Och Kimmie
Je wilt niet dood, je wil rust in je hoofd en je beter voelen: heel goed dat je dit benoemt, houd het ook voor ogen. Het schemert duidelijk door je teksten hoe zwaar je het hebt. Het zal ook veel tijd en veel hulp nodig hebben om uit dit dal te klimmen. Maar het kan echt wel en in wat je schrijft, zie ik ook nog de wil om dat te doen. Dat is nu het allerbelangrijkst.

Heel sterk van je dat je om hulp hebt gevraagd, en die nu ook krijgt. Het gaat nu alleen maar om je eigen gezondheid, dus laat die vakken vallen. Een studie kun je altijd terug oppakken, of opnieuw beginnen. Ook al lijkt het van niet, daar is altijd wel een weg voor. Nu ben jij zelf het allerbelangrijkst. Eerst jezelf terug vinden, dan pas komen andere problemen aan de beurt.

Blijf schrijven en praten, dit hoef je niet in je eentje te doen!

Lieve Kimmie, een hele dikke knuffel van mij want zo te horen ben je echt aan het strijden! Ik vind het geruststellend om te lezen dat je het verschil ziet tussen dood en rust, al lijkt dat soms heel moeilijk. Die rust zit vooral in heel lief zijn tegen jezelf. Neem je rust als dat nodig. Huil wanneer dat nodig is en geef aan anderen je grenzen aan. ik vind het zo stoer van je dat je hulp hebt gevraagd!

Laat die vakken inderdaad maar vallen, die zorgen alleen maar voor extra stress en die kun jij er nu niet bij hebben. Dat komt later wel weer. Het gaat nu om jou.

Ik heb voor rust in mijn hoofd zelf veel gehad aan mindfullness. Ik heb een hele fijne gesproken meditatie op mijn telefoon staan, die je in een bodyscan meeneemt door heel je lichaam. Ik merkte dat het mijn piekergedachten stopte en me in een rustigere slaap deed vallen. Als je wil, stuur me dan een pb dan kan ik hem je toesturen.

Je bent goed bezig. Geef aan wat jij nodig hebt, aan jezelf en anderen en omring je met mensen die je energie geven en niet kosten. Blijf in contact met jezelf, met je hulpverleners en als je daar aantoe bent ook met ons. Wij zijn hier altijd om je moed in te praten!

Dikke knuffel
Xx

Van mijn kant ook een dikke virtuele knuffel. Geen idee van waar je bent, misschien wel te ver van mij. Maar als je gewoon iemand nodig hebt om tegen te praten, mijn inbox is er altijd voor je!

Hoi meis, wat fijn dat de poh gaat helpen...!

En GOED om te weten : wat je wil is rust in je hoofd.
'Je ei kwijt kunnen' hetzij bij de poh, hier in het topic, bij de luisterlijn of... kan daar bij helpen.

Dikke virtuele knuffel!!

Bedankt allemaal voor de lieve berichten!
Ik doe mijn best om het te onthouden.

oh kimmie wat naar dat het zo slecht met je gaat. Gelukkig krijg je hulp van POH..

Ik kom even met een korte update hier; niet te lang want ik sta op instorten. Net Youz gebeld en het blijkt dat ik niet op de wachtlijst sta. Ik weet niet wat er mis is gegaan, maar ik moet zometeen de huisarts bellen om dit weer op te gaan lossen. Ik weet niet wat ik moet doen als blijkt dat dit nog veel langer gaat duren. Ik ben kapot. Ik heb zelfs al een concreet plan in mijn hoofd om een einde aan mijn leven te maken. Ik wil het niet, maar ik weet ook niet hoe ik nu nog door moet met zoveel tegenslag. Ik kan gewoon niet meer

Vertel de huisarts van je plan. Je moet onmiddellijk naar hem of haar toe, face-to-face. Niet aan de telefoon doen alsof het meevalt, dat is niet zo.

Bel je ha kim je hebt echt hulp nodig. Of iemand in je directe omgeving die hulp voor je kan inschakelen.

Ik heb de huisarts gebeld en ze bellen me later terug. Ik ben nu op school in Tilburg, dus ik kan er niet heen. Als ik thuis ben kruip ik mijn bed in. Ik ben met ov dus wordt even vervelend. Eigenlijk moet ik ook Ivy nog verzorgen vandaag, maar ik kan het niet meer opbrengen voor nu.

even een bericht van een moeder van een dochter. Neem als je blieft je moeder in vertrouwen, niet is voor haar naarder dan dat je haar "in bescherming" neemt en haar hierbuiten laat. Neem die stap, het is een gigantische drempel wellicht, maar dat gaat je echt helpen!

