Hey iedereen,

Ik zit met een soort probleem, wanneer weet je nou of je echt slecht gaat en niet gewoon een dipje hebt?
En met echt slecht gaat dus een (misschien) depressie of andere mentale ziekte.
Ik heb wel wat meegemaakt, alleen ik ben nooit gediagnosticeerd met zo soort iets behalve een trauma (als je daar een diagnose voor moet hebben)
De laatste tijd voel ik gewoon dat ik minder motivatie heb om wat te doen, en daarmee bedoel ik uit bed gaan of tandenpoetsen en douchen maar ook schoolwerk lukt steeds vaker moeilijk denk hierbij dat moeite heb met concentreren of motivatie heb om het te gaan doen. Ook is het zo dat ik mezelf "graag" ziek wil hebben, puur om niet naar school of werk te gaan.
Misschien niet boeiend maar ik heb vaak een driftbui tegen mijn vriend (en echt alleen hem) en dat is ook zo weer over
Ik vraag dit gewoon omdat ik niet weet of het zorgwekkend is of gewoon een dipje
Ik zou ook niet weten hoe ik dit eventueel tegen de huisarts moet gaan vertellen

Eigenlijk wat je nu schrijft, kan je best tegen je huisarts zeggen.

Je maakt je zorgen over jezelf. Dat is helemaal niet erg! Dat kan gebeuren. Belangrijkste is, dat je die zorgen gaat delen.

Het is onmogelijk om voor een ander te bepalen wanneer het echt slecht gaat, al helemaal op basis van dit kleine stukje tekst. Het is echter nooit erg of verkeerd om naar de huisarts te gaan, omdat deze juist de kennis en kunde heeft om met jou te bekijken wat er nodig is. Je kunt de huisarts bijvoorbeeld de tekst uit je openingspost kunnen laten lezen en dan kan de huisarts je daar verder vragen over stellen.

Op het moment dat je jezelf deze vraag stelt, is het tijd om een afspraak te maken bij de huisarts en je zorgen te bespreken.
Sterkte!

dat is dus een dilemma van mij, ik ervaar dat gevoel in golven/periodes en het is ook plots zo voorbij, dan heb ik het gevoel bij mijzelf dat het niet meer nodig is

Je hebt last van bepaalde dingen en krijgt het zelf niet voor elkaar om het om te buigen. Het is helemaal niet gek om dan eens langs te gaan bij de huisarts en het te bespreken. Wie weet heb je even een paar gesprekken bij de poh nodig om de boel weer op de rails te krijgen. Of wat intensievere gesprekken, dat maakt niet uit.
Als je bij wijze van spreken drie dagen in de week onverklaarbare buikpijn hebt, doe je daar ook wat mee, ook al is het niet constant aanwezig.
Wat houdt je tegen?

Ik denk vooral dat ik niet precies kan zeggen wat het is, kijk met buikpijn kan je vrij wel veel dingen uitsluiten. Straks stel ik mij aan ofzo, want in mijn huishouden is het niet gebruikelijk om over mentale gezondheid te praten

klinkt beetje als pms
https://www.thuisarts.nl/premenstrueel-syndroom

[ img ]

Het is misschien ook wel gewoon de leeftijd, hormonen op je 16e zijn waardeloos. En in je profiel staat jonkoloog, blow je veel?

Ach Ts, ga eens naar je huisarts, leg het voor. Hormonen kunnen veel doen, misschien kun je eens een boek bij houden met wanneer het echt niet meer gaat en wanneer het wel oké gaat. Dan kun je evt. de pieken en dalen weten.

haha nee totaal niet veel, misschien eens in de zoveel weken. Was vooral als grapje bedoelt

Dat is wel een goed idee

Zoals gezegd: huisarts is je eerste aanspreekpunt hierin. Maar zoals ook gezegd: je bent dus 16 en dan ben je dus volop in je hormonale ontwikkeling. Deze ups en downs horen daar ook wel bij. Ik weet dat nog heel goed uit mijn jeugd en zie het ook gebeuren bij mijn tienerdochters. Het hoort erbij. En ik kan ze nog steeds hebben. Wat ik dan doe is mijzelf vooral ontzien. Als ik voel dat ik in een dipje zit, laag in energie, etc. dan hoef ik van mezelf helemaal niets dan het hoognodige (werken, paarden verzorgen), maar ik mag dan ook vooral van mezelf lekker op de bank kruipen met een kop thee en een boek of tijdschrift. Verwen jezelf op die dagen maar extra goed.

Ik kwam toevallig net deze tegen en moest eigenlijk ook gelijk aan dit topic denken. Het is een mooie toevoeging aan mijn bericht hierboven:

[ img ]

Hier hou ik me ook absoluut aan, slechtere dagen hebben zijn normaal

hoe gaat t met jou

Het schommelt. Ik en mijn vriend zijn nu uit elkaar gegaan, hierdoor voel ik me gewoon echt poedersuiker soms. Maar eigenlijk gaat het op dit moment wel beter

Vitamine d bijslikken zou ook kunnen helpen.

meh, dat is vervelend nieuws

sterkte meid!

Ik had al jaren dat 'golf gevoel', ik weet nu dat mijn mentale gemoed samenhangt met lichamelijke beperkingen.
Ik ben nu 2 jaar geleden in een burnout/depressie beland. En geloof me dán weet je het. Ik kon letterlijk niks meer, de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen.
Praten met mijn man en naar de huisarts gaan heeft geholpen, ik ben er weer, mag er zijn. Heb aanpassingen in mijn leven gedaan, die noodzakelijk waren.
Luister naar jezelf, ondanks dat je nu nog jong bent. In die periode is het bij mij beginnen, door alles wat ik toen al meemaakte. Sterkte