Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-05-21 14:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 10-05-21 14:41

Hoe gaat het nu met je?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-05-21 09:44

Geplaatst door de TopicStarter : 12-05-21 09:44

Goh eigenlijk niet zo heel goed. De laatste tijd veel verzet en demotivatie. Ik zit vast in mijn vicieus cirkeltje waardoor ik weer ontzettend kortzichtig ben. Ik heb veel last van mijn emotionele instabiliteit en heb weer intense moodswings. Veel verdriet dat omgaat in frustratie en kwaadheid.

Mijn vaardigheden toepassen lukt heel moeizaam aangezien ik de hele tijd blokkeer. Die zelfsabotage is zo vermoeiend. Destructief gedrag kwam ook weer serieus de kop op steken de laatste tijd en gisteren had ik weer suïcidale gedachten omdat ik het echt niet meer zag zitten door gebeurtenissen die zich telkens herhalen.

De moeilijkste dagen zijn diegene waar ik in euforie zit, door een kleinigheid van mijn roze wolk val en dan in de dieperik terecht kom. Het complete tegenovergestelde spectrum zeg maar.

Vooral het buitengesloten voelen is voor mij een zware trigger die ik heel moeilijk kan verwerken. Maar er over in communicatie gaan met de betrokken partij durf ik dan ook weer niet. Dusja, zo veranderd er gewoon niets.

We hebben extra vrij deze week omdat het een feestdag is morgen. Ben blij dat ik veel naar huis mag. Beetje vlucht vrees ik maar heb echt even een pauze nodig. Thuis voel ik me iets minder eenzaam met de dieren en word ik er minder mee geconfronteerd dan hier. Ik probeer me ondertussen krampachtig vast te houden aan de positieve dingen die eraan komen maar het is moeilijk om deze te voelen in het moment. Ik zit zo hard in mezelf getrokken..

Ik hoop dat het weer betert want momenteel is gewoon bestaan erg zwaar en uitzichtloos.

**Geplaatst**: 12-05-21 12:30

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-05-21 12:30

Hoi Kaat,
geniet morgen maar lekker van je vrije dag!
Het lijkt me intens frusterend wat je beschrijft : je ziet jezelf dingen doen zonder het te kunnen veranderen. :(:)

Je buitengesloten voelen is heel naar!
En hopelijk valt het mee als je het gesprek aangaat, maar ik durf geen garanties te geven dat het goed zal gaan.
(Vaak wel, trouwens. 'De meeste mensen zijn aardig', een beroemde boektitel hier in huis. Zowel A. J. Klei als Rogier Brechman. Maar wat je belooft moet je doen, en dat kan ik niet.)

En moed houden hoor : vaardigheden, inzicht en gedragstherapie zijn hartstikke nuttig, maar niet de enige mogelijkheden. Dus zou iets in deze opname werkelijk niet lukken, kan het eventueel met iets anders alsnog. Dus het belangrijkste is doorgaan.

Enne: psychologen hebben een term die ik telkens weer vergeet, dat gaat over het effect dat 'hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoeveel je niet weet'.
Dus wellicht speelt dit ook: dat je nu op het punt staat dat er best al veel lukt EN je "dus" ook merkt 'hoeveel je nog niet weet'.
Dat perspectief is ontmoedigend 'als je er middenin zit', maar van een afstandje is het een teken van succes. +:)+

**Geplaatst**: 12-05-21 19:34

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-05-21 19:34

Kaat vraagje is er toevallig ook een patroon te vinden in je moodswings in combinatie met je cyclus?
Misschien al eens naar gekeken maar anders iets om bij te houden .
Want voor mij als buitenstaander lijkt het een beetje vast patroon wanneer het Slecht gaat en weer beter . Is zeker de oorzaak natuurlijk niet maar misschien wel iets om in de gaten te houden
Verder gewoon een knuffel !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-21 11:19

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-21 11:19

Ik denk dat je daar misschien wel gelijk in hebt Janneke. Ik had gisteren weer even een privé sessie met een therapeute en ze zei dat het perfect mogelijk is dat ik momenteel gewoon op de 'crossroads' sta. Inderdaad, ik heb nu al die vaardigheden reeds gesprokkeld en ben nu dichter bij mijn emoties gekomen (ik huil weer, hoezee :')

) maar nu zijn ze weer zo heftig aanwezig dat ik de hele tijd overspoeld raak. Echter moet ik nu gewoon wat geduld hebben - emotieregulatie komt nog. Maar zonder de emoties toe te laten, ging ik daar ook niets mee kunnen doen. Ze vergeleek het met een auto. Het wegduwen is constant op de rem duwen. Natuurlijk gaat de auto dan niet rijden. Die analogie gaf mij heel veel duidelijkheid, ondanks ze zo simpel was.

Genja, dat is zeker een goed punt. Toevallig zit ik op het einde van mijn cyclus en dan weet ik dat ik idd instabieler ben. Ik ga er echter wat meer proberen op te letten. Ik had het er tijdens mijn eerste opname eens over gehad met de psychiater. Dat ik het opvallend vond dat telkens als ik stopte met de pil ik depressief werd, maar weerlegde dit zelf snel omdat het vaak ook gewoon samenviel met een relatiebreuk én juist het tegendeel bewezen is met de pil. Echter vond ze het zelf niet eens zo'n gek idee. Mijn hormoonspiegels zijn wel toevallig getest geweest ivm huidproblemen en die waren wel gewoon normaal.

