproblemen en intelligentie in kaart brengen, en ook interventie bieden voor de executieve functie om dat te stimuleren.
Een ergotherapeut kan de prikkelverwerking in kaart brengen en hier interventie voor bieden, ook in de klas.
Ik zou daarom opzoek gaan naar een praktijk in de buurt met een of beide disciplines, zodat je je kind in kaart kan brengen.
In de meeste gevallen heb je geen verwijzing nodig.
En dan doel ik helemaal niet op een stempel (wordt in mijns inzien veel te snel naar gegrepen) , maar puur zodat er kan gekeken worden hoe hij dan wel zichzelf kan laten zien en hoe dat op school geïntegreerd kan worden.

Ik ben zelf ergotherapeut, mocht je meer vragen hebben mag je me een PB sturen

Zoals velen hier zeggen: hoogbegaafden passen zich aan aan het niveau van de klas.

Begint al in de kleuterklas. Ze tekenen al lang geen kopventers meer, maar hele landschappen, mensen met handen en 5 vingers, incl de juiste kleuren, maar op school tekenen ze wat lijnen en ander gekrabbel.

Met de juiste leraar kan dit wel verholpen worden en durven ze meer zichzelf zijn.

Zou een klas met enkel hoogbegaafde kinderen niet beter zijn denk je? Het lijkt mij ontzettend moeilijk voor een leerkracht om dit bol te werken.

TS, ik hoop dat je de juiste hulp vindt en krijgt voor je zoontje. Enkel een expert is volgens mij in staat om uit te vinden of dit werkelijk hoogbegaafdheid is of iets anders.

Dat kan natuurlijk ook

Dat bestaat. Er zijn scholen voor hb-ers. Steeds meer zelfs.
Je moet je alleen goed bedenken dat DE aanpak voor hb niet bestaat. Het is vrij sterk individueel. En zelfs binnen HB-land zijn er nog allerlei gradaties. Zo kan een kind een fixed of growth mindset hebben, kan er comorbiditeit zijn met andere diagnoses en kan een kind een guided of coach aanpak nodig hebben. En zo zijn er nog wel meer dingen.
En je moet (helaas) een flinke eigen bijdrage betalen om de kleinere klassen mogelijk te maken.

Kinderen komen pas in aanmerking voor fulltime hoogbegaafden onderwijs als ze hb getest zijn. Dus dat zou de eerste stap zijn; testen wat er speelt en daarop anticiperen.

Mijn 3 kinderen hebben alledrie fulltime hb onderwijs (de jongste vanaf groep 3, haar broer en zus vanaf halverwege groep 6 en groep 5) genoten, maar het verschilt idd heel erg per kind of het passend is of niet en vooral aan hoe dat hb-onderwijs is ingericht. Onze oudste vond het fijn, de middelste vreselijk (Tempo lag hoog en dat gaat lastig met perfectionisme) en de jongste is daar van bang vogeltje naar happy meisje gegaan maar heeft het laatste jaar op een dorpsschool in de buurt gezeten omdat er op het hb-onderwijs steeds minder aandacht was voor basisstof waardoor de Cito’s onderuit gingen. Toch kregen (nagenoeg) alle kinderen een havo/vwo advies, ongeacht de Cito’s. Hierdoor bleven veel kinderen zitten op het VO, of ze zakten af in niveau. Waar eerst per kind werd gekeken werd naar verloop van tijd meer naar de groep als geheel gekeken omdat de groepen groter werden en er meer groepen bij kwamen. Hb onderwijs is dus niet altijd zaligmakend... Wij hoefden overigens geen eigen bijdrage te betalen, dat was vooral bij Leonardo onderwijs.

Idd, voor hetzelfde geld spelen er andere zaken, testen zal de eerste stap worden.

Sorry dat ik het zeg maar heeft dat kind geen autisme of iets in die hoek. Daar lijkt het meer op als ik de verhalen zo lees.

