Ik zou stoppen met de pillen, je moet voelen hoe erg ook. Je bent er dan sneller boven op,voor je het weet ben je afhankelijk van die ppillen. Dit heeft heel veel tijd nodig.

Ik denk niet dat wij de aangewezen personen zijn om advies te geven over het wel of niet gebruiken van pillen. Ik snap wat jullie zeggen hoor, maar wij weten niet precies hoe slecht TS zich voelt en soms is het wel beter om even de scherpe randjes eraf te krijgen zodat je in ieder geval een beetje 'normaal' kan functioneren. Als je je zo slecht voelt dat je niet meer slaapt en niet meer eet, ga je je alleen maar slechter voelen en kan medicatie soms wel helpen.

Weet dat ik nog steeds aan je denk TS, ik voel letterlijk met je mee

Ik snap jullie zorgen en ben me ervan bewust…
De eerste week heb ik ze echt gebruikt om idd het gevoel weg te sluiten nu gaat het echt om de nachtmerries snachts overdag heb ik ook op sommige momenten nog angstaanvallen maar door veel bezig te zijn probeer ik het te onderdrukken… maar wat onderdrukt wordt komt er dan toch uit en dat gebeurt snachts ik herleef die avond elke keer opnieuw ik hoor hem roepen en ik zie mezelf smeken dat hij wakker moet worden en ik hem probeer te reanimeren … elke seconde kan ik mij herinneren elk woord wat er gesproken is de angst onzekerheid en verdriet komt als een golf over mij heen … dit gevoel kan ik niet handelen dan voel ik me zo wanhopig en eenzaam. Sochtends heb ik het ook maar in mindere maten een soort van kater gevoel ik sta meteen op en ga bij de hond zitten om de eenzame gevoel kwijt te raken. Vandaag zijn de foto’s binnen gekomen die ik besteld heb mijn moeder wilde graag een grote foto van hem op de kast en toen ik hem gaf stortte ze in ze was er blij mee maar dan komt het weer even hard aan… ik heb voor mezelf ook foto’s besteld maar ze in de envelop laten zitten ik kan het niet zien. Dan is het weer echt …

Het wegstoppen en onderdrukken van je emoties maakt het uiteindelijk zwaarder en lastiger ermee te dealen ts.
De enige weg is er dwars doorheen. Ook als je het gevoel hebt dat je het niet kunt. Ook als er een paniekaanval komt. Ook als je kotsend van emotie ligt te trillen op de grond in de foetushouding.
Het klinkt heel hard maar mág jij van jezelf wel verdrietig zijn en pijn ervaren?
Meiske, je vader is onlangs overleden. Dat doet onmenselijk veel pijn. Alsjeblieft, accepteer dat en geef je eraan over. Dat gaat je later, en dat later begint nu al, heel veel ellende schelen.
Veel sterkte nogmaals!

Die paniekaanvallen kan ik me goed voorstellen. Ik heb het soms ook. Vorige week toen ik voor het eerst na het overlijden van mijn vader in de supermarkt liep. Het verdriet overviel me en ik was zo bang dat ik zou breken in de supermarkt en het enige wat ik dacht was: ik wil hier niet zijn, ik weet toch niet wat ik moet kopen of eten. Ik wilde NU in het hoekje van mijn bank liggen. Maar ja, zo werkt het niet en ik moest er doorheen van mezelf, dus ik ben door gelopen en de tweede keer in de supermarkt ging het wel goed.

Ik wil hiermee niet zeggen dat je jezelf er doorheen moet trekken net als wat ik deed, want jouw paniekaanvallen zullen een stuk heftiger zijn. Ik wil alleen zeggen dat het niet gek is dat je dit voelt, ik voel het ook.

De twee foto’s die ik tijdens de uitvaart op mijn vaders kist had gezegd, staan nu in mijn woonkamer. Ik wil dat ze er staan, want ik wilde papa niet verstoppen en ik wilde hem dichtbij me hebben. Maar als ik ernaar kijk, voelt het letterlijk alsof iemand met zijn hand mijn hart samenknijpt.
Het is gewoon ongelooflijk poedersuiker

TS, ik herhaal mezelf even.
Wellicht kan dit iets voor je betekenen.