**Geplaatst**: 13-05-21 12:04

Geplaatst: 13-05-21 12:04

weet je Kaat het leven is met vallen en opstaan en kan echt lastig zijn. Vanaf het moment dat ik dat geaccepteerd had, is het gemakkelijker geworden om de moeilijkere tijden door te komen.
En zonder diepte punten geen hoogtepunten, en zonder verdriet geen geluk. Het gaat ook met jou goed komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-21 17:23

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-21 17:23

Weer even geleden dat ik hier van me af geschreven heb. Ik heb het gewoon vrij druk hier. Er zijn veel dingen die ik dagelijks nu moet bijhouden en dit topic is er dan een beetje te veel aan soms. Dus als ik een gaatje vind of merk dat ik wel iets interessant kan neerschrijven, dan doe ik dat.

Eerst en vooral zal ik alvast melden dat ik - helaas - niet gekozen ben voor het tv programma. Jammer, maar ik kon er wel goed mee om. Ik ben blij voor de jongen van de afdeling die wel geselecteerd is en heb hem dan ook meteen proficiat gewenst.

Ik heb zelf ondertussen wat issues met mijn meest recente ex-vriend. Diegene die ik dus gedurende mijn tweede opname heb ontmoet en een paar maand een relatie mee had. Hij heeft me een paar dagen flink in de war gebracht om me dan - dacht ik - eindelijk te verlossen met het telefoontje die hij mij dagen geleden al beloofd had. Alleen bleek het dan om iets totaal anders te gaan. Iets wat eigenlijk echt niet oké is en over mijn grenzen ging. Ik heb deze gelukkig wel weten te bewaren, maar ik had mezelf voorgenomen dat als hij me zou bellen ik op basis daarvan ging bepalen wat ik eigenlijk met de verstandhouding tussen ons ging doen. Want hoe hij mij zo in het ongewisse liet de hele week, bracht veel onrust. Een duidelijker antwoord had ik niet kunnen krijgen. En toch, de people pleaser in mij gaat in opstand. Angst om mensen te kwetsen, te confronteren. Normaliter zou ik van de situatie gewoon weglopen en niets meer van me laten horen. In dit geval heb ik hier met het team onderling besproken ook wat af te wachten. Als hij mij terug contacteert, dan klaar te staan met hetgene wat ik eigenlijk wil zeggen en het contact uiteindelijk verbreken. Hij hoort simpelweg niet meer in het verhaal dat ik aan het schrijven ben voor mezelf. Soms, hoe pijnlijk ook, moet er daarvoor een protagonist sneuvelen. Maar dat schrijf ik nu uit mijn zogenaamde wijze geest.

Verder heb ik echt wel genoten van het thuis zijn. Ik ben voor het eerst sinds bijna een jaar nog eens eentje gaan drinken dit weekend met een vriendin en haar vriend. Ik heb ook leuk gewinkeld met mijn papa en ben zaterdag naar de kapper gegaan.

De trainingsgroep bevalt me wel, meer actie en minder theorie. Ik heb ook groen licht gekregen van mijn coach om binnen enkele weken over te gaan naar 'dag'therapie. Dit even tussen aanhalingstekens want ik ga voorlopig indien mogelijk nog het hele programma meedoen omdat ik nog niet klaar ben voor een andere tijdsbesteding tussendoor. Maar concreet betekent dit dat ik naar de villa verhuis, een woonhuis gedeeld met 3 andere mensen van de afdeling. Dit is om de reïntegratie in de maatschappij geleidelijk aan te kunnen doen verlopen. Voor mij betekent dat ook terug koken, inkopen doen, verantwoordelijkheden, ... Ik zal daar denk ik ongeveer een jaartje blijven. Maar dit kan nog wijzigen afhankelijk van hoe het mij bevalt daar. Morgen ga ik nog langs de sociale dienst voor wat extra inlichtingen, maar wel een positieve blik naar de toekomst toe dus.

**Geplaatst**: 17-05-21 17:28

Geplaatst: 17-05-21 17:28

Wouw, wat een groei Kaat. Ik ben erg onder de indruk. Het zal ook pijnlijk zijn dat gedoe met je ex vriend en ondanks dat trek je toch jouw grenzen.
Wouw!!! Go for it you girl.......

**Geplaatst**: 17-05-21 20:49

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 17-05-21 20:49

Wat een mooie stappen zet je, Kaat.
Tof ook dat je nu zover bent, dat je gedoe met je ex kunt en durft bespreken met je groep.
En die villa klinkt ook als een supermooie stap.

**Geplaatst**: 17-05-21 21:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 17-05-21 21:16

Je maakt een lach op mn gezicht kaat!

**Geplaatst**: 22-05-21 14:19

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-05-21 14:19

Hey Kaat, hoe gaat het? Lang weekend thuis?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-05-21 23:10

Geplaatst door de TopicStarter : 22-05-21 23:10

Op en af.

Paar positieve dingen op vlak van naar de toekomst toe. Vrijwilligerswerk gevonden die mij helemaal wel lijkt aan te staan, eigenaar is ook zeer positief over mijn motivatie en kijkt - zijn woorden - er naar uit om me te ontmoeten. Dat is een fijne gedachte, maar bezorgd mij ook wel stress. Ietsvan veel druk op mezelf zetten en willen goed doen/zijn. Binnenkort ga ik eens wat de sfeer opsnuiven daar. Het betreft een plek waar ze animal assisted therapy doen met kinderen en jongeren.

