Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-21 18:17

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-21 18:17

Ik weet niet of het veel uitmaakt of ik hier nog post of niet, maar ik heb werkelijk amper iemand om hierover te praten dus doe ik het toch maar.

Gisterenavond heb ik een zware emotionele breakdown gehad. Ik ben niet exact zeker wat de trigger was. Al denk ik dat het waarschijnlijk gewoon eenzaamheid is. Ik zit hier ook maar gewoon thuis. Zie enkel mijn gezin en af en toe mijn vriend. Echte vrienden heb ik niet tot amper. Daaraan is niets veranderd. Heel veel kennissen en lieve mensen rondom mij. En het is fijn om af en toe eens van hun te horen of eens met hun af te spreken. Maar ik mis heel erg het gevoel van een soort van 'gewild' te zijn? Ik kan het allemaal niet goed verwoorden zonder als een gigantisch ondankbaar iemand te klinken. Misschien ben ik dat ook wel gewoon en weet ik zoals altijd simpelweg gewoon niet wat ik wil.

Ik ben erg geschrokken van gisteren wel eerlijk gezegd. Vooral van de intensiteit. Ik dacht dat ik er wel grotendeels door zat. Tot op het punt dat ik dingen van andere mensen kon lezen en me amper nog kon inbeelden dat ik ooit ook zo heb gedacht? Maar vandaag zit ik weer met mijn kop onder de zee van depressiviteit en weet ik weer heel zeker dat het echt is geweest.

Ik voelde het van ver aankomen. En toch greep het me bij mijn strot. Ik nam mezelf voor niet te bewegen. Niet in actie te schieten want ik wist ook heel goed tot wat wat zo'n aanval bij mij kan veroorzaken. En uiteindelijk is het ook tot dat punt gekomen. Ik voel me dan als een elastiekje dat op elk moment kan wegspringen. Elk spiervezeltje wordt dan aangesproken. Ik wil dan rechtstaan en alle domme dingen doen die dat stemmetje in mijn hoofd me influistert om te doen. Dingen die ik vroeger ook deed om gewoon om te gaan met de intense leed dat emotionele overspoeling bij mij veroorzaakt. Ik besef heel goed dat het een quick fix is en geen lange termijn oplossing. Uiteindelijk veroorzaakt het ook alleen maar meer leed. Ik kan jullie helaas niet goed vertellen hoeveel pijn zo'n aanval doet. Het is heel abstract en niet aan te duiden en toch is het heel erg echt. Ik heb er me heel lang tegen verzet maar uiteindelijk heb ik mezelf meermaals geslagen. De storm is dan wel veel sneller gaan liggen en ik ben dan in slaap gevallen.

Ik wou vragen om hulp, maar ik kon mezelf totaal niet uitdrukken. Ik heb een vriendin een bericht gestuurd maar zij heeft het uiteindelijk pas vanochtend gezien. Ik weet dat het geen oké gedachtengang is maar ik val mensen echt niet graag lastig met zulke dingen? Op den duur stoot je mensen ook weg door de negativiteit..

Vandaag voel ik me nog altijd miserabel. Ik heb tot de middag in mijn bed gelegen. Deze namiddag nog even bij de paarden geweest, Boris wat geborsteld. Maar ik haal er allemaal niet echt plezier uit. Zeker niet toen ik zag dat zijn koker echt dik stond door al het stilstaan. (Ze staan 24/7 buiten maar door alle modder ellende hebben ze niet veel zin om te bewegen.. Ik heb ook geen droge bak om ze beweging te geven). Uit miserie heb ik ze maar op het weiland gegooid. Lopen en stampen ze helemaal stuk waarschijnlijk maar liever dat dan dat het zo gaat zwellen dat hij niet meer kan plassen. Ik heb hem gisteren wel nog zien uitschachten dus zo erg is het nog niet maarja.

Aankomende donderdag ga ik wel langs de huisarts om wat administratieve zaken op orde te krijgen. Ik ga het dan wss wel nog even hebben over mijn 'toestand' al kunnen die mensen daar ook niet veel meer voor doen vrees ik. Het is ook wéér een andere huisarts want mijn vaste huisarts is afwezig tot eind december. Ik ben wel eens bij hem gegaan voor een covid test voor mijn opname in Gent dus hij weet wel 'iets' maar ik herinner me niet meer hoeveel ik ervan gedeeld heb. Enfin, kijk er niet bepaald naar uit om alles weer te mogen gaan uitleggen

**Geplaatst**: 05-12-21 19:06

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-12-21 19:06

Ik ben aan het werk dus even vliegensvlug je post doorgelezen, zal straks uitgebreider lezen. Maar wil toch alvast even zeggen dat ik blij ben dat je post. Omdat ik graag wil weten hoe het met je gaat en ik weet zeker meerdere bokkers met mij.