Ik wil het wel, maar ik durf het niet. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet vertellen

Goed dat je de ha heb gebeld!.
Kan je geen briefje neerleggen voor je moeder?

op een rustig moment haar even zeggen, mam ik wil even met je praten, ik moet je wat zeggen en ik vind het heel moeilijk. Het gaat helemaal niet goed met me en ik weet niet goed hoe nu verder. Dat is genoeg.

Laat anders dit topic lezen!

Ga dan nu naar de vertrouwenspersoon op school, of iemand anders die je daar vertrouwt, en die je naar de huisarts kan brengen. Het is een noodsituatie, neem jezelf alsjeblieft serieus.

Zou dat niet te heftig zijn? Voor de mensen die zelf moeder of ouder zijn, wat denken jullie? Zouden jullie oké reageren denk je? Ik denk wel dat ze heel boos wordt omdat ik zo veel over mezelf op internet heb gedeeld

ik denk niet dat ze boos wordt, maar heel blij is dat ze weet hoe jij je voelt.

Ik denk dat ze je heel hard gaat knuffelen, en samen zoeken naar hoe nu verder

Ik zit nu in de trein terug. Ik heb het idee dat ik ergens nog een beetje controle heb. Als ik iig maar focus op het feit dat ik zo in mijn bed kan gaan liggen en niemand meer hoef te spreken. Op school is er geloof ik geen vertrouwenspersoon overigens en aangezien ik er als enige was zonder les, had ik ook niet geweten naar wie ik toe had moeten gaan

Fokfanaat, oké ik kan het misschien wel proberen, maar pas als ik emotioneel weer een beetje op peil ben. Mijn ouders knuffelen niet zo snel, hoewel ik dat soms wel nodig heb. Maar ze houden vast wel van me, ondanks dat ze dat moeilijk vinden om te uiten

echt ga dat proberen, niet allerlei dingen in je hoofd halen over hoe ze gaat reageren, dat komt echt goed. Zet die eerste stap en blijf hier niet in eentje mee worstelen!

Ik denk dat ik haar dit topic laat lezen, maar wel als ik niet thuis ben haha! Ik durf namelijk echt niet te praten erover

doe dat, daar staat precies in hoe je denkt en waar je bang voor bent!

Ik heb dit het afgelopen halfuur overdacht, en ik weet nog steeds niet goed wat ik moet zeggen. Toch maar een poging.

Het klinkt vast heel bruut, maar die zelfmoordplannen maken me niet bang. Ik heb zelf jarenlang continu met zulke plannen rondgelopen en er niets van waargemaakt. Als Kimmie zegt dat ze het zelf niet wil, en ze meent het, zal het ook wel niet gebeuren.

Het gaat er ook niet om of we dat kunnen voorkomen. Het gaat erom: hoe maak je je leven weer de moeite waard? Want ik ben wél bang dat je de komende tijd andere domme dingen gaat doen: zelfbeschadiging, doorkappen van oude contacten, slechte eet- en leefgewoontes. En dat voorkomen is nog niet zo gemakkelijk.
Wat betreft vandaag zeg ik: ga inderdaad maar lekker naar bed als je thuiskomt. Maar zodra het een minibeetje beter gaat, moet je wel aan de bak. Dat kan al vanavond zijn. Bel eens wat mensen. En vraag meteen of je kunt afspreken. Of als je geen behoefte hebt aan gesprekken: maak een wandelingetje buiten. Mijn ervaring is, dat dat altijd helpt - ook al heb je door je depressie nergens anders zin meer in. O ja, en je paard. Dat helpt toch ook? Misschien nu even niet, maar alle andere dagen?
Wat je opleiding/studie betreft: dat vind ik een moeilijke. Aan de ene kant dwingt je dat om een dagritme aan te houden en mensen te zien; dat is gunstig. Aan de andere kant kan dat nou juist de prikkels geven die de emmer doen overlopen. Als het écht een dag niet gaat, blijf dan gerust een keertje thuis. (In jouw geval kun je je wel ziek melden!)

Tot slot snap ik heel goed dat je je ouders dit niet vertelt. Ik blijf tegenover mijn moeder ook altijd wat op de vlakte, en geef me alleen bloot tegen mensen van mijn eigen leeftijd. Waarom weet ik eigenlijk niet. Maar je ouders weten toch wel dat het niet goed met je gaat, hoop ik? Kom je nog vaak bij je ouders? Als je meestal het weekend op je kamer blijft, kan het misschien helpen om weer eens bij hen te blijven. (Sorry als je dat al heel vaak doet, dan is mijn advies natuurlijk zinloos.)

Nou Kim, ik hoop dat het al wat beter gaat, en dat je iets hebt aan al die mensen die hier - en hopelijk ook in het echt - met je praten.

Kim ik hoop dat je de ook de stap kan nemen om je moeder het te vertellen. En anders je mentor? Of je zus?

Als praten te moeilijk is is dit goede optie.. ik denk dat je moeder alleen maar het beste voor haar dochter wil.