Verder heb ik ook al een externe DGT therapeute gevonden. Die zou pas voor na mijn opname nodig zijn, maar ik ben graag voorbereid en hoorde dat er zulke lange wachtlijsten zijn. Bij haar viel dat wel mee eigenlijk, maar ze vond het ook niet zo heel erg dat ik al zo lang op voorhand informeerde. We gaan in juli eens afspreken in een natuurgebied om eens kennis te maken alvast. Zo heb ik evt. nog voldoende tijd om iemand anders te vinden moest er toch geen click zijn (wat imo wel belangrijk is voor mij bij een therapeut). Aan de telefoon konden we elkaar alleszins wel goed vinden.

Op woensdagnamiddag ben ik met een medepatiënt ook naar het museum van schone kunsten geweest. Daar hebben we ons enorm geamuseerd. Achteraf ook een kapsalon gaan eten

Eens iets anders dan het ziekenhuiseten, al is dat meestal wel vrij goed te vreten hier.

Maar het ging dus ook bergaf. Emotioneel ben ik nog altijd all over the place eigenlijk. Kleine dingen veroorzaken bij mij een soort domino-effect. Dinsdag hadden we voor de eerste keer crea. De opdracht an sich was vrij oké voor mij, al moest ik ongewild de leider spelen. Iets van ik die bewust niet reageerde om hopelijk zo in de achtergrond te verdwijnen en mijn teamgenoten die daar gebruik van hebben gemaakt om mij uit mijn comfortzone te pushen

Na de sessie gaf de therapeut nog wat info over wat de insteek nu precies is etc. aan de nieuwe mensen van de trainingsgroep (we zitten samen met enkele dagpatiënten, veteranen dus). Toen ik weg ga gaan, en zoals altijd wat langer achterbleef omdat ik altijd te veel spullen mee heb en niet graag gehaast ben, sprak ze me nog specifiek aan. Ik had eerder gevraagd of ik mijn eigen kunstmateriaal mocht gebruiken omdat het materiaal daar soms niet goed meer werkt. Dat mocht ik dus niet, want dan was ik niet bezig met de reis er naar toe maar met het resultaat. En dat is dus niet de bedoeling. Maar voor iemand zoals mij, die creatief is aangelegd, is dat ontzettend moeilijk om los te laten. Indien ik iets maak waar ik niet tevreden over ben, voel ik ook niet de emoties die ik hoor te voelen denk ik dan. Het enige wat ik dan voel is frustratie, verzet, kwaadheid en teleurstelling. Ik geraak geblokkeerd en heb nergens zin meer in. De ergotherapeute zei dat ze van zodra ze mij te vastgeroest ziet in materialen of manieren van werken, ze dingen ging veranderen om me serieus uit mijn comfortzone te duwen. Ik heb toen droog al mijn excuses op voorhand aangeboden want ik WEET gewoon dat ik ga exploderen. Ik heb eigenlijk sowieso al niet heel veel feeling met haar en het feit dat ze me zo apart nam voelde al als een soort dreigement. Dat ik geviseerd word. Dat is uiteraard niet zo, dat weet ik feitelijk ook wel. Maar gevoelsmatig zit het toch een tikkeltje anders.

Woensdag hadden we mindful bewegen en daarvoor moesten we weer jongleren. Laatste keer was dat dus ook flink mis bij mij. Het nut erachter is beide hersenhelften met elkaar verbinden omdat wetenschappelijk bewezen is dat bij iemand met een persoonlijkheidsproblematiek de verbinding wat afgezwakt zou zijn oid (of de informatieoverdracht niet meer zo vlot werkt). Allemaal goed en wel. Ik werd er echter ontiegelijk gefrustreerd door waardoor ik er wederom echt helemaal geen zin meer in had en niet meer mee wou werken. Ik heb toen ook geen balletjes meer meegenomen om te oefenen. Voor de tweede sessie heb ik last-minute toch nog geoefend en het lukte me om de twee balletjes te gooien en te vangen. Echter kwam de therapeute toen bij me om te zeggen dat ik het mis deed: ik gooide beide balletjes tegelijkertijd. Frustratie, want het was voor mij werkelijk onmogelijk om de ene hand van de andere afzonderlijk te bewegen. Ze vertelde me toen dat dat een bepaalde aandoening was die ook nauw bij dyslexie, discalculie en ADHD stond. Ik heb het achteraf opgezocht en dat beestje heet dus dyspraxie. Na wat te lezen vond ik heel veel herkenning eigenlijk. Motorisch ben ik altijd zwak geweest. Dingen zijn voor mij niet zo vanzelfsprekend en het duurt heel lang voor ik iets kan. Ik moet het werkelijk vanbuiten leren. Zo kon ik pas vrij laat fietsen, veters strikken, haar vlechten, houd ik mijn pen verkeerd vast, kan ik geen crawl zwemmen, kan ik niet goed met mes en vork eten, heb ik moeite met kloklezen, moeite met balsporten, moeite bij muziek (afzonderlijk/afwisselend drummen lukt me bv ook niet), .. Ik ga het er eens over hebben met de psychiater misschien volgende week. Al kan daar toch werkelijk niets aan gedaan worden, enkel rekening mee gehouden worden misschien.