Je kan het Kaat. Zó enorm trots op jou.

**Geplaatst**: 05-12-21 19:12

Geplaatst: 05-12-21 19:12

Hier posten maakt uit.
:knuffel:

voor jou.

Ik herken, denk ik, wat je bedoeld met gewild willen zijn. Bedoel je het gevoel van niet ergens echt bijhoren, niet echt ergens een plek hebben?
De filosoof Epictetus zou zeggen dat dat klopt, dat we allemaal reizigers zijn die kortdurend op aarde verblijven.

Dit klinkt niet erg bemoedigend, besef ik.
Maar mij helpt het wel wat: ik kan niet veel veranderen en beïnvloeden, maar als ik dat aanvaard, dan kan ik binnen mijn kleine cirkel van invloed nog best veel.

Ik heb je reactie gezien in het topic " als leven overleven wordt " gelezen, dat is een mooi voorbeeld van hoe je invloed ten goede uit kunt oefenen

**Geplaatst**: 05-12-21 21:34

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-12-21 21:34

Hoi Kaat,

JA, HET MAAKT UIT! Wij lezen dit, wij voelen al dik een jaar met je mee, we denken met je mee, we praten met je mee. Jij schrijft het van je af en wij lezen het. Zelfs als we niets terugzeggen, is het niet voor niets.

Ik heb de laatste tijd veel minder gereageerd op je posts. Niet omdat je me ineens tegenstaat, maar omdat ik minder overeenkomst met je voel. Wij twee hebben veel dingen gemeen, maar ook veel niet, en bij wat je de vorige maanden bracht, kon ik me minder voorstellen. Maar laat dat geen reden zijn om ermee op te houden.

Eén ding dat je nu schrijft, herken ik wel heel goed: de angst om mensen af te stoten door je negativiteit. Kaat, als het echt niet anders kan, moet je gewoon om hulp roepen. Een vriend die dat niet begrijpt is geen vriend. Het wordt pas vervelend voor anderen als je er zelf niets aan doet, als je altijd de wereld de schuld geeft, als de ander het idee krijgt dat er met zijn (haar) woorden niet gedaan wordt.

En hoewel ik me niet tot jouw vrienden reken (in de zin van: ik ben maar een mede-Bokker die je niet gauw in het echt zult ontmoeten), en ik ook niet voor iedereen kan spreken, zal ik je toch maar zeggen: nee, je verveelt me niet, je overvraagt me niet, ik ben je niet beu. Ik snap dat je de hulp nodig hebt en dat je het waardeert. Ik ben trots dat je in nood zo vaak aan ons denkt, en ik hoop heel erg dat onze posts je kunnen helpen.

**Geplaatst**: 05-12-21 21:55

Geplaatst: 05-12-21 21:55

Hoi Kaat,
goed om dingen te delen...!! :(:)

En 'het is niet goed als een mens alleen is', fysiek ben je dan wel niet alleen, maar als je je niet gewenst voelt - brrrr....!!!
(En dat hoeft niets te zeggen over jouw familie, maar jij voelt het 'om wat voor reden dan ook' zo.)

Ik herinner mij nog al te goed hoe het was toen ik 20 was en pms had: ik voelde me afschuwelijk, maar je deed mij geen plezier door te vragen wat er mis was, want ik snapte er helemaal niets van. En toen ik 40 was en depressief snapte ik het half, maar ik vond mijzelf geen goed mens en schaamde me kapot voor zo ongeveer alles.

En ik herken ook wel iets van 'een volstrekt anonieme angst'. Geen naam, geen gezicht, als ik het onding een kleur moest geven koos ik voor zwart, maar denk vooral niet dat ik letterlijk zwart zie. 'Het' is er - meer valt er doorgaans niet over te zeggen.
En de uitputting (en dus depressiviteit) na afloop herken ik ook.

En :(:)

meis, houd je haaks!