Ik denk dat rouwbegeleiding voor TS ook een heel goed handvat zou kunnen zijn.
Je leert op een bewuste manier om te gaan met je verdriet. Het mag er zijn en hoeft je niet lam te leggen van de angst.
Heel veel sterkte!

De nachtmerries zijn voor mij ook herkenbaar. Dat is een teken dat je van alles aan het verwerken bent.
Ook deze houden een keer op.

Bezig blijven is heel goed maar geef je verdriet de ruimte. Een goede pot janken gebeurde mij ook elke avond. Ook als er iets op tv me triggerde.
Je bent dan een compleet emotioneel wrak.

Wij kregen van de uitvaart ondernemer een boekje speciaal over rouwverwerking.

Een extra dikke knuffel voor jou vandaag

Dankjewel lieve Cynthia ook voor jou vandaag ik weet hoe leeg het voelt …
Ik heb vandaag mijn moeder meegenomen uit eten ik wilde niet dat zij alleen was en zelf ook niet alleen zijn toch heb ik geprobeerd te vergeten welke dag het is … het weg te stoppen … dinsdag probeer ik te bespreken dat het niet goed gaat dat ik bewust bezig ben alles weer weg te stoppen en mij heel hard achter een muur probeer te verstoppen… ik voel me echt alleen met mijn gevoel … ik kan mijn moeder er niet mee belasten want die is afgelopen week ook ingestort letterlijk en figuurlijk ze had mij geprobeerd te bellen maar omdat ik snachts weer aanvallen had gehad was ik sochtends zo uitgeput dat ik door de telefoon was geslapen … gelukkig was mijn zwager er heen gegaan en heeft hij haar geholpen … ik heb haar verder opgehaald en ben met haar even naar het dorp gegaan… mijn vriend vind dat het maar klaar moet zijn hij heeft geen begrip dat het gemis er nog is dat maakt het allemaal lastiger te accepteren …

Zoek hier begeleiding bij en wat triest dat juist je vriend zich zo hard opstelt.
Rouw kan heel rauw en heftig zijn, zeker na dit trauma. Want er is heel iets schokkends gebeurt waar je geen stempel op kunt drukken van nu is het klaar, totaal onmogelijk. Dus zoek alsjeblieft hulp meisje voor je ook nog zelf echt onderuit gaat .

Mijn moeder is bijna 5jr geleden overleden en ik gebruik incidenteel ook nog weleens medicatie om te kunnen slapen. Mijn moeder was enorm ziek en haar overlijden was voor haar een verlossing, maar dat betekend niet dat het zo nu en dan nog keihard binnen komt en dan idd de nachtmerries en niet meer durven slapen. In het begin zei iedereen wat ik hier ook voorbij zie komen, niet aan medicatie beginnen etc. Dat heb ik ook heel lang niet gedaan maar als je niet meer functioneerd moet je op een gegeven moment toch iets. Het heeft mij een half jaar gekost voor ik weer aan het werk kon. Het is geen schande om hulp of medicatie nodig te hebben..

Oh dames, helemaal vergeten dat het zo'n beladen dag was voor jullie. Heb er helemaal niks meer met vaderdag.

Wat vind ik het verdrietig voor jou ts, ik vind jouw vriend enorm horkerig reageren. Verdriet en rouwen zijn niet periode afhankelijk. De één is er na een week klaar mee. De ander na jaren nog niet.

Neem je tijd en ruimte. Zeker bij je vriend. Maar ook naar je moeder. Zij is haar man kwijt maar jij jouw vader. Jouw verdriet is net zo belangrijk als dat van haar.

Dikke knuffel voor jullie beiden

Een knuffel voor jullie.
TS, goed dat je aan de bel trekt.
Wat moeilijk dat je vriend er geen begrip voor heeft.
Zit hij zelf misschien met onverwerkt/weggedrukt verdriet?

