Geplaatst Lang getwijfeld of ik dit topic moest openen, daar Bokt openbaar is, en er ook een aantal bekenden op Bokt zitten. Maar waarom zou ik mij schamen..? Wel wil ik vragen aan diegene die mij persoonlijk kennen, om dit voor je te houden en niet met anderen te bespreken dan eventueel met mij.
Ik ben gewoon niet happy.. Voor veel zie ik er vast uit als een vrolijke meid. Ik lach en glimlach veel en probeer positief in het leven te staan, maar onder mijn lach schuilt een ongelukkig gevoel.
Twee jaar geleden overleed mijn opa aan kanker. Hoewel we wisten dat hij zou gaan, en alles gegaan is zoals we, maar vooral hijzelf, wilde, viel dit uiteraard emotioneel heel zwaar. (Opa koos voor euthanasie) Ik had alleen nooit verwacht dat dit het begin zou zijn van mijn ongelukkige gevoelens.
Ik heb echt de beste vriend ever. Hij is echt mijn alles, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding. Hij kan perfect omgaan met mijn soms wel ingewikkelde karakter, en nadat opa overleed was juist dat hetgene wat mij het eerste irriteerde. Ik maakte van een mug een olifant, maakte ruzie met hem -hij overigens niet met mij-, zocht dingen om boos om te worden en werd al boos als hij een scheet liet. Ik voelde me daar dan achteraf natuurlijk heel erg schuldig over, want dat verdiende hij niet. Door mijn 'irritaties' ontstonden dus weer irritaties naar mijzelf toe, wat voor nog meer ellende zorgde, tot ik op een avond, +- 6 maanden later, in huilen uitbarstte en hem vertelde hoe ik me voelde, dat het me ontzettend speet omdat ik lelijk tegen hem deed en hij dat niet verdiende, noem het maar op.. Dit was de eerste keer dat ik hem hierover vertelde. Hij nam me niks kwalijk, wist dat ik het niet meende en had uiteraard door dat er iets was. Beiden hadden eigenlijk geen idee wat, maar er was iets.
Voor mijn hoofdpijn kwam ik terecht bij de hoofdpijnpolie (nadat er oa scans zijn gemaakt in het ziekenhuis). Tegelijkertijd kreeg ik via de neuroloog medicatie voor de hoofdpijn voorgeschreven, die ik dagelijks moet slikken. De medicatie die daarvoor wordt voorgeschreven is een antidepressiva, in een erg lage dosis. Nadat de dosering iets omhoog ging ivm de frequentie van de hoofdpijn, voelde ik mij beter. Ik zat beter in mijn vel, was weer gelukkig. En toen ging er voor het eerst een belletje rinkelen. Laat die medicatie er aub voor zorgen dat ik mij ook weer beter voel. Laat het maar een combi zijn van. Die sombere gevoelens waren weg.
Maar stilaan zijn ze weer terug gekomen. Inmiddels slik ik de medicatie nu bijna een jaar. Er is heel veel gebeurd het afgelopen jaar. Ik veranderde eind 2019 van baan. Bij mijn nieuwe baan werd mijn contract verlengd met een jaar, en toen kwam corona. En raakte ik die baan, waarvoor ik net een nieuw jaar contract getekend had, zomaar ineens weer kwijt. Ik raakte werkloos en heb een uitkering gehad. Ik kwam maar niet terug aan de bak. Toen ik na 3 maanden thuiszitten weer een nieuwe baan vond, leek dit een schot in de roos. Ik heb een fantastische nieuwe baan, waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Mag dingen doen waar ik ontzettend van kan genieten, die ik oprecht heel erg leuk vind. Volgens mijn moeder een baan die me op het lijf geschreven is. En toen overleed vorige maand heel plotseling mijn oom na een kort ziekbed. Er is altijd wat rumoer geweest tussen zijn gezin en de rest van de familie. Ik ga er niet te veel over vertellen maar het komt erop neer dat dit nog al wat gevoelens, frustraties en gezeik heeft opgeleverd, al kort na zijn overlijden. Ik ben enorm boos en gefrustreerd geweest naar mijn tante toe, om wat ze durft te zeggen en geflikt heeft, naar mijn oma, ouders en andere oom en tante. Ik moet haar op het moment ook echt niet zomaar tegen komen want ik sta niet voor mijzelf in, in wat ik zou kunnen zeggen of doen. Laten we zeggen dat deze emoticon er goed bij past;
En toen kwam een week of 2 geleden het besef bij mijzelf dat ik weer terug ben bij af qua gevoelens. Ik ben niet gelukkig, terwijl ik alles heb om dit wel te zijn. Een geweldige baan met leuke en lieve collega's, mijn geweldige vriend, een heerlijk bijrijdpaard, lieve, gezonde, geweldige ouders, en mijn broertje waar ik altijd op kan bouwen..