**Geplaatst**: 05-12-21 21:58

Geplaatst: 05-12-21 21:58

Kaat je bent altijd welkom hier en je bent niet vervelend en we begrijpen je. Hou je haaks hé. Knuffel!

**Geplaatst**: 05-12-21 22:33

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-12-21 22:33

Ook ik lees nog steeds mee en ik vind dat je het ontzettend goed doet!
Ik kan me voorstellen dat het niet zo voelt, maar in mijn ogen ben je het afgelopen jaar echt enorm gegroeid!
En dat is echt wel iets om trots op te zijn!

**Geplaatst**: 06-12-21 18:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 06-12-21 18:14

Moh kaat! Ik lees ook altijd mee. Ik wil graag weten hoe het met je gaat. ik wil er wel zijn voor je. Zolang jij het wild :(:)

je stuurt me maar een pb als je mn mnr wilt.

**Geplaatst**: 08-12-21 13:50

Geplaatst: 08-12-21 13:50

Ook al reageer ik niet zo vaak, ik lees wel geregeld hier, ik ben regelmatig benieuwd of er een update is, ik wil weten hoe het met je gaat…ook al post ik hier dus niet zo veel

Ik kan geen raad geven, voel me zelf ook niet zo thuis hier op aarde, ik heb ook veel kennissen en enkele vrienden maar die wonen veraf. Niemand zo in m’n buurt die spontaan eens langskomt.

Als ik m’n paarden niet zou hebben, zou het leven hier op aarde niet meer moeten voor mij, of klinkt dat te donker?

Dikke knuffel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-21 00:53

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-21 00:53

Ik heb alle berichtjes gelezen en ga morgen (hopelijk met 'positief' nieuws van de Ha) even specifieker reageren. Maar nu heb ik vooral even nood aan van me af te schrijven. Dus bij deze, mijn klaagzang:

Zo moe als ik was, zo wakker ben ik nu. Mijn hersenen draaien overuren. Ik wil graag slapen maar ik blijf graven in zowel de toekomst als het verleden. Ik merk dat ik heel hard in het verwerkingsproces zit. Maar alles zo herbeleven in geuren en kleuren is niet fijn. Ik krijg flitsen van beelden te zien die niet bepaald helpend zijn. Momenten aan het herdenken die ik liever zou vergeten. Of juist wou dat ze ergens misschien toch nog realiteit waren. Ik probeer mezelf toe te fluisteren in het hier en nu te leven. Maar eerlijk? Dat vind ik dan weer vrij saai. Want wat houdt het hier en nu eigenlijk voor me in momenteel? Rondgescharrel in mijn huis en op het erf, zoekend naar weer iets nieuws om me even nuttig bezig te kunnen houden. Voor de rest klamp ik me vast aan de paar interessante dingen die komen zullen. Ik geniet niet (meer?) van de reis er naar toe. Ik wil gewoon op de eindbestemming zijn.

De oplossing is simpel. Sta op en ga nu iets ondernemen. Simpel, en toch een onmogelijke taak. Als ik denk aan hoe ik in godsnaam ooit mezelf van nut kan gaan maken (zonder verlies van mijn eigenwaarde!) in deze maatschappij ben ik radeloos. Het zegt wat als je moeder mee vacatures afgaat en ook eerlijk toegeeft het ook niet te weten. En net nu is er enorm veel werkaanbod..

En zo blijf ik, als een hond die zijn eigen staart vastheeft, rondjes draaien. Puur uit angst en onwetendheid. Moet ik toch gewoon door het slijk om ergens te komen, met het risico op verdrinken? Misschien zeggen mensen rondom mij dan als troost 'Ach, je hebt het toch geprobeerd'? Ik ben zo breekbaar, zo fragiel. Ik heb geen emotionele permanentie. Als het er niet is, voel ik het niet. Ik beleef het enkel als het tastbaar is. Daarom beleef ik het heel intens, als het er wel is. Zowel in de positieve als de negatieve zin. Helaas, vaker in de negatieve want ik ben opgegroeid omringd door pessimisten.

