Ik ben er bijna zeker van dat mijn vriend, partner, levensmaatje depressief is. (Of een burn-out, of iets gelijkaardigs).

We hebben een enorm moeilijke periode doorgemaakt: moeilijkere zwangerschap, huilbaby, peuter met problemen, post natale depressie bij m
Nu peuter en ik eindelijk de goede happy richting op gaan lijkt ineens mijn goedgezinde partner verdwenen. Hij sluit zich af, wilt alleen nog maar gamen. Huishouden is te veel werk. Winkelen is er te veel aan. Hij heeft echt enorm veel gedaan tijdens de moeilijke periode, en nu lijkt hij op.

Maar zelf wilt hij niets toegeven, hij is gewoon een beetje moe. Hulp is niet nodig, rusten is ook niet nodig. Hij blijft maar bikkelhard 60 uur per week werken en is voor mij 'onbereikbaar ' (niet letterlijk, hij neemt zijn telefoon nog op, maar serieuze vragen lacht hij weg).

Waarmee kan ik hem helpen? Ikzelf heb enorm baat bij af en toe een babbel met mijn psycholoog, maar dat is "niets voor hem".

Welke 'stoere workaholic ' heeft hulp gehad, en wat voor hulp?

Voor wie ons in het echt kent, shhht.

Oh wat naar... zelf een aantal burn-outs en depressies gehad. Heel veel sterkte. Dat gewoon een beetje moe klinkt inderdaad wel herkenbaar. Niet willen toegeven dat er iets niet oke is ook.

Helaas geen goede tips voor jou als partner, sorry. Vanuit die positie heb ik het nl niet meegemaakt. Kan alleen maar zeggen: verlies jezelf niet uit het oog, want zo te horen heb jij ook al heel wat voor je kiezen gehad.

Mensen kunnen pas geholpen worden als zij daar zelf klaar voor zijn en open voor staan. Wees er voor hem op het moment dat dit zo ver is.

Nogmaals heel veel sterkte

Geen verwachtingen, geen verplichtingen.

Dus verwacht niets van hem, dan raak je ook niet gefrustreerd dat er niks komt/gedaan wordt en
voel je niet verplicht hem te helpen. Het is namelijk vechten tegen de bierkaai, dweilen met de kraan open. Het mat alleen maar af en je bereikt niks.

Er is niks dat je kunt doen om hem te helpen als hij niet geholpen wil worden.

Als gezegd hierboven, denk gewoon om jezelf.

Wil hij zich groot houden? Voor jou, de baby, de buitenwereld? Dat kan heel hardnekkig zijn. Ik zou hem wel eens rustig zeggen dat je je ongerust maakt en er voor hem bent. Maar veel meer kún je ook niet doen. Hij zal moeten inzien of wat hij nu doet werkt of niet.

Ik, en ik verstopte mij ook volledig in het werk. Dat was mijn copingsmechanisme. Tot ik een nieuwe manager kreeg die dit signaleerde en mij letterlijk heeft laten inzien dat ik roofbouw pleegde op mijzelf. Ik had al gesprekjes via de po maar mijn manager heeft een traject ingezet met een psycholoog en psychiater. Via het werk kon ik veel sneller geholpen worden. Hoe is zijn relatie met zijn werkgever?

60 uur werken met twee piepjonge kinderen? Wanneer ziet 'ie die dan? Is toch voor geen enkel mens vol te houden.

Ik herken het wel... ik ben zelf namelijk die stoere die alles wel aan kon. Afgelopen 1.5 jaar veel gewerkt, en werken was ook weer "vluchten". Afgelopen zomervakantie eindelijk 3 weken achter elkaar vrij, en toen kwam het besef... maar leg vooral geen druk op om te praten of dat hij hulp MOET zoeken. Lukt het om een weekje vakantie te plannen? Of 2? Dat hij even in "de rust" komt?

Vermoed namelijk dat hij een eigen bedrijf heeft(?) met 60 uur werken in de week(is een kleine aanname van mij hoor).

Overigens heb ik geen hulp hoor, ik ben van plan om minder te gaan werken.

Werk in de zorg en op de vrachtwagen en door Corona in de zorg heel veel extra gewerkt door uitval en gaten in het rooster waardoor ik vaak 15 dagen achter elkaar werkte, 1 vrij en dan nog 3 dagen en dan 2 vrij en dan weer hetzelfde riedeltje. Besef nu gewoon dan ik ook wel een vrij verdien, moet leren nee zeggen en ik heb het bij mijn collega's aangegeven dat ik dat niet snel doe. Dus die appen me soms als er weer een dienst open staat: jij doet het niet!!! En dat helpt al heel veel.