En toch, wanneer ik alleen ben, of in bed lig, ben ik niet gelukkig. En aangezien ik met mijn vriend samen woon, krijgt hij het op zijn dak. Ik wist het -behalve voor mijn vriend dan, want die maakt me van mijn slechtste kant mee op het moment- altijd goed te verbloemen, tot er van de week 2 mensen waren op werk die me oprecht de vraag stelde; "gaat het goed?" 'Euhm ja hoor, prima!' "Nee maar hoe gaat het echt met jou?" De eerste keer kwam ik er nog goed vanaf door te vertellen over het drama rondom het overlijden van mijn oom. De tweede keer sprak ik met een van mijn managers, en speelde ik open kaart.
Het gaat niet goed. Het is zelfs zo erg, dat ik heb gekeken naar de opties om met een psycholoog in gesprek te kunnen gaan. Maar die kosten.. Ik kan dat financieel gewoon niet aan. Ik kan dat niet betalen. Na een kort gesprek met deze manager, vertelde ze me dat ik via de huisarts waarschijnlijk ook hulp kan krijgen. Op een andere manier, minder kosten. Het zou al genoeg kunnen zijn om een paar gesprekjes te hebben. Je weet het natuurlijk niet. Dus nu, nu staat er maandag een belafspraak, een dubbel consult, met mijn huisarts. Ik heb mijn vriend verzocht om die tijd de deur uit te gaan zodat ik het gesprek privé kan voeren, niet bang ben om te zeggen wat ik wil of moet zeggen..
Ik vind het doodeng eerlijk gezegd. Want ik zal hierna waarschijnlijk naar meer mensen mijn lachende masker af moeten zetten. Ik zal moeten gaan praten over hoe ik mij écht voel.
Aan de andere kant, ben ik zó ontzettend moe. Ik slaap slecht de afgelopen week, het lijkt haast alsof ik niet genoeg kan bijslapen omdat ik gewoon elke dag zo moe ben. Ik kan om 20.00 doodmoe in bed gaan liggen, en dan kan ik gewoon niet slapen, ondanks dat ik gesloopt ben. (Dus ook de reden dat ik dit topic om 23.00 u plaats...)
Waarom op Bokt? Bokt is nog redelijk anoniem. Ik kan nu even mijn ei kwijt, bij mensen die mij eigenlijk niet kennen. En ja, er is een goede hand vol die mij persoonlijk kent, daarvan vertrouw ik erop dat mijn eerder genoemde verzoek wordt aangehouden.
Daarnaast hoop ik dat er iemand is die weet wat de opties zijn vanuit de huisarts. Het moet, het kan, het mag, toch niet zo zijn dat je geen hulp kan krijgen omdat je het financieel gewoon niet kan missen? De zorgverzekering dekt echt maar een minimum per sessie, daar red ik het gewoon niet mee..
Het is niet zo dat ik met zelfmoordneigingen rondloop ofzo. Absoluut niet. Maar het gevoel dat ik heb, daar moet ik gewoon vanaf. Als ik hier nog jaren mee doorloop, dan weet ik niet of ik er überhaupt ooit nog vanaf ga komen. Zelf kan ik het gewoon niet..
Ik lig momenteel heel moe in bed dus ik reageer later even uitgebreid, maar wil je wel vast zeggen dat het heel goed is dat je maandag een gesprek met je huisarts hebt gepland! Daar is bij mij het balletje begonnen te rollen en zo ben ik uiteindelijk uit m'n donkere hol gekrabbeld een paar jaar geleden. 