Het is haast middernacht en ik ben waarschijnlijk onzin aan het uitkramen. Weer aan het praten in cryptische taal. Het is altijd grappig om dit soort schrijfsels terug te lezen. Het zijn schetsen van mijn gedachtegang. Zo van die krabbels die je ook in mijn notities zou tegenkomen. Alleen dan niet illustratief maar in woorden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-21 14:37

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-21 14:37

Ik wil jullie allemaal stuk voor stuk bedanken voor alle lieve reacties. Ik schrik er zelf een beetje van hoeveel mensen het blijkbaar wel iets kan schelen. Bedankt om er na een jaar nog voor mij te zijn allemaal. Om mij telkens weer een hart onder de riem te steken en moed in te spreken.. Het is dan maar door een scherm, maar het doet me toch een tikkeltje minder alleen voelen. Als een pleistertje of een kusje op een wonde..

@Dammie Je omschrijft het idd heel mooi. Ik heb nergens het gevoel echt bij te horen, echt een deel uit te maken van een vaste community. Ik ben aanwezig, maar ik sta aan de zijlijn. Ik ben inderdaad een reiziger, die passeert en aandachtig blijft staan kijken. Probeert om zich ergens te vestigen, te settelen, maar daar telkens door verscheidene redenen in faalt. Ik probeer het te aanvaarden, maar het blijft pijn doen. Ik denk dat ik te veel probeer en dat ik me gewoon meer moet overgeven aan het proces en afwachten waar het naar toe gaat. Ik probeer wel mijn steentje bij te dragen waar het kan, er te zijn voor een ander omdat ik toch nog altijd bepaalde mensen rondom mij liever heb dan mezelf.

@Musiqolog Daarin heb je gelijk, een vriend die dat niet omarmt is geen vriend.. Maar ik heb ook vrienden die het moeilijk hebben en ik snap de andere kant dus ook wel. Ik ben altijd diegene geweest waar veel mensen naar toe kwamen met hun problemen. Op de middelbare school was ik altijd de neutrale partij, ik meng me namelijk niet graag in drama (maar dat heeft ook te maken met mijn onderdanigheid die ook haar stem überhaupt niet durf te verheffen tot het werkelijk haast onleefbaar wordt en eerder in vermijding gaat). Ik begrijp dus ook hoe vermoeiend het kan zijn. Ook voor jullie schaam ik me af en toe. Ik verwacht helemaal niets en tegelijkertijd hoop ik toch dat er eens iets komt dat een klik in mijn hoofd veroorzaakt en mijn leven veranderd in de goeie zin. Ik snap dat op den duur de adviezen op geraken. Ik weet soms ook simpelweg niet wat te zeggen als vrienden mij om steun vragen.

@Janneke2 Die volstrekt anonieme angst is een mooie verwoording er van.. Het is er gewoon, altijd. Onder het oppervlak.

@Pien, Cayenne en Candy Ik ben ook blij dat jullie er nog zijn. Ik vind het interessant altijd om te lezen dat er verandering merkbaar is. Ik denk wel deels te begrijpen ondertussen wat er ongeveer veranderd is en dat is vooral puur gedragsmatig. Ik heb denk ik ook wel wat meer inzichten verworven. Het is niet meer onbekend. Echter, de algemene gedachtengang is er nog altijd jammer genoeg. Gelukkig niet meer constant en dat is wel een verbetering. Ik denk dat ik mezelf wat meer een schouderklopje moet geven, maar dat ligt nog altijd moeilijk. Zo moeilijk, dat terwijl ik dat bewuste zinnetje schreef de tranen in mijn ogen stonden..

Daar herken ik me ook wel in @Killed.. Ik zie mijn paarden doodgraag, maar voor mij is het geen belemmering. Voor mij wegen de andere, negatieve dingen die met het leven te maken hebben te zwaar door. Ik merk dat als ik zo moeilijk in slaap geraak 's avonds in het donker dat een thema is die vaak terugkomt. Dat ik eigenlijk niets te maken wil hebben met het leven als mens. Alles is ingewikkeld. Ik ben bang van mijn sterfelijkheid en het besef er rond en toch wil ik niet persé leven. Ik leg mezelf regelmatig dilemma's voor waarbij ik me afvraag of ik nu op een knop zou durven drukken die me voor eeuwig zou doen (pijnloos) verdwijnen. En ik denk dat ik het misschien wel zou doen.