Wie zegt dat ie gewoon jou en het gezin niet zat is..
Heb je daar ook over nagedacht

Wow... hoe bot!!

Zou misschien wel iets minder hard gebracht kunnen worden. Draai het eens om.. als iemand dat zo tegen jou zou zeggen..

Klinkt heel hard, maar er zijn inderdaad meer mogelijkheden dan alleen depressief zijn.
Druk niet het stempel depressief erop als je dit niet zeker weet.

Misschien opent het de ogen wel.
Gebeurd vaker dan je denk vooral als man veel werk, thuis niks uitvoert en geen interesse heeft in de vrouw en of gezinsleven

En om nou 30 pagina’s te vullen met raad of ooo wat zielig heeft de TS uiteindelijk ook niks aan

Kun je niet samen (evt zonder kind) een weekendje/weekje samen weg te gaan?

Ok, en wat is jouw advies dan ipv alleen maar er in te gooien dat hij TS en haar kind zat is?

Nou eerst eens uitzoeken of er niet iets anders speelt dan zelf etiketje depressief geven.

Ik heb genoeg mee gemaakt dan men dacht dat partner depressief was…was ie ook wel maar ze zijn allemaal niet meer bij elkaar ….en had vaak niet reden depressiviteit

Nou nou wat een gezellige toevoeging weer zeg. Jullie hadden het ook anders kunnen verwoorden, dit komt zo bot over.

Ik vind dit altijd een moeilijke kwestie. Ik zou nog niet praten over prof hulp, maar eerst zorgen dat hij weer met jou gaat praten. Ga eens een keer goed met hem zitten, tegenover elkaar aan de tafel en spreek je zorgen uit. Maar ook dat je bal bij hem neerlegt met voorwaardes. Maar wees er voorzichtig mee, houd het zorgzaam en ga niet dwingen.

Goof zegt het toch niet bot? Tita misschien wel, maar Goof niet.
En ik ben het ook wel met haar eens.
Depressiviteit kan alleen vast gesteld worden door iemand die ervoor geleerd heeft. Er kan ook iets anders aan de hand zijn.
en je kunt niet iemand helpen die niet geholpen wil worden. Zo te lezen wil hij geen hulp, dus dat moet je dan ook respecteren.

Heel rot om te lezen maar weet je zeker dat je zulke dingen over je man op internet wilt zetten? Zou daar zelf echt niet ok mee zijn als ik in zijn schoenen zou staan en erachter zou komen

Je ziet het vaker. Sterk blijven wanneer je partner het niet kan. Dan kruipt partner uit het dal en kak je zelf totaal in.
Laat hem even, ga door met jezelf en de kids en vraag even niets. Heb je het moeilijk omdat je zelf perfectionistisch bent dan neem desnoods een hulp in de huishouding maar laat hem even begaan.
Zorg dat het avondeten gewoon gezellig samen aan tafel, houd het ritme van eten vast en plan een weekend weg, speciaal voor jullie twee. Laat los en probeer verbinding te houden maar neem geen extra taken op je schouders, huur daar maar iemand voor in. Laat je perfectionisme even voor wat het is( je gaf aan dat je het heel moeilijk vind in het andere topic)

Zelfstandig... Hij ziet de kinderen nog wel, maar slaapt gewoon heel weinig. Had hij vroeger niet nodig, maar ik denk dat hij onderschat hoeveel een mens aan slaap nodig heeft.




Het zou kunnen, zeker al over nagedacht, maar dat lijkt niet uit de gesprekken die we hebben.





Ik hoop dat hij er inderdaad gewoon weer zelf uit kruipt, dat dit gewoon de weerbots is van al het vorige. Loslaten is dan weer enorm moeilijk.
Weekendje weg staat op de planning, hopelijk brengt dat ook wat rust.

Wat vervelend dit ts! Hou vol he.

Zorg voor gezellige avonden, lekker samen op de bank kruipen etc. En probeer in de weekenden ook echt weekend te houden.
Misschien eens een goed gesprek hebben? Niet perse over depressie, maar over je gevoelens etc. Probeer goed te praten over wat jij voelt. (maar niet je zorgen over hem). Dus gewoon over dat het al stukken beter gaat en hoe je alles nu ervaart. Misschien vindt hij dat wel hartstikke fijn.