HB en autisme worden vaak verward. Maar mijn ervaring is dat het absoluut allebei kan spelen.
Heb ervaring in de praktijk en daar zie je per klas toch vaak 2 a 3?leerlingen met een randje ASS.

Ik herken dit gedrag, vooral het heel anders reageren thuis vs. school en de frustratie eruitgooien thuis, van mijn broertje en van mezelf.

Uiteindelijk zijn wij gediagnosticeerd met autisme (Asperger), en waren wij weliswaar slim maar kwamen de voornamelijke problemen doordat we op school overprikkeld werden en vooral sociale interacties lastig vonden, waardoor op school niet 'alles eruit kwam' en er thuis vooral frustratie en vermoeidheid uitkwam. En inderdaad, er was ook faalangst, waardoor vooral ik liever op een lager niveau bleef hangen dan ik eigenlijk had.

Wat hielp? Een meedenkende, moderne school die vooral werkte met weektaken en zelf werk leren inplannen, want vooral mijn broertje's executieve functies (plannen, overdenken, leren) waren niet zo goed omdat hij toch meestal wel dingen kon zonder er echt voor te hoeven plannen of te werken. Een Daltonschool bood uitkomst, een vorm van onderwijs speciaal ingericht op zelf op eigen niveau werken met weektaken, waar er vooral geoefend werd op inplannen en samenwerken. En dit hielp ook voor de middelbare school, waar er nog wel extra begeleiding was. Mijn moeder werkte met hem met een speciale 'plan-agenda'. Inmiddels studeert hij en kan hij zelfstandig werk inplannen en zich motiveren voor dingen die ook niet zo leuk of (te) makkelijk zijn.

Wat ook hielp: therapie. Een specialist op het gebied van kinderen en autisme zagen we tijdens lastige tijden regelmatig, en die hielp ons met onder woorden brengen wat we voelden, of dmv creativiteit (tekenen, verhalen schrijven) ontdekken hoe we met onze problemen om konden gaan. En het allerbelangrijkste was: leren hulp vragen. Dit is zeer moeilijk als je bang bent om als 'anders' of juist 'dom' aangezien te worden, maar is wel echt essentieel.

Als laatste was het voor mij vooral echt een uitkomst om andere slimme kinderen met sociale aanpassingsproblemen en problemen met executieve functies te ontmoeten. Er waren speciale logeerweken waar ik vrienden heb gemaakt die ik nog steeds ken.

Om te weten of jouw zoon ook last heeft van overprikkeling, faalangst, en/of problemen met executieve functies die al dan niet samenhangen met autisme of iets anders, is het handig om je zoon te laten testen. Niet alleen op IQ, maar juist op dit soort symptomen die vaak samenhangen met hoogdbegaafdheid en/of autisme.

Alleen extra uitdaging bieden is namelijk misschien een oplossing die je ziet als zijn IQ hoog is, terwijl de echte oorzaak van onderpresteren en frustratie misschien toch in een onderliggende oorzaak zit. En die oorzaak vinden is misschien wel de sleutel vinden tot het helpen van je zoontje.

Ik probeer het kort te houden (ok, niet gelukt), maar zowel mijn man als ik waren ook zo als kind en hebben allebei een ronduit traumatische schoolervaring gehad. Het 'thuislezen' en 'schoollezen' is erg bekend. Het rustig in een hoekje zitten en niet opvallen, maar intussen doodongelukkig zijn. Het niet goed kunnen communiceren met andere kinderen.

Er wordt hier vaak hoogbegaafdheid genoemd, net als faalangst en asperger. Nu ga ik even heel cru zijn voor veel mensen, maar bedenk je het volgende: de gemiddelde mens heeft een iq van 100, daar komt het cijfertje vandaan. 70% van de mensen zit daar max 15 punten vanaf. Dus tussen de 85 en de 115. Met een iq onder de 70 ben je verstandelijk beperkt. Hoe zou jij het vinden om de hele dag op dat niveau te werken? Om vriendjes te moeten maken met mensen met dergelijke verstandelijke vermogens? Hoe zou jij je in die groep aanpassen? Jaar in, jaar uit verveel je je stierlijk en hoe hard je je best ook doet ga je altijd het buitenbeentje zijn. Maar je moet daarin wel blijven functioneren. Dus je past je aan. Resultaat: zwaar onderpresteren.