Gisterenavond ben ik na mijn post uiteindelijk niet meteen kunnen gaan slapen helaas. Ik had gedacht dat het afschrijven ging helpen. Jammer genoeg begon ik vreemde schaduwen te zien en schoot ik daardoor in paniek. Het duurde gelukkig niet heel erg lang.. Maar dat soort hallucinaties jagen me enorm het stuipen op het lijf. Het ergste van al is, is dat ik het juist in gang zet door eraan te denken. Maar zodra ik er aan denk is het te laat. Het gebeurd gelukkig niet heel vaak maar brrr.. not fun. Vanochtend moest ik dus naar de huisarts. Ik zat bomvol stress in de wachtzaal, as usual, maar het feit dat de consultatie er voor uitliep hielp niet. Gelukkig heb ik geleerd om dat gewoon aan te geven meteen bij het binnenkomen. Het is dan niet weg, maar het lucht wel al een beetje meer op. Uiteraard moest ik dan nog uitleggen waarvoor ik kwam en dat lukte vandaag dus echt niet. Ik kon mezelf niet goed uitdrukken want ik wist niet goed waar te beginnen. Deze dokter kent mijn situatie niet en het is inmiddels ook gewoon zo veel dat ik in overload ga. Hij was zelf ook een beetje all over the place dus dat hielp niet bepaald

Uiteindelijk heeft hij mijn arbeidsongeschiktheid toch nog verlengd. Ik was gelukkig zo slim om nog een soort van medisch verslag mee te nemen van Gent waar mijn diagnose op beschreven staat. Voor de VOP premie papieren kon hij mij niet helpen want hij kent mij niet genoeg en heeft hij een doorverwezing geschreven voor evt. een psychiater. Ik weet echter niet goed waar ik nu heen moet. Ik kan wachten tot januari en naar de vaste huisarts gaan van het gezin want zij kent me wel ietsje beter, maar ik denk dat ze mij uiteindelijk ook gaat doorverwijzen. Dus misschien moet ik dan toch maar weer het psychiatrisch traject in, paar sessies doen zodat ze me leren kennen en ultiem de papieren kunnen invullen.. Ik sta er niet om te springen maar als het mij op lange termijn kan helpen dan moet het maar.. Ik kan misschien wel terug naar het CGG maar ik weet niet of dat slim is, als in, de negatieve herinneringen die daaraan gepaard zijn ook. Misschien moet ik toch maar ergens helemaal van nul beginnen. Blanco blad. Ik ben echter zo bang om ergens terecht te komen bij iemand die me weeral totaal niet ligt. Al kan ik nu wel makkelijker wegstappen van de situatie gezien ik nergens opgenomen ben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-21 13:59

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-21 13:59

Driedubbele post, maar even een update.

Paar dagen terug ben ik even serieus door elkaar geschud geweest nadat een vriendin van me uit de psychiatrie in Grimbergen me nogal een heftig bericht stuurde. Ik weet dat zij het al lang enorm zwaar heeft. Ik vind het heel erg dat de wereld zo oneerlijk is geweest tegenover haar. Dat ze nooit omringd is geweest door de juiste mensen en zo veel leed heeft meegemaakt. We hebben nooit heel veel gesproken, maar een paar weken terug hebben we een paar uur gevideochat. De woorden die ze sprak over me waren zo mooi en zo oprecht. Het ontroerde me. En ik wou op dat moment zo graag dat ik hetzelfde voor haar kon doen, maar dat lukte mij niet. Het enige wat ik kon doen was haar wat proberen op te beuren met een kunstwerkje op te sturen en na wat aandringen gaf ze me toch haar adres. Sommigen zullen zich misschien nog herinneren dat ik mondmaskers versierde. Ik had voor haar eentje gemaakt met een roodborstje omdat ze graag de vogels eten gaf. Dat deed ze ook altijd in Grimbergen, haast elke dag met de restjes brood en broodkruimels van het ontbijt. Helaas ben ik er nog niet toe gekomen om iets voor haar te maken.. En daar heb ik spijt van. Want ik vrees dat het bericht dat ze me stuurde dit keer echt haar laatste was. Ik voel me schuldig, want toen ik de berichten kreeg heb ik bewust niet meer geantwoord. Het was laat en rond dat uur ben ik zelf erg gevoelig voor triggers. Ik durfde haar voice berichtje niet te luisteren, want het was letterlijk iets dat ze had opgenomen als afscheid. De ochtend erna had ik de moed opgeraapt om er naar te luisteren en het was werkelijk hartverscheurend.. Hoe vaak ze smeekte om haar geen spijtgevoelens in te spreken omdat het haar zo slecht deed voelen over haar keuze. Als iemand die daar gezeten heeft, op dat punt, heb ik dat gerespecteerd. Ze heeft echt al ongelofelijk veel therapie geprobeerd. Ik snap dat ze op is..