Donderdag had ik een gesprek met mijn coach, geen coaching maar gewoon over waar ik allemaal mee bezig ben geweest etc. (villa, vrijwilligerswerk, externe coach dus) Dus het begon allemaal als een positief, aangenaam gesprek. Tot dat ik iets bovenhaalde waarin we een meningverschil hadden. Een onderwerp die vrij gevoelig ligt. Zij weerlegde mijn mening, op gewoon een correcte manier. Maar ik was daar zelf heel erg door aangedaan. Het gesprek nam een hele rare wending en ik voelde mij enorm verward. Ik voelde vanalles in me omgaan maar kon er mijn vinger niet op leggen exact wat. Ik voelde echter wel dat er iets ging loskomen en aangezien het gesprek toch afgerond was stond ik al recht om te vertrekken. Mijn coach bleef echter ook wat verdwaasd staan en zei me dat ze er geen goed gevoel over had. Ik gaf toe dat ik eigenlijk hetzelfde voelde en bleef nog even ongemakkelijk staan. Ze vroeg me wat ik voelde en begon toen helemaal te blokkeren. Uiteindelijk terug naar mijn kamer gegaan en daar kwam dan de overspoeling... Onder mijn dekens gekropen in een bolletje, muziek op. Helemaal sensory overload. Te laat om te eten, uiteindelijk nog aangeschoven maar achteraf weer helemaal mis. Het lukte me niet om iets constructief te doen, want zowel mentaal als fysiek zat ik vast. Intense leegte maar toch ook complete chaos intern. Heel vreemd is dat.

Wat ik wel wist was dat ik aan het afzien was. Ik zag het allemaal niet meer zitten weer en wou simpelweg gewoon dat ik niet meer bestond. Want de realiteit is, zelf al rond ik dit traject af, dat ik niet genezen zal zijn. De hoop is dat ik meer inzicht heb en mijn leven terug op de rails krijg, maar deze kant van mij zal altijd sluimerend aanwezig zijn. Dusja, die avond is het allemaal wat weer uit de hand gelopen.. Maar ik heb het 'geluk' dat mijn faalangst mij remt in a way..

Kameraad vanop de afdeling die me al de hele avond zocht is me wel nog uit mijn bed komen halen en we hebben het nog positief kunnen afsluiten. Had hij niet gewoon blijven aandringen dan had ik gewoon in mijn wanhoop gebleven. Dus op zich nog een kleine silver lining.

Achteraf heb ik er ook nog over gesproken met iemand van de verpleging en we zijn wel tot goede inzichten gekomen.

Momenteel ben ik inderdaad terug thuis voor het lang weekend. Deze namiddag naar 't stad gegaan eerst omdat mijn oudere broer, zijn vriendin en mijn schoonmoeder toevallig daar ook waren. Ik ben dus met hun mee naar huis gereden, dus dat was wel fijn. Deze avond nog de uiltjes gespot en het lijkt erop dat ze het alle 3 goed doen. Lekker lang bij de paardjes gezeten vanavond. Blij om weer even thuis te zijn; even adempauze.

Afbeelding

**Geplaatst**: 23-05-21 01:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-05-21 01:01

Wat een verhaal Kaat, en één uil gespot. wat prachtig. Ik ga nu naar bed want ben moe. Dus korte reactie.

**Geplaatst**: 23-05-21 08:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-05-21 08:52

Geef het tijd kaat. Tkomt goed met je x

**Geplaatst**: 23-05-21 11:40

Geplaatst: 23-05-21 11:40

Hé Kaat. Lang verhaal heb je weer.

Ik herken één ding heel goed. Ze zetten je aan een of andere creatieve opdracht en jij wilt het perfect doen, terwijl de therapeuten zeggen: nee, het gaat om het bezig zijn, niet het resultaat. Ik wil ook altijd resultaat, ik meet mijn "waarde" als mens af aan wat de rest van de wereld doet. Vaak letterlijk in cijfers: ik ben al 37 en ik heb geen werk, geen relatie en geen baan. 99% van de mensheid draagt meer bij. Iedereen vertelt me dat ik zo niet moet denken, maar ik doe het toch. En als ik dan ergens bovengemiddeld op scoor, kan ik daar ook niet blij mee zijn. Ik vind mezelf best muzikaal, maar ik zal nooit iets kunnen doen met mijn pianokunsten. Mocht er anno 2021 iemand een pianist nodig hebben, dan zit Utrecht e.o. vol met conservatoriumstudenten (en mensen die het al doorlopen hebben). Dus wat heb ik eraan...

Overigens is het niet zo dat je met dyspraxie al die dingen niet meer kunt hè. Je zult er geen topper in worden, maar met wat oefening en toewijding kun je nog een end komen. Je hebt uiteindelijk leren fietsen, niet omdat je veldrijdster wilde worden maar gewoon omdat iedere Vlaming (en Nederlander) dat moet kunnen. Dus dat jongleren... ik zou er gewoon mee doorgaan, ook al word je nooit straatartiest. Zal ik je eens wat zeggen? Ik rij al jaren paard, maar als je mij bezig ziet, zou je dat echt niet denken. Maar ik zet wel door, hoewel ik nooit Z zal rijden.