Voor de zekerheid: Dit is op geen enkele manier om mensen met een laag iq af te kraken of als 'minder' neer te zetten, maar dit is hoe het is voor een kind met hoog iq om tussen 'normale' mensen te zitten. En sociale skills/autisme: hoe goed zijn jouw sociale skills tussen verstandelijk beperkte mensen?

Sorry, ik ben misschien heel erg hard hier zo op papier, maar mijn hart huilt echt voor dit soort kinderen in het regulier onderwijs. En met het 'passend onderwijs' worden de verschillen binnen die klaslokalen alleen maar groter.

Oja, een laatste ding om alert op te zijn: onderpresteren op een iq test is ook een ding onder (zeer) begaafde kinderen.

Cito eindtoets is toch achterhaald.. mijn advies was maximaal lwo.

Ik was ook maximaal gedemotiveerd op school, kreeg vaak te horen dat ik moest opletten en niet moest zitten slapen. Het interesseerde me ook echt totaal niet en was echt een verplichting.

Heb dus ondanks dat wel gewoon zonder inspanning de mavo doorgelopen maar ook dat viel onder noodzakelijk kwaad

En dat zeg je tegen iemand die dagelijks werkt met verstandelijke gehandicapte mensen

Ik denk dat jouw/jullie eerste stap een gesprek met de leerkracht moet zijn. Spreek jullie zorg uit en vraag om een gesprek met een orthopedagoog erbij. Zij kunnen aansturen op observaties en mogelijk onderzoek doen.

Ik ben zelf leerkracht op het basisonderwijs en heb verschillende kinderen met deze kenmerken in de klas gehad. Orthopedagoog kan eerste stap zetten voor hulpvraag en eventueel tips en adviezen geven,

Ik sluit me aan bij het advies om onderzoek te doen. Maar wel gericht. Mijn vermoeden op basis van wat je schrijft is ook een autisme spectrum stoornis. Het lijkt me heel nuttig voor je om hier informatie over op te zoeken. Je kunt daarbij ook zoeken op (het syndroom van) Asperger. Dat staat ook wel bekend als hoog functionerend autisme. Tegenwoordig is Asperger opgenomen in het spectrum.

Ik heb hier als docent mee te maken en ben onlangs zelf op 32 jarige leeftijd gediagnosticeerd. Ik zou willen dat het eerder was gebeurd. Dat had me een hoop ellende kunnen besparen.

Het een hoeft het ander niet uit te sluiten he. Ik lees in je post dat je denkt dat gedragingen zoals die van de zoon van TO geheel van het label 'hoogbegaafd' weg kunnen komen, maar andere ervaringen in dit topic laten (juist) zien dat dit gedrag ook voort kan komen uit een combinatie van hoge intelligentie en/of autisme en faalangst.

Iemand kan ook asperger hebben en hoogbegaafd zijn, dat komt zelfs erg vaak voor (de eerste diagnose-criteria voor asperger waren juist een bovengemiddelde intelligentie, en mijn eigen intelligentie-testen kwamen ook hoog uit qua scores). En autisme of faalangst hebben is natuurlijk ook helemaal schande, maar kan ook veel verklaren. Bijvoorbeeld over dwars gedrag en spanning bij nieuwe dingen, of moeite met en vermoeidheid na sociale situaties.

Het onderpresteren hoeft niet per se te komen door het "aan willen of moeten passen" aan mensen die (veel) lager scoren op een IQ test. Een hoog IQ hoeft (zeker) niet te betekenen dat deze kinderen ook op sociaal-emotioneel niveau voorlopen op leeftijdsgenoten, dit kan zelfs het omgekeerde geval zijn, met kinderen die sociaal-emotioneel geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten omdat hun EQ juist achterloopt bij dat van leeftijdsgenoten. Dan kan zitten bij leeftijdsgenoten ook juist een uitdaging zijn omdat die andere kinderen hier verder in zijn.