Het is nu al ruim 2 dagen geleden dat ze online is geweest. Ze heeft mijn berichten niet meer gezien. Ik heb verder geen contact gegevens van haar buiten haar social media. Dus ik vrees oprecht op het ergste.. En ergens weet ik dat dit is wat ze wou en ik hoop dat ze haar rust gevonden heeft.. De eerste dagen liep ik er heel slecht van, nu heb ik het al iets meer een plekje gegeven en besef ik dat ik gewoon moet afwachten tot ik iets van bevestiging krijg erover. Wie weet neemt ze gewoon even een pauze van socials. Ik mag niet invullen voor een ander maar dat is moeilijk in zo'n situatie.

Verder ben ik zelf bezig geweest met het hele papier gedoe. Ik had een psychiater gevonden in een praktijk met nog een andere psychiater en een paar therapeuten. Hier had ik een goed gevoel bij. Het was niet super ver weg ook. Alleen hebben de artsen daar een patiëntenstop (zoals overal bijna hier in de buurt, zelf bij huisartsen dus..), dus kon ik er sowieso niet terecht. Ik had toch mijn stoute schoenen aangetrokken en een mailtje gestuurd onder het motto 'een nee heb je, een ja kun je krijgen' om te zien of hij mij toch niet op één of andere manier kon helpen. Al was het maar dat ik bij de therapeut ging en die alles briefde naar een arts zodat die de papieren kon invullen. Na een paar dagen heb ik dan toch antwoord gekregen dat in principe een gewone arts dat moet kunnen invullen icm de verslagen van mijn opnames, maarja, dat was dan toch niet duidelijk voor die ene huisarts waar ik geweest ben. In principe kon deze psychiater als het echt niet anders kon me in januari er wel even uitzonderlijk tussen nemen, op voorwaarde dus dat hij aan die verslagen kon geraken. Hij drukte me echter op het hart dat ik best gewoon naar een arts ging die me reeds behandeld heeft.

Dus dan ga ik het rijtje af van psychiaters die me behandeld hebben en waar ik nog wel een oké gevoel had. Ik heb heel wat gesprekken gedaan met de onderpsychiater in Grimbergen destijds. Daar had ik een goed gevoel bij, want hij nam uitgebreid de tijd. Iets wat ik bij anderen vaak vond tegenvallen. Maar ik kon hem nergens terugvinden op het internet. Ik moest en zou hem echter vinden dus mijn moed bijeen geraapt en gebeld naar Grimbergen. Onthaal wist niet waar hij zat, maar verpleging op de afdeling na wat navragen wel (de verpleger kende mij nog

). Bleek hij, of all places, nu in Kortenberg te zitten. Waar ik dus ooit geweigerd ben geweest. Daar gebeld naar onthaal en bingo. Heb uiteindelijk nog even moeten bellen om hem te pakken te krijgen. Ik was zo blij om hem te vinden! Hij moest even graven in zijn geheugen maar wist uiteindelijk nog wie ik was. Initieel wou hij niets beloven maar na even naar mij te luisteren ging hij me toch proberen te helpen, ook bij de zoektocht naar een behandelend arts. Ik heb alleszins zijn contactgegevens nu als stok achter de deur. Dus stiekem wel trots dat ik heb volgehouden. (Moest ik die volharding nu ook op andere momenten kunnen toepassen die er eigenlijk meer toe doen...)

**Geplaatst**: 15-12-21 14:25

Geplaatst: 15-12-21 14:25

Hai Kaat. Wat naar je waarschijnlijk terechte zorgen over je vriendin. Hartverscheurend vind ik altijd dat soort berichten. Heel heel sneu.

Ik vind dat je goed en krachtig bezig bent met goed voor jezelf te zorgen en ik vind je behoorlijk assertief daarin. Petje af meid voor je. :knuffel:

**Geplaatst**: 15-12-21 20:24

Geplaatst: 15-12-21 20:24

Amai kaat veel om bij te lezen.

ik volg pien ook wel.. Je bent op je eigen tempo vooruit aant gaan. En dat maakt me blij. Je wilskracht is er. En dat is super, want dat heb je idd ook nodig om te ,"genezen "je doet het goed.! Ik wens je ook veel sterkte met je vriendin. Kaat, voel je niet schuldig meid. Jij hebt ook je eigen zorgen e. Ik vind dat er uiteindelijk te weinig hulp word gegeven, zeker als je zwarte gedachten hebt. Pfff ik ben er zo kwaad om dan. Kom het ook vaak tegen op het werk.