O TS, dat van je vriend is echt niet fijn. Er zit geen houdbaarheidsdatum op je verdriet hè. Over 10 jaar huil je er nog steeds om (hopelijk wel minder vaak) en dat mag gewoon. Het is pas een paar weken geleden hè, maak het voor jezelf niet kleiner dan het voelt door wat mensen om je heen zeggen
Ik heb gejankt als een klein kind vandaag. Al sinds mijn vaders overlijden hoor en zie je overal reclames over Vaderdag. En elke keer voel ik een steek in mijn hart. Niet omdat we Vaderdag altijd zo groots vierden, maar het overviel me hoe normaal de wereld het lijkt te vinden dat iedereen een vader heeft, terwijl ik hem nooit meer zal zien of horen.
Ik heb zo hard gehuild.
Je bent niet alleen
[ img ]

Heb je buiten je moeder en je vriend fijne mensen om je heen waar je bij terecht kunt?

Je weet de weg naar mijn pb box als het nodig is hè

Bedankt Rocamor en senna

[ img ]
Deze kwam ik vorige week tegen. Voor mij klopt het. Het gemis blijft, maar je leert ermee leven.

Hoe gaat het met je candalisa? Kun je nog wel jezelf zijn bij je vriend?

Lief dat je vraagt het gaat de laatste dagen echt moeizaam … helaas heb ik het gevoel dat ik op mijn tenen loop thuis dat ik mezelf moet verantwoorden voor mijn verdriet…hij is hierin zo anders als ik het is klaar voor hem tis gebeurt leven gaat door punt…maar hij heeft dit nooit meegemaakt dus ik vind het makkelijk praten van hem … het alleen zijn gaat beter al merk ik dat ik mezelf ga afzonderen… overdag ben ik vooral bezig om mezelf bezig te houden zodat ik snachts beter kan slapen maar ipv daarvan is mijn hoofd alleen nog maar voller en mijn lichaam uitgeput voel me nu ook gewoon ziek van vermoeidheid… gister ook een soort van aanvaring gehad met mijn moeder omdat het mij allemaal even hoog zat en ik gewoon het gevoel heb er alleen voor te staan… er komt zoveel op haar af en ik snap dat het veel is maar ik ben naast mijn werk en eigen dingen dagelijks bij haar om haar zo veel mogelijk te steunen en soms heb ik het gevoel dat er zoveel op mijn schouders terecht komt dat ik het niet meer trek als ik dit zeg is het ja en ik dan? Zo ook dat ik vertelde dat ik het er echt moeilijk mee had mijn vaders auto bij mijn zus voor de deur te zien staan (ik kom er langs als ik de hond uitlaat) waarop ik als antwoord kreeg ja en hoe denk je dat het voor mij is als ze op bezoek komt met de auto … het is geen wedstrijd … De scootmobiel is nog niet van zijn plek afgeweest terwijl ik meerdere malen aangegeven heb dat ik met haar samen wil oefenen dat ze dan iig naar mij toe kan komen ermee (ik woon op ong 500 meter afstand) … ik krijg over 2 weken puppies dus kan ik niet meer van huis maar ze maakt geen aanstalten om het te proberen … ik mis mijn vader maar ook mijn moeder op z’n moment want ik heb het gevoel op niemand meer terug te kunnen vallen …
Rouwverwerking heb ik opgezocht en aangesproken maar op mijn mails geen reactie gehad maandag maar rond bellen al heb ik echt moeite met bellen het persoonlijk spreken van iemand vind ik lastig schrijven gaat mij beter af… de huisarts stuurt mij alleen maar door naar de praktijk ondersteuner maar tot nu toe loop ik hier vast er zijn alleen veel stiltes en voel ik mij er nog niet op mijn gemak mss moet dat nog komen … ik maak mij er zorgen om dat ik het teveel wegstop ik heb dit aangegeven maar tot nu toe wordt er niet veel mee gedaan ik moet doen wat goed voelt maar ja momenteel voelt niks goed …



Wat je schrijft is precies hoe ik het heb ervaren het leek wel of op eke zender en elke folder 100x meer aandacht aan besteed was als normaal zal vast niet maar zo voelde het … het is zo vanzelfsprekend dat je een vader hebt en dan ineens niet meer … ik heb er die dag zoveel mogelijk proberen er niet aan te denken en een soort van automatische piloot modus geleefd …
Ik hoop dat het een beetje met jou gaat denk iig veel aan je