Ten tweede: een veelvoorkomend probleem van hoog-intelligente kinderen is dat zij nooit goed leren leren of plannen, aangezien ze vaak alles 'vanzelf' wel snappen of met een beetje doorlezen wel doorkomen. Dat is funest als je hoger in het onderwijssysteem komt, en er wel verwacht wordt dat je ook 'saaie' taken doet als woordjes stampen (die niet per se met intelligentie of iets 'snappen' te maken hebben). Dus zijn het de executieve functies waar het functioneren in het onderwijs (deels) op vastloopt: plannen, taken afmaken die saai of niet leuk zijn, simpelweg doorzetten en stampen. En dit zijn toch wel basisvaardigheden verwacht in het reguliere onderwijs en ook in het latere (werkzame) leven.

Vanuit mijn vroegere school ken ik kinderen met een zeer hoge intelligentie, al dan niet met autisme, die zijn vastgelopen op precies dat punt. In de eerste en in de tweede klas van de middelbare school ging het leren wel prima, scoorden gemiddeld want ze deden eigenlijk helemaal niets en konden zo op hun gemak toch toetsen halen. In de derde werd er ineens (veel) meer verwacht qua planning en woordjes leren, en dat lukte ze niet meer. Omdat er ook faalangst en stoerdoenerij in de pubertijd bij kwam kijken, zijn die allemaal steeds meer afgeklommen qua schoolniveau, en uiteindelijk uitgevallen. Dit (zwaar) onderpresteren had weinig te maken met sociale aansluiting, maar juist met het 'opgeven' door faalangst en problemen met executieve functies.

De bottom line is eigenlijk: we kunnen niet vanuit hier diagnosticeren of TO's zoon autisme heeft, of lijdt onder zijn hoogbegaafdheid om het gebrek aan aansluiting, of door een hoge intelligentie moeite heeft met executieve functies.. Dit is iets wat een orthopedagoog of therapeut uit kan zoeken, waarna er een gericht plan gemaakt kan worden om te helpen.

Met de laatste conclusie ben ik het eens. We kennen deze jongen niet, dus conclusies zijn voorbarig.

Wat betreft de combinatie met faalangst/autisme: ik probeerde juist aan te geven dat symptomen die daarop wijzen kunnen voortkomen uit de sociale situatie waar deze kinderen in zitten. Dat hoogbegaafdheid, asperger/hoogfunctionerend autisme en faalangst samen kunnen gaan weet ik. Ik heb ook alle drie in een dossier staan ergens. Maar symptomen van autisme (de symptomen dus, niet daadwerkelijk autisme) kunnen voortkomen uit de sociale omgeving van kinderen die intellectueel geen goede ontwikkeling kunnen doormaken door gebrek aan een geschikte peergroup. Het gaat inmiddels al zo ver dat prominente autisme-onderzoeker Tony Atwood heeft gesteld dat asperger op latere leeftijd 'undiagnozed' kan worden. De diagnose wordt dan dus teruggedraaid.

Er is nog zo veel dat we niet weten over de connectie tussen hoogbegaafdheid en autisme. Mensen zien beide als een handicap en sociaal gezien is dat misschien zo, maar mijns inziens alleen omdat we kinderen 20 jaar lang in een hele onnatuurlijke sociale situatie plaatsen: school. Kinderen indelen op leeftijd is achterhaald. De illusie hebben dat ze daarmee voorbereid worden op 'de echte wereld' ook. In die echte wereld zit je nooit alleen maar met mensen uit jouw geboortejaar samen.

Maargoed, dat zijn de inzichten die ik heb opgedaan door de jaren heen. Doe ermee wat je wilt.