... Ik hoop stiekem dat je toch nog wat hoort van haar. dikke knuff

je hebt idd mooie talenten. Lang geleden dat ik daar nog iets heb van gezien.

**Geplaatst**: 17-12-21 18:09

Geplaatst: 17-12-21 18:09

Hey Kaat, ik lees ook nog steeds mee. Goed dat je hebt volgehouden en je hem toch nog gevonden hebt!

Hopelijk hoor je nog wat terug van je vriendin. :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-12-21 15:21

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 24-12-21 15:21

Mijn vriendin is gelukkig 'oke'. Ze heeft normaal gezien terug hulp gezocht en ik hoop dat ze daar veilig de feestdagen kan doorbrengen.

Met mij gaat het ook wel redelijk goed. Vooral snachts af en toe eens een kleine crisis waarbij ik weer erg zwart begin te denken maar het blijft bij gedachten. Inmiddels heb ik beide medische dossiers weten te bemachtigen en nu wacht ik nog op antwoord van de psychiater voor de verdere aanvraag. De dossiers lezen was heftig. Het gaf me het gevoel dat ik een 'recap' episode aan het bekijken was van één of andere serie. Het leek dus dat ik gewoon het dossier las van één of ander personage, maar het ging effectief allemaal over mij. Er stonden wel wat opvallende dingen in. Eén daarvan was dat ik vroeger elke dag 20 km zou lopen. Ik heb echt geen flauw idee waar ze dat vandaan hebben gehaald maar ik heb nog nooit in mijn leven 20 km gelopen :')

Laat staan elke dag.

Waar ik wel wat van schrok is dat er bij mijn DSM diagnoses in het dossier van Grimbergen effectief autisme stond. Nu veronderstel ik dat dit geen finale diagnoses waren (dat ga ik nog eens bespreken met de psychiater) maar toch vind ik het dan helemaal niet oké dat ik zo afgewimpeld werd hierover in Gent. Daar leek het of ik de grootste onzin uitkraamde volgens die arts daar en dat ik gewoon een Border liner ben die in haar ogen wellicht gewoon overdreef (want borderlines overdrijven altijd volgens haar). Terwijl het wel gewoon zwart op wit in mijn dossier stond. Op dat van Gent staat bij de diagnostiek effectief gewoon BPD. Niets anders..

Enfin, ik ben nu onderweg naar mijn vriend want zaterdag is er daar familie feest. Ik ben daar eerlijk gezegd wel erg nerveus over. Ik heb zijn familie (buiten zijn gezin) nog niet echt ontmoet. Ik ben bang voor vragen die ik door mijn huidige omstandigheden niet makkelijk kan beantwoorden. Of dat ik erg in mijn schulp kruip en overprikkeld raak. Daarnaast ook angstig ivm covid.. Ik mag maandag om mijn booster en ik wil niet ziek zijn. Overigens wil ik uiteraard ook gewoon geen covid (en mijn gezin niet besmetten). Zondag is het dan bij ons thuis, dat vind ik niet zo spannend omdat het gewoon met ons gezin is en de moeder van mijn schoonzus.

Ik wil jullie bij deze wel prettige feestdagen wensen. Ook voor de mensen die het moeilijker hebben gedurende deze dagen. Weet dat je niet alleen bent en dat ik aan jullie denk.
Afbeelding

**Geplaatst**: 24-12-21 16:11

Geplaatst: 24-12-21 16:11

Dank je wel Kaat voor je wensen. Ik wens jou ook een fijne Kerstmis en autisme is niet tof maar er valt wel mee te leven en dat zou natuurlijk ook je stress verklaren voor nieuwe situaties en veel mensen op een plek.
Ik zal aan je denken en dat het goed of redelijk zal gaan bij de familie van je vriend.

**Geplaatst**: 24-12-21 20:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-12-21 20:24

Voor jou ook prettige feestdagen, Kaat! Ik hoop dat je ze goed doorkomt.

