Door verschillende omstandigheden en gebeurtenissen in mijn leven is er voor mij heel veel onstabiliteit ontstaan. Ik heb hier nooit goed overweg mee gekund, dit is dan ook niet mijn eerste depressieve periode helaas. Maar het is wel absoluut de meest serieuze. Omdat ik er geen goed oog op had ben ik op zoek gegaan naar hulp. In mijn tienerjaren ben ik door het CLB (centrum voor leerlingenbegeleiding) destijds voor gelijkaardige problematiek doorverwezen naar een CGG (centrum voor geestelijke gezondheidszorg), dit heb ik als koppige tiener geweigerd - Wat bedoelden ze daar nou mee, ik ben toch niet gestoord ofzo? Helaas heb ik daar nu na 6 jaar toch wel flink spijt van.. Bijna twee jaar geleden heb ik getracht om met therapie te starten omdat ik merkte dat mijn relatie onder mijn mentale problemen leed. Ik had moeite om openlijk over mijn negatieve emoties te communiceren met mijn toenmalige vriend. Ik probeerde zo veel mogelijk de confrontatie te vermijden, maar dat is uiteraard niet wenselijk in een relatie. Uiteindelijk is het onder andere door dit maar ook enorm veel stress en onzekerheden stuk gelopen Ondanks het feit dat het een hele fijne therapeute was, ben ik niet verder gekomen dan een intake gesprek. Het was toch wel erg duur voor mij als student zijnde en ik wou er toen ook liever niet mijn ouders bij betrekken.
Dat brengt ons naar begin september dit jaar. Eind augustus beëindigde ik mijn relatie en daar bleek ik toch wel meer van af te zien dan ik had verwacht.. Ik vond het zelf al zo bizar, hoe ik hiervoor er zo makkelijk over kon praten en relativeren. Ik nam contact op met het CLB om te bekijken of ik alsnog gebruik kon maken van hun doorverwijzing zodat ik niet persé langs de huisarts moest passeren. Daarnaast heb ik een gesprek gehad met iemand van het jeugd advies centrum (JAC). Gezien mijn problematiek als vrij ernstig werd beschouwd ben ik daar uiteindelijk ook live op gesprek gegaan. Zij hebben mij verder op weg geholpen om binnen een CGG te geraken zodat ik goedkoper therapie kon volgen. Echter werd er mij al op voorhand meermaals duidelijk gemaakt dat de wachtlijsten ellelang zijn, zeker tijdens deze pandemie. Er wordt slechts in zeer uitzonderlijke gevallen een uitzondering gemaakt waardoor je er meteen terecht kunt.
Ik was die uitzondering. Ik weet zelf niet goed waarop ze zich gebaseerd hebben, maar het leek alsof ze de bui al zagen hangen ver voor ik dit zag. Ik werd opgevangen door een hele fijne therapeute, die ik echt zo ontzettend dankbaar ben voor de hulp die ze mij al aangeboden heeft. Jammer genoeg kwamen we na enkele sessies erachter dat dat uurtje in de week onvoldoende was voor mij. Om die reden werd het mobiel crisis team ingeschakeld. Dit is een multidisciplinair team gestuurd uit een ziekenhuis onder leiding van een psychiater. Maar hierbij stuitte ik vrij snel op enkele problemen. Het feit dat er altijd een andere hulpverlener kwam, de afspraken zeer last minute gemaakt moesten worden en ik geen veilige/rustige plek had om de gesprekken te laten doorgaan (mijn ouders mochten toen nog niet over mijn situatie weten.. ik wou het zo veel mogelijk op eigen houtje oplossen) heeft mij doen beslissen om er mee te stoppen. Kort na de hulpverleners vertrokken waren na mijn laatste sessie zijn bij mij de stoppen volledig doorgeslaan. Ik ben mijzelf toen helemaal kwijt geraakt. Ik was oprecht bang van de persoon die toen naar boven is gekomen..
.. helaas is die persoon sindsdien niet echt meer verdwenen. Emotioneel niet meer zo heftig, want ik ben tegenwoordig compleet afgestompt op dat vlak, maar de acties die ondernomen worden zijn dat wel. Zorgwekkend zelfs. Tot het punt dat ik oprecht een gevaar begin te vormen voor mezelf.
Tijdens het voorlaatste gesprek met mijn therapeute viel plots het woord 'opname'. Slik. Dat was even schrikken. Vooral het feit dat mijn ouders er dan toch echt wel best bij betrokken worden, want ik woon nog thuis en ben werkloos. Dat idee was zo ontzettend beangstigend. Mijn moeder wist inmiddels dat ik een therapeut zag, maar de details wist ze niet. Alleen dat het dus niet goed ging. Daarnaast speelde uiteraard het hele Corona gebeuren in mijn hoofd, zeker nadat ik een anonieme getuigenis las van iemand in een gelijkaardige situatie. Ik heb toen besloten om zelf eens naar het PAAZ te bellen waar ik eventueel opgenomen zou willen worden. Daar werd me duidelijk gemaakt dat een opname niet mogelijk is zonder getest te worden. Dat gaf mij toch iets meer gemoedsrust. Na wat research en vooral zeer heftige nachten heb ik besloten dat het nu of nooit is. Gisteren heb ik dit besproken met mijn therapeute en werd mijn moeder diezelfde avond nog uitgenodigd op gesprek. Het was zo, zo ongelofelijk zwaar om daar te zitten. Ik kon amper een woord zeggen. Ik zat volledig op slot.. Gelukkig had ik goede ondersteuning en hebben we alsnog het gesprek relatief goed kunnen afronden.
Helaas, omdat het woensdag een feestdag is, moet ik nog even geduld hebben tot donderdag. Tenzij ik in een crisis situatie terecht kom, dan kan ik er eventueel meteen terecht via spoed maar zo ver wil ik het uiteraard niet laten komen. Donderdag moet ik dus langsgaan voor een intake. Er zal dan beslist worden of een vrijwillige opname nodig is, echter heeft mijn therapeute al aangegeven dat de kans groot is dat het goedgekeurd wordt. Vervolgens dien ik dan getest te worden op Corona en meteen 24 uur in quarantaine te gaan in het ziekenhuis. Indien negatief, mag ik direct naar de PAAZ. Ik moet dus alles al meenemen voor een eventuele opname, die minimaal 2 weken zal duren.
Ik voel me opgelucht. Het was echt zo'n slopende dag. Maar tegelijkertijd ben ik toch nog angstig. Ik heb nog nooit in mijn leven langer dan een paar uur in een ziekenhuis gespendeerd en al zeker niet tijdens een pandemie waarin alles onvoorspelbaar is. Ik ben bang dat het misschien toch niet is wat ik verwacht. Dat ik daar niet op mijn plaats zou zitten. Langs de andere kant kijk ik uit naar de rust. Naar eindelijk het gevoel te hebben dat ik echt serieus genomen word en het me niet allemaal zo maar inbeeld. Dat ik eindelijk het gereedschap krijg om mij te wapenen tegen de minder fortuinlijke dingen in het leven, want tot nu toe heb ik het gewoon altijd maar over me heen laten gaan.. Pure learned helplessness omdat dat gemakkelijker is dan er tegen te vechten.. Maar ik ga er kapot aan. Zowel fysiek als mentaal. Ik moet stoppen met het zelf te willen oplossen en hulp te accepteren. Stoppen met koppig zijn. Ik wil verlost worden van mijn dagelijks lijden.
Ik besef dat ik mij nu heel kwetsbaar opstel. Ik weet dat ik meelezers heb. Maar ik vond het opvallend hoe weinig mensen hun ervaringen delen over een vrijwillige opname. Ik wist zelf tot voor kort niets van dit hele traject. Dus ik hoop, via deze weg mensen die het ook even allemaal niet meer zien zitten toch ook op weg te helpen. Maar ook om een kijk te geven over de werking van de mentale gezondheidszorg tijdens deze pandemie. Gelieve geen persoonlijke vragen te stellen over mijn situatie en waarom ik tot dit punt gekomen ben, indien je dit wel graag wilt weten of je je hierin herkent mag je echter wel altijd een PBtje sturen. Ik wil ook liever geen horror verhalen of echt negatieve ervaringen lezen in verband met een opname aangezien ik al onzeker genoeg ben en ik het nu gewoon echt even zelf wil ervaren.
Alvast bedankt voor het lezen.
Kaatastrof schreef:Inmiddels ben ik van vrijwillige opname op de PAAZ van een regulier ziekenhuis, wegens omstandigheden die verder in dit topic vernoemd worden, overgegaan naar een gedwongen opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Deze is inmiddels al opgeheven, wat betekent dat ik mijn pyschiatrisch traject verder vrijwillig mag aflopen. Voorlopig verblijf ik in volgend psychiatrisch ziekenhuis. Ik ontvang met veel plezier kaartjes en attenties om de kamer wat op te fleuren en plan ook indien mogelijk iets terug te sturen. De gegevens zijn
*verwijderd*
Ik verheug me alvast op jullie kaartjes, maar weet dat jullie steun en medeleven in dit topic al enorm hartverwarmend zijn geweest.