Independence schreef:Sinds kort is er een posttraumatische stressstoornis bij mij vastgesteld. Hoe en wat, daar wil ik niet op in gaan. De diagnose is voor mij een enorme klap geweest: zó erg is het toch niet? Inmiddels ben ik erachter dat mijn leven behoorlijk in het teken staat van mijn trauma en hoewel het eerder lukte om mijn gedachten en emoties weg te duwen, lukt dat nu niet meer. Ik ben aan het overleven: 's nachts durf ik niet meer te slapen, overdag alleen als mijn hond bij me is. Ik leef van paniekaanval naar paniekaanval en heb enorm veel herbelevingen.
"Een mens went aan alles", en mijn beste therapeute zei ook regelmatig "we zijn geprogrammeerd om te kunnen overleven", en dat is zeker een zegen, maar het kan ook een vloek worden.
Ik ben incestvrouw, en ik beschouw mijzelf zo ongeveer wel als hersteld van ptss. (De laatste trigger dook een jaar terug nog weer eens op, de laatste paniekaanval is heel lang geleden...)
...en juist als je overlevingsstrategie inhoudt 'dat het allemaal erg meevalt, dat er eigenlijk niets echt aan de hand is' kan een diagnose voelen als een klap, 'dat het dus wel zo erg is'.
Citaat:
Ik ben begonnen met EMDR, maar dat loopt niet zo gesmeerd. Het is de bedoeling dat ik dingen deel over het trauma, het beestje bij de naam noem. Dat lukt me niet. Bij elke gedachte, elke herinnering, verlam ik. Komt er geen woord uit mijn mond.
Was het jouw eigen keuze om nu al emdr te gaan doen...?
In de 2e fase is het een prima techniek, maar zo te lezen is het nu nog te vroeg.
Traumaverwerking doe je grofweg in drie fasen (okee, die wisselen elkaar af en komen een paar keer langs).
De eerste fase heet in het officieels stabilisatie, " pootn op de groand ", weten waar je zoal mee te dealen hebt, en wat je er tegen kunt doen. Je leert veel - doseren heeft zin, maar je hebt bakken informatie nodig! Wat stress is en hoe het je lichaam en geest beïnvloedt. (Logischerwijze gaan stress/ in de alamtoestand verkeren en slapen niet goed samen, dat soort dingen zijn nuttig om te weten - en graag een ontspanningsoefening erbij....)
Fase 1 gaat ook over manipulatie, over overlevingsmechanismen - en hoe je in het hier en nu een redelijk leven kunt hebben.
Ik heb zelf in dit verband veel gehad aan 'de oefening voor de vijf zintuigen. (Wat wil ik nu ruiken...? Wierook, parfum, bloemen, etc. - en dan jezelf die geur geven. Welke thee wil ik nu drinken? Welke kleuren wil ik zien? Voor tastzin : jezelf masseren, of in bad gaan, of die lekkere zachte trui aantrekken en dan die cd opzetten, dat lied zingen dat 'nu' past.) Vroegah sloeg men regelmatig fase 1 compleet over en werd je zonder 'gereedschappen' meteen in het diepe gegooid.
In fase twee kan een techniek als emdr veel zin hebben - de officiële term luidt confrontatiefase.
In fase 1 ben je maar zijdelings met de ellende / ellendelingen die het trauma veroorzaakten bezig, in fase 2 staat dit volop in de "belangstelling". Het voordeel van emdr is, dat de oude aanpak van 'het rotverhaal tien keer in alle details vertellen' niet meer nodig is. (Emdr is veel meer dan dat het 'alleen maar ellende weg zou halen'. Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.)
En fase 3 is alles wat je in je jeugd bent misgelopen eens langslopen en alsnog 'bijleren'. "Het is mijn leven, ik ga doen wat ik goed vind, wat mij energie geeft, ik ga mijzelf ontwikkelen." Het is een omdraaiing: ging het eerst over wat jou was aangedaan - nu ga JIJ bepalen hoe JIJ wil dat JOUW leven er uit gaat zien.
Citaat:
Natuurlijk heb ik goede hulp, maar op dit moment ben ik vooral erg moedeloos.
Het is prima om loyaal te zijn, zeker aan een therapeut, maar er zijn wel grenzen.
Het is op zich een bekend verschijnsel dat bij psychotherapie er een 'beginverergering' kan optreden. De ellende en de toestanden komen voor het voetlicht, en dat is confronterend.
...en confrontatie is op zichzelf genomen prima (de 2e fase heet zo in de boekjes) maar je moet het wel aankunnen
- en daar hoort de therapeut op te letten en dmv de eerste fase voor te zorgen dat je dit gaat aankunnen.
Citaat:
Wat als het me nooit lukt om er woorden voor te vinden?
Geeft niets, sprak oma, dat is een van de de zegeneningen van emdr: woorden zijn niet vereist om te kunnen verwerken.
Als je therapeut bedoelt 'dat je letterlijk het beestje bij de naam noemt' gaan er een paar dingen mis.
(Want dat is nergens voor nodig.)
Wat ook hierboven al gezegd werd: een tekening bijvoorbeeld kan ook prima.
...bedoelt je therapeut vooral 'dat het nu fase 2 is en dus wordt de confrontatie opgezocht' - dat klinkt op zich wel logisch, maar als jij als reactie op de confrontatie verlamt, moet daar over gesproken worden.
(Is het te vroeg? Speelt er iets tussen jou en de peut, bijvoorbeeld subtiele druk om op te schieten, of wat dan ook?)
En het zij herhaald: een confrontatie hoeft echt niet 'verbaal' te wezen.
(In fase 2 'moet' het over confrontatie gaan, dat is de definitie, maar het mag heus echt een makkelijke vorm zijn!!)
Citaat:
Wat als ik hier nooit van herstel? Wat als ik net degene ben bij wie EMDR niet werkt?
...gesteld dat je te vroeg met emdr begonnen zou zijn, dan ligt het niet aan jou, maar aan een fout van de therapeut dat het nu niet werkt. Je overlevingsmechanismen blokkeren dan.
(En overlevingsmechanismen zijn in principe nuttige dingen. Te snel gaan in therapie is geen goed idee.)
....maar ook voor 1985 was er goede traumaverwerking mogelijk zonder emdr.
Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 10-06-20 22:17, in het totaal 4 keer bewerkt