Wat de diagnose betreft: normaal gezien als in een verslag staat bij dsm diagnosen dat je autisme hebt, dan zou dit vast moeten staan. Anders hadden ze moeten schrijven: vermoeden van. Wel is het zo, als ik het goed begreep dat er geen uitvoerige gestunt rond gebeurd is en de diagnose dus mogelijk toch niet vaststond.
Wat je psychiater in Gent betreft: helaas is dat hoe er vaak gedacht wordt over mensen met borderline. Gevolg is dat je je vertrouwen in hulpverlening kwijtraakt en je niet serieus genomen voelt. Met helaas soms ernstige gevolgen van dien. Mijn moeder had ook BPD en werd bij bepaalde zaken ook niet serieus genomen, wat bij haar wel grote gevolgen gehad heeft. Gelukkig zijn niet alle hulpverleners zo…

**Geplaatst**: 24-12-21 20:56

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-12-21 20:56

Hoi Kaat,
ook voor jou fijne feestdagen...!
Hopelijk allemaal niet te spannend en kun je maandag gezond en wel je booster halen!

**Geplaatst**: 25-12-21 12:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-12-21 12:52

Fijne feestdagen kaat <|-

**Geplaatst**: 25-12-21 14:09

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-12-21 14:09

Hoi Kaat, dankjewel voor je lieve kerstwensen. En wat een geweldig nieuws van je vriendin! Een beter cadeau kun je niet krijgen, toch? Hopelijk spreken jullie elkaar gauw weer.

**Geplaatst**: 26-12-21 10:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-12-21 10:41

Mooie tekening

**Geplaatst**: 26-12-21 10:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-12-21 10:55

Hoe gaat ie Kaat?

**Geplaatst**: 26-12-21 12:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-12-21 12:10

Fijne kerstdagen nog Kaat!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-21 14:59

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-21 14:59

Ik heb het gisteren overleefd. Zelf interactie maken met mensen (die ik niet ken) is bijna onmogelijk. Dus ik wachte wat af tot mensen tegen mij begonnen te praten of er een conversatie gaande was waar ik wel iets over wist zodat ik makkelijk kon meepraten. Uiteraard kwam de vraag wat ik doe qua werk of ik nog studeer. Mijn studierichting is sowieso niet eenvoudig uit te leggen, mijn werksituatie helemaal niet. Als ik de vraag kreeg wat ik voor werk zoek dan kreeg ik gefrons want ik weet zelf niet goed wat ik zoek. Ik praatte erover in een soort cryptische taal ofzo, ze snapte er echt niets van. :')

Maar heel eerlijk gezegd snap ik er zelf ook niet veel van dusja. Gelukkig lieten ze me dan wel weer wat meer gerust en kon ik me met mijn vriend wat meer op de achtergrond houden. Er was wel echt veel volk (37 man blijkbaar). En als ik er zo zat in mijn hoekje viel het wel mee. Maar naar het einde toe van het feestje ging ik naar boven om naar de wc te gaan (mijn vriend heeft een aparte badkamer) en daar zo plots in de stilte zitten heeft er voor gezorgd dat ik een paniek/dissociatieve aanval kreeg. Echt gek want ik voelde daarvoor niets zorgwekkends. Maar zo uit het niets, in de stilte zittend op het toilet kreeg ik echt kortsluiting in mijn hoofd. Alles werd vaag, tranen rolde van mijn wangen en ik zakte in elkaar als een pudding. Ik probeerde me er bij te houden, maar dat ging moeizaam. Uiteindelijk kon ik zachtjes een vinger bewegen en zo terug recht geraken. Ik was er echter toch echt niet goed van. Ik heb uiteindelijk mijn vriend een smsje kunnen sturen en na de vraag of hij mocht boven komen is hij bij me gekomen. Ik zat inmiddels op de grond tegen de chauffage (ik krijg het erg koud als ik een aanval heb) en probeerde ik rustig te blijven ademen. Mijn ogen begonnen ook vreemd te doen dus ik was blij dat hij er was want dat heeft mij er wel uitgekregen. Ik ben niet meer terug gegaan naar beneden, dat ging te veel zijn. We hebben nog gezellig samen serie gekeken savonds waardoor ik me gelukkig een stuk beter voelde. :knuffel:

Nu onderweg naar mijn gezin terug. Maar daar maak ik me niet echt zorgen over want dat is gewoon thuis en met 30 man minder :')