Misschien klinkt het hard, maar ik kon je op voorhand wel vertellen dat je niet van je afwijking af zou komen. Je bent er waarschijnlijk mee geboren, net zoals ik met mijn autisme. Maar zeg eens eerlijk, wil je "normaal" zijn? Wil je een gemiddelde Vlaamse zijn, met een man, twee kinderen, een middeklasseauto en een lelijk huis "op de buiten"? Met een saaie, oké betaalde kantoorbaan? Met standaard hobby's als wandelen, films kijken, barbecuen en één weekje per jaar naar het Franse platteland? Nee toch zeker. Je moet jezelf accepteren als anders. Sterker nog: je moet blij wezen dat je bent wie je bent, ook al zitten daar soms grote nadelen aan. Je springt eruit, aan meerdere kanten, en dat maakt jou tot een bijzonder mens. Ook in positieve zin. Als jij jezelf niet accepteert, hoe moeten anderen dan ooit rekening gaan houden met jou?

Klink ik nu als een goedkope zelfhulpgoeroe? Soit. Ik hoop heel erg dat ik dit jou kan doen voelen, want als je dit voelt, klinkt het lang zo goedkoop niet.

**Geplaatst**: 23-05-21 21:28

Geplaatst: 23-05-21 21:28

Hoi Kaat,
wat fijn van de goede ontwikkelingen...!
Zo te lezen ben je echt bezig je draai te vinden! {:}

Kaatastrof schreef:
Woensdag hadden we mindful bewegen en daarvoor moesten we weer jongleren. Laatste keer was dat dus ook flink mis bij mij. Het nut erachter is beide hersenhelften met elkaar verbinden omdat wetenschappelijk bewezen is dat bij iemand met een persoonlijkheidsproblematiek de verbinding wat afgezwakt zou zijn oid (of de informatieoverdracht niet meer zo vlot werkt). Allemaal goed en wel. Ik werd er echter ontiegelijk gefrustreerd door waardoor ik er wederom echt helemaal geen zin meer in had en niet meer mee wou werken. Ik heb toen ook geen balletjes meer meegenomen om te oefenen. Voor de tweede sessie heb ik last-minute toch nog geoefend en het lukte me om de twee balletjes te gooien en te vangen. Echter kwam de therapeute toen bij me om te zeggen dat ik het mis deed: ik gooide beide balletjes tegelijkertijd. Frustratie, want het was voor mij werkelijk onmogelijk om de ene hand van de andere afzonderlijk te bewegen. Ze vertelde me toen dat dat een bepaalde aandoening was die ook nauw bij dyslexie, discalculie en ADHD stond. Ik heb het achteraf opgezocht en dat beestje heet dus dyspraxie. Na wat te lezen vond ik heel veel herkenning eigenlijk. Motorisch ben ik altijd zwak geweest. Dingen zijn voor mij niet zo vanzelfsprekend en het duurt heel lang voor ik iets kan. Ik moet het werkelijk vanbuiten leren. Zo kon ik pas vrij laat fietsen, veters strikken, haar vlechten, houd ik mijn pen verkeerd vast, kan ik geen crawl zwemmen, kan ik niet goed met mes en vork eten, heb ik moeite met kloklezen, moeite met balsporten, moeite bij muziek (afzonderlijk/afwisselend drummen lukt me bv ook niet)

Die beide hersenhelften is het halve verhaal. Maar het kan idd zin hebben.
In iedere simpele cursus 'touch for health' leer je 'kruislopen', (You tube: cross crawl, of dennison laterality repatterning.)
Nuttig gereedschap, bedoeld om snel en gemakkelijk stress te laten verdwijnen.
Dat wil zeggen: bij boffers gaat dat snel, en zo te lezen hoor jij tot de wanboffers.
(De 'latere' prof. Paul Dennison ontdekte dat de hersenhelften maar het halve verhaal waren.)
...bij de wanboffers gaat het langzamer, en "moet" je in feite na iedere stresstoestand de oefening herhalen. (Je kunt stommere dingen doen na een ruzie dan kruislopen, maar verwacht dus geen wonderen.)

Het is natuurlijk wel balen als de oefening zelf stress oplevert...!

'Dieper' dan de samenwerking van beide hersenhelften is het werken met primitieve reflexen. Naar de letter van de wet is dat net niet hetzelfde als dyspraxie, maar er zijn beslist overeenkomsten. (En soms gaat een deel van de dyspraxie weg, soms bijna alles.) Hoe precies kan ik niet van achtereen schermpje beoordelen, maar bijv. Marianne Peeters (of collega's!) van INPP België kan dat uitstekend.
Het het bemoeilijken van motoriek, lastig automatiseren: een klok lezen, veters strikken, een pen correct vasthouden, borstcrawl, twee handen onafhankelijk laten werken, balspel (vangen, afstanden schatten, snelheid inschatten, oog-hand coördinatie, etc.) (en de lijst is langer) kan worden opgelost.

