Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-11-20 14:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-11-20 14:03

Wat goed dat het beter gaat met je paardje. Dat is toch al een zorg minder.
Ook goed nieuws dat je negatief testte voor corona en fijn dat je dadelijk kan meedoen met de crea.
3 weken lijken lang, maar zijn wel nodig om medicatie goed in te stellen en misschien denk je binnen 3 weken: is het nu al om? 3 weken is eigenlijk niet zo lang; ze zullen snel genoeg voorbij zijn. Veel succes en sterkte!

**Geplaatst**: 13-11-20 20:59

Geplaatst: 13-11-20 20:59

Ik zag je topic vanmorgen al , maar dacht ik reageer even zodra ik voldoende tijd heb.

Allereerst fijn dat je paard weer beter gaat! Een huisdier is zeker een belangrijke steun en kan een hele goede uitlaatklep zijn. Snap dat je echt bang was om haar kwijt te raken.

Daarnaast wou ik zeggen dat ik het super goed van je vindt , dat je de stap hebt genomen. Een opname is zeker niet niks om te doen , en toegeven dat je hulp nodig bent kan ook heel lastig zijn. Ook dat je het wilt laten behandelen is al een hele stap. En de stap dat je het wilt en gaat geloven dat het beter wordt is een zeer belangrijk proces om ook werkelijk beter te worden. Ik zeg niet dat het 100% overgaat want helaas is het iets waar je mee moet leren om gaan , maar het beter een plekje geven scheelt al zo erg. Het worden dan hopelijk uiteindelijk buien wat weer over gaat , omdat je weet hoe je moet handelen.

Zelf heb ik een jaar ook niet lekker in mijn vel gezeten ( depressie is misschien weer een groot woord) , heb ik last van angst voor lichamelijke ziekten (hypochondrie) en een lichte dwangneurose. Allemaal wel dingen wat met elkaar te maken heeft , en invloed op elkaar heeft.
Het begon eigenlijk vrij onschuldig met de dwangneurose. Hoe het is begonnen en wanneer precies, is mij wel onduidelijk maar ik gok toen ik ongeveer 14 jaar oud was. Mijn angst voor ziekten is er altijd wel wat geweest , maar na mijn 12de erger geworden. Mijn vorige buurman was plots overleden aan een vleesetende bacterie , en het hele gebeuren er om heen heeft zeer veel indruk op mij gemaakt ik kan alles ook nog goed ervan herinneren. Mijn niet lekker in mijn vel / depressie begon eind 2015 denk ik al wel.

Zo heb ik heel wat jaartjes doorgemaakt. Mijn moeder vond aldoor al dat ik hulp moest krijgen voor de dwangneurose. Het komt bij ons voor in de familie aan mijn moeders kant. Maar mijn moeder vond ook dat ik er maar gewoon mee moest ophouden. Ik ontkende altijd het probleem , want als eigenwijze puber schaam je je daar voor en zeg je dat het wel meevalt. Op mijn hoogtepunt was ik er 4 uur mee bezig en dit ging zwaar ten koste van mijn slaap en concentratie op school. Ik ga liever niet erop in wat voor dwangmatige handelingen dit zijn omdat ik er mij nog wel deels voor schaam en het echt iets is wat ik niet graag deel omdat mensen echt denken dat ik niet goed ben :')

De depressie heeft verschillende invloeden gehad. Het paste ook wel bij de leeftijd en de veranderingen die daarbij hoorden. Ik dacht dat ik heel veel vrienden had die het heel leuk met mij voorhadden. Ik was zwaar overwerkt en had lichamelijke klachten zoals hartkloppingen. De vriendschap met mijn ex beste vriendin ging over nadat zij een hele grote domme fout heeft gemaakt. Nog geprobeerd het goed te maken en we zijn ook zonder ruzie uit elkaar gegaan maar een vriendschap van 14 jaar was gewoon ineens weg. Een andere vriendin dacht ik ook heel close mee te zijn maar die gebruikte mij alleen maar voor een bepaalde periode om niet alleen te zijn. Nadat ze een vriend kreeg kon ik eigenlijk wel weg en dit zei ze ook wel maar ik dacht elke keer ach iemand is verliefd dat is even een fase. Begin 2015 merkte ik dat ik eigenlijk helemaal geen vrienden meer had , vaak in bed zat achter mijn laptop. In 2016 heb ik achter de meeste vriendschappen een punt gezet. Vanaf daar zakte ik verder weg in mijn 'eigen wereld' en leefde ik op de automatische stand. Ik vond veel dingen niet leuk meer of had er geen lol meer in.

