Hoe ga je verder na verlies ouder
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- candalisa
-
- Berichten: 3472
- Geregistreerd: 02-08-10
- Woonplaats: Wijchen
Geplaatst door de TopicStarter : 28-04-22 21:38
- Dammie
-
- Berichten: 3322
- Geregistreerd: 27-05-07
- Woonplaats: Ja.
Re: Hoe ga je verder na verlies ouder
Geplaatst: 29-04-22 16:52
Neem je tijd. Alle eerste keer feest- en bijzondere dagen word je aan het gemis herinnerd.
En ook daarna kan het opeens weer toeslaan.
Maar langzamerhand leer je ermee leven.
Goed dat je met EMDR bezig bent.
Ik herken wat je zegt over niet willen loslaten;doorgaan met leven en weer blij zijn, kan als niet loyaal voelen, alsof zijn rol in jouw leven niets betekent heeft. Maar dat is echt niet zo. Je kunt iemand een plekje laten houden in je hart en verder leven.
- candalisa
-
- Berichten: 3472
- Geregistreerd: 02-08-10
- Woonplaats: Wijchen
Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-22 22:09
Ik ben het pas sinds enkele weken gaan accepteren maar verwerkt heb ik het absoluut nog niet ik vind het moielijk er zo alleen in te staan.
Ik hoop dat er een moment komt dat ik kan zeggen het komt goed…
- Rocamor
-
- Berichten: 10903
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Hoe ga je verder na verlies ouder
Geplaatst: 27-05-22 22:40
Het komt echt goed ts, bij de een wat sneller dan bij de ander.
Virtuele knuffel voor jou
- Janneke2
-
- Berichten: 22783
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Re: Hoe ga je verder na verlies ouder
Geplaatst: 28-05-22 22:47
En loslaten is 'onzin'.
Er zit zogezegd een wond, en dat moet 'vergroeien' tot een litteken.
En ik hoop dat emdr daar mee helpt, dat is een therapie waarin je niet te horen krijgt van 'je moet zus doen of zo denken'.
- Arabesk
-
- Berichten: 28675
- Geregistreerd: 19-03-04
- Woonplaats: Aan de dijk tussen Hoorn en Enkhuizen
Geplaatst: 28-05-22 23:05
candalisa schreef:Vandaag is het alweer een jaar geleden. Elk seconde elk woord herinner ik alsof het gister gebeurd is. Het is zo vreselijk moeilijk geweest en het voelt nog zo vers. Tot vandaag kon ik nog zeggen vorig jaar op deze dag was je er nog en vanaf nu niet meer.
Ik ben het pas sinds enkele weken gaan accepteren maar verwerkt heb ik het absoluut nog niet ik vind het moielijk er zo alleen in te staan.
Ik hoop dat er een moment komt dat ik kan zeggen het komt goed…
Het tweede jaar vond ik nog erger dan het eerste jaar....
Daarna werd het elk jaar iets minder rauw.
- Suliko
-
- Berichten: 4323
- Geregistreerd: 06-12-14
- Woonplaats: Utrecht
Geplaatst: 28-05-22 23:41
candalisa schreef:Vandaag is het alweer een jaar geleden. Elk seconde elk woord herinner ik alsof het gister gebeurd is. Het is zo vreselijk moeilijk geweest en het voelt nog zo vers. Tot vandaag kon ik nog zeggen vorig jaar op deze dag was je er nog en vanaf nu niet meer.
Ik ben het pas sinds enkele weken gaan accepteren maar verwerkt heb ik het absoluut nog niet ik vind het moielijk er zo alleen in te staan.
Ik hoop dat er een moment komt dat ik kan zeggen het komt goed…
Lieve TS, uiteindelijk komt het goed, maar het mag ook gewoon niet goed zijn. Ik geloof niet meer in ergens overheen komen, loslaten en verwerken als het gaat om zulke verliezen. In september 2020 is mijn vader overleden, helaas op een heftige manier, door plotse en snel ontwikkelde hersentumoren herkende hij zijn naasten niet meer en communiceren en praten met elkaar ging niet meer. Geen laatste gesprekken, voor hem geen besef van doodgaan of dingen kunnen afsluiten.
Dus ik begijp je pijn helaas maar al te goed! Ik vind dit jaar, het 2e jaar sinds zijn overleden, ook moeilijker dus kan ook beamen wat Arabesk zegt.
Het eerste jaar was zo abstract, een waas en ik heb me gewoon op mijn studie gestort. Tot er opeens een jaar voorbij was en ik compleet ben ingestort. Paniekaanvallen, dissociëren tot helemaal niets meer kunnen voelen. Rouw kent geen rechtlijnig pad, het overvalt je. Ik merk ook dat ik gewoon minder kan hebben dan voorheen. Dat dingen me meer raken, dat ik sneller van mijn stuk ben en instabieler. En dat ik dan vaak niet de vinger erop kan leggen waarom ik nou zo geraakt ben en dan opeens is daar mijn vader weer en de pijn. Alsof het continu onder alles zit.
Wat ik zelf een hele mooie gedachte vind is dat rouw niet kleiner of minder wordt, maar dat jij en het leven om de rouw heengroeit. Evenals de gedachte dat op een gegeven moment rouw niet zomaar meer binnenwalst en alles verpletterd, maar simpelweg even voorbij komt en je samen met de rouw kan zitten en een kopje thee kan drinken.
Het gevoel van eenzaamheid is ook begrijpelijk. Mijn vriend steunt me in mijn proces en ik kan altijd bij hem terecht. Maar toch, hij kent dit niet. En ook de gedachte dat het straks alweer 2 jaar geleden is en ik hier nog steeds mee zit. Mensen vinden de dood een lastig onderwerp en vermijden het maar al te graag, dat maakt het lastig om soms die ruimte gewoon op te eisen. Mijn vriend vraagt er ook niet naar, omdat hij niet iets wilt opbrengen wat me verdrietig maakt. Ik heb al vaker gezegd dat het juist zou helpen als hij ernaar vraagt, omdat het verdriet er toch wel is, elke dag wel ergens een keertje. Maar je bent niet alleen, er zijn gelukkig ook mensen die wel begrijpen waar je doorheen gaat!
Verder wilde ik nog even ingaan op de zin 'Ik ben al even bezig met een emdr traject maar ergens wil en kan ik het nog niet loslaten.' Ik weet niet in hoeverre jouw therapeut je heeft uitgelegd hoe EMDR werkt? Maar het is niet zo dat je het dan loslaat en je gevoel eromheen niet meer bestaat. EMDR zorgt er simpelweg voor dat de herinneringen die nu in angstsysteem in je brein zijn opgeslagen (als trauma dus, wat onder andere de intrusive/opdringende beelden oproept) worden verplaatst naar je werkgeheugen. Op die manier gaat de angst en panieklading van de herinneringen af. Maar de herinneringen blijven jouw herinneringen en worden niet zomaar gevoelloos.