Citaat:
Maar het ging dus ook bergaf. Emotioneel ben ik nog altijd all over the place eigenlijk. Kleine dingen veroorzaken bij mij een soort domino-effect. Dinsdag hadden we voor de eerste keer crea. De opdracht an sich was vrij oké voor mij, al moest ik ongewild de leider spelen. Iets van ik die bewust niet reageerde om hopelijk zo in de achtergrond te verdwijnen en mijn teamgenoten die daar gebruik van hebben gemaakt om mij uit mijn comfortzone te pushen Na de sessie gaf de therapeut nog wat info over wat de insteek nu precies is etc. aan de nieuwe mensen van de trainingsgroep (we zitten samen met enkele dagpatiënten, veteranen dus). Toen ik weg ga gaan, en zoals altijd wat langer achterbleef omdat ik altijd te veel spullen mee heb en niet graag gehaast ben, sprak ze me nog specifiek aan. Ik had eerder gevraagd of ik mijn eigen kunstmateriaal mocht gebruiken omdat het materiaal daar soms niet goed meer werkt. Dat mocht ik dus niet, want dan was ik niet bezig met de reis er naar toe maar met het resultaat. En dat is dus niet de bedoeling. Maar voor iemand zoals mij, die creatief is aangelegd, is dat ontzettend moeilijk om los te laten. Indien ik iets maak waar ik niet tevreden over ben, voel ik ook niet de emoties die ik hoor te voelen denk ik dan. Het enige wat ik dan voel is frustratie, verzet, kwaadheid en teleurstelling. Ik geraak geblokkeerd en heb nergens zin meer in. De ergotherapeute zei dat ze van zodra ze mij te vastgeroest ziet in materialen of manieren van werken, ze dingen ging veranderen om me serieus uit mijn comfortzone te duwen. Ik heb toen droog al mijn excuses op voorhand aangeboden want ik WEET gewoon dat ik ga exploderen. Ik heb eigenlijk sowieso al niet heel veel feeling met haar en het feit dat ze me zo apart nam voelde al als een soort dreigement. Dat ik geviseerd word. Dat is uiteraard niet zo, dat weet ik feitelijk ook wel. Maar gevoelsmatig zit het toch een tikkeltje anders.

Tja, in mijn vriendenkring hebben we de uitdrukking 'langzaam rennen'. Dat is vermoeiend en vooral voor een snelheidsmaniak als ik een beproeving.
Ik snap je frustratie.
....was het nou een soort van geintje van de veteranen...? Of is het opzet dat je door de peut uit je comfort zone wordt geduwd...?
(Ik kan me voorstellen dat 'leren omgaan met frustratie' een therapiedoel is....)
Maar 'je mag niet bezig zijn met het resultaat, je moet je richten op de reis er heen' - ik weet t niet, ik weet t niet...

En wat mij betreft: als jij iets maakt waar je niet tevreden over bent, mag je van mij voelen wat je voelt, hoor.

Citaat:
Dus het begon allemaal als een positief, aangenaam gesprek. Tot dat ik iets bovenhaalde waarin we een meningverschil hadden. Een onderwerp die vrij gevoelig ligt. Zij weerlegde mijn mening, op gewoon een correcte manier. Maar ik was daar zelf heel erg door aangedaan. Het gesprek nam een hele rare wending en ik voelde mij enorm verward. Ik voelde vanalles in me omgaan maar kon er mijn vinger niet op leggen exact wat. Ik voelde echter wel dat er iets ging loskomen en aangezien het gesprek toch afgerond was stond ik al recht om te vertrekken. Mijn coach bleef echter ook wat verdwaasd staan en zei me dat ze er geen goed gevoel over had. Ik gaf toe dat ik eigenlijk hetzelfde voelde en bleef nog even ongemakkelijk staan. Ze vroeg me wat ik voelde en begon toen helemaal te blokkeren. Uiteindelijk terug naar mijn kamer gegaan en daar kwam dan de overspoeling... Onder mijn dekens gekropen in een bolletje, muziek op. Helemaal sensory overload. Te laat om te eten, uiteindelijk nog aangeschoven maar achteraf weer helemaal mis. Het lukte me niet om iets constructief te doen, want zowel mentaal als fysiek zat ik vast. Intense leegte maar toch ook complete chaos intern. Heel vreemd is dat.

Jouw mening (...gevoel?) werd weerlegd op een gevoelig punt.
...dat kan je intens raken!

Citaat:
Wat ik wel wist was dat ik aan het afzien was. Ik zag het allemaal niet meer zitten weer en wou simpelweg gewoon dat ik niet meer bestond. Want de realiteit is, zelf al rond ik dit traject af, dat ik niet genezen zal zijn. De hoop is dat ik meer inzicht heb en mijn leven terug op de rails krijg, maar deze kant van mij zal altijd sluimerend aanwezig zijn. Dusja, die avond is het allemaal wat weer uit de hand gelopen.. Maar ik heb het 'geluk' dat mijn faalangst mij remt in a way..

Ja, zo voel je je dan. Naar, hoor!
En idd: gedragstherapie geeft inzicht, dat is nuttig, maar geneest niet.
Dat wil niet zeggen dat er geen andere methoden zouden zijn, want we leven in 2021 en er kan veel op het vlak buiten het 'bewust te sturen gedrag'.

Geniet lekker van je adempauze...!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-21 20:53

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-21 20:53

Herkenbaar wat je daar schrijft Musiqolog. Ik ben uiteraard zelf ook zeer kritisch over mijn creatieve uitspattingen en ondanks ik er initieel meestal wel blij mee ben, vliegt er achteraf toch nog altijd heel veel commentaar op van mezelf omdat ik dan de fouten begin te zien. Het is dan moeilijk om tevreden te blijven. Ik weet idd dat je met dyspraxie gewoon alles nog kan doen. Het is me, ondanks het langer duurde, ook wel gelukt om te leren fietsen inderdaad, veters te knopen en te vlechten. Ik hoef in die zaken ook niet uit te blinken, daar ben ik al blij als het me gewoon goed lukt. Overigens wil ik inderdaad geen 'normale gemiddelde Vlaming zijn'. Ik ben altijd wel wat specialer geweest en op vele vlakken wil ik dat ook zo houden. Ik wil niet meezwemmen met de stroming maar gewoon men authentieke zelf zijn. Alleen werd die persoon initieel niet geaccepteerd waardoor ik op termijn allerlei coping mechanismen ben beginnen ontwikkelen. Zoals mijn mening aanpassen aan de ander, woorden overnemen, mijn gedrag spiegelen. Momenteel ben ik dus terug op zoek naar mijn authentieke zelf. Ik lach altijd dat ik in mijn tweede puberteit zit, maar daar lijkt het gewoon ook heel erg op.