Nu even een moment van wanhoop en verdriet was een foto aan het zoeken en kwam een foto tegen van vorig jaar 22 juli mijn vaders verjaardag de dag dat ik hem kwam verassen met een bezoek van Sterre wat verlang ik naar dat moment maar nu lijkt het ook weer even flink aan te komen alles wat ik weg gestopt had komt als een explosie weer aan … het is wat jullie mij al voor gewaarschuwd hadden maar ik merk dat ik me er weg in lijk te vinden en zo alleen voel … ik weet niet of ik links of rechts moet … de paniek aanvallen worden heftiger en gebeuren nu weer frequenter ik hoop dat ze mij hier snel mee kunnen helpen want dit is wel echt iets waar ik niet alleen uit kom … van wanhopig tot angst verdriet tot vermoeidheid op niks meer …

O lieve Candalisa, hele grote knuffel van mij

Als ik een tip mag geven, zonder je niet teveel af, maar omring je ook met lieve mensen. En dan hoef je je echt niet te verontschuldigen dat je verdriet hebt. Want dat is heel normaal

Nu flinke ruzie met mijn moeder … weet het echt even niet meer…

Even niks doen, even rust in de tent. En probeer kort eens boven de situatie uit te stijgen.

Waardoor heb je ruzie met je moeder
Wat deed je moeder / zei je moeder waardoor jij boos werd?
Wat deed jij / zei jij waardoor je moeder boos werd?
Kun je jouw boosheid loslaten, waardoor je kan zien wat jouw aandeel was? En kun je loslaten zodat je, als de gemoederen wat bedaard zijn, een handreiking kunt doen?


Jullie zitten nog middenin een heel rouwproces, proberen elkaar te steunen. De emoties zitten hoog. Je voelt je onbegrepen, je moeder wellicht ook.

Even een knuffel vanaf hier.

Wijffie, wat lief dat je veel aan me denkt, ik ook aan jou. Met mij gaat het wel ok hoor, beter dan met jou. Mijn vader was natuurlijk ook oud en echt op. Dus ik ben heel verdrietig, maar wel opgelucht dat zijn lijden voorbij is en ik heb 5 maanden de tijd gehad om afscheid te nemen. De ene keer voel ik me ok en de andere keer komen de tranen uit mijn tenen, maar over het algemeen trek ik het wel. Jouw situatie is zo anders

Als je het echt niet meer weet, zijn wij hier altijd voor je en je mag me altijd een pb sturen he, altijd!

Hele dikke knuffel van mij

Ik heb de laatste tijd echt het gevoel dat ik er alleen voor sta … telkens als ik probeer steun te zoeken en uit probeer te leggen dat ik veel verdriet heb krijg ik dezelfde antwoord “ja en ik dan?” Ik snap dat het veel voor dr is maar soms wil ik mijn moeder terug degene die voor mij zorgde als in een schouder om op te huilen… ik kom er nu elke dag ik haal haar 2x per week op om bij mij te eten en ik kook ook soms eten voor haar ondanks dat E dat goed zelf kan probeer ik haar te ontlasten…
Vanavond zouden we ook samen eten en eerst boodschappen doen dus zeg ik dan gaan we naar mij halen we wel wat en breng ik jou terug nee ik moest bij haar eten.. dus ik aangegeven dat ik dat gewoon moeilijk vind dat ik haar met liefde ophaal en thuis breng waarna ik weer de antwoord kreeg van ik moest wat meer aan haar denken want het draaide niet alleen om mij … dit voelt als een steek in mijn hart … ik ben alleen maar bezig aan haar te denken ik hou mezelf zoveel mogelijk groot want ze zegt mijn verdriet is minder erg als die van haar want zij is dr man kwijt … ik zei alleen ik heb er wat meer tijd voor nodig … waarop ik opnieuw te horen kreeg wat het allemaal niet mee haar deed en ik meer aan haar moest denken dat zij het gezellig vond dat ik daar at … ik gaf weer aan dat het idee van daar eten mij erg verdrietig maakt want dan overvalt het verdriet mij en nu lukt het even niet toen werd ze boos en zei ze nou weet je wat jij doet blijf lekker thuis en hing ze op … ik weet gewoon niet meer waar ik terecht kan met mijn gevoel zal morgen de huisarts bellen of er toch niet ergens wat hulp kan komen want ik zit er zo doorheen …