Sterkte!

Ts, echt, probeer het echt los te laten dat alles even niet gaat zoals jij wil. Niet negatief bedoeld maar een perfectionist als partner kan ontzettend vervelend en moeilijk zijn wanneer je zelf in de put zit. Dus schakel zoveel mogelijk hulp in , besteed de kids uit, zorg voor oppas en ga bvb standaard eens per twee weken iets leuk doen met je partner. Bios, uit eten, lange wandeling maken, maakt niet uit maar echt, doen . Je bent nog steeds partners ipv twee mensen die kinderen hebben. En dat is hard werken om elkaar niet te verliezen soms.
Zelfs kinderen een avond naar oppas en zelf een heeel gezellige avond plannen kan al veel schelen.

Heel eerlijk vind ik het wat 'gevaarlijk' om er al meteen een label op te plakken. Mijn advies zou zijn om gewoon een open gesprek aan te gaan, wellicht op een avond dat je oppas hebt/kids elders zijn om ook even de tijd te kunnen nemen. Steek het vanuit jouw perspectief in ('Ik voel' 'ik merk' 'ik hoop') en niet beschuldigd naar hem toe, want dat kan ervoor zorgen dat hij zich helemaal niet wil open stellen.

Geef hem het idee dat hij, op zijn tijd, bij je terecht kan als hij z'n verhaal wil doen. Vraag hem wat hij nodig heeft, maar wees ook eerlijk in waar jij behoefte aan hebt. It's a two-way street

Toen mijn man zeer gespannen, erg snel en vaak boos was en aan slaap viel aan tafel heb ik hem voor het blok gezet.
Ik kon niet meer overnemen van hem. Hem niet nog meer ontzien.

Hij heeft zich ziekgemeld op het werk en is naar de huisarts gegaan.
Die kwam met burnout. En man is naar Praktijkondersteuner gegaan een aantal keren.
Dit heeft hem goed geholpen.

Maar het is zwaar. Zowel voor degene die overspannen/overwerkt is als voor de partner.

Ja herkenbaar.
Mijn man werkte bij een bedrijf en vanaf dag 1 miste de klik compleet.
Hij heeft daar 8 maanden gewerkt en in die 8 maanden brokkelen hij langzaam af.
Chagrijnig, kortaf, moe. Wilde niets en had nergens lol in.
Omdat ikzelf, helaas, recidiverende depressies hebt herkende ik het maar wilde ik eerst aan hem laten hoe en wat.
Wel wat erover gehad maar er kwam niets uit.

Tot hij in de keuken een keer ontplofte om iets kleins.
Ik stond ernaast, denk aan overkokende aardappels, hij ging compleet uit zijn stekker tegen me.

Ik schreeuw nooit. Ik haat het en ik vind het onnodig.
Maar toen hij uitgeraasd was, was mijn emmer vol en heb ik op de man af gevraagd wat hij er nou zelf van vond.
"Prima, ik ga m'n brood maken voor morgen."

Heel slecht misschien maar toen begon ik te schreeuwen dat hij toch zeker niet dacht morgen naar die baas te gaan?
Hij ging zich ziekmelden en wel nu, en als hij dat niet deed, dat ik dat zou doen.
Naja, een hele riedel van 5 min met hard volume deed hem inzien dat het niet goed ging.

De huisarts de dag daarna was lief, oxazepam en slaap en rust, vooral kalmte.
Psycholoog? Daar ga je niet heen. Vond hij.
Gelukkig was hij zo geschokt door mijn uitbrander en is hij onder behandeling gegaan.
Hij is me eeuwig dankbaar.

Iedereen werkt anders.
Voor hem was het een eye-opener dat zijn vrouw, die nooit schreeuwt, compleet uit haar plaat gaat.

Voor de man van een vriendin was haar therapie een eye opener.

Het enige wat ik kan zeggen is wees duidelijk dat je er altijd voor hem bent en dat je hem niet als minder zal zien.
Maar op je strepen staan mag soms wel.

Sterkte!

Nu ben ik van Nederland en jij van België, maar ik zou hiervoor naar de huisarts gaan. Met of zonder hem.

Maar houd jij wel voldoende rekening met de privacy van je partner?

Ik zou niet blij zijn als mijn partner een privékwestie als deze op het internet ging bespreken terwijl er mogelijk mensen die me kennen meelezen. En dat ze daar dan tegenover mij vooral zouden moeten zwijgen