Ik vind overigens niet dat je als een goedkope zelfhulpgoeroe klinkt hoor, je zegt wijze dingen.

Momenteel voel ik je woorden, maar dat varieert erg van dag tot dag en zelfs van minuut tot minuut. Maar dat is het leven zoals het is als een Borderliner gok ik.

-

Wat schrijf jij weer zulke interessante dingen Janneke! Ik heb er eens een filmpje over opgezocht en het ook eens geprobeerd, dat crosswalken. Het ging me eigenlijk beter af dan verwacht, die bewegingen maken. Ik had het er vandaag kort over bij de psychiater maar durfde het woord 'dyspraxie' niet uit te spreken ivm angst om afgewimpeld te worden weer. Maar hij keek vooral naar 'wat zit er achter?' op emotioneel vlak dan en niet op gedrag.. Ik word overigens uiteraard bewust uit mijn comfortzone geduwd. Het is echt heel erg opvallend dat dat door verschillende therapeuten hier nu gedaan wordt. De psychiater wilt nu ook dat ik tegen volgende week me eens écht kwetsbaar opstel tegenover de groep wanneer ik moeite heb met de oefening door het naar hun te communiceren. Dit ipv erover te rumineren, in verzet te gaan en er pas achteraf erover te communiceren met de therapeut zelf na de sessie. Ik moet de groep er meer bij betrekken om daar ook steun uit te halen, maar ik vind dat nog heel lastig. Voor mij voelt het heel onwennig en alsof ik me letterlijk bloot zou geven op dat moment. Alle blikken, de druk en het ongemakkelijk voelen.. Enorm moeilijk.. Maar mijn huidig gedrag is ook niet zo fair tegenover mijn medepatiënten en komt onbeleefd over. Bij de crea dinsdag was ik ook echt helemaal onbereikbaar bij de nabespreking en was ik me erg aan het ontkoppelen van mijn gevoel. Ik zat de hele tijd met mijn haar te prutsen om maar niet aanwezig te moeten zijn en naar de achtergrond te verdwijnen. Op een bepaald moment werd er iets over me gezegd, maar ik ging hier verder niet op in en bleef rustig door doen. Patiënte aan tafel bij me vertelde me achteraf hoe een andere patiënte me verbaasd zat aan te keken omdat ze verwachtte dat ik hierop zou reageren, maar dat deed ik dus niet. Ik vertelde mijn tafelgenoot vandaag nog dat ik blij was dat ze me dit vertelde, omdat ik op zulke momenten heel egocentrisch ben en eigenlijk geen besef meer heb over welke invloed mijn gedrag heeft op een ander.

-

Verder is er heel wat verandering op de afdeling de komende tijd. In onze groep gaan er 4 mensen op ontslag en komen er maandag 3 nieuwe bij (die we gelukkig wel al een beetje kennen van op de afdeling). In de andere trainingsgroep gaan er nu ook veel in dagtherapie dus de kamers lopen hier leeg en worden weer even snel gevuld met nieuwe gezichten. Het brengt mij wel wat onrust allemaal.. Deze week heb ik ook te horen gekregen dat ik vanaf midden juni/eind juni stilletjes aan ga werken richting de villa. Ik heb ook een rondleiding gekregen deze week. Het is een leuk huisje maar nu het concreter wordt, vind ik het allemaal wel erg spannend ook. Ik ben vooral bang dat ik het niet zou vinden met mijn huisgenoten, mij terugtrek en dus heel eenzaam word. Zeker nu ik de laatste tijd al wat sneller mijn kamer uit kom voor een babbel in de leefzaal hier. Dat is straks niet meer mogelijk, tenzij ik afspreek met medepatiënten buiten op het terrein oid..

De therapie wordt wel, ondanks inhoudelijk ook zwaarder, wel interessanter. Meer diepgaand en concreet. Er komen zeer waardevolle dingen naar boven. Ik heb nu 2 sessies intermenselijke gehad en we starten volgende week met emotieregulatie. Ik denk dat die voor mij ook zeer nuttig zal zijn, maar ook heftig en ben er dus wel benieuwd naar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-21 01:25

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-21 01:25

Voor wie een kijk wilt in mijn hoofd:
https://youtube.com/playlist?list=PLfB- ... DcANkWwqYG

Dit is een album dat eigenlijk één geheel vormt en gaat over het leven van een 'lijder' (sufferer). Van de paniek bij het ontwaken tot het punt dat zijn/haar hersenen uitdoven op het einde van de dag. Om het verhaal beter te sturen wordt er gebruik gemaakt van drie stemmen (die het onderwerp, depressie en angst voorstellen) die over elkaar heen schreeuwen, ruziemakend over controle en op andere momenten zingend over hulpeloze monologen. Het is een project ivm mental health awareness en een groot percentage van de inkomsten gingen daar ook naar toe.

