Heftige ochtend. Nu dringt het pas echt door. Ik besef niet helemaal goed wat er staat te gebeuren, maar ook het hele voorval van gisteren lijkt zo vaag en onwerkelijk. Ik ben echt op van de stress en loop te rillen als een rietje. Alles wat ik hier nu thuis nog doe is met het idee van 'dit is de laatste keer voor minimaal twee weken'. Bizar wel, want als ik op vakantie ga denk ik nooit zo. Maar dan doe je ook gewoon dingen waar je naar uit kijkt en kan je genieten van de buitenlucht.
Ik heb dus gebeld en heb een afspraak om 14u. Moet het hele boeltje dus al meenemen. Ik vind het heel spannend maar de dokter bij wie ik langs moet gaan klinkt vriendelijk.
Paardlief lijkt trouwens beter. Ik trof haar wel nog half flehmend in de stal aan maar ze is gewoon alert en er liggen twee hoopjes mest. Had liever wat meer gezien, maar iets is sowieso beter dan niets in dit geval. Ik hoop haar dus met een voorzichtig hartje uit handen te geven aan haar verzorgers voor de komende 2 weken. Ik als controle-freakje vind dit niet zo leuk maar ook dat hoort volgens mij bij dit hele proces: loslaten. Ik heb haar gelukkig wel altijd bij me.
Nu dan maar koffer maken en straks de douche in want door mijn avond avontuur van gisteren stink ik echt naar paardenpis.