In 2016 kwam ik te werken in een kringloopwinkel en kon daardoor mijn eerste eigen paard kopen. Dit was zeker wel een lichtpuntje maar heb er nooit 100% van genoten of het heel bewust meegemaakt. Zelfs bij mijn paard kon ik soms mijn gedachten er niet bijhouden wat resulteerde in behoorlijk wat ongelukjes en miscommunicatie met mijn paard. Ik had ook niet echt iemand om wat mee te delen. Ik ging wel naar school en deed de opleiding paardenhouderij en werd daar ook nog even flink genaaid door 2 zogenaamde vrienden.
2016 was eigenlijk het jaar dat ik als een soort zombie door het leven ging. Ik was altijd voor anderen heel vrolijk en opgewekt maar mijn gedachten waren eigenlijk constant bij de mensen die ik was kwijt geraakte en ik enorm miste. Vaak dacht ik van als dit het wordt , dan is het leven absoluut niet leuk.
In 2016 kreeg ik wel een leuke collega om mee te werken waar ik inmiddels al 4 jaar goed bevriend mee ben. Zo had ik wel veel lol op de zaterdagen omdat het toen heel gezellig was met leeftijdsgenoten en mensen die ook een studie deden.

In maart 2017 ontmoette ik een heel speciaal iemand op werk. Ik was nogal terughoudend richting mensen en had het vaak over dingen op werk. Die week kregen we een nieuwe collega een vrouw van 54. Ik weet alleen nog dat we even wat stonden te praten over de winkel en de ideeën die zij had over de winkel. Ik had echt zoiets van wie ben jij en wat kom jij bemoeien met hoe we het nu gaan doen. Of met andere woorden ik vond haar een beetje arrogant over komen.
In 2017 werd ik lichamelijk ziek. het begon met een normale blaasontsteking die met antibiotica weer over ging. Dat duurde wel eventjes maar ging wel weer over. Op vakantie kreeg ik het weer maar toen hebben we het maar opgelost met veel drinken. Kort daarna kreeg ik het weer en besloot ik toch maar om de dokter te bellen wat we gingen doen. Ik kreeg een verwijzing voor een echo maar dacht ach gewoon voor de zekerheid laten checken. Dat onderzoek viel ook reuze mee en ik maakte mij nog niet zoveel zorgen. Dag erna bleek het heel erg mis te zijn en ik had de huisarts al te snel aan te telefoon. Mijn urine liep terug en dat was absoluut niet goed. Ik hoorde dat op de fiets en ben eigenlijk met veel zorgen toch naar mijn paard gegaan. Daarna begonnen er allerlei onderzoeken waaronder met naalden en ik begon echt heel angstig te worden. De pijn in mijn rug was ondragelijk maar ik werkte hoe dan ook door ook al moest ik er soms echt aan toe geven. Mijn collega's letten allemaal heel goed op mij en ik werd altijd flink gedwongen om te drinken. ook begon de collega waar ik hierboven over vertelde steeds meer dichterbij mij te komen maar ik deed zelf wel afstandelijk ook door de pijn was ik vaak te moe om er wat mee te kunnen. Uiteindelijk werd ik gelukkig beter verklaard , en bleek het gelukkig een hardnekkige bacterie te zijn. Wel had ik een behoorlijk trauma over gehouden aan de CT scan met een assistente die steeds mis prikte. Daarvoor had ik al hartkloppingen maar hier kwamen allemaal onverklaarbare klachten bij. Ik was constant heel bang en dacht echt elke avond nu ga ik dood dit was het dan. Dit hielp ook totaal niet met het depressief voelen en alles werd heel erg totdat de emmer overliep.