Zelf vind ik het heel sprekend. Heel herkenbaar. Het is de moeite waard om het in volgorde te beluisteren want er is enige opbouw.

Verder heb ik het, om het even kort te houden, lastig. Ik ben vroegtijdig naar Gent teruggekeerd vandaag omdat ik het niet meer aan kon. Fysiek weer vrij erge eczeem op mijn oogleden wat mij alleen maar slechter doet voelen over mezelf.. (helaas kan ik pas woensdag hier bij de arts..) Er zijn internet problemen op de campus en ik jaag er mijn mobiel internet dus door momenteel, veel updates schrijven is dus niet echt aan de orde. Bovendien komt het tegenwoordig altijd op hetzelfde neer en zou ik toch in herhaling vallen. Mijn bootje is een beetje gestrand..

**Geplaatst**: 06-06-21 13:00

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 06-06-21 13:00

Gestrand maar je zit er nog in en het is niet lek!

Ik ben zeker dat je het weer drijvend krijgt. Dat is je al vaker gelukt en je hebt hulptroepen voor aanwijzingen en een duwtje in de buurt.

Ik wens je alvast gunstige wind zodat je bootje snel weer drijvend en zeilend is!

**Geplaatst**: 06-06-21 14:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 06-06-21 14:13

Knuffel Kaat, soms is het ook even wat het is.

**Geplaatst**: 14-06-21 08:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-06-21 08:25

Hoi Kaat,
fijn weekend gehad...?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-21 14:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-21 14:20

Goh, dit weekend viel wel mee. Weekend daarvoor was een heel stuk minder. Dan ben ik vroegtijdig naar huis gegaan omdat ik zo onrustig was. Dit weekend grote stappen gemaakt op vlak van communicatie naar mijn mama toe en herstel gedaan van het weekend er voor. Zondag was er een familiefeestje, meer volk dan ik initieel verwachtte. Gelukkig geen vragen gesteld over mij/mijn opname maar naar het einde toe moest ik me toch afzonderen omdat het mij te veel werd en ben ik in slaap gevallen op mijn bed.

Dus, ondanks het allemaal niet zo simpel was, toch met een tevreden gevoel naar hier vertrokken. Maar helaas kreeg ik gisteren een opmerking naar mijn hoofd geslingerd van een therapeute hier waar ik erg van aangedaan was. Ze gaf mij een blad papier die een beetje scheef gedrukt was en zei: 'Deze is een beetje scheef, dat past bij u'. Het voelde echter niet als een grapje. Niemand in de ruimte vond het grappig. Ik had net vrede gesloten met het feit dat ondanks ik wrevel voel tussen haar en mij toch gewoon goed de therapie te blijven volgen, maar na zoiets zit je natuurlijk weer bij af. Ik ben boos over de situatie, dat dit gebeurd is en ik nu gigantisch uit mijn comfortzone moet gaan om er haar mee te confronteren. Ik was babystapjes aan het zetten op vlak van het intermenselijke, maar ben nu verplicht om een sprong te nemen waarvoor ik niet voorbereid ben. En dat maakt me gewoonweg boos. Had zij niets gezegd, dan was alles gewoon prima geweest.

Dusja, daar ben ik momenteel wat mee bezig. Ik heb weer een slechte periode achter de rug en had mij net herpakt na het plotse ontslag van twee medepatiënten wat voor mij een wake-up call was en dan krijg ik effe deze smak in het gezicht, pff.

Er is maw niet heel veel veranderd. Ik ben nog altijd een emotionele rollercoaster. Perioden gaan heel goed, maar ook nog slecht. Contact met emoties is geen probleem meer, maar deze dragen is ontiegelijk zwaar. Daarnaast gewoon heel druk bezig met de therapie, maar ook met het verder uitbouwen van mijn persoonlijke leven achter de schermen. Zo ga ik morgen voor het eerst langs bij potentiele plek waar ik vrijwilligerswerk zou willen doen.

**Geplaatst**: 15-06-21 16:50

Geplaatst: 15-06-21 16:50

Kaat klinkt toch niet slecht allemaal eerlijk gezegd en opmerking vind ik ook lomp en ook wel verrassend eerlijk gezegd dat een therapeut dit doet. Ik snap dat je daarmee worstelt. :knuffel:

**Geplaatst**: 21-06-21 10:49

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 10:49

Hoi Kaat,
ik zie je bericht nu pas.

Ik hoop dat je het inmiddels hebt kunnen uitspreken met de activiteiten mevrouw. Maar het is wel goed om 'grapjes die niet voelen als een grapje' door te spreken.

En fijne berichten mbt je familie!

Hoe is het met het huis op het terrein waar je 'op kamers' kan gaan wonen?
En leuk om vrijwilligerswerk te gaan doen! Was het wat, waar je geweest bent..?
Veel groetjes!

**Geplaatst**: 21-06-21 17:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 17:03

Ik zie je berichtje ook nu pas. Wat fijn dat je bij het familiefeestje aanwezig hebt kunnen zijn!

Die opmerking van die therapeute lijkt me inderdaad erg misplaatst en onhandig dat zij niet aan kan schatten hoe zoiets bij jou binnen gaat komen. Het is lastig om therapie te volgen bij iemand waarbij je de klik sowieso al niet zo voelt. Ik hoop dat je haar inmiddels hebt kunnen confronteren en dat ze je gevoelens erkend heeft.