Letterlijk en figuurlijk … wat als de tegenslagen zwaarder wegen dan de wilskracht om door te gaan? Dat je je aan elk lichtpuntje probeer vast te klampen maar ze er niet meer zijn? Vanaf kleins af aan altijd anders gevoeld een buitenstaander en nu in de loop van de jaren alleen meer soms gewoon het gevoel hebben dat je het doel hebt om een voorbeeld te zijn van hoe het leven niet moet?
Mijn lichaam laat mij al jaren in de steek dagelijks staan er pijnstillers op het menu om gewoon een dag door te komen ene dag kan ik van de paarden genieten een klein buitenritje maken andere dag is de weg van de bank naar de wc een ware strijd, een oneerlijke strijd. De begrip die ontbreekt bij velen, ze zien mij alleen op de goede dagen dus als je dan een aantal slechte dagen hebt dan val je overal buiten. Thuis geen enkel begrip krijgen alleen verwijten als er iets niet gedaan wordt, je stelt je aan, de huidige generatie kan niks hebben vroeger bestond er geen depressie mensen waren harder. Ik moest mezelf zo opstellen want de wereld mocht niet zien dat ik mij zo voelde hierdoor heb ik nooit een dierbare kunnen vertellen dat ik mezelf groot hield en daarom wat minder kwam … ik schaamde me voor mezelf … en nu kan ik die persoon nooit meer vertellen dat ik van ze hield.

Mijn enige drijfveer zijn mijn dieren die zorgen dat ik nog dagelijks op sta en probeer zo redelijk de dag door te komen. Maar ook daar zit soms een gevecht sommige dagen kan ik niks hebben en kan ik om een versnipperd papiertje zo verdrietig worden en ik voel me dan weer schuldig want ze kunnen er niks aan doen dat ik mij zo voel.
Zo kan ik ook nooit naar iets toe leven want ik denk dan alleen ja dan is het voorbij en heb ik niks meer om naar uit te kijken. Als er ooit iets leuks is maak ik mij zo erg druk van te voren dat mijn lichaam op is en het alsnog niet door kan gaan. Tja dan wordt er gezegd ja maar je moet gewoon niet pikeren. Ja als ik wist hoe ik dat uit kon zetten prima maar het werkt niet. Mindfulness, boeken, apps noem maar op maar mijn hoofd draait overuren. Zware slaap medicatie slaat zelfs niet aan. Die beren op de weg worden alsnog maar groter en steeds vaker bekruipt mij het gevoel wil ik nog overleven? Ik zie mezelf alleen als last voor andere ze moeten altijd rekening met mij houden kunnen nooit van mij op aan in hun ogen ben ik degene die nergens aan mee wilt doen altijd een ander smoesje heeft want altijd maar zeggen dat je moe bent wordt niet meer gewaardeerd. Maar zo moe zijn dat je bijna stikt omdat ademen vermoeiend is of zo moe zijn dat je huilend over de grond kruipt omdat lopen niet lukt en zo moe zijn van de gevoelens in je hoofd dat je met je hoofd tegen de muur aanbotst om maar afleiding te zoeken telt dat mee?

Ik sta op een wachtlijst voor hulp maar de lijsten zijn lang en ik ben blijkbaar zo goed geworden in de masker voorhouden dat ze het ook niet heel dringend vinden.

Wat ik hiermee wil bereiken weet ik niet maar de wanhoop van het gevoel van eenzaamheid en gewoon de gewicht iets van mijn schouders af te kunnen laten door te kunnen praten is al iets…

Ik wil zo graag rust dat de chaos in mijn hoofd ophoudt en ik ooit nog een keer zou kunnen gaan “leven” in plaats van overleven

Oh ik herken dit eigenlijk wel deels. Ik heb geen idee wat ik hier op moet zeggen maar het klinkt super heftig. Heb je helemaal niemand om mee te praten?

Knuffel van mij

Hoe is het contact met je huisarts? Wellicht een idee om je openingspost uit te printen en mee te nemen? Ik vind, hoe *#*% je situatie ook is, dat je je bericht echt en duidelijk hebt opgeschreven. Big virtual hug

Ah dikke knuffel!!!

Geloof mij... je bent niet zomaar urgent voor ze helaas. :-( ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop echt dat je wil volhouden tot in ieder geval na de eerste therapieen, gesprekken of wat er dan ook mag volgen. Je mag me altijd een pb sturen !!

Heb je een gediagnosticeerde ziekte of aandoening? Heb je man of woon je nog bij je ouders? Heb je werk of doe je een opleiding? Kan je dit wel of zit je hele dagen thuis? Ik weet wel dat ik zelf niet gelukkiger werd van hele dagen thuis zijn. Ik kreeg meer energie van ergens aan bijdragen en een doel hebben al zat ik niet lekker in mijn vel.

Dikke knuffel voor jou! Wat moet dat moeilijk zijn!

Kan je niet totdat je hulp hebt even tijdelijk bij de POH hulp krijgen?

Is het een optie om te gaan wandelen? Ik weet niet in hoeverre je lichamelijk hiertoe in staat bent. Maar sinds ik dagelijks een half uurtje wandel draait mijn hoofd minder overuren. Dat is het enige wat hielp nadat ik allerlei ontspanningsapps enzovoort had geprobeerd.

Heftig TS, veel sterkte voor jou.

Is er iets wat je kunt doen, vaak is buiten fijn, om je hoofd te legen? Een wandelingetje maken, stukje fietsen? Of een hobby waarbij je lichamelijk niet zoveel inspanning hoeft te doen? Kleuren, puzzelen, tekenen/schilderen? Zo kun je je gedachten misschien even verzetten?

Misschien is er een bokker in jouw buurt die met je mee wilt wandelen? Ik woon in regio Haarlem, mocht het in de buurt zijn wil ik best met je mee.

Nee helaas niemand om mee te praten ik kan mijzelf ook altijd minder goed uitdrukken als er iemand voor mij staat.

Ik ben gedeeltelijk afgekeurd en ik werk daarnaast een aantal uur per week. Ik ben zzper dus kan mijn eigen uren plannen al merk ik de laatste tijd dat mijn lichaam op is.
Ik heb een aantal aandoeningen waar ik ook regelmatig voor in het ziekenhuis moet verblijven.

Wandelen lukt nog ik heb een hond maar ik put mijzelf mentaal zo uit dat ik enkel wandel voor de hond en niet voor mezelf. Ook als ik tv kijk ben ik constant aan het pikeren ik pak mijn telefoon om maar afleiding te zoeken maar dit betekend dat ik eigenlijk geen enkel moment van de dag rust kan vinden. Ik heb een aantal dingen thuis die ik graag op zou pakken als afleiding maar zelfs daar is de onrust te groot voor.
Ik heb een man die heel erg zwart wit denkt en geen begrip op kan brengen voor de situatie.

Ik heb meerdere gesprekken gehad met huisartsen en praktijk ondersteuners maar in 3 maanden tijd heb ik al 4 verschillende gehad omdat er steeds een ander komt en ze werken maar eens in de 14 dagen met ze. Ik heb al aangegeven dat elk ding wat ik “moet” doen druk op mij legt ik kan 2 weken lang mezelf zo drukmaken over die afspraak dat ik zo ziek en uitgeput ben als ik daar kom. Daarom denk ik dat ze denken dat het niet echt nodig is.

Gewoon boodschappen doen zorgt ervoor dat ik paniek aanvallen krijg. Het feit dat ik iets moet doen legt druk op mij en dat geeft zoveel onrust boodschappen bestellen lukt ook niet omdat ik dan bang ben iets te vergeten en ik ook van te voren niet weet hoe ik mijzelf eind van de dag voel wat betreft uitgebreid koken.

Ik kon als kind zijnde al slecht tegen verandering maar nu lijkt dat veel erger en laten we nu de afgelopen tijd veel veranderingen hebben gehad waar ik niet mee om kan gaan.

Vannacht was zwaar zelfs niet met verschillende medicaties niet rustig kunnen worden en ook geen oog dicht gedaan.

Het klinkt heel zwaar. Heftig hoor!

Toch zou ik proberen om eens moed te vinden om 4 x in de week een half uurtje te wandelen. Dan is dat maar iets wat druk legt, maar uiteindelijk is dat wel een manier waarin je de stress uit je lichaam kan krijgen en je een vicieuze cirkel wat kan doorbreken. Doe het dan met het oog op 'gelukkiger' voelen. Het kan zijn dat je voor niets je bed uit komt, maar je kan het altijd proberen. Ik merkte met een week dat mijn hoofd rustiger werd, door alleen maar te wandelen. Dat geeft dan weer nieuwe motivatie.

Houd hoop, na 8 jaar niet van de bank kunnen vond ik mijn oplossing en nu werk ik zelfs parttime.

Sterkte, geniet van het positieve

Dit inderdaad. En probeer tijdens het wandelen écht te letten op wat je doet en wat je ziet dus proberen niet op je telefoon te kijken, maar op je eigen beweging, je hond en op de omgeving te letten. Een half uurtje wandelen heeft zoveel mentale- en fysieke voordelen. Ik snap dat het lastig is, maar probeer je er toe te zetten en het niet te zien als iets dat moet, maar als iets dat je jezelf gunt!

Heel veel succes. Jij kunt dit!
Probeer je steeds te realiseren dat hoe je je nu voelt niet is wie je bent.
Dit overkomt je, je kan er niets aan doen. Daaraan toegeven kan al veel verlichting geven.

Lieve TS ik weet niet goed wat te zeggen maar wilde niet alleen maar je topic lezen en weg klikken. Ik wens je heel veel sterkte toe, dikke knuffel

Ik maak zelf ook best een zware periode door en wat mij helpt is vooral mezelf niet zielig vinden. Dus doorgaan en proberen echt stappen te nemen. Rust nemen is ook goed maar vooral geen zelf medelijden!

Zoek hulp, dit heb je al gedaan las ik. Super goed!

In de tussentijd, probeer positief te blijven hoe moeilijk ook. Je kunt dit echt aan. Je bent niet alleen.

Je mag altijd een pb sturen om je hart te luchten mocht je hier behoefte aan hebben.

Wat naar voor je. Ook omdat je je door niemand begrepen voelt en zelfs door je eigen man niet. Dan voel je je heel alleen. Als ik het zo lees dan komen je problemen voornamelijk uit het jezelf zo druk maken. Grote kans dat je lichamelijke klachten psychosomatisch zijn. Ik zou echt op zoek gaan naar een goede psychologe die je uit deze cirkel kan krijgen. Want door de lichamelijke klachten krijg je weer nog meer stress en zorgen en dan is de cirkel rond. Je klinkt erg onzeker en zeker niet in balans. Ik hoop dat je een fijne psychologe treft die jou hiermee kan helpen. Ik heb er heel veel aan gehad in ieder geval en heb ook diepe dalen gezien. Knuffel voor jou.

Hier dacht ik ook aan. Ik volg zelf nu een behandeling voor mensen met psycho somatische klachten (solk of somatische symptoom stoornis).

Ik volg de behandeling in Zwolle en daar is de wachttijd maar enkele weken. Misschien dat er bij jou in de buurt ook iets zit waar je terecht kunt. Helaas is het redelijk onbekend dus zul je niet snel een doorverwijzing krijgen, terwijl veel mensen toch echt geholpen zijn.

Lieve ts ik kan je niet helpen, maar indien je het fijn vind kan ik je wel een luisterend oor bieden.
Je mag me altijd een pb sturen.

Bedankt dat jullie de tijd nemen om mijn verhaal te lezen en een reactie geven en zelfs meedenken dat doet mij veel

Een aantal klachten komen zeker door stress vooral spierspanning duikt veel op helaas is niet alles daar alles mee gedaan. De vooruitzichten zijn namelijk niet rooskleurig door mijn ziektes zal ik binnen bepaalde tijd blind worden en is de kans groot dat ik in een rolstoel terecht kom. Wanneer dit gebeurt kunnen ze mij niet vertellen dus met de zicht hierop wil ik nog kunnen genieten maar ergens vind ik het ook lastig met z’n vooruitzicht.

Hoi meis,
wat verdrietig allemaal...! Ik lees heel veel onbegrip in jouw verhaal. Ontkenning. Afwijzing.
En dat doet wat met een mens. Pijn, verdriet, noem maar op.

Er is iets wat ik ken onder de naam 'de vloek van de overleefster': juist omdat je je 'driekwart van de tijd ' groot houdt, kun je te horen krijgen 'dat je niet moet zeuren' (wat een opmerking) als je eens zegt hoe het echt voor jou is.

Als je onder behandeling bent in een ziekenhuis, zou je die route kunnen onderzoeken: er zijn ziekenhuizen die een psycholoog in dienst hebben. Als dat bij jou ook zo is, vooral doen, want die psycholoog spreekt veel mensen die ongeveer in dezelfde hoek als jij zitten: chronisch progressief ziek met pijn is op zichzelf al "ruim voldoende" om heel erg naar van te worden.

En idd: spierspanning kan een boel pijn verergeren.
Wellicht kun je 'het bad tegen melkzuur' uitproberen...? Nodig is een badkuip, 100 gram natrium bicarbonaat, water van 37 graden - en dan een half uur 'weken'.

Wat soms ook kan helpen is 'binaural' muziek. (Google eens naar brainsync, metamusic, hemisync, monroe.) Het idee is dat je muziek luistert met een koptelefoon. Je ene oor krijgt een héél klein beetje andere een andere toon dan je andere oor - 'jijzelf' merkt dat niet, maar je hersenen reageren er op door bijvoorbeeld alfa golven te gaan produceren (die "golven" willen zeggen dat je brein je lichaam laat ontspannen). Soms heb ik meer aan cd's die 'theta waves' geven (net iets dieper ontspannen dan alfa; na theta komt de staat delta. Ik val zelden in slaap bij delta, maar ik luister er regelmatig naar, omdat je lichaam haar herstelhormonen (het zogeheten HGH) aan het bloed geeft als je hersenen in delta zijn. Op sommige websites kun je voor 20 euro iets fatsoenlijks downloaden.

In mbt 'YT is your friend': kijk eens naar de 'basic exercise' van Stanley Rosenberg.

TS, ben je al eens getest op ADD, of ASS?

Wat een verdrietige situatie. Ik vind altijd met een partner dat hij het beste uit je moet halen en dat begrip en zorzaamheid in dit soort momenten echt cruciaal is. Dus ik zou eerst daarmee beginnen voordat je andere dingen aan gaat pakken. Je kunt alleen herstellen als je man je begrijpt en je kan steunen, ook voor de toekomst als je blind wordt.
Dus ik zou eerst eens beginnen met een goed gesprek aan gaan met je man, zodat hij gaat inzien wat er nu speelt en hoe jij je voelt. Dat er iets moet gebeuren om het beter te maken. Ik ben dan meteen een doemdenker, maar ik hoop dat hij dat in gaat zien, anders moet je toch gaan denken om jezelf in ieder geval uit deze negatieve situatie te halen zodat je ook de ruimte hebt om je beter te gaan voelen.
Maar dan loop ik misschien op de zaken vooruit, maar ik denk wel dat je woonsituatie gewoon gezond moet zijn om gezond te worden

Ik ben een paar jaar geleden ook enorm vastgelopen in mijn leven nu 25 en uiteindelijk diagnose autisme en adhd gekregen met nog wat ander spul erbij. Misschien dat medicatie iets voor je kan doen of in ieder geval een naam wat je hebt, dan kom je ook sneller in aanmerking voor hulp en weet misschien je man ook wat meer waar hij aan toe is om je te helpen.

Ik snap best dat op het moment alles energie kost, dat maakt het ook zo ontzettend zwaar.

Inderdaad wat een ontzettend verdrietige situatie! Blind worden is niet niks , en ik begrijp dat dat heel veel angst meebrengt. Daarnaast is nu heel lastig maar onbegrip met angst , depressie , eenzaamheid , verdriet en alles er omheen is alleen te begrijpen voor iemand die het voelt. Mensen die dat nog nooit gevoeld hebben , kunnen zichzelf niet plaatsen in jou... Dit is heel vervelend maar daarom is het juist belangrijk om iemand te spreken die je wel begrijpt en weet hoe het voelt. Ik hoor altijd bij elke situatie op psychisch welzijn dat er vooral veel onbegrip is. De opmerkingen 'vroeger bestond dit allemaal niet' is echt onzin. Het bestond vroeger zeker maar toen werd het genegeerd of niks mee gedaan.

Ik denk dat je je te lang groot hebt gehouden en je lichaam nu zegt dat het genoeg is geweest. Vaak krijg je dan inderdaad gekke lichamelijke klachten. Mijn lichaam hield er zo ook een keer mee op door continue ervaren van stress en niet aan mijzelf denken. Gevolgen: depressief , eenzaam voelen , angstgevoelens en pijn in mijn lichaam. Begrip hoefde ik niet op te rekenen. Jaren mee doorgelopen en op den duur had ik geen vrienden meer. Ik lag vooral veel in bed en deed niet veel op een dag ondanks dat ik dus gewoon een paard had. Ik ging wel naar school en aan het werken maar ik voelde mij totaal niet gelukkig. Het waren wel dingen die mij in contact hielden met de wereld en dat is wel belangrijk! Al is het maar iets kleins en alleen je paard verzorgen , als dat genoeg is voor die dag is dat genoeg. Soms is uit bed komen al iets wat genoeg voor je kan zijn. En daar hoef je je niet voor te schamen!! Wees juist trots dat je alleen op een dag naar de wc bent gelopen. Als dat genoeg is voor een dag is dat genoeg! Kleine stapjes maken. Met je hoofd tegen de muur aanbotsen is wel iets wat ik erg zorgwekkend vindt.... Ik kon mijzelf bijvoorbeeld echt niks aan doen of pijn doen omdat ik pijn slecht trok. Tevens is het ook niet gezond je beschadigd jezelf ermee. Zelfbeschadiging is wel een tekenen dat het echt niet goed gaat.

Wachtlijsten is echt ruk... Sinds corona zit het overvol. En dat is super vervelend... Eigenlijk zou het beter zijn als je een spoedopname kan krijgen , dan wordt je in ieder geval direct geholpen. Ik zou toch wel terug gaan naar de huisarts en op eigen houtje praktijken gaan zoeken. Ik kreeg van de huisarts ook een adres maar daar een afspraak regelen was vrijwel onmogelijk. Ik heb mij toen ergens anders aangemeld en was sneller aan de beurt dan dat ik dacht. Ook voelde ik mij beter bij deze praktijk.

En wat ik je wil meegeven is praten , praten en nogmaals praten. Ik hield mijzelf ook altijd stil , zei gewoon dat het goed ging en drukte het weg. Dit heeft jaren gewerkt totdat ik een heel bijzonder iemand ontmoette die daar dwars door heen kon kijken. De reden dat zij in mijn leven is geweest is echt puur om mij uit deze ellende te halen en de boel 180 graden om te draaien. Ik heb daar zelf ook heel hard voor moeten werken en het heeft veel ellende en pijn zowel lichamelijk als geestelijk gekost. Maar desondanks dat was ik ook gewoon wat bakken met liefde nodig. Deze persoon hield onvoorwaardelijk van mij , en ook al hadden we dik leeftijdsverschil en zaten we in een heel andere levensfase ze begreep mij. En bovenop alles luisterde ze. Ze voelde als een moeder voor mij en ze behandelde mij ook wel alsof ik haar dochter was. Ze heeft als het ware mijn leven gered en daar zal ik haar elke dag dankbaar voor zijn. Tuurlijk was het gewoon een collega maar ze heeft mij zo ontzettend sterk gemaakt dat ik nu eigenlijk alles zelf kan. Helaas kwam daar ook de les 'en nu moet je het zonder mij doen' bij. Heel naar en niet leuk maar wel een flinke realisatie dat ik nu gelukkig kan zijn en daar niet iets of iemand voor nodig ben. En dat kan ik nu wel zeggen : ik ben gelukkig! Ik kan omgaan met de lastige momenten wat heel fijn is. Ik hoop voor je dat jij ook zon persoon tegen komt , het zal in ieder geval fijn zijn als je partner of ouders hiervoor open staan of dit willen zijn. Ik kon het helaas niet vinden bij mijn ouders maar eigenlijk was dit wel fijner want die collega hoefde ik niet mee naar huis te nemen waardoor ik ook tijd voor mijzelf kreeg om na te denken over dingen. ( klinkt beetje hard dat deze vriendin mij wat in de steek liet maar ik zie het als een les , haar laatste les wat ze mij wou leren , om afhankelijk te zijn en uitdagingen zelf aan te gaan. Ik zie haar nog wel eens en we zeggen nog zeker tegen elkaar dat we van elkaar houden maar we zijn simpelweg wat uit elkaar gegroeid )

Maar nogmaals praten is de eerste stap... Dat je hier op bokt begint is al een klein maar heel goed begin!

Ik ken het hebben van veel onrust in je hoofd waardoor het steeds lastiger wordt voor jezelf.
De simpele tip van wandelen is een hele goede! Ik deed het altijd al, maar mijn revalidatie arts heeft me met klem geadviseerd daar vooral mee door te gaan. Daarnaast kan muziek luisteren soms helpen om even nergens meer aan te denken.

Sterkte

Gister begonnen om antwoorden te typen en toen weer ineens teveel onrust ik plan mijn dagen nu zo prop vol in om maar niet te hoeven nadenken en dat resulteert in veel pijn en vermoeidheid.
Voor komende week probeer ik een planning te maken om die rust momenten er in te krijgen en even leuke wandel momenten in te plannen zal de hond ook fijn vinden.
Gister weer z’n heftige hoofdpijn gehad dat ik weer tegen de muren op klom gelukkig kon ik alsnog medicatie krijgen en is het redelijk gezakt. De laatste nachten zijn wel verschrikkelijk slaap medicatie doet niks en ik voel me gewoon zo uitgeput. Ik kan ook echt niks hebben en wordt boos om alles soms lijkt het of het verdriet wat ik heb vast zit en dat ik daardoor gefrustreerd ben maar het is moeilijk uit te leggen.

Zebrastreep allereerst bedankt voor je uitgebreid antwoord en dat je zo de tijd neemt om te reageren. Praten is wat het soms zo moeilijk maakt het lucht soms zo op dit nu geeft een beetje lucht op de momenten dat ik denk ik on het niet meer. Zo op “papier” kan ik mij erg goed uiten maar in het echt is het een heel ander verhaal. Ik heb z’n naar zelfbeeld gecreëerd dat ik op dat moment alleen bezig ben ja wat denkt diegene nu over mij die vind mij mss nu al een aansteller dus laat ik maar niet vertellen wat er allemaal is. De vorige psych begon dan ook hoe gaat het met jou? kan moeilijk antwoorden ja waardeloos … en als ik iets zei ow dat is vervelend en waren er steeds lange tussenpozen waar ik helemaal niet mee om kan gaan. De gesprekken waren daardoor erg ongemakkelijk en geforceerd.
Ik ben bij verschillende praktijken aangemeld en ook bij de ggz de wachtlijsten zijn enorm hoog en krijg ik daarom ondersteuning van de huisarts.

Mijn lichaam heeft z’n optater gehad omdat ik zo doorgedraafd ben dat de huisarts mij een aantal dagen wil laten opnemen in het ziekenhuis om het weer leefbaar te maken. Het helpt niet dat ik een doodsangst voor ziekenhuizen heb maar soms denk ik pfff als het maar werkt.

Ik ben niet getest voor add of ass ik heb wel een vorm van ptss.

Janneke dankjewel ik ga hier meteen naar kijken ik heb een bad maar door de onrust wil ik daar niet in zelfs douchen is soms een heel
Gevecht maar soms is de pijn zo ondraaglijk dat ik het mss wel kan icm een muziekje of iets wat mij bezighoudt.

Ik krijg ook lieve pbs die ga ik op een rustig moment beantwoorden want na dit posten ben ik gewoon helemaal op…

Als praten/ schrijven oplucht, gewoon vaak doen! Denk ook aan bijvoorbeeld sensoor/ de luisterlijn, of maatschappelijk werk/sociaal wijkteam.

Ptss is hartstikke rot, maar anno 2021 goed te verhelpen. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek, want wachtlijst.
Gelukkig kun je ondertussen zelf wel iets doen.
Wandelen bijvoorbeeld.

En overweeg een consult bij een orthomoleculaire arts (https://www.mbog.nl) om je cortisol te checken.
Dat ivm je uitputting.
Oud onderzoek (rond 2000, prof. Schreuder, psychiater, werkte destijds bij Stichting 40-45) ging over of er een verschil was tussen depressie en ptss. Met de dsm was dat niet duidelijk, lichamelijk was er 1 verschil: wie depressief is, heeft te weinig cortisol. Dat is doorgaans orthomoleculair relatief eenvoudig te verhelpen. (En depressie bovenop ptss: daar zit je niet op te wachten.)
Simpel uitgedrukt maakt een trauma dat je 24/7 op scherp staat.
'Dat is geen doen voor een mens.'
(En daarna wegzakken in uitputting is volstrekt logisch, maar niet wat je wil...)

Overleg met de apotheker als je medicijnen slikt, met hetzij L-Glutamine hetzij GABA (beide verkrijgbaar bij de drogist) kun je het 'op scherp staan' wat afremmen.

Rot ook, dat het niet klikte tussen jou en je vorige therapeut.
In principe mag je gewoon zeggen 'dat het waardeloos gaat'.
Het gaat om jou (...dat vond ik gigantisch wennen bij mijn eerste therapie!) en je hoeft niet beleefd te zijn.
(Het kan wel confronterend zijn, telkens melden hoe rot je je voelt - maar dat is waar jullie aan werken en dus ter zake.)
En wat niet altijd even makkelijk is: het opbouwen van vertrouwen.
Dat het niet tegen jou gebruikt zal worden, dat als jij zegt dat het rot gaat, er geen afwijzing komt. Maar mededogen en belangstelling: waar zit t m nou in? Zou dit helpen? Hoe klinkt dat voor jou...? (En soms zijn therapeuten niet netjes 'afgestemd' op jouw behoefte! Heel naar, maar het komt helaas wel voor. Stiltes laten vallen als jij dat niet prettig vindt, brrrr....!)

En wellicht heeft het zin om iets meer te weten over het fenomeen trauma.
Dat het geen kwestie van gedrag of gedachten is, maar meer je overlevingsinstinct.
Dat op scherp staan etc gebeurt buiten je wil om.
Dat je getriggerd kunt worden (= 1 klein dingetje voor een ander mens, maar 'die wenkbrauw die iemand optrekt, en dat jouw zenuwstelsel reageert met alarm', want zo keek x voordat de klappen kwamen).
En dat de stress je logisch denken (inclusief plannen, klussen onthouden, etc.) stil staat.

...en een gouden oude: wees lief voor je overlevingsstrategiën. Inclusief een naar zelfbeeld en wantrouwen tov andere mensen. Ook al zit zo'n ding je regelmatig in de weg, het doel is om jou in leven te houden. Met moderne technieken zoals emdr zijn ze prima overbodig te maken. (Beperk je dus voorlopig tot inventariseren. Maak een braaf lijstje, een klapper oid, op ieder blaadje een braaf verhaal over 'daar ging ik weer'...)