Het begon met een dagje Duitsland en ik had hartkloppingen , was duizelig en misselijk en voelde mij heel vreemd. Ik klaagde ook wel veel over klachten , maar mijn ouders zagen het wel deels als aanstellerij. Die avond eindigde in een flinke ruzie thuis , terwijl ik gewoon heel bang was en niet meer wist wat ik met mijzelf aan moest. Mijn vader was ervan overtuigd dat het aandacht zoeken was ( dat die opmerking mij is bij gebleven zegt al genoeg). Ik ben naar bed gegaan en had de volgende dag mijn fake smile weer opgezet voor werk. Achter mijn rug om ( nu dankbaar voor) heeft een collega tijdens een pauze gezegd dat ze zich zorgen om mij maakte. De collega waarover ik vertelde dat ik niks met haar had , had ik ondertussen wel meer een band mee opgebouwd ze gaf mij wel eens een knuffel of sloeg op de meest random momenten een arm om mij heen , maar ik voelde er niet zoveel bij. Ze wou die dag perse pauze met mij en ook op een moment dat de rest geen pauze had. Ik vond het al vrij vreemd , maar brak eigenlijk totaal in de pauze. Ik barste in tranen uit en zei dat ik het niet meer kon. Ze bood toen direct aan dat ze mij zou helpen en mij zo lief vond altijd en we hier samen uit gingen komen. De dag erna kreeg ik een kaartje van al mijn collega's met veel sterkte en een poppetje met de tekst dat alles weer goed gaat komen. Dat heeft serieus mijn leven zo erg veranderd!

Daarna ben ik een psycholoog gaan zoeken want ik voelde mij nu niet meer vreemd om hulp te gaan zoeken. Ik heb denk ik 2 jaar lang gelopen bij de psycholoog , en heb er veel aan gehad. Ik vond het ook wel leuk om heen te gaan en het je moet dit doen gevoel was er totaal niet. Alles was juist hele relaxt voelde me er erg prettig.

Nu 3 jaar later voel ik mij zo goed vergeleken met dat. Ik ben gaan werken in de zorg , doe een niveau 4 opleiding en heb de meest geweldige mensen om mij heen. De depressie is gelukkig helemaal over en bestaat nu uit een weekje wat down voelen. De dwangneurose is er nog steeds maar die duren nog maar max 15 minuten. De angst voor ziekten is er helaas nog wel vrij erg soms , maar ik kan er mee leven. Ik ben veel positiever en heb echt weer lol in mijn leven. Ik heb het zonder medicatie gedaan omdat ik dat niet wou hebben. Ik ben heel erg blij dat ik mijzelf zover heb kunnen schoppen en kan ook nu zeggen ik ben trots op mijzelf! Ook heb ik veel meer zelfvertrouwen gekregen , kan ik dingen makkelijk loslaten en kan van de kleinste dingen al genieten.

Die vrouw heb ik nog steeds veel contact mee en het is echt mijn maatje ook al verschillen we enorm van leeftijd , ze is zeker een soort moeder voor mij en ik hou ontzettend veel van haar en ben haar zo zo zo erg dankbaar. Denk een vriendschap voor het leven. ik geef voor haar absoluut niet op en ze verteld mij ook regelmatig om vol te houden.

Oké weer een te lang verhaal maar misschien heb je er wat aan ( of wat leesvoer)

Er is zeker licht aan het einde van de tunnel! Onthoud dat hoe moeilijk het ook wordt. En accepteer dat lastige en verdrietige dagen er zeker mogen zijn , en mag je dan alleen maar uit bed komen die dag kan dat al genoeg zijn. Knap dat je je verhaal hebt gedeeld , ik vindt dat er nog best een taboe rust op depressie in dit land.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-11-20 22:31

Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-20 22:31

Zo vandaag een drukke dag gehad.. Aangesloten bij de crea en gewoon verder gewerkt aan mijn projectje. Eentje is nu bijna af. Kreeg veel complimentjes

Nu net is de psychiater nog komen praten met me om eens te polsen hoe het gaat. Ik krijg trouwens setraline. Momenteel een halfje en naar volgende week toe een hele. Zou mij wat moeten 'oppeppen' en goede resultaten hebben bij jongeren. Overigens zei ze me dat die 3 weken niets bindend is. Kan korter ook. Dat zullen we allemaal beetje moeten bekijken. Ik denk dat ik nog geen bijwerkingen heb. Ik voel me wel iets minder beroerd dan gisteren maar heb ook wel veel meer afleiding. Eten lukt wel nog niet zo goed..

Morgennamiddag nog gesprek. Herinner me niet meer precies waarom maar verder dus een niet zo bijzonder weekend. Maandag laat ik bloed ook eens nemen, nu ik hier toch ben..

--

Zebrastreep, wat een verhaal zeg. Idd flink leesvoer

Goed dat je er sterker uitgekomen bent. Ik hoop uiteraard dat dat bij mij ook zo zal zijn.

**Geplaatst**: 14-11-20 00:23

Geplaatst: 14-11-20 00:23

Kaatastrof schreef:
Zo vandaag een drukke dag gehad.. Aangesloten bij de crea en gewoon verder gewerkt aan mijn projectje. Eentje is nu bijna af. Kreeg veel complimentjes

Nu net is de psychiater nog komen praten met me om eens te polsen hoe het gaat. Ik krijg trouwens setraline. Momenteel een halfje en naar volgende week toe een hele. Zou mij wat moeten 'oppeppen' en goede resultaten hebben bij jongeren. Overigens zei ze me dat die 3 weken niets bindend is. Kan korter ook. Dat zullen we allemaal beetje moeten bekijken. Ik denk dat ik nog geen bijwerkingen heb. Ik voel me wel iets minder beroerd dan gisteren maar heb ook wel veel meer afleiding. Eten lukt wel nog niet zo goed..

Morgennamiddag nog gesprek. Herinner me niet meer precies waarom maar verder dus een niet zo bijzonder weekend. Maandag laat ik bloed ook eens nemen, nu ik hier toch ben..

--

Zebrastreep, wat een verhaal zeg. Idd flink leesvoer Goed dat je er sterker uitgekomen bent. Ik hoop uiteraard dat dat bij mij ook zo zal zijn.

Uiteindelijk zal jij er ook zeker sterker uitkomen. Achteraf ben ik het ook nog wel eens dankbaar. Het heeft mij een sterker en beter persoon gemaakt. Ik ben natuurlijk niet opgenomen , maar het lijkt mij wel een moeilijke stap. Ik denk dat het eten wel komt , eerst maar even een beetje wennen en het tijd geven. En hopen dat je een leuke kamer genoot krijgt , zo kun je elkaar ook nog een beetje steunen.

**Geplaatst**: 14-11-20 13:35

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 13:35

Ik ben destijds ook vroeger op mijn opname vertrokken omdat ik m'n huisdieren enorm mistte. Ik trok mijzelf enorm op aan m'n hond, kat en m'n paardjes en die had ik daar niet dus in overleg met m'n ouders, psychiater en begeleiders binnen het ziekenhuis besloten om vroeger op ontslag te gaan.
Alles komt goed! :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-20 13:45

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-20 13:45

Tot nu toe valt huisdieren missen wel mee eigenlijk. Al heb ik nu wel extra motivatie voor als ik eens in het weekend naar huis mag met mooi weer om een ritje te maken. Maar verder wens ik nu eigenlijk ook geen bezoek oid..

Zware nacht gehad. Verschillende keren klaarwakker gelegen met donkere gedachten.. Echt niet leuk. Ik heb zitten wachten tot de verpleging kwam voor nachtronde maar viel in slaap voor dat gebeurde en had het lef niet om zelf te gaan aangeven dat het niet ging. Vanochtend wel gezegd bij geven medicatie. Ontbijt heb ik geskipt. Middageten wel voor de helft opgegeten. Was weer heel drama ivm veggie. Had een zogezegde vleesvervanger maar die zag er toch echt uit als vlees dus maar niet opgegeten. Vertrouwde het zaakje niet

Mijn kamergenoot snurkt wel heel erg ook dus dat helpt niet. Maar vanaf maandag ben ik weer even alleen waarschijnlijk.

**Geplaatst**: 14-11-20 14:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 14:10

Ah wat balen van je lunch!
Ik had dst bij mijn ziekenhuisopname ook. Had om vega gevraagd, maar structuur was echt vlees-achtig. Geen soja.

Dus maar voor bedankt

Hoop dat je vannacht wat beter kunt slapen

**Geplaatst**: 14-11-20 14:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 14:16

Kun je geen oordopjes krijgen? Dat helpt misschien tegen het geluid van het snurken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-20 14:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-20 14:31

Ik zal vanavond eens kijken of ik dat kan krijgen.

Momenteel baal ik heel erg. Wou graag een frisse neus scheppen buiten, al was het maar voor 5 minuten maar ik mag hier niet weg zonder begeleiding. Had gehoopt dat een verpleegster oid mee kon maar blijkbaar niet. Moet echt iemand uit mijn bubbel zijn maar dat zie ik niet zitten. Pff. Kan wel effe janken nu. Klinkt zo banaal en geen idee waarom het me zo teleursteld eigenlijk..

**Geplaatst**: 14-11-20 14:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 14:37

Snik...!

Lijkt me idd heel naar. Jij wil naar buiten en zoiets belangrijks kan / mag dan niet.

Hopelijk is er iets op te verzinnen!
(Dat het met bezoek wel mag oid.)

**Geplaatst**: 14-11-20 15:05

Geplaatst: 14-11-20 15:05

Janneke2 schreef:
Snik...!

Lijkt me idd heel naar. Jij wil naar buiten en zoiets belangrijks kan / mag dan niet.

Hopelijk is er iets op te verzinnen!
(Dat het met bezoek wel mag oid.)

Dat schrijft ze ook dat het met bezoek wel mag maar ze geen behoefte heeft aan bezoek.
Helaas hebben de verpleging/begeleiding niet zo heel vaak de mogelijkheid om dat te doen omdat er dan te weinig man op de groep over blijft.

Succes ts! Uit ervaring zeg ik dat mensen vaak wel opknappen van bijvoorbeeld ouders die een rondje komen lopen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-20 15:10

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-20 15:10

Met een vriend(in) zou ik het nog zien zitten maar heb niet veel vrienden en of die dat zouden zien zitten om zo ver te rijden.. Ik zit nu niet eenmaal heel dichtbij huis. Met familie ligt het allemaal nog te gevoelig. Maar als het goed is heb ik binnen uurtje gesprek ivm gezinsbegeleiding.

Overigens een heel vervelende tik ontwikkeld hier. Zit de hele tijd met mijn voet te trillen. Nieuwe manier om met innerlijke stress om te gaan gok ik

Edit: waar ik nu trouwens ook mee zit is het feit dat ik zo veel reactie kreeg op bericht ivm ziek paard op fb/insta maar slechts een handjevol mensen begrip lijken te tonen ivm mijn opname. Lijkt wel alsof ze meer caren over mijn paard dan over mij maar dat is wellicht weer de stomme depressie die praat..

**Geplaatst**: 14-11-20 15:17

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 15:17

Je doet het ontzettend goed in deze moeilijke situatie.
Is het een idee om je begeleider je posts in dit topic te laten lezen?
Je beschrijft hierin heel duidelijk wat je ervaart.
Veel sterkte. Je bent enorm dapper!

**Geplaatst**: 14-11-20 15:57

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 15:57

Ach Kaat. Weet je. Sociale media is een zo vluchtig iets. Mensen zitten daarop om te ontspannen en willen zeker niet geconfronteerd worden met dergelijke problemen. Het klinkt erg pijnlijk maar op dit punt ga je waarschijnlijk heel goed gaan inzien wie er echt voor jou is en wie er enkel voor jou is als je leuk en opgewekt etc bent. Dat is helaas ook een heel pijnlijk onderdeel van dit proces.

**Geplaatst**: 14-11-20 18:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 18:24

Wat een verhaal. Fijn dat je paard nu beter gaat. Jij bent op dit moment belangrijk, je mag, nee moet zelfs egoïstisch denken. Probeer die reacties te negeren op social. Heel veel kracht toegewenst!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-20 19:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-20 19:01

Nou jongens vandaag gaat het echt niet. Ik voel me echt beroerd. Gesprek heeft me helemaal gesloopt en ben meteen erna in bed gekropen maar geen oog dicht gedaan. Heb ook hoofdpijn dus net een aspirine gevraagd want is niet grappig meer.

Op momenten zoals deze heb ik het echt zo gehad. Met alles. Mens zijn is zo verschrikkelijk zwaar.

**Geplaatst**: 14-11-20 21:53

Geplaatst: 14-11-20 21:53

Sterkte met de bol!
Ik hoop dat het een goed gesprek was
(- dat kan bakken energie kosten! -)
en ik hoop dat jullie buiten hebben gelopen tijdens het praten.

En ja: mens zijn is hartstikke zwaar en ingewikkeld en een levenslange leerweg.
Maar het is de moeite waard, ook al gaat het jou nu zo beroerd. :(:)

Kaatastrof schreef:
(...) maar dat is wellicht weer de stomme depressie die praat..

Goed zo!
Jij bent het niet, maar die depressie.
Het woord 'lachspiegel' is niet van toepassing - maar om de gedachte te bepalen: deze "huilspiegel" maakt alle fijne dingen klein of raar en alle nare dingen gigantisch groot en hartstikke reëel.

**Geplaatst**: 14-11-20 22:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-20 22:08

Wat rot dat je je beroerd voelt! Kan dat ook komen door bijwerkingen van je antidepressiva?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-20 22:26

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-20 22:26

Het gesprek was wel oké. Ik voelde mij wel behoorlijk down dus ook wel beetje gejankt. Heftige zaken besproken, waaronder iets dat ik tot nu toe voor mezelf wou houden.

Of het aan de AD ligt of niet is moeilijk te zeggen. Is nog maar dag 2 dat ik ze neem en had al gelijkaardige issues bij begin van mijn opname. Maar overlappen dus wel met de bijwerkingen.. (misselijkheid, weinig eetlust, grieperig voelen, donkere gedachten,..) Enige nieuwe is dus die tik met mijn voet dus dat denk ik wel dat door de medicatie komt.

Overigens wil ik iedereen bedanken voor de PBtjes. Ik lees ze echt allemaal! Maar voorlopig even geen puf om op iedereen individueel te reageren. Ik apprecieer ze wel enorm. :knuffel:

Momenteel gaat het wel iets beter. Vage hoofdpijn niet helemaal weg, intern gevoel van onrust ook niet maar hoofd is nu gefocust op de film die ik aan het kijken ben. Hoop zo hard dat ik degelijk slaap straks maar vrees er beetje voor

**Geplaatst**: 15-11-20 11:46

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-20 11:46

Hele dikke knuffel ts, ik vind het echt heel knap dat je er zo open over bent.
En als het even niet lekker gaat mag dat echt wel. :knuffel:

Kan niet ineens goed gaan, maar daar ga je wel naartoe werken en dat is heel goed :knuffel:

**Geplaatst**: 15-11-20 11:50

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-20 11:50

Goed dat je je uit, zowel door te praten als te huilen...!

En denkbaar houden die heftige zaken jou zogezegd vast in de depressie - goed om die 'grip' te verminderen! +:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-20 14:33

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-20 14:33

Bedankt voor de lieve berichtjes weer.

Helaas weeral niet heel goed geslapen maar voelde me wel best goed vanochtend. Echter sinds ik medicatie genomen heb dus niet meer. Vermoeid, rillerig, slechte gedachten, geen honger.. Voel me gewoon echt super poedersuiker. Als ik morgen de dokter zie toch even bespreken want dit is niet grappig.

Ga proberen om het nu wat opzij te zetten en iets maken voor kamergenoot die morgen vertrekt.

**Geplaatst**: 15-11-20 17:41

Geplaatst: 15-11-20 17:41

Hey meis. ik ben niet echt een type om veel te schrijven,maar +:)+

he! ge zijt uwe berg aant bewandelen! En da komt zeker goe! Maar stap voor stap. Ge hebt de grootste en moeilijkste stap al gezet! En ik wens jou snel aan de betere hand! Maar je bent niet alleen he ,ze gaan je daar goe helpen.vind goe dadde via hier wel een topic opend.ge kunt het van u afschrijven ipv opkroppen.wat je voelt,hoe je je voelt.niks om over te schamen We zijn allemaal mensen e mee gevoelens. En soms kant idd zoooo diep zitten. Dat er omdnduur ni meer vanzelf over gaat.dus ik vind dat je wel een sterke vrouw bent.Ni pleuje

hopelijk kan je je gedachten efkes op zij zetten vanavond , ..moohh Ben wel benieuwd naar wat je hebt gemaakt voor je kamergenoot

dikke knuffel van op afstand!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-20 18:39

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-20 18:39

Bedankt Candy. Ja, dat was ook de reden waarom ik dit topic opende. Deels om anderen te helpen, deels ook om het voor mezelf wat bij te kunnen houden.

Het gaat momenteel weer wat beter gelukkig. Verpleegster heeft net de schade van vandaag komen verzorgen en ben met redelijke goesting mijn avondmaal aan het nuttigen (2 sneetjes brood met boter, slaatje en mandarijntje).

Werkje voor kamergenoot is helaas niet af. Ga haar gegevens vragen om het op te sturen. Kan ik op mijn gemak er verder aan werken. Maar bij deze dus mijn projectjes. De hondjes zijn voor kamergenoot, de bosdieren waarmee ik eerder bezig was.

Afbeelding

Zelf niet heel tevreden maarja ik ben nooit tevreden

**Geplaatst**: 15-11-20 18:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-20 18:43

Wauw